Ειμαι κλεισμένος στο σπίτι εδώ και 4 χρόνια.

Quote:

---

Originally Posted by pavlosla

ασχολησου με αυτα που μπωρεις να κανεις απο αποσταση, λογισμικο ιστοσελιδες κλπ.... αστα δικτυα και επισκευες εισαι σε μικρο μερος δεν εχουν δουλεια...

---

το θέμα είναι ότι πλέον και η κουτσή Μαρία φτιάχνει ιστοσελίδες. Αν κάνεις μια αναζήτηση στο Google θα σου βγάλει εκατοντάδες καταστήματα ή ελεύθερους επαγγελματίες. Εγώ θα είμαι μια σταγόνα στον ωκεανό. Επειδή ξέρω άτομα που δουλεύουν σε μαγαζιά που προσφέρουν κατασκευή ιστοσελίδων, να σου πω ότι τα περισσότερα μαγαζιά δεν βασίζονται μόνο σε αυτό για να έχουν κέρδη, ασχολούνται και με άλλα πράγματα. Όπως με γραφιστική για κατασκευή λογότυπων και έντυπων δελτίων, φυλλαδίων και καρτών, με δίκτυα, με τεχνική υποστήριξη σε λογιστικά/εμπορικά πακέτα, και πολλά άλλα.

Συμφωνω. Η κατασκευη απλων ιστοσελιδων εχει γινει ψωμοτυρι. Οπως και οι μικροεπισκευες. Πλεον οι τεχνικοι υπολογιστων δυσκολευονται πολυ να επιβιωσουν αν δεν εμπλουτισουν τις γνωσεις και τις ικανοτητες τους.
Ο προγραμματισμος και η γραφιστικη εχουν πολυ καλυτερες προοπτικες.

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση.

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση.

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση.

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση.

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση.

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση.

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση.

Quote:

---

Originally Posted by Bizarro

Ρε παιδιά, μου χαλάτε το θέμα. Με κάθε εκτίμηση και στους/στις δύο σας θα παρακαλούσα τις όποιες προσωπικές διαφορές σας να τις λύσετε κάπου αλλού.

---

Μην στεναχωριέσαι bizarro, εγώ ότι είχα να πω εδώ το είπα κι αποχωρώ...από εσένα μόνο ζητώ συγγνώμη γιατί έχεις δίκιο ότι δεν έπρεπε να τα γράφουμε αυτά σε δικό σου θέμα...

Χαιρετώ την παρέα και επανέρχομαι στο θέμα.

Πριν 1 εβδομάδα ακριβώς τελικά πήγα σε ένα γαστρεντερολόγο και που έδωσε Nexium. Τελικά οι εμετοί οφείλονταν στο ότι είχα παλινδρόμηση. Ο γιατρός μου είπε αν σε 7 με 10 μέρες δεν γίνω καλύτερα τότε να πάω να κάνω υπέρηχο και από εκεί και πέρα θα δούμε τι θα κάνουμε αναλόγως τι θα βγάλει η εξέταση. Οι εμετοί ευτυχώς έχουν σταματήσει, και δεν έχω ούτε ναυτίες. Το θέμα όμως είναι το εξής, σε καθημερινή βάση από το πρωί που ξυπνάω και για αρκετές ώρες, μέχρι αργά το μεσημέρι τουλάχιστον, νιώθω φούσκωμα στο στομάχι, σαν να έχω φάει και να έχω βαρυστομαχιάασει. Μόνο που δεν έχω φάει. Καταλαβαίνω την κοιλιά μου να γουργουρίζει αλλά παράλληλα νιώθω ότι έχω φουσκώσει κιόλας. Πρωινό και μεσημεριανό με το ζόρι τρώω 1-2 μπουκιές γιατί δεν μπορώ να φάω άλλο. Δεν ξέρω αν είναι ψυχολογικό το θέμα ή αν με πειράζουν τα φάρμακα. Ο ενδοκρινολόγος μου είχε πει να παίρνω το φάρμακο του θυρεοειδή το πρωί, και ο γαστρεντερολόγος να παίρνω το nexium το βράδυ. Πάντως αργότερα το βραδάκι, συνήθως μετά τις 5-6 μου περνάει και μπορώ να φάω κανονικά. Παρότι η ψυχολογία μου έχει γίνει καλύτερα λόγω ότι έχουν σταματήσει οι εμετοί, αυτό το θέμα με αγχώνει λιγάκι και δεν ξέρω τι να κάνω.

