περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

αυτο ακριβως νιωθω anwnimi οτι οσο \"απων\" ειμαι τις ωρες που θελω για μενα για να σκεφτω,να πενθησω κ ειναι πολλες αυτες οι ωρες οταν τον αγκαλιαζω κ του λεω οτι σ\' αγαπω νομιζω οτι το λεω με ολο μου το ειναι κ αυτο ισως να εξισορροπει την κατασταση.Η οικογενεια μου με κραζει οτι απομονωνομαι απο το παιδι αλλα εγω κανω το καλυτερο που μπορω..κ θα συνεχισω μεχρι την μερα που θα μπορω να του δωσω αυτα που θελω..δεν το θεωρω σωστο να ειμαι μαζι του στο ιδιο δωματιο ολη την μερα κ την μιση να ειμαι αδυναμη..θελω να με βλεπει οταν ειμαι χαμογελαστη κ δυνατη οταν μπορω κ οσο μπορω!

Πολλες μαναδες υπαρχουν που δε χασανε τον συντροφο τους , κι ομως δεν ειναι 24 ωρες/ 7 μερες εκει για το παιδι τους. Ο ρολος του γονεα ειναι απο μονος του δυσκολη υποθεση, ποσο μαλλον στην δικη σου περιπτωση, εχεις ενα βαρυ φορτιο επιπλεον κι ετσι ο εαυτος σου χρειαζεται περισσοτερη προσοχη, ειναι δυσκολο!...
Υπαρχουν γονεις που ευκολα αποκοπτονται, απομονωνονται, βαζουν τοιχους αναμεσα σ αυτους και το παιδι τους, ειδικα μετα απο μια τετοια απωλεια.
Και μονο η αυστηρη σου αυτοκριτικη δειχνει με ποση υπευθυνοτητα και φροντιδα βλεπεις το ολο θεμα.

Καλο αυτο που ειπες Ιντερ!
Η εκβαση της μαχης δεν καθοριζει την εκβαση του αγωνα! Συμφωνω και επαυξανω:)
Φιλακια!

ναι κανω αυστηρη αυτοκριτικη γιατι η αληθεια ειναι πως δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως αισθανεται το παιδι μου ξερω οτι πενθει κ με χρειαζεται κι εγω καμια φορα επικεντρωνομαι στο δικο μου πενθος κ μετα γεμιζω με ενοχες..γιατι ειναι μολισ 5 γιατι ειχς τρελλη αδυναμια στον πατερα του γιατι μου χει πει οτι το σκεφτεται ολη ημερα κ ερχονται στιγμες που αντι ν αστηριζω εγω το παιδι στηριζει αυτο εμενα κ ειναι εντελως ανεπιτρεπτο..

Εχεις διαβασει καποιο βιβλιο σχετικα με τον τροπο που βιωνουν το πενθος τα παιδια? εχεις μιλησει με καποιον παιδοψυχολογο? Καταλαβαινω απολυτα την ανησυχια σου, θελεις να ξερεις τι νιωθει, πως το περναει ολο αυτο... τα παιδια εχουν τους δικους τους τροπους να το επικοινωνουν..
Τωρα, του ειχε αδυναμια... Ποια ειναι τα δικα σου συναισθηματα απεναντι σ αυτο?
Αναποφευκτα το παιδι θα καταλαβει οτι περνας δυσκολες στιγμες... θα πρεπει να του περασεις το μηνυμα πιστευω οτι ακομα και σε αυτες τις στιγμες, δεν το χρειαζεσαι για να σε παρηγορει, αλλα οτι ειναι κατι που εχεις τη δυναμη να το περνας ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ.Να παιρνει την αισθηση δηλ οτι υπαρχει μεν πονος, αλλα που μπορεις να τον διαχειριστεις. Καλυτερα πανω σε αυτο θα μπορουσε να τοποθετηθει ενας ειδικος...

παω κι εγω κ το παιδι σε ειδικο..εκεινο που ειναι δυσκολο ειναι να κανεις πραξη αυτα που σε συμβουλευουν

Εχεις δικιο... Να τα κανεις πραξη, αυτο ειναι το θεμα και το πιο δυσκολο απο ολα. Το οτι παει και το παιδι ειναι καλο...
Μπραβο, αυτο μου ρχεται να πω.

