Originally Posted by
george1520
Το δικό σου ακόμη χειρότερο.. Δεν ξέρω αν θα άντεχα, ίσως να τον έσπαγα στο ξύλο ή και να τον σκότωνα.
Μεγάλωσα και τον έβλεπα αλλά είχα όλο αυτό που έγινε στο πίσω μέρος του μυαλού μου, σαν και δεν το έζησα ποτέ.. Σαν ταινία που είδα παλιά. Τον έβλεπα, με ενοχλούσε αλλά ήμουν εντάξει..
Τώρα επειδή είμαι στην φάση που το έβγαλα στην επιφάνεια, μας κλείδωσαν σπίτι, τον έχω όλη μέρα απέναντι μου το "είμαι εντάξει" δεν μου είναι αρκετό. Μου έρχεται να μαζέψω τους γονείς μου, τους γονείς του και αυτόν και να τους δώσω όλους συγχαρητήρια και να πάρω μια καρέκλα να καθίσω σε μια γωνιά και να βλέπω την συνέχεια της ιστορίας..