Σε σχέση με τα δεδομένα σου του 2012 στο μηνυμα με το οποίο άνοιξες αυτό το θέμα, τώρα που είσαι? Εχει αλλάξει δλδ η ζωη σου προς το καλύτερο?

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Σε σχέση με τα δεδομένα σου του 2012 στο μηνυμα με το οποίο άνοιξες αυτό το θέμα, τώρα που είσαι? Εχει αλλάξει δλδ η ζωη σου προς το καλύτερο?

---

Δεν θα το έλεγα και ιδιαίτερα ότι η ζωή μου ΄χει πάει προς το καλύτερο. Δυστυχώς είμαι ακόμη κολλημένος στο χωριό, χωρίς παρέες, χωρίς δουλειά, στο σπίτι με τους γονείς μου, κιλά δεν έχω χάσει. Στο θέμα της δουλειάς μόνο, πέρσι με φώναξε ένας κύριος και πήγα και έκανα γύρω στα 10-15 μεροκάματα σε κάτι αμπέλια. Φυσικά 10-15 μεροκάματα τον χρόνο δεν επαρκούν ούτε για αστείο. Με φώναξε και φέτος αλλά λόγω του θέματος υγείας που προέκυψε έχασα μερικά μεροκάματα. Κατά τα άλλα τζίφος από δουλειά. Γενικώς από ψυχολογικής άποψης μπορεί να είναι καλά και ξαφνικά να προκύψει κάποιο πρόβλημα όπως προέκυψε τώρα με τους εμετούς, και με πιάνει ένα άγχος και χαλιέται η ψυχολογία μου. Από το 2012 που έγραψα το πρώτο μου μήνυμα, περιστασιακά όλο και κάτι προκύπτει και χαλιέμαι.

Επειδή αρχικά άνοιξα το θέμα λόγω ότι είχα κατάθλιψη, θυμάμαι έντονα ότι μέχρι και το 2015 ένιωθα έτσι. Το 2016 είπα να κάνω κάτι, άρχισα να βγαίνω έξω, έπαιρνα το αυτοκίνητο και πήγαινα βόλτες, παρότι θα έπρεπε να χαλάω από τις οικονομίες μου τις οποίες μάζεψα με δυσκολία λόγω ότι δεν υπάρχει δουλειά. Η κατάσταση καλυτέρεψε λιγάκι, αλλά όταν προκύπτει κάτι τότε μου χαλάει την ψυχολογία. Όταν τυχαίνει κάτι προσπαθώ να σκέφτομαι άλλα πράγματα και να απασχολούμαι με κάτι μέχρι να ξεμπερδέψει η κατάσταση. Συνήθως προσπαθώ να επικοινωνήσω με παλιούς μου φίλους από όταν σπούδαζα, όταν μιλάω μαζί τους νιώθω πολύ καλά, κρίμα που δεν είμαστε ακόμη μαζί. Δυστυχώς δεν τους βρίσκω πάντα γιατί έχουν και αυτοί τις ζωές τους. Αν φτάσει όμως ο κόμπος στο χτένι πιστεύω ότι δεν θα την παλέψω και θα ξανακυλήσω σε κατάθλιψη. Τώρα περιμένω να ξεκινήσω πάλι μερικά μεροκάματα, αναλόγως πως θα περάσουν αυτές οι ημέρες θα εξαρτηθεί και το πως θα επηρεαστεί η ψυχολογία μου.

