Οσο πιο πολύ ποθούμε κάτι, τόσο περισσότερο ξυπνούν τα ψυχολογικά μας και στέκονται σαν τοίχος μπροστα σ' αυτο που ποθάμε.
Ετσι, τρεχουμε ξοπίσω πράγματα τα οποια τα ψυχολογικά μας κρίνουν ως εύκολα, κι εκει που πάμε να αρπάξουμε αυτα τα πραγματα (ειτε δουλειες ειναι ειτε γυναικες κλπ) τότε ένας πανικός μας πιάνει μέσα μας και μας κτυπαει μια φωνη συνείδησης, δεν ειναι αυτο που πραγματικα θες. Κι ετσι, ειτε δεν το παιρνουμε, κι αν το παρουμε μεσα μας το βιωνουμε ως βασανιστηριο. Η σκεψη όμως εξακολουθει να ειναι σ αυτο που ποθουμε.