εμενα παλι ενω ξερω οτι δεν οδηγει πουθενα μου ερχοναται τα απειρα γιατι..τα γιατι χωρις απαντησεις..κ στο κατω-κατω που να το αποδωσω?μοιρα?κισμετ?τυχη?π επρομενο?ριζικο????
οκ ειναι στανταρτ οτι ο καθενας πρεπερι να παιξει καλυτερα με τα χαρτια που του μοιραζονται..αν η ζωη ειναι ενα παιχνιδι με τραπουλα..τοτε πολλοι απο μας δεν εχουμε ρεντα..παιζουμε ανισα εναντια στο τι?τελικα το πενθος κι οχι ο θανατοσ ειναι αυτοσ που γεμιζει αμετρητα ερωτηματικα,που κλονιζει την πιστη μου που την ειχα..να μην ξερεις τπτ κ να συνεχιζεις ξεροντας πως με τα χαρτια που εχεισ πιο πιθανο ειναι να χασεις..κι ομως γιατροι κ ειδικοι σου λενε να μην παψεις να βλεπεις με ενδιαφερον την ζωη!κι εσυ να γελας ειρωνικα ..οχι για αυτους αλλα για τη ζωη

Μου αρεσει πολυ η ποιητικοτητα στο λογο σου. Αραγε πρεπει να υποφερουμε για να γινουμε λιγο πιο ποιητικοι?
Ξες ποσες φορες ειπα αμην~! Τερμα!~ Δεν παει αλλο με αυτη τη σκατοζωη,ως εδω!
Και ποσες φορες συνεχισα? Πολλες...
Σε μισω γιατι ποτε δεν παυω να σε λατρευω! Της ελεγα και γελουσα ειρωνικα... Πως αντεχει αληθεια ο ανθρωπος τη μοιρα του? Που βρισκει το κουραγιο?
ολη μου την εφηβεια την περασα χωμενη στα γιατι. Καθε βραδυ σχεδον εγραφα αναριθμητα ερωτηματα... Φερτε μου τις απαντησεις~! Φωναζα... ηρθε καποια εποχη που τα γιατι μου μετριαστηκαν, αν και μεχρι σημερα καμια φορα αναρωτιεμαι\"που να τα καρφιτσωσω τα γιατι μου?¨\"
Καμια φορα παω στα μνηματα, ακουμπαω με ολο μου το σωμα στο χαλικι του ταφου και χαμογελω. Σκεφτομαι τη νεκρικη γαληνη και με ηρεμει.... Νιωθω μια αδεια ευτυχια, ισα που αγγιζει το κενο.Εχω αποδεχτει οτι εκει θα βρισκομαι κι εγω μια μερα...
Δεν ξερω ποιος ειναι ο τροπος, τον τροπο τον βρισκει μονος ο καθενας. Υπαρχουν τοσοι τροποι, οσοι ειμαστε κι εμεις.
Συμφωνω οτι οι αλλοι, οσοι δεν εχουν βιωσει κατι αναλογο, ακομα μαλιστα κι αυτοι που εχουν βιωσει, δεν μπορουν να σε νιωσουν.... Μπορουν απλα να στεκονται, να περιμενουν.
Μονος το διασχιζεις το λουκι. Αντε ισως και με τη βοηθεια του ειδικου.

αυτο με το μνημα το κανω κι εγω καθομαι κ χαιδευω το χωμα κ σκεφτομαι τι ηρεμα εκει μεσα???κι οτι κ εγω οπως ολοι θα καταληξω εκει καποτε!στην ηρεμια κ στη γαληνη ακλονιτη απο το τιποτα..δεν με τρομαζει πια ο θανατος μου..νομιζω οτι θα ξεκουραστω εκει!θα κλεισω τα ματια κ οι εγνοιες,τα γιατι, οι ανησυχιες τα παντα θα φυγουν για παντα..τα παλια θα εχουν παρελθει...ομως μεχρι τοτε ολοι ο καθενας για τους λογους μας ωφειλουμε να συνεχισουμε να στεκομαστε ανταξια απεναντι στο φαινομενο της ζωης..δεν λεω εχει εκπληξεις...αλλωτε δυσαρεστες κ αλλωτε ευχαριστες..ενα φιλι απο το γιο μου στα ξαφνικα ειναι μια εκπληξη τα λογια σου weird ( μ αρεσει που λες εμενα για ποιητικοτητα ενω κι εσυ μιλας ποιητικα,ειναι ενα χαρισμα του πονου ξερεις..η καθε λεξη βγαινει για να ειπωθει οπως την νιωθεις κι οχι για να επικοινωνησεις...εχει αλλο νοημα η λεξη)
μου θυμισες ενα τραγουδι
..κ αν καποτε στα βρογχυα του πιαστεις κανεις δεν θα μπορεσει να σε βγαλει μοναχος βρες την ακρη της κλωστης κι αν..εισαι τυχερος..ξεκινα παλι
αυτο που θελω να πιστευω ειναι οτι οπως αν καταγραμμα πιαστεις σε ενα δυχτι το ενστικτο της επιβιωσης θα λειτουργησει ετσι ωστε να ξεμπλεχτεις η τουλαχιστον να προσπαθεις μεχρι τελους..ετσι κ αν η ψυχη σου πιαστει σε ενα παραβολικο (διαφορετικο για τον καθενα)διχτυ θα ερθει η στιγμη που το ενστικτο της επιβιωσης θα σε κανει να προσπαθεις μεχρι τελους

Το περιγραφεις τοσο ευστοχα. Συμφωνω Ιντερ.
Με συγκινει το φιλι απο το γιο.
Η γαληνη της νεκρικης σιγης κατοικει και μεσα στο ιδιο το \"φαινομενο της ζωης\" οπως το λες, αρκει να κοιταξουμε λιγο καλυτερα και θα τη νιωσουμε...
Ετσι ειναι καλο που εξοικειωνεσαι με τον θανατο, με τον δικο του θανατο ο καθενας με ενα και μοναδικο στοχο:
Το να ζησουμε πληρεστερα τη ζωη μας.
Μια απο τις φρασεις που εχει γραψει ο Γιαλομ και μου εχει μεινει ειναι:
Ο ιδιος ο θανατος σε καταστρεφει αλλα η ιδεα του θανατου μπορει να σου μαθει να \"ζεις\".
Καλο βραδυ!

Quote:

---

Ο ιδιος ο θανατος σε καταστρεφει αλλα η ιδεα του θανατου μπορει να σου μαθει να \"ζεις\".

---

Στο βιβλιο του Paolo Cohelio (η οπως γραφεται αυτος τελοσπαντων) \"Η Βερονικα αποφασιζει να πεθανει\" περιγραφει αυτο ακριβως το σκεπτικο ενος ψυχιατρου που το εφαρμοσε σαν πειραμα στην πρωταγωνιστρια του βιβλιου.

κ τελικα η πρωταγωνιστρια πεθανε?

με το να βιωνεις το θανατο καποιου που πραγματικα αγαπας την ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ σιγουρα συμφιλιωνεσαι με το δικο σου θανατο.γιατι η αοωλεια πιστευω δεν παυει ποτε να ειναι μια ανοιχτη πληγη που αιμορραγει χωρις καν να την αγγιξεις

Διάβασέ το Ίντερ μου να το διαπιστώσεις :) Κι εγώ αυτό θα κάνω, το έχω ήδη στη βιβλιοθήκη μου.
Μερικές φορές νιώθω ότι όλα είναι ψέματα, ότι δεν μπορεί να χάθηκε αυτός που έφυγε, κάπου είναι και μπορεί να τον δω. Άλλες φορές νιώθω ένα τρομερό συναίσθημα: ότι όλα ήταν ένα όνειρο, όλη η προηγούμενη ζωή μου ήταν μια φλόγα, μια σπίθα της στιγμής και όλα όσα είχα ζήσει μαζί του δεν έγιναν πραγματικά και τώρα μόνο ζω μια δυσάρεστη πραγματικότητα.

Ίσως με το δικό μας θάνατο συμφιλιωνόμαστε περισσότερο όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο μας, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Δεν ξέρω ΑΝ συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα ότι θα χάσουμε κι άλλους, μετά από ότι περάσαμε, ειλικρινά το βρίσκω τρομερό...