Κατάλαβα, τίποτα,... όπως, κατά κανόνα με όλους εδώ....
Το ζήτημα ειναι αν έκανες προσπάθειες, αν το πάλεψες διότι το αποτέλεσμα δεν εξαρταται αποκλειστικα από εμάς (π.χ. έκανες προσπάθειες για να βρεις δουλειά ή για μετεκπαίδευση, είδες κάποιο ειδικό και ελαττώθηκε με την προσπαθεια σου ο αρνητικος σου τροπος σκεψης, προσπαθησες να κανεις παρεες, γνωρισες κόσμο, προσέγγισες κοπέλα, έκανες βήματα για να φευγες απ το χωριο, αυτα για παραδειγμα....). Και η στασιμότητα ειναι ζημιά, ιδίως αν καποιος είναι νεος!!

Το θέμα είναι ότι και οι γονείς μου, που είναι οι μόνοι που είναι κοντά μου, αν και πιστεύω ότι θέλουν το καλό μου δυστυχώς δεν πιστεύω ότι το κάνουν σωστά. Φυσικά δεν περιμένω να τα κάνουν όλα οι γονείς μου αλλά ρε παιδί μου θέλω έναν άνθρωπο για να μιλήσω. Να σου δώσω να καταλάβεις, δεν ξέρω αν διάβασες όλα τα μηνύματά μου, αλλά μου είχαν ξεκινήσει κάτι εμετοί και ο πρώτος εμετός μου ήρθε όταν ήμουν σε αμπέλι το κατακαλόκαιρο και το καταμεσήμερο (μάλλον με χτύπησε η ζέστη και η κούραση). Μόλις το έμαθε η μάνα μου άρχισε να στεναχωριέται και να ουρλιάζει, την άκουσε όλη η γειτονιά. Εγώ είχα το πρόβλημα υγείας και τελικά στο τσακ ήμασταν να πηγαίναμε την μάνα μου στον γιατρό με αυτά που έκανε. Πιστεύω ότι με αγαπάει και για αυτό στεναχωριέται, αλλά στεναχωριέται με το παραμικρό. Ενώ θέλω να της μιλήσω, το θέμα είναι ότι πιστεύω πως θα αντιδράσει χειρότερα από εμένα και θα τρέχουμε στα νοσοκομεία. Ανέφερα κιόλας σε προηγούμενο μήνυμα ότι το 2014 είχε πάει μερικές φορές σε ψυχίατρο/ψυχολόγο.

Από την άλλη, ο πατέρας μου είναι συνέχεια εξαφανισμένος από το σπίτι. Ενώ όταν είναι στο σπίτι κουβεντιάζουμε με ηρεμία, δεν γουστάρει να κάθεται όλη μέρα μέσα, στο σπίτι έρχεται σχεδόν μόνο για φαγητό και ύπνο, την υπόλοιπη μέρα γυρνάει στα καφενεία. Και έτσι δεν έχω με ποιον να μιλήσω.

Με τους παλιούς μου συμμαθητές από το σχολείο δεν είχαμε καλές σχέσεις στο σχολείο και ούτε κρατήσαμε επαφές από τότε. Εξάλλου οι περισσότεροι κατάφεραν και έφυγαν από το χωριό, μόνο 2-3 έχουν μείνει πίσω και αυτοί με αγνοούν. Τους πετυχαίνω μερικές φορές στον δρόμο και προσπαθώ να τους πιάσω κουβέντα, αλλά αφού μιλάμε για 1-2 λεπτά μετά μου λένε ότι έχουν δουλειά και φεύγουν. Αν συνεχίσω κανονικά τα μεροκάματα για να βγάλω κάνα χαρτζιλίκι, θα τους ζητήσω να βγούμε καφετέρια για να δω τι θα γίνει, αν και δεν έχω ελπίδες, πέρσι που τους είχα πει πάλι να βγούμε, είχαμε βγει μόνο 1 φορά όλη την χρονιά. Ενώ δείχνω ότι ενδιαφέρομαι και τους λέω ότι θέλω να ξαναβγούμε, αυτοί δεν ενδιαφέρονται και τόσο.