Originally Posted by
kozchr
Σπύρο εγώ ίσως μέχρι ενός σημείου μπορώ να καταλάβω τι εννοείς.Αυτό το αίσθημα αχρηστίας και κατωτερότητας απέναντι στην κοινωνία και στους συνανθρώπους μου το βιώνω απο τότε που θυμάμαι τον ευατό μου.Πάντα ένιωθα ότι υστερούσα απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.Μια ζωή νιώθω ότι κάτι μου λείπει και δεν μπορώ να είμαι σαν τους άλλους φυσιολογικούς ανθρώπους.Αν με ρώταγε κάποιος "θυμάσαι ποτέ κάποια στιγμή στη ζωή σου,που είναι να είναι όλα τέλεια; να μη σε αγχώνει κάτι; να είσαι ανέμελος;" η απάντησή μου είναι ξεκάθαρα "όχι δε θυμάμαι κάτι τέτοιο.πάντα κάτι θα υπήρχε που θα μου αποδείκνυε ότι ειμαι κατώτερος απο τους άλλους." κάποτε είχα πει στον ευατό μου ότι αν συνεχίσω να είμαι έτσι μέχρι τα 20 μου,θα κάνω απόπειρα.Το μόνο πράγμα που ήμουν πραγματικά καλός στο σχολείο ήταν η αποστήθιση.Αυτή ήταν η κλίση μου.Ημουν ικανός να μάθω απέξω ολόκληρα κατεβατά και μετά να τα πω,χωρίς να ξεχάσω ούτε κόμμα.Εννοειται πως μετά απο κάποιο καιρό χωρίς επανάληψη,τα ξέχναγα.Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτό δεν βοηθά πουθενά και γενικά πιστεύω ότι δεν κατάφερα να αναπτύξω σωστή κριτική σκέψη.
Τελικά έφτασα τα 20,τα πέρασα προ πολλού και τώρα πια στα 36 μου έχω καταλήξει ότι θα κατέβω απο το τρένο της ζωής όταν "σβήσει" το νήμα της ζωής μου με φυσιολογικό τρόπο λόγω γήρατος ή ότι άλλο μου επιφυλλάσει η ζωή.Εχω αποδεχτεί ότι αυτός είμαι,έτσι γεννήθηκα να είμαι και δεν έχει νόημα να προσπαθώ να κάνω αυτά που για άλλους ανθρώπους είναι αυτονόητα.
Συνειδητοποιώ ότι τελικά αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μην στεναχωριέμαι.Να μην έχει κάποιος μεγάλα όνειρα και προσδοκίες.Προφανώς και δε σκοπεύω να πάω να κλειστώ στο σπίτι μου και να μην βγαίνω απο εκεί αλλά απο την άλλη ξέρω ότι για να μπορέσω να επιβιώσω και να μην είμαι συνέχεια μέσα στην μαύρη απελπισία,θα "απλώνω τα πόδια μου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα που μου έδωσε η ζωή".Δε γεννήθηκαν όλοι για να είναι πρώτοι και σούπερ.Αλλωστε ποτέ δεν έχω υπάρξει ιδιαίτερα αισιόδοξος για εμένα.Οσες φορές ξεκίνησα να κάνω το οτιδήποτε στη ζωή μου,πάντα η πρώτη μου σκέψη είναι ότι θα αποτύχω.Και αν τελικά αυτό που προσπάθησα να κάνω πέτυχε,νιώθω ισορροπημένος και μια ψυχική ηρεμία.Αν ξεκινήσω με την ελπίδα ότι θα πετύχω και αποτύχω,θα με πάρει απο κάτω και θα γίνω χειρότερα.
Εύλογα μπορεί να μου πει κάποιος "μαλακίες λες τώρα.πήγαινε σε ένα καλό ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή και θα δεις ότι με τον καιρό και με προσπάθεια θα αλλάξεις γνώμη".Την τελευταία φορά που είπα να πάω ήταν πριν ενάμιση μήνα περίπου και αρχικά ο λόγος που δε συνέχισα ήταν οικονομικός αλλά μια μέρα συνάντησα την ψυχολόγο στο δρόμο και μετά απο μια πεντάλεπτη συζήτηση που είχα μαζί της,κατάλαβα τον 2ο και σημαντικότερο λόγο που δε θα ξαναπάω (τουλάχιστον όχι σύντομα) αν και εφόσον φτιάξουν τα οικονομικά μου.Οι πραγματικές αιτίες που με κρατάνε πίσω απο το να κάνω μια διαφορετική ζωή είναι αυτές που δεν είμαι ακόμη έτοιμος να τις πω πουθενά και σε κανέναν.Λένε πολλά παιδιά εδώ μέσα "θα ειμαι ευτυχισμένος αν γίνω όπως ήμουν πριν πάθω την ψύχωση ή την κατάθλιψη ή ότι άλλο".Εγώ δυστυχώς δε με θυμάμαι να ήμουν κάτι άλλο.Μέχρι εκει που φτάνει η μνήμη μου,πάντα κάτι υπήρχε να με ανησυχεί και να μη με αφήνει να χαρώ την ηλικία μου.Ειτε εσωγενείς παράγοντες,ειτε εξωγενείς και σε αυτούς βάζω το bullying που δέχθηκα στο σχολικό περιβάλλον αλλά και τις πιέσεις απο το οικογενειακό περιβάλλον να γίνω όπως όλους τους άλλους.Γιατί πχ "το παιδί της κυρά μαρίας έκανε αυτό και εσύ δε μπορείς κτλ" ε τι να κάνουμε,δε μπορούμε να είμαστε όλοι για όλα.
Σίγουρα το μήνυμά μου δεν είναι πιασάρικο και αισιόδοξο αλλά για μένα προσωπικά είναι μια λύση ώστε να μην είμαι συνεχώς μέσα στην κλάψα.Κλείνοντας θα σου πω ότι η σωστή ευχή όταν πέφτεις για ύπνο δεν ειναι να μην ξυπνήσεις αλλά να ξυπνήσεις με άλλα μυαλά.Εγώ αυτό λέω πάντα όταν κοιμάμαι.Να ξυπνήσω λίγο πιο έξυπνος και σοφότερος το επόμενο πρωϊ.
