Printable View
ε καλα και εσυ που τον γνωρισες και ειναι απο αλλη πολη?χαθηκε να βρεις εναν κοντα σου?:PQuote:
Originally Posted by katherina
για τα 10 χρονια πλακα εκανα....θα αντεχες 10 χρονια ετσι?ακομα εισαι νεα...θα τα εχανες χωρις συντροφο και περιμενοντας τον αλλον?
αμα δεν υπαρξη κατι αλλο και δεν μπορειται να βρεθειται ,θα χωρισεις?η απλα θα εχεις απο αποσταση?γτ και εσυ στην ηλικια σου φανταζομαι εχεις αναγκη καποιον διπλα σου
Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα είναι δύσκολο να ξανασμίξετε όπως πριν.
Εαν ξαναπάς του χρόνου, γνώμη μου είναι σε χωριστά σπίτια. Ας σε βοηθήσει οικονομικά να σταθείς στα πόδια σου πληρώνοντας μέρος των αρχικών εξόδων σου και βοηθώντας σε να βρεις δουλειά. Έτσι και τα παιδιά σου δε θα τον έχουν πάνω από το κεφάλι τους να τα μαλώνει, και θα είστε κοντά ώστε να βλέπεστε καθημερινά. Κάποια στιγμή ίσως συγκατοικήσετε ξανά, θα δείξει.
Ας δούμε, τι προσπάθειες είναι ο ίδιος διατεθειμένος να κάνει. Δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει πόλη (διότι είναι βολεμένος εκεί απ όλες τις απόψεις), είναι τουλάχιστον πρόθυμος να ξεβολευτεί οικονομικά μέχρι να πατήσεις στα πόδια σου ή ούτε αυτό δεν παίζει?
Αγάπη δεν είναι μόνο τα λόγια, είναι κυρίως οι πράξεις.
[QUOTE=nick190813;639683]ε καλα και εσυ που τον γνωρισες και ειναι απο αλλη πολη?χαθηκε να βρεις εναν κοντα σου?:P
για τα 10 χρονια πλακα εκανα....θα αντεχες 10 χρονια ετσι?ακομα εισαι νεα...θα τα εχανες χωρις συντροφο και περιμενοντας τον αλλον?
αμα δεν υπαρξη κατι αλλο και δεν μπορειται να βρεθειται ,θα χωρισεις?η απλα θα εχεις απο αποσταση?γτ και εσυ στην ηλικια σου φανταζομαι εχεις αναγκη καποιον διπλα σου[
Η γνωριμια μας παει πολλα χρονια πισω. Γνωριζομαστε απο τα παιδικα μας χρονια. Η επανενωση μας εγινε αφου χωρισα και μετα. Και οσο για τα δεκα χρονια που το κανουμε πλακα ειναι ενα ενδεχομενο το οποιο το συζητησαμε με τον συντροφο μου. Ξερουμε και οι δυο μας πολυ καλα οτι τα παιδια μας ειναι σε ηλικιες που μας χρειαζονται πολυ. Μετα απο δεκα χρονια περιπου θα ειμαστε "ελευθεροι" να ζησουμε μαζι εφοσον θα εχουμε αντεξει ολα αυτα τα χρονια να ζουμε χωρια, να ζουμε την απουσια του αλλου και να ισως το να βρεθει καποιοα αλλος στη ζωη μου ή στη ζωη του συντροφου μου.
Προς το παρον θα ειμαστε απο αποσταση. Αν συμβει κατι και χωρισω εντωμεταξυ θα το αντιμετωπισω δεν μπορω να κανω κατι αλλο. Ειμαι διατεθειμενη να περιμενω οσο γινεται, οσο με παρει,οσο αντεξω. Στη ηλικια μου θελω κι εγω εναν συντροφο !
Φιλε/η imagine αυτο το συζητησαμε και ναι ειναι διατεθειμενος να με βοηθησει στο ξεκινημα και ναι σε χωριστα σπιτια! Οπως τα λες ετσι τα ειπαμε κι εμεις. Ξεχωριστα στην αρχη με δικη του βοηθεια απο ολες τις πλευρες και μετα βλεπουμε στο μελλον πως θα εξελιχθει.Quote:
Originally Posted by imagine
Το θεμα ειναι τωρα πως να ξανακανω το βημα να ξαναφυγω. Πως να φροντισω τα παιδια μου καλυτερα ωστε να μην διαταραχθουν ακομα περισσοτερο απο οσο ειναι, επειτα ο πατερας τους θα φερει μεγαλη αντισταση και ισως παει και νομικα και η οικογενεια μου θα στεναχωρηθει παρα πολυ.
Συμφωνώ...Quote:
Originally Posted by imagine
Τα παιδιά σου τι λένε? Και πόσο καιρό μείνατε μαζί με τον σύντροφο στην άλλη πόλη?
Αν μιλήσεις στα παιδιά και δεχτούν, τι να πει ο πατέρας?
Αλλά και κάτι να γίνει να χωρίσεις πχ με τον σύντροφο, μετά θα μπορέσεις να μείνεις εκεί από οικονομική πλευρά κλπ? Το λέω γιατί καλό θα ήταν να έμενες εκεί μετά, ασχέτως συντρόφου για να μην αλλάζουν τα παιδιά περιβάλλον.....ότι φέρνω την καταστροφή το ξέρω :p
[QUOTE=katherina;639691]δλδ θα περιμενεις 10 χρονια?ειναι δυνατον? θα χασεις τα καλα σου χρονια περιμενοντας?υπαρχουν και αλλου πορτοκαλιες...Quote:
Originally Posted by nick190813
μην κανεις αυτο λαθος αμα δεν μπορειται να τα βρειτε και να ειστε κοντα ληξτο...αλλιως θα φας τα μουτρα σου και την ζωη σου..οσο και να τον αγαπας ..θα ξανααγαπησεις και μπορει και περισσοτερο..
Quote:
Originally Posted by cube
Αυτη τη στιγμη τα παιδια μου δεν εχουν και τα δυο την ιδια γνωμη. Ο 12χρονος θελει να μεινει εδω που ειμαστε αλλα δεν καιγεται κιολας. Ο 10χρονος ευχαριστως θα πηγαινε πισω λογω παρεας και σχολειου αλλα μου εχε πει επισης να μεινοθμε σε ξεχωριστα σπιτια. Και αυτο θα γινει εφοσον το αποφασισω να ξαναμετακινηθω.
Μειναμε και οι εξι μας μια ολοκληρη σχολικη χρονια.
Ετσι τα σκεφτηκα κι εγω αγαπητο μελος. Αν δεν προχωρησει η σχεση με τον συντροφο θα ηθελα να μεινω εκει και να συνεχισω τη ζωη μου . Ειναι καλο μερος απο πολλες αποψεις.
Την καταστροφη δεν την φερνεις εσυ που απλως προτεινεις. Θα την φερω εγω που θα ακουσω τοσα που δεν θα με ξεπλενει ουτε ο Νιαγαρας!!
Πολλα μελη μου προτειναν λυσεις που εχω ηδη σκεφτει και συζητησει με τον συντροφο μου γιαυτο και το δευκρινιζω αυτο σε καθε περιπτωση. Μη νομιζετε οτι το λεω ετσι απλα για να το πω. Εγω και ο συντροφος μου εχουμε σκεφτει τα παντα θα μπορουσα να πω. Εγω σκονταφτω στο γεγονος οτι τα παιδια μου πρεπει να υποστουν μετακινηση ξανα και μαλιστα σε μικρο χρονικο διαστημα (μεσα σε 1 χρονο). Νομιζω οτι θα τα καταστρεψω ,χωρις υπερβολη. Το αλλο θεμα ειναι ο πατερας τους(οπως εχω αναφερει ειχε σοβαρο προβλημα υγειας) και μετα ακολουθει η οικογενεια μου.
Κατι αλλο που πρεπει να λαβω υπ οψη μου ειναι οτι αν ο πατερας τους κινηθει νομικα και ερωτηθουν τα παιδια απο τον δικαστη με ποιον θελουν να πανε εκει μπορει να κοιταξουν το συμφερον τους και να πουν οτι καθονται με τον πατερα τους. Το λεω αυτο διοτι εγω ειμαι αυτη που τους πιεζει και γινομαι κακια οταν τους βαζω ορια, ενω οταν πανε στον πατερα τους ειναι χαλαροι και επιστρεφουν αδιαβαστοι! Κανενα παιδι σημερα δεν θελει να διαβαζει οποτε θα ειναι ευκολη η επιλογη. Εχω πολλα να σκεφτω παντως προτου τολμησω να βαλω μπρος το εγχειρημα..
[QUOTE=nick190813;639732]Quote:
Originally Posted by katherina
Οχι δεν θα περιμενω δεκα χρονια. Θελω να πω πως αν ειναι να χωρισουμε , μεχρι να γινει αυτο θα κανω ο,τι μπορω για να δω τι μπορει να λειτουργησει στην περιπτωση μας. Αν δω οτι δεν "παει' αλλο θα χωρισουμε και ο καθενας θα παρει τον δρομο του..
Μα καλύτερο είναι να μιλήσεις με τον άντρα σου και τα παιδιά σου και να αποφύγετε τα δικαστήρια.........
Δηλαδή πέρυσι περάσατε με τον σύντροφο γυρίσατε για καλοκαίρι στο μέρος που είναι ο πατέρας, και τώρα είναι Οκτώβριος, να φύγεις του χρόνου τον Σεπτέμβρη σκεφτεσαι ?
[QUOTE=katherina;639737]μαλιστα ,αλλα δεν εχεις σκεφτει το ενδεχομενο τα παιδια να θελουν να μεινουν με τον πατερα τους?μονιμα εννοω.......Quote:
Originally Posted by nick190813
Για μενα φωναξε τα το απογευμα και ρωτα τα?θα σας αρεσε το ενδεχομενο να παμε παλι εκει αλλα να εχουμε δικο μας σπιτι?>και αυριο παρε τηλεφωνο τον πατερα και πες του ,θες να συναντηθουμε?και πες του εσυ θα εχεις προβλημα αμα φυγουμε για να μην τρεχουμε στα δικαστηρια..?
αμα τα παιδια σου σου δωσουν το οκ..τοτε πας και δικαστικος.....
αλλιως χωρισε να τελειωνει η υποθεση ,δεν υπαρχει κατι αλλο που μπορεις να κανεις...
και ο νυν συντροφος σου δεν με φενεται καλη παστα παντως....δεν φτανει που μετακομισες εκανε και παρατηρησεις στα δικα σου τα παιδια?δεν σκεφτηκε ποτε οτι επρεπε να τα παρει με το μερος του?εγω πιστευω δεν τα νοιάστηκε αλλιως δεν θα ηταν τοσο αυστηρος...
μην εθελοτυφλεις...αυτος εφταιγε που δεν τα κοιμιασατε παντως...ευθυνη του..αν και εκπαιδευτικος οπως λες...
Θα του μιλησω εαν αποφασισω να μετακομισω παλι. Σκεφτομαι να φυγω τον Σεπτεμβριο του '17 να αρχισουν τα παιδια σχολειο εκει.Quote:
Originally Posted by cube
[QUOTE=nick190813;639740]Ναι εχω σκεφτει το ενδεχομενο να θελουν τα παιδια να μεινουν με τον πατερα τους. Ομως εκεινος δεν θα μπορει λογω υγειας. Δυσκολα τα πραγματα γενικα. Εχω να κανω με παιδικες ψυχες και εναν καρκινοπαθη. Ευαισθητες ομαδεσ και οι δυο και ψυχολογικα ευαλωτες. Δεν θελω να τους ταλαιπωρω. Πολλες φορες ειπα να το τελειωνω γτ δεν αντεχω ξανα να ανακοινωσω νεα μετακομοιση και τις συνεπειες της.. καλυτερα να χωρισω και θα δω τι θα κανω..Quote:
Originally Posted by katherina
Οι ευθυνες για το ποιος εφταιξε και δεν τακιμιασαμε οπως λες υπαρχουν και σε μενα και σε κεινον...
[QUOTE=katherina;639807]nai alla ποιο πολυ σε εκεινον,εκεινος επρεπε να φερθει σαν αντρας και δεν φερθηκε...αποψη μου, μην τα παιρνεις :)Quote:
Originally Posted by nick190813
ειναι μια αποφαση δυσκολη ,δες και το μελλον σου και ολα....και αποφασισε...
[QUOTE=nick190813;639814]Νικ, δεν τα πηρα καθολου! Εδω αποψεις λετε και λεω. Ελπιζω κατι να βγει απο ολη αυτη την καταθεση ψυχης που εχω κανει εδω στο φορουμ. Απο ο,τι καταλαβα βεβαια ο καθενας εχει και διαφορετικη γνωμη και αυτο εμενα με μπερδευει. Παρ'ολα αυτα κατι εχω συνειδητοποιησει... Αυτο που με νοιαζει περισσοτερο απο ολα ειναι να ειναι καλα ψυχικα τα παιδια μου. Για να γινει αυτο πρεπει κι εγω να ειμαι καπως ηρεμη και δεν ειμαι. Απο κει και περα δε νομιζω οτι πρεπει να με νοιαζει τι θα πουν οι αλλοι (γονεις και αδερφη). Οπως λες κι εσυ πρεπει κι εγω να δω το μελλον μου.Quote:
Originally Posted by katherina
η γνωμη μου ειναι, πριν παρεις οριστικες αποφασεις, να βρεις εναν καλο παιδοψυχολογο και να το συζητησεις κι αν τελικα καταληξεις να ξαναπας μαζι με τα παιδια, να σε συμβουλεψει πως ακριβως πρεπει να το χειριστεις.Quote:
Originally Posted by katherina