Πως θα επρεπε να συμπεριφερομαι στις κρισεις πανικου του αντρα μου?

Σοφια, το τι θα μου πει στο μελλον δεν με απασχολει τωρα γιατι θα ειναι μεγαλος και θα μπορω να συννενοηθω μαζι του. Με απασχολει πως θα τον αντιμετωπισω τωρα αν χωρισω. Δεν ειναι σε θεση να καταλαβει, ειναι πολυ μικρος. Θα πληγωθει πολυ.
οσο για τις ευθυνες εχει δικιο. φοβαμαι να επωμισθω τετοια ευθυνη. Ειμαι πολυ φοβισμενη. Ισως φταιει και το γεγονος οτι ο μικρος μας παρουσιασε ψυχολογικο προβλημα και για 3 μηνες δεν ετρωγε τιποτα στερεο γιατι ενιωθε οτι θα πνιγει. Περασα μεγαλο γολγοθα ολο εκεινο το διαστημα και τρεμω στην ιδεα οτι μπορει να ξαναπαρουσιασει κατι παρομοιο.

Μάλιστα, τώρα κάπου φτάνουμε. Το ότι η μάνα σου σε μεγάλωσε με αυτές τις αντιλήψεις σίγουρα έχει παίξει πολύ μεγάλο ρόλο στην μετέπειτα πορεία σου στον δικό σου γάμο και στις σχέσεις σου με το αντίθετο φύλο γενικότερα. Το ότι δεν ήσουν ερωτευμένη με τον άντρα σου δεν το είχα ομολογώ καταλάβει, αντιθέτως μέσα από όσα έγραφες είχα αντιληφθεί ότι σε πονάει πολύ η αδιαφορία του και ότι υποφέρεις με αυτή την κατάσταση λόγω συναισθημάτων από μεριάς σου που δεν έχουν ανταπόκριση. Σίγουρα το ότι έκανες έναν γάμο από συμβιβασμό δεν ήταν και ο καλύτερος οιωνός για το μέλλον αυτής της ένωσης. Εν γνώση σου μπήκες στον χορό γνωρίζοντας επίσης ότι το χρονικό διάστημα που θα ήθελες να χορέψεις ήταν προδιαγεγραμμένο. Συνεπώς εκείνο που σε κρατάει δέσμια σε αυτόν τον γάμο δεν είναι το θέλω αλλά το πρέπει. Σωστά;

Εσύ gramle τι θέλεις από την ζωή σου; Πως την έχεις ονειρευτεί; Σου είναι εύκολο να κάνεις εδώ μία λίστα με εκείνα που σου έρχονται πρώτα στο νου;

ναι, τασ το πρεπει και μονο αυτο. Οταν τον παντρευτηκα παλεψαπολυ για να πετυχει, να τον ερωτευτω. Ημουν πολυ διαχυτικη, ζεστη μαζι του. Αυτος δεν μου εχει πει ποτε ουτε μια φορα οτι μ\' αγαπα, ενα ερωτικο λογο, τιποτα. Ετσι ειναι το στυλ του. Δεν λεει τετοια, μου λεγε. (τωρα στην αλλη πως τα ειπε αυτο ειναι αλλο καπελο!). Απο το παιδι και μετα κουραστηκα να του δινω στοργη και να μην παιρνω τιποτα, οποτε αφιερωθηκα στο παιδι. Να φανταστεις οταν γεννησα δεν μου εδωσε ουτε ενα φιλι, ουτε ενα γλυκο λογο. Ουτε ενα λουλουδακι, τιποτα. Σαν να ημουν αορατη. Σαν να ειχε βαλει μια μηχανη να του γεννησει ενα παιδι....
Απο κει ηρθε η κατρακηλα και σε μενα. Επαψα να προσπαθω και εδωσα ολη μου την αγαπη και την στοργη στο παιδι, μονο σ\'αυτο.
Πως θα ηθελα εγω τη ζωη μου....
Να ερωτευτω, να κανω κι αλλο παιδι αλλα ενα παιδι που θα ειναι απο εναν δυνατο ερωτα. Να εχω την οικογενεια μου και τον αντρα μου που θα ειναι διπλα μου να με φροντιζει, να με αγαπα, να με νιωθει.
Να ειμαστε συμμαχοι στη ζωη και οχι αντιπαλοι. Να επικοινωνουμε, να βαζουμε τα παιδια για υπνο οχι για να καρφωθουμε σε μια τηλεοραση να περασεικι αυτο το βραδυ αλλά για να μεινουμε λιγο μονοι μας, να πιουμε ενα ποτο και να τα πουμε. Να με χαιδεψει, οχι απαραιτητα για να κανουμε ερωτα αλλα για να μου δειξει οτι ειναι διπλα μου...
Ο αντρας μου με χαιδευει και με φιλαει μονο οταν του σηκωνεται και θελει καπου να τον βαλει (σορυ για την εκφραση αλλά ειναι ετσι ακριβως)

βρε gramle διαβαζω αυτα που γράφεις και στεναχωριεμαι....ειναι τοσο δυνατο αυτο το \"πρεπει\" που το αφηνεις να σε δεσει σε μια ζωή που δεν σου αρεσει καθόλου? που απεχθανεσαι?

Δεν υπάρχει \"πρεπει\" να νιωθω καλα?

ΝΑ το συνεχίσω εγώ?
Στη μάνα σου λοιπόν ψέμματα δεν θα πείς. Σε χτυπάει. Ψυχολογικά μεν αλλά σε χτυπάει. Αν θες η μάνα σου δεν θα το καταλάβει αυτό το ψυχολογικά οπότε μη της το πείς. Πες ότι σε χτυπάει. Και φυσικά θα το αρνηθεί (ο άντρας σου) αν τον ρωτήσει (η μάνα σου) αλλά και αυτός πες το (εσύ) στη μάνα σου ότι θα γίνει (δηλαδή ότι θα το αρνηθεί).
Και στο κάτω κάτω αν θες δές το και έτσι. Ότι και να γίνει μόνο καλό θα φέρει. Θα δείς πως είσαι εσύ. Θα δείς πως είναι το παιδί. Θα δείς τι θα κάνει ο άντρας σου.
Τι λές?

EDIT: Εννοείται ο άντρας σου θα ενημερωθεί για το τι σχεδιάζεις να κάνεις (να πας στη μάνα σου για το καλοκαίρι χωρίς αυτός να έχει κανένα δικαίωμα επικοινωνίας μαζί σας)

Ειναι οι καταβολες που εχουμε απομικρα παιδια. Απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου η μανα μου ελεγε, \"απο την ημερα μου μενεις εγκυος παυουν οι προσωπικες χαρες τις ζωης, αφιερωνεσαι στο παιδι σου\".
Οταν ημουν πολυ μικρη, λιγο μεγαλυτερη απο τον γιο μου, γυρω στα 9, ειχα ακουσει την μανα μου να μιλαει πονηρα στο τηλεφωνο με καποιον. Τρεμω τωρα που το λεω αυτο. Δεν το εχω ξαναπει ποτε σε κανεναν. Πληγωθηκα πολυ τοτε. Ειχε γκομενο. Θυμαμαι την συνομιλια τους ακομα και τωρα. Καθε λεξη. Προσπαθησα να το αποβαλλω απο το μυαλο μου, να προσπαθω απο τοτε να πεισω τον εαυτο μου οτι δεν ακουσα καλα. Αλλά με κυνηγαει ακομα...

Καθόλου σόρρυ, λες και μεις δεν έχουμε περάσει τα ίδια...

Θέλεις λοιπόν να ερωτευθείς.
Για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει είτε να απαγάγουν τον τωρινό σου σύντροφο εξωγήινοι και να στον δώσουν πίσω μεταλλαγμένο είτε να τον αλλάξεις. Ετσι απλά. Εκτός βέβαια και αν γίνει κάποια κοσμοϊστορική αλλαγή που θα τον κάνει να δει το φως το αληθινό, κάτι που γίνεται κάθε 1000 χρόνια περίπου και μοιάζει μάλλον χλωμό.

Θέλεις να κάνεις ένα δεύτερο παιδί.
Σίγουρα ούτε να το σκέφτεσαι με τον τωρινό σύντροφο. Τα παιδιά δεν ενώνουν αλλά αντιθέτως συνήθως χωρίζουν ιδιαίτερα όταν οι βάσεις της σχέσης δεν είναι δυνατές. Ηλικιακά ακόμα έχεις χρόνο αλλά δεν είναι και τόσο απεριόριστος όσο φάνταζε όταν ήσουν 27χρονών. Οτι είναι να κάνεις πρέπει να το κάνεις τώρα κοντά.

Θέλεις στοργή, αποδοχή, τρυφερότητα, κατανόηση, έρωτα, αγάπη, σεβασμό, δέσιμο, συντροφικότητα.
Τα έχεις στον γάμο σου; Η ερώτηση είναι ρητορική. Υπάρχει περίπτωση να τα βρεις σε αυτόν με κάποιον τρόπο; Το επιθυμείς; Τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα τις έχεις εσύ και μόνο εσύ. Θέλεις να αναλώσεις και άλλον από τον πολύτιμό χρόνο σου σε αυτή την γη κάνοντας τα ίδια πράγματα που σε έφεραν σε αυτό το αδιέξοδο ή είσαι διατεθιμένη να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό μήπως και δεις αποτελέσματα, έτσι για αλλαγή;

Ολοι μας φοβόμαστε να αλλάξουμε. Ολοι μας φοβόμαστε τις συνέπειες. Ολοι μας φοβόμαστε την ανασφάλεια του τι θα μας φέρει το αύριο όταν δεν θα έχουμε ένα δεκανίκι ουσιαστικά να μας στηρίζει αλλά θα πρέπει να σταθούμε στα δικά μας πόδια, με τις δικές μας δυνάμεις. Σε κανένα μας δεν ήταν εύκολο να το πράξουμε. Κλάψαμε, μεθύσαμε, βρίσαμε, μετανιώσαμε, μετανιώσαμε που μετανιώσαμε και στο τέλος προχωρήσαμε παρακάτω.

