Originally Posted by
girl1988
Ευχαριστώ πολυ για το ενδιαφέρον σας! Περνάνε διάφορες άσχημες σκεψεις απο το μυαλο μου και νιωθω παντελώς αχρηστη γιαυτο θελω να αυτοκτόνησω. Ολοι οι γνωστοί μου εξελίσσονται, έχουν τη δουλίτσα τους και το μέσο μεταφοράς τους, ζούνε τη ζωούλα τους οσο καλυτερα μπορουν. Εγω ειμαι σπιτι, νιωθω χαζη, ανίκανη και ατάλαντη. Εχω εναν γκόμενο που με δουλευει ψιλό γαζί. Και το χειρότερο δεν ειναι το παρόν... Στο μελλον τι θα κανω; Οταν θα πρεπει να φύγω απο τους γονεις μου πώς θα τα βγάζω περα; Ειμαι παντελως άνιδεη σαν τα μικρά παιδιά. Νιωθω οτι δεν θα τα καταφερω ποτε, θα γίνω ή η τρελή της περιοχής ή η ζητιανα. Ποσο άσχημο σαν σκεψη να μένεις στάσιμος. Εχω βαλει όριο μάξιμουμ τα δυο επόμενα χρονια. Αν δεν αλλαξει κατι θα πρεπει να λυτρωθώ απολα αυτα. Σαφώς και ωραία η ζωη, τόσοι ανθρωποι με σοβαρα προβληματα παλεύουν καθημερινά για την επιβίωσης τους, το θεμα ειναι τι γινεται αν εισαι ανίκανος να ζήσεις. Δεν μένουν πολλα περιθώρια. Εχω την αντίληψη να βλεπω οτι δεν τραβάει η ομάδα στην περίπτωση μου. Το να καταντήσω μια ζητιανα, ανύπαντρη και κουρελού θα ειναι απαίσια κατάληξη.. Καλυτερα να πάω μια ωρα αρχύτερα. 26 χρονια ζωής δεν ειναι και ασχημα. Έζησα, ερωτεύτηκα, βγήκα, γλέντησα.... Η ενηλικγ ζωη μου φαινεται βουνό. Δεν ξερω καν αν υπάρχει αλλος ανθρωπος που να υποφέρει απο την ίδια κατάσταση με εμενα.. Και δεν νομιζω να μπορει να αλλαξει αυτή η κατάσταση. Δυστυχως. Οι πολλές ευθύνες με πελαγώνουν. Δεν μπορω να ανταπεξέλθω. :(