Originally Posted by
Αγάπη23
Πρίν μερικές μέρες μπήκα στον 8ο μήνα. Ενθουσιασμός, χαρά, λίγο ακόμα έμεινε μέχρι να κρατήσω στην αγκαλιά μου τον μπέμπη μου. Στο μεταξύ ήρθε και με βρήκε ο Δ. Μένει στο σπίτι μου (στον καναπέ κοιμάται) γιατί θέλει να με φροντίζει. Είμαι καλά, το αντέχω, κάναμε μια πολύ μεγάλη συζήτηση και αποφασίσαμε πως αυτή τη στιγμή προτεραιότητά μας είναι ο γιός μας. Μου ζήτησε να ξαναείμαστε μαζί. Θέλω χρόνο να δώ αν όλο αυτό μπορώ να το συγχωρήσω, να το καταπιώ. Το δέχτηκε και μάλιστα μου είπε πως έχω όσο χρόνο θέλω. 'Εχει αλλάξει πολύ. Δεν είναι αυτός που ήξερα. Μου φαίνεται σα να ωρίμασε. Δε ξέρω τί να πώ. Είναι πολύ διακριτικός στη συγκατοίκησή μας. Δε νιώθω να με πιέζει να ξαναείμαστε μαζί όσο είναι εδώ. Μιλάμε συνέχεια για το μωρό, θέλει να το ακούει, να το νιώθει. Δίχνει πολύ ενδιαφέρον κι ενθουσιασμό για τον μπέμπη κι αυτό με καθησυχάζει αρκετά. Είμαι ακόμα πληγωμένη, το ότι ήρθε και με βρήκε και ότι δέχτηκα να μείνουμε μαζί δε σημαίνει πως τον συγχώρησα κιόλας απλώς προσπαθώ να κάνω το σωστό και να μη του στερήσω όλη αυτή τη γλυκιά προσμονή. Προχθές σταμάτησα και απο τη δουλειά γιατί σιγά σιγά βαραίνω και δε μπορώ να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις της δουλειάς μου. Αφού τελείωσα το πρωί λοιπόν απο τη δουλειά, ήρθε ο Δ. να με πάρει να πάμε να ξεκινήσουμε τα ψώνια για τον μπέμπη μας μιας και τοσο καιρό δεν είχα καταφέρει να πάρω τίποτα. Εκεί που περπατούσαμε μέσα στο εμπορικό κέντρο γλύστρησα στο τελευταίο σκαλοπάτι κι έπεσα. Αποτέλεσμα? Ευτυχώς ελαφριά αποκόλληση πλακούντα. Δόξα τον Θεό δεν ήταν κάτι πάρα πάρα πολύ σοβαρό κι έτσι πρέπει να παραμείνω σε ακινησία μέχρι να γεννήσω. Μέχρι να σιγουρευτώ οτι το μωρό μου δεν έπαθε τίποτα δε μπορούσα να ηρεμήσω, έκλαιγα, φώναζα. Ο Δ. ήταν εκεί δίπλα μου συνέχεια. Τον έβλεπα, ήταν αναστατωμένος, ρωτούσε συνέχεια το γιατρό αν όλα ήταν καλά. Και τώρα εδώ στο σπίτι είναι συνέχεια δίπλα μου, δε μ'αφήνει μόνη, είναι εκεί, μου μαγειρεύει, μου παίζει κιθάρα όπως τότε. Τρόμαξα πολύ. Και μόνο στην ιδέα ότι θα χτυπούσα σοβαρά και θα έχανα το μωρό μου τρελλαίνομαι. Έχω δεθεί πολύ μαζί του, δεν έχει γεννηθεί ακόμα και ήδη το αγαπάω πολύ. Είναι η συντροφιά μου όλον αυτό τον καιρό. Ήταν η αιτία που δεν έκανα κακό στον εαυτό μου τόσο καιρό. Ευχαριστώ κάθε λεπτό τον Θεό που δε μου το πήρε. Όσο για τον Δ.? Είμαι πολύ ερωτευμένη μαζί του ακόμα....