Στην ουσία δεν είναι ο άντρας σου εκείνος με τον οποίο πρέπει να προσπαθήσεις να τα βρεις για να έχεις μία καλύτερη ποιότητα ζωής αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός.

Είσαι σίγουρη ότι καταβάθος το θέλεις αυτό; Και αν ναι, τι είναι επί της ουσίας εκείνο που σε εμποδίζει; Ο φόβος του τι θα ξημερώσει αύριο; Γιατί μήπως στην τωρινή κατάσταση που ζεις ξέρεις από σήμερα πως θα είναι το αύριο; Η μήπως απλά επιλέγεις να το πιστέψεις γιατί αυτό σε πονάει λιγότερο;

Quote:

---

Originally posted by Tass
Θέλεις λοιπόν να ερωτευθείς.
Για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει είτε να απαγάγουν τον τωρινό σου σύντροφο εξωγήινοι και να στον δώσουν πίσω μεταλλαγμένο είτε να τον αλλάξεις. Ετσι απλά. Εκτός βέβαια και αν γίνει κάποια κοσμοϊστορική αλλαγή που θα τον κάνει να δει το φως το αληθινό, κάτι που γίνεται κάθε 1000 χρόνια περίπου και μοιάζει μάλλον χλωμό.

---

χααααααααα.......Να είσαι καλά ρε Tass, με έκανες και γέλασα.......χαααααα
Ωραία το έθεσες πάντως...

Αυτο ακριβως φοβαμαι, οτι δεν εχω πολυ χρονο μπροστα μου. Αν ειχα βρει κατι αλλο θα με βοηθουσε, θα μου εδινε δυναμη να προχωρησω. Αλλά νιωθω οτι δεν θα το ζησω ποτε. Νιωθω μεγαλη, χωρις πολλα περιθωρια ακομα.

Ο κόσμος και τα γεγονότα που βιώνουμε χρωματίζονται ανάλογα με την διάθεσή μας. Αν εσύ τα βλέπεις όλα σκοτεινά και μουντά, έτσι θα είναι. Αν εσύ τα βλέπεις αισιόδοξα και φωτεινά και πάλι δίκιο θα έχεις. Εχεις σκεφτεί μήπως ότι υπάρχει περίπτωση να σε έχει φλερτάρει κάποιος που να σε κολάκευε το ενδιαφέρον του και λόγω της ψυχολογίας σου να μην έχεις πάρει χαμπάρι; Δεν σου λέω με αυτό να πας και να φορέσεις κέρατο στον άντρα σου. Τουναντίον. Η αντεκδίκηση ποτέ δεν υπήρξε λύση ίσα-ίσα μόνο προβλήματα μπορεί να φέρει. Ομως είσαι ακόμα πολύ νέα για να αισθάνεσαι ότι έχεις κλείσει τον κύκλο σου και να παραιτηθείς από όλα όσα έχει η ζωή ακόμα απλόχερα να σου προσφέρει. Είσαι 35 όχι 85. Συνειδητοποίησέ το επιτέλους!

Ex, το γέλιο μας χαρίζει ζωή. Μακάρι να είχαμε περισσότερο από το ρημάδι.....

Υποστηρίζει κανείς (ή εν το προκείμενω καμία) ότι στα 35 ένας άνθρωπος (άρρεν ή θήλυ) έχει (ή έστω έχει αρχίσει)σιτέψει ? ΠΟΛΥ ΓΕΛΑΣΜΕΝΟΣ ΑΑΑΑΑΑΝΝΝΝΝ το πιστεύει.

Ερωτευτηκα ρε τασ, ερωτευτηκα πολυ αλλά εφαγαχλαπατσα κι απο κει. Ημουν πολυ ευαλωτη και τα εδωσα ολα. Τα παντα. Ημουν χαρουμενη. Νομιζα πως ηταν η αρχη του τελους της μιζερης ζωης μου, αλλά εκανα λαθος. Επεσα σε λαθος ανθρωπο. Το μονο που εκανε ηταν να με φλομωσει στο ψεμα. Κρατησε 2 μηνες. Πριν 10 μηνες περιπου.... Ηταν οι καλυτερες μερες της ζωης μου. Αυτο με κατακερακωσε. Ηταν το τελειωτικο χτυπημα. Τον ερωτευτηκα πολυ. Ηταν αυτο που ηθελα. Αυτος ομως το μονο που ηθελε, οπως αποδειχτηκε ηταν να γ.... μια παντρεμενη γιατι του ανεβαζε το κασε!
Τεσπα, τι να πρωτο πω?

Δεν λεω οτι εχω σιτεψει ρε Hus αλλά μια 35αρα με ενα παιδι δεν ειναι και το πιο ευκολο πραγμα να βρει συντροφο. Μονο και μονο απο το αγχος της να βρει γρηγορα θα πεσει με τα μουτρα και θα φαει παλι πατατια!

Μου κανει εντυπωση ομως που κανεις δεν σχολιασε το τηλεφωνημα, που κρυφακουσα την μανα μου ναμιλαει με καποιον. Δεν το ειδατε ή ειναι αναξιο λογου?