Printable View
Μια και σου αρέσει η Βλαχοπούλου
και
Επειδή η Γλαύκη δε μπορεί να γράψει τώρα, ώστε να μου τα σούρει....
Το ήξερες εσύ ότι ετοιμάζεται να με ζυγίσει? ʼβα, τρως, θα μου πει, τρως και ψεύδεσαι!
Δες τι θα πάθω! Δες τι θα μου κάνει! Δες τι θα ακούσω!
http://www.youtube.com/watch?v=SdWXnbanrHk
Τι τραβάμε κι εμείς οι 20+20 και......
Αυτό το λέω συνέχεια γιατί έχω μία φίλη Σούζυ η οποία είναι αδύνατη αλλά κατά καιρούς παίρνει κανά δυό κιλάκια. Οπότε πέφτει πολύ γέλιο γιατί σ'αυτην πάει γάντι το "Σούζυ και ψεύδεσαι και τρως".
Στην περίπτωσή μου θα παίξει ζυγαριά!
Αλλά θα στην κάνω εγώ... Η Θεσσαλονίκη φημίζεται για τις νοστιμιές της! Σκοπεύω να την πάω σε ένα ταβερνάκι, να πάθει την πλάκα της! Ή σε ουζερί, αν προτιμά, επίσης θα πάθει την πλάκα της! Για γλυκά, δε, δεν το συζητώ! Έχει για όλα τα γούστα, πολίτικα, με κρέμες, προφιτερόλ, σιροπιαστά...
Αυτό, όμως, που θα φάει όπως και δήποτε είναι ο γύρος. Το γύρο της Θεσσαλονίκης δεν τον βρίσκεις πουθενά στην Ελλάδα! Και όσοι, εκτός Θεσσαλονίκης, νομίζουν ότι τρώνε γύρο, νομίζουν, δεν τρώνε στην πραγματικότητα!
Γι' αυτό, καλά θα κάνει να κάνει δίαιτα τώρα, γιατί ξέρω ότι θα επιστρέψει σπίτι της με τρία έως τέσσερα κιλά επιπλέον!
ʼσε που μπορεί να είναι και το Ναταλάκι μαζί μας, όπου θα παίξουν και τα γαριδάκια.... Εκτός αν καταφέρει η Γλαύκη και μεταθέσει την ημερομηνία ταξιδιού, για να είμαστε καλύτερα όλες μας και να είμαστε σίγουρα όλες μαζί.
Α ΧΑ ΧΑ ΤΕΛΕΙΟ!!!!!Quote:
Originally posted by Ava
Σκέψου ότι είχες τον αντρούλη σου στο πλευρό σου. Εγώ, αν πάθω κρίση πανικού, το πολύ πολύ να αγκαλιάσω καμιά χαρτοσακούλα!
Αβουλίνα μου γλυκιάαααα!!! Δεν σε χαραμίζω εγώ για χαρτοσακούλες ούτε για Χατζηθωμάδες!!!
Εδώ θα λέμε την χαρά μας και τον πόνο μας και όλα θα περνάνε πιο εύκολα και πιο ευχάριστα ακόμη και τα δύσκολα ;). Πήγα στην αδερφή μου να πιω έναν καφέ να της πω και τον πόνο μου και να παίξω και με την ανηψούλα μου... η Μαριλένα μου είναι η καλύτερη ψυχοθεραπεία! Μου φώναζε τώρα που έφευγα "Πολύ! Πολύ!" εννοώντας σ'αγαπώ πολύ!
Γιώτα μου το τραπέζι σου το βρίσκω εξαιρετικό! ʼσε που μου τρέξανε τα σαλάκια, ειδικά για εκείνο το σουφλέ! Μήπως περίσσεψε καθόλου; :lol: Καλά συμμαζέματα τώρα και εγώ έχω μία κουζίνα χάος και λέω να πάω να πλύνω κάνα πιάτο η ανοικοκύρευτη!
Όσο για εσάς τρελές σαραντάρες μου κανονίστε να κάνετε συμμορία επάνω και να μην αφήσετε κουτούκι για κουτούκι και ζαχαροπλαστείο για ζαχαροπλαστείο! Το καλό με την Θεσσαλονίκη είναι ότι έχει πολύ καλό φαγητό σε πολύ καλές τιμές. Όχι όπως εδώ χάμω που το σουβλάκι είναι μισή χαψιά και στο χρεώνουν το ίδιο οι κλέφτες! Ααααχ σουβλάκι Θεσσαλονίκης ... ναι ʼβα μου έχεις δίκιο όποιος δεν έχει φάει δεν ξέρει... Θα ξεχωρίσω τα σουβλάκια του 157, του Devido στην Μαρτίου (η παλιά μου γειτονιά :)) και του Σολωμονίδη στην Καλαμαριά απαπαπαπα κολάστηκα η γυναίκα μόνο με την σκέψη!
Σήμερα βαριόμουνα να βγω για περπάτημα κι επειδή έχω επανέλθει πλήρως από την εγχείριση, μου τελείωσαν οι δικαιολογίες και το έριξα στον κρύο καιρό. Όμως τελικά ένα γιουβέτσι με έκανε να αλλάξω γνώμη και να βγω για περπάτημα!! Το μεσημέρι την ώρα που έτρωγα τα σουτζουκάκια μου με πήρε τηλ. η μητέρα μου και μου είπε ότι είχε φτιάξει γιουβέτσι αλλά εφόσον είχα μαγειρέψει κι εγώ, θα κράταγε τη μερίδα μου για να την πάρω αύριο. Της λέω λοιπόν δεν είσαστε καλά (της μιλάω και στον πληθυντικό τρομάρα μου) sleeve έκανα δεν έκανα λοβοτομή! Και που ξέρω εγώ ότι δεν θα φαγωθεί η μερίδα μου μέχρι αύριο;; Τώρα θα έρθω να την πάρω. Προτιμώ να κάθεται το τάπερ στη δική μου κουζίνα. ʼστο εκεί βρε αδερφέ, ενοχλεί κανέναν; Κι έτσι πήγα και πήρα το γιουβέτσι, δοκίμασα και λίγο και το υπόλοιπο θα φαγωθεί αύριο. Έτσι τώρα έχω δύο νόστιμα παχυντικά φαγητά στην κουζίνα μου να μου υπενθυμίζουν το πόσο πολύ χαίρομαι που μπορώ να φάω πλέον μόνο 5-6 μπουκιές φαγητού!
Σιγά τα παχυντικά φαγητά! Παχυντικά είναι όλα άμα τα τρως σε ποσότητα υπερβολική, διαφορετικά είναι απλά νόστιμα! ;) Μμμμ ωραία νόστιμα σπιτικά φαγάκια λοιπόν γεμίσανε την κουζίνα σου Τζινάκι μου! ʼντε καλοφάγωτα!
Εγώ μετά το χθεσινό μου σοκολατοξεσάλωμα είπα να βράσω έναν τραχανά να φάω απόψε με κάνα παξιμαδάκι. Έκοψα και μερικά αγγουράκια και καροτάκια στικς με στραγγιστό γιαούρτι στο πλάι και μμμμ ανυπομονώ να τα φάω :). Μου αρέσει πολύ τον χειμώνα ο ζεστός τραχανάς σούπα για βραδινό :D
Κι εμένα μου αρέσει ο τραχανάς και άσπρος και κόκκινος με ντομάτα κι αυτήν την εποχή τρώγεται πολύ ευχάριστα.
Το τέρας του Λοχ Νες, εγώ, ναι!
Μόλις έφαγα 10 κις και 2 σακουλάκια πακοτίνια!
Γι' αυτό σας λέω, καλύτερα να κοιμάμαι!
Αφού χλαπάκιασα όλα αυτά, μετά από τη βραδυνή μου σούπα εννοείται, πάω να δω "το μπαλντά", να χωνέψω...
Χαρά μου, μην πεις λέξη! Κιχ!
Είπαμε, αν συνεχίσεις το μπίρι μπίρι για το φαγητό, ας σου υπενθυμίσω τι σε περιμένει:
http://www.youtube.com/watch?v=jLbo5jef5qo
Επίσης, με την ταινία που θα δω, θα αποκτήσω και άλλες γνώσεις, θα πάρω ιδέες! Κιχ!
Μουααχαχαχα! Καληνύχτα!
Καλησπέρα αγαπημένε μου Ναταλόκοσμε!
Σας ευχαριστώ την καθεμία προσωπικά για την έγνοια σας για μένα και τις ευχές για τη μανούλα μου!
Σίγουρα σας ευχαριστεί κι εκείνη,χαμογελώντας με μια ζεστή ουράνια αγκαλιά!Είστε όλες υπέροχες!
Είναι συγλονιστικά συγκινητική η αγάπη,που όλοι μας τις μέρες αυτές έχουμε εισπράξει με τόσους μάλιστα τρόπους εκδήλωσης!
Μόλις γύρισα Θεσσαλονίκη μετά τα τριήμερα στην Πέλλα για να ξεκινήσω αύριο να τακτοποιώ διαδικαστικές εκκρεμότητες...
Είναι ευτυχώς και το Τηράκι εδώ μαζί μου κι όσο να'ναι είναι μια παρηγοριά στην αλλόκοτη σιωπή,που έχει τυλίξει τον κόσμο μου.
Τις τελευτείες μέρες τις πέρασα κυρίως χαμογελώντας και τραγουδώντας.Ακόμα και στην κηδεία,αυτό βίωνα.
Μια γιορτή με πολλά αγαπημένα πρόσωπα,που έσπευσαν να τιμήσουν με την αγάπη και τη συγκίνηση τους
τον άνθρωπο που με το μαγικό του ραβδί άγγιξε σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό την οπτική τους για τον κόσμο.
Όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν.Το ξημέρωμα έριχνε τις ακτίνες του μέσα από τα τρυφερά σύννεφα πάνω στην κλινική,
δημιουργώντας τον ουράνιο διάδρομο να υψωθεί η μαμά στην αιώνια κατοικία της.Από τη μία ο ήλιος κι από την άλλη το φεγγάρι
τη φώτισαν για τελευταία φορά,οι γλάροι φλέρταραν με το δροσερό αεράκι,ενόσο στις ζεστές φτερούγες τους την χόρευαν κι εκείνη.
Παρασκευή και 13,αγαπημένη της ημερομηνία,εκείνη που γεννήθηκε το πρώτο της εγγόνι και αδυναμία της,
Μεγάλη Παρασκευή του Χριστού,από την κλινική κατευθείαν στην εκκλησία,όπως ήθελε κι έπειτα στο χωριό
κάτω απ'το κυπαρρίσι,στην αγκαλιά της μαμάς και της λατρεμένης γιαγιάς της και άλλων προγόνων,λίγο πιο πέρα
απ'το αγαπημένο της δέντρο κοντά στα αρχαία,όπου απομονωνόταν με το βιβλίο της και ταξίδευε μακριά από πεζότητες...
Την τελετή έκανε κυρίως ο πνευματικός της,που ήρθε από το μοναστήρι του Ολύμπου,είπε υπέροχα λόγια για το ποιά είναι η μαμά
και πόσο αγαπούσε τη ζωή,ενώ κατάφερε να έρθει από το ʼγιον Όρος,όπου χρόνια μονάζει ο καλύτερος φίλος του πατέρα μου,
εκείνος που τους σύστησε και που τους τα ξανάφτιαξε όταν είχαν για λίγο χωρίσει.Όλα έγιναν μέσα σε 8 ώρες...
Αποχαιρετήσαμε το ταλαιπωρημένο της σώμα με χάδια πολλά και φιλιά,βουβά δάκρυα,χαμόγελα,τραγούδια και φωτογραφίες
(απ'την τρελή της κόρη),ψέλνοντας στο τέλος το Χριστός Ανέστη,όπως έλεγε πως θα'ταν όμορφο στις κηδείες να ψαλλόταν...
Au revoir Doulie...Στην κηδεία της μητέρας της πέντε χρόνια πριν είχε πει πως εκείνη θα ήταν η επόμενη και σήμερα είπα κι εγώ
πως θα γίνω εκεί το αγαπημένο μου νούμερο εφτά.Η έβδομη στη σειρά,πέμπτη γενιά μάνας με κόρη στον οικογενειακό μας τάφο.
Μου είπαν πως τη μέρα που έγινε άγγελος η μαμά μου είχε πριν χρόνια γεννηθεί ο Κωστής Παλαμάς και πολύ μου άρεσε,
επιπρόσθετα επειδή ένα από τα τραγούδια που της έλεγα ήταν το δικό του "καλό ταξίδι αλαργινό καράβι μου..."
Ο αδερφός μου είπε πως ήμουν το ανέκδοτο της ημέρας,κάποιες φίλες μου ανησυχούσαν μήπως μου'στριψε,άλλες ρωτούσαν αν πήρα
τίποτα...Δε δεχόμουν τη λέξη συλλυπητήρια,δε θέλω να βλέπω μαύρα ρούχα λες κι έχουμε πένθος,ούτε δάκρυα με λυγμούς.
Η μητέρα μου όλη της τη ζωή προετοιμαζόταν για τη μέρα αυτή,που θα ερχόταν αντιμέτωπη με τον Πατέρα της.
Δεν ήθελα τίποτα αρνητικό να τη σκιάσει,καθόλου να μην αισθανθεί πως μας φέρνει πίκρα εκείνη που ήθελε να δίνει μόνο χαρά!
Της μοιάζω κι εγώ σίγουρα πολύ,αλλά η δύναμη μου να καλωσορίζω,ν'αγκαλιάζω παρηγορητικά και να εκμαιεύω χαμόγελα ερχόταν από κείνη.
"Μην κλαίτε!Σήμερα έχουμε γιορτή!Η μαμά γίνεται άγγελος!Δεν τη χάνουμε,πάντα παντού θα υπάρχει,απλά αλλάζει μορφή η σχέση μας..."
Έτσι είναι όσο κι αν κοσμικά η απουσία της έντονα θα βαραίνει...Στη διάρκεια της τελετής είχα μόνιμα το κεφάλι ψηλά
στον παντοκράτορα,τον περιστοιχισμένο από τους αγγέλους και τους διέταζα σχεδόν να μας την προσέχουν!
Εκείνης της παράγγειλα να μας φιλήσει τη γιαγιά και να φροντίζει για την ευτυχία μας...της όρισα κι εκείνης κάμποσες ευθύνες...
Μέχρι τώρα μέσα από την αρρώστια της η μαμά με βοήθησε να μου γίνει ευκολότερη η φυσική επαφή,έδωσε κάποιο νόημα
στη ζωή μου μέσα από τη φροντίδα που της επέστρεφα,με απάλλαξε από το βάσανο της νομικής,μου έδωσε πίσω τη χαρά
και την ανεξαρτησία της οδήγησης,με δίδαξε ακόμα πιο έντονα πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος που περνά,πόσο ανούσια τα εφήμερα...
Μου βγάζει ήδη από τώρα την ανάγκη να γιορτάσω κι εγώ τη ζωή.Ν'αρχίσω επιτέλους να κάνω πράγματα που χρόνια λαχταρούσα
και διαρκώς προσπερνούσα...Να ταξιδέψω στα βιβλία της,να κρατώ ημερολόγιο,να γεύομαι περισσότερο με τις αισθήσεις μου,
να δώσω χώρο και χρόνο στις αληθινές μου ανάγκες,να με βρω πιο πιστά στην αλήθεια μου και πάνω απ'όλα να με ευλογήσει
με ένα παιδί.Εδώ δυσκολευόμαστε βέβαια από την απουσία του πατέρα,αλλά η νέα μου οπτική μου αφήνει πλέον παράθυρο ελπίδας.
Το μαγικό της χάδι,που με έφτασε ως εδώ,παίρνει άλλη δύναμη τώρα να με πάει παραπέρα...Τα δώρα ζωής της συνεχίζονται σε όλους μας!
Ακόμα και το ότι έφυγε πριν την αδερφή της που δυόμισυ χρόνια παραπάνω ταλαιπωρείται με εκτεταμένο καρκίνο συνέβη
για να τους χτυπήσει το τελευταίο καμπανάκι να σώσει έστω και τώρα τη σχέση με την κόρη της,κάτι που τα λόγια ετών δε βοήθησαν ποτέ!
Αλλά κι εμάς,η όλη εμπειρία της εντατικής μας έλυσε συναισθηματικά και μας έφερε πολύ πιο κοντά και μεταξύ μας
τα παιδιά και με τον μπαμπά.Πόσο μάλλον τώρα το κενό της απουσίας της που μας συσπειρώνει ως ευρύτερη οικογένεια.
Φοράμε όλοι κάτι δικό της,μοιραζόμαστε φωτογραφίες της και ιστορίες από τη ζωή της,λόγια,συμπεριφορές,γελ� �με,γλυκά μελαγχολούμε...
Ο μπαμπάς μας έδειξε μια κάρτα της που έχει στο πορτοφόλι του,που του έγραψε τότε που μάθαμε για τη δική του αρρώστια:
"Η επιστήμη φωτίζει το Μεγαλείο του Θεού.Δε με φοβίζει ο θάνατος γιατί η ζωή δεν έχει νόημα χωρίς την άλλη ζωή."
Εγώ φορώ τη βέρα της μαζί με της γιαγιάς της,όπως κι εκείνη τις φορούσε.Με στενεύουν λίγο και πνίγομαι κάπως να φορώ κοσμήματα
αλλά θέλω αυτόν τον αρραβώνα μαζί της,να τη χαϊδεύω όποτε νιώθω να χρειάζομαι από τη δύναμη της,κάτι σαν το λιχνάρι
που έτριβαν να βγει το τζίνι να σώσει από τα δύσκολα,να εκπληρώσει επιθυμίες...Όλα είναι παράξενα,όλα είναι αλλιώς...
Απόψε δε θα κοιμηθώ στο κρεβάτι της,ωστόσο πάλι θα κοιμηθώ μαζί της.Η πρώτη κι η τελευταία σκέψη μου,το γλυκό δάκρυ
της απουσίας...Γιατί και θυμός δεν υπάρχουν.Όλα κρύβουν τη σοφία τους κι ας μη μας είναι προς το παρόν διακριτή!
Αν κι εγώ ήδη νιώθω να τη βλέπω...Μας έδωσε όλους τόσα πολλά μέσα απ΄τη ζωή της...καιρός ν'ανοίξουν νέοι κλυκλοι διδαχής.
Ας σταματήσω να μιλώ για κείνη...Δε θα ήθελα να σας κουράσω,απλά το γράψιμο λειτουργεί κάπως εκτονωτικά.
Ευχαριστώ πολύ και για τα τραγούδια σας,που μας αφιερώσατε!Θα σταθώ λίγο περισσότερο στο ποντιακό της ʼβας μου.
Πριν κάποια καλοκαίρια στην Πλάκα,ο φύλακας του διπλανού σπιτιού το έβαζε αυτό στη δυαπασών και το είχαμε αναγκαστικά
μάθει κι εμείς απ'έξω.Είχα κάνει σλόγκαν το ρεφρέν και γελούσαμε...Εκείνο το καλοκαίρι είχαμε πάει με τη μαμά
στο Αρχαίο Θέατρο του Δίου,όπου τραγουδούσε ο Γαϊτάνος,που της αρέσει πολύ(κάπως σαν γιο της τον νιώθει,σαν άγγελο
που ψέλνει...τέλος πάντων...)και εκτός προγράμματος μας το είπε κι εκείνο στο τέλος,αφιερωμένο στη δική του μανούλα,
που ήταν εκείνες τις μέρες στο νοσοκομείο,σημειώνοντας πως αν ποτέ τη χάσει δε θα το ξαναπεί ποτέ...Στις μάνες όλου του κόσμου,
στις πολύτιμες αυτές υπάρξεις,που γεννούν ζωή,αγάπη κι αυτοθυσία...Με την ευχή ν'αξιωθούμε όλες μας αυτό το θαύμα,
με την παράκληση να χαίρεστε στο έπακρο το χρόνο μαζί τους,με την ελπίδα να βρεθούμε ξανά,όσοι ορφανέψαμε από το γήινο χάδι τους...
Το σημερινό μου κύριο τραγούδι είναι αυτό:--->Θα βρεθούμε ξανά...
Ο δικός μου Ιωνάθαν,που πέταξε μαζί με τη μαμά μόλις μας ανακοίνωσαν την ελευθερία της και βγήκα έξω...
http://img189.imageshack.us/img189/1496/p1200127x.jpg
Αναπαυμένη και γαλήνια να είναι η ψυχή της μανούλας σου Ναταλάκι μου, καλό της ταξίδι...Να την έχετε πάντα μαζί σας στην σκέψη σας, στην καρδιά σας, στις χαρές σας και στις λύπες σας. Εύχομαι να ανταμώνετε συχνά στα όνειρά σου και να κάνετε μαζί όλα τα ταξίδια που δεν προλάβατε να κάνετε και να λέτε τα δικά σας.
Είσαι τυχερή που είχες μία τόσο τρυφερή και ουσιαστική σχέση με την μανούλα σου. Έφυγε νωρίς αλλά άφησε κληρονομιά πίσω της :)...
Ναταλία μου ευτυχώς που σε αυτή τη ζωή τελικά υπάρχουν πολλά περισσότερα από όσα μπορούμε να δούμε μόνο με τα μάτια μας. Όποιος μπορεί να το καταλάβει αυτό ζει μία ουσιαστική και ήρεμη ζωή χωρίς να νοιώθει ποτέ μόνος του. Εκτιμώ βαθιά τη γενναιότητα της ψυχής σου.Quote:
Originally posted by NADINE
Η μαμά γίνεται άγγελος!Δεν τη χάνουμε,πάντα παντού θα υπάρχει,απλά αλλάζει μορφή η σχέση μας..."
Kαλο ταξιδι στη μαμα σου.Ηταν πολυ τυχερη που ειχε μια κορη σαν εσενα οπως κ συ πολυ τυχερη που ειχες (και εχεις αφου παντα θα την εχεις μεσα σου),μια τετοια μαμα.
Nαταλιτσα μου δεν εχω λογια για το μεγαλειο της ψυχης σου κ για το μεγαλειο εκεινης που σας χαρησε το δικο σας.Μου αρεσει που λες ολα αυτα για τη μαμα σου...Αυτα που μου ελεγες στο τηλ...συνεχισε να μας μιλας γι'αυτη.Ειναι τοσο ομορφα σαν παραμυθι....