Αξίζει να παλέψω και άλλο?

Quote:

---

Originally Posted by 1984muzzy

Έχω διαβάσει κατα καιρούς διάφορα ποστ σου και ειλικρινά μου είχες κινήσει την περιέργεια. Πέρα απο το οτι εισαι αρκετά έξυπνος, έχεις και μια σοφία που πολύ σπάνια βρίσκει κανείς. Αλήθεια στο λέω. Το τελευταίο δε το λέω συχνά. Το δυστύχημα ειναι οτι η λογική σου έχει κατακερματιστεί απο τα ώριμα αρνητικά συναισθήματά σου. Έτσι λοιπόν κατα τα μέσα του Ιούνη και ενω είχα δεί και άλλα ποστ σου και γενικά απόψεις, ανοιξες το Ψυχό-Δραμα ποστ σου. Εκείνες τις μέρες σκέφτηκα έντονα να σου στείλω ΠΜ να σου έλεγα την άποψή μου μήπως και βοηθούσα, μήπως και σου έλεγα ή υπεθύμιζα κάτι που θα ηταν για σένα χρήσιμο. Τελικα δεν το έστειλα για χ,ψ λόγους. Αυτές τις μέρες επανέρχεσαι και μπαίνεις ακόμα πιο δυνατά (πιο απογοητευμένος).

Σου λέω απο πριν πως δε πρόκειται να συμπάσχω στο "δράμα" σου και να ταισω το θηρίο σου χαιδεύοντας τ αυτιά σου σε σχέση με αυτα που αγωνιάς. Ειναι σημαντικό να ταρακουνηθείς και να συνέλθεις σε κάποια φάση μπας και αρχίσεις να παίρνεις καμιά απόφαση σιγα σιγά. Δε γίνεται διαφορετικά.

Τα προβλήματά σου ειναι καθαρά και ΜΟΝΟ ψυχολογικής φύσης.
Τουλάχιστον όπως τα παραθέτεις και σε ότι αναφέρεσαι.

Στο αρχικό σου μήνυμα γράφεις χαρακτηριστικά οτι απο τα εφηβικά σου χρόνια προσπαθείς να αλλάξεις τον εαυτό σου και στη συνέχεια λες οτι πάντα ήσουν και είσαι
δυστυχισμένος με τον εαυτό σου.
Κατ επέκταση απο ΤΟΤΕ έχεις τα υπαρξιακά σου και συνεχίζεις να ζείς μέσα σ αυτά (που σήμερα έχουν γίνει ενα "δράμα" και μίσος για τον εαυτό σου) που νιώθεις οτι έφτασαν στο απροχώρητο.
Μιλάω καθαρά για μίσος γιατί στο θρεντ σου 15-06 "Γιατι δεν έγινα άνθρωπος" μεταξύ άλλων, λές, πως ίσως να ήσουν καλύτερα γυναίκα γιατί έτσι θα έκανες και σεξ. Βασικά και ο ίδιος ο τίτλος ειναι απάρνηση του εαυτού σου σε συσχετισμό με τα γραφόμενά σου εκεί.

Παραπάνω γράφω για απροχώρητο αλλά ουσιαστικά ειναι άκυρη λέξη εδώ. Μπορείς να γίνεις και ακόμα χειρότερα. Δεν έχει πάτο αυτή η ιστορία. Έλπίζω να το ξέρεις.
Θα κάνεις κάτι λοιπόν? Θα βοηθήσεις τον εαυτό σου?

Σ αυτό το θρέντ, γράφεις τα εξής σε σκόρπια σημεία.
Έχω αποτύχει τοσες πολλές φορες, που η αμφιβολία μου για το αν θα πετύχω ή οχι ζυγίζει πολύ περισσότερο απο την ελπίδα που μου δινει μια νέα προσπαθεια.
Για αυτό, όταν ξεκινω μια νεα προσπαθεια, απλα το υποσυνειδητο μου προσπαθεί να με πεισει οτι πολύ απλα δε θα τα καταφέρω και στο τελος της ημέρας παντα νικα....
εγώ μπορεί να μη τα πετύχω και ποτέ και καλά να πάθω και θα το αξίζω να μη τα πετύχω ποτέ καθως οπως στρώνει ο καθένας κοιμάται.
Αυτο που ειπες πιάνει σε καποιον που απετυχε τη πρωτη και τη δευτερη φορά, αλλα μιλας σε καποιον που απέτυχε τη διακοστή πρώτη και διακοστή δεύτερη φορά.....Μιλάς σε εναν βετεράνο της υπερτατης αποτυχίας, ξεφτίλας και ταπείνωσης, τώρα όχι ψέμματα.
Οσον αφορά το να πλησιάσω κοπέλα, ούτε για αστείο. ποιος ο λογος να το κάνω όταν ξέρω απο πριν οτι θα φάω άκυρο?

Ειναι σα να πρόκειται να παίξεις ενα παιχνίδι ποδοσφαίρου και εσυ δε πας καν στο γήπεδο γιατί έχεις προεξοφλήσει την ήττα σου. Εν τω μεταξύ η ίδια ήττα μυρίζει απο χιλιόμετρα.

Μια παρένθεση εδώ.
Ένα βασικό πρόβλημα ενος ιδεοψυχαναγκαστικού ειναι οτι αμφιβάλλει. Κρύβεται αμυνόμενος πίσω απο ενδοιασμούς του ΑΝ, του ΙΣΩΣ, του ΜΠΟΡΕΙ. Αυτός όμως, δεν προεξοφλεί. Ή ακόμα κι αν προεξοφλεί, το κάνει επειδή φοβάται και επιφυλάσσεται γιατί δεν ξέρει και νιώθει άβολα με το άγνωστο. Εσύ απο την άλλη, δεν εισαι καν εκεί. Δεν έχεις κανένα λόγο να αμφιβάλλεις γιατι εσύ ξέρεις. Ξέρεις οτι έχεις ήδη χάσει. Εχεις κάνει την ήττα, γνώση. Δεν έχει καμία σχέση η σύγκριση αυτων με εσένα, απλώς αναφέρθηκα συγκριτικά για να σου πώ κάτι.

Εσυ τα παραπάνω πως τα βλέπεις? Εχουν να κάνουν με τα κιλά σου?
Αντι να προσπαθείς να αλλάξεις την εξωτερική σου εμφάνισή και ταυτόχρονα να κράζεις τους γονείς σου δε κοιτάς να πείς και μια καλή κουβέντα στον εαυτό σου ΓΙΑ τον εαυτό σου? Άσε τα δράματα και τα κλάματα κατα μέρος, έξυπνος εισαι, ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Λίγος ρεαλισμός και τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση χρειάζεται.
Άλλωστε όπως ειπε και ο.... ταδε.

....Ποτέ τα πράγματα δεν είναι τόσο σπουδαία και τρομακτικά όσο φαίνονται.

---

Από τη πρώτη σου παράγραφο φαίνεται πως έχεις πιάσει το νοημα με μένα. Ή εχεις μεγάλη αντιληπτική ικανότητα όσον αφορά τη ψυχολογία, ή έχεις διαβάσει ολα μου τα ποστ πολύ προσεκτικά.

Επίσης εντόπισες και μια άλλη αλήθεια: Η κριτική σκέψη, ή υποκειμενικότητα, ο εξορθολογισμός, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που πράγματι είχα έχουν επισκιαστεί και αλλοιωθει απο τα προβλήματα που έχω. Γιατί έχω βαρεθεί να είμαι αντικειμενικός και να σκέφτομαι ορθά και σωστά όταν βλέπω οτι δεν αλλάζει τιποτα και οτι παω απο το κακό στο χειρότερο. Παρασύρομαι και λεω "αϊ στο δια*ολο" και ο τροπος σκέψης μου αλλάζει, γίνεται πιο επιφανειακός, βιαστικός, επιπόλαιος, σκληρός με τον εαυτό μου και προκατειλημένος.

Λες οτι δε μπαίνω στο ποδοσφαιρικό γήπεδο επειδή εχω προεξοφλήσει οτι θα χάσω. ΝΑΙ, το έχω προεξοφλήσει επειδη εγω είμαι απο τις ομάδες που έχουν χάσει τα τελευταία 50 παιχνίδια σερι. Δεν έχω νικήσει ποτέ στη ζωή μου, οπότε ξέρω απο πριν το αποτέλεσμα. Ξερω οτι θα χασω οπως έχασα οταν ημουν 13,14,15,16,17,18,19,20,21,22,23 και 24 χρονών. Τι θα διαφορετικό θα γίνει τώρα στα 25?

Εγώ λοιπον, σε αντίθεση με τον ιδεοψυχαναγκαστικό, δε προφυλάσσομαι επειδή φοβάμαι το άγνωστο. Προφυλάσσομαι επειδή αυτο το άγνωστο με έχει νικήσει χιλιάδες φορές στο παρελθον, και απο άγνωστο έχει γινει πλέον γνωστό.

Για αυτό έχω κάνει, οπως λες και εσυ, την ήττα γνωση. Διοτι η ήττα ΕΙΝΑΙ η γνώση μου! Είναι το μόνο που έχω γνωρίσει στα προβλήματα που έχω.

....Ποτέ τα πράγματα δεν είναι τόσο σπουδαία και τρομακτικά όσο φαίνονται.

Πράγματι εγώ το είχα πει αυτό κάποτε, αλλα ειναι πολύ εύκολο να μιλάς για τους άλλους, το θέμα ειναι τι γίνεται οταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα προβλήματα του εαυτου σου..

Λοιπόν αγόρια και κορίτσια ξέρετε τι κατάλαβα? Δε πρέπει να κάνετε παρέα με ανθρώπους σαν και μένα..

Άνθρωποι με ανεκπλήρωτα όνειρα και πόθους σαν και μένα τείνουν να γίνονται περίεργοι και αλλόκοτοι στην καθημερινότητα τους....

Εγώ για παράδειγμα, έχω διαπιστώσει ότι ολα τα παραπάνω προβλήματα με έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Πάντα ζηλεύω ή νιώθω μίσος όταν βλέπω ευτυχισμένους ανθρώπους. Τηλεόραση δεν ανοίγω πολύ για να μην ακούσω ωραίες μουσικές (σαν τις διαφημίσεις). Φεϊσμπουκ δε μπαίνω για να μη βλέπω αλλους να ανεβαζουν ωραιες στιγμές με το ταίρι ή τους φίλους τους. Κάθε φορά που ακούω για μια επιτυχία οποιουδηποτε είναι σε μικρή ηλικια νιώθω θλίψη για μένα. Όταν βλέπω εναν νέο άνθρωπο να κάνει ταξίδι στο εξωτερικό τον μισώ και τον ζηλεύω.
Όλα αυτά δείχνουν πως είμαι ένας εγωϊστής και εγωκεντρικός άνθρωπος. Χαρακτηριστικά που δεν τα είχα παρά μονο τα τελευταία 1-2 χρόνια όταν άρχισαν να τρέφονται απο τα προβλήματα που σας είπα. Ένα ανερχόμενο τέρας που δεν μπορούσα καν να το διανοηθώ όταν ημουν σε μικρότερη ηλικία.

Κάθε φορά που βλέπω εναν άνδρα που είναι ακριβώς έτσι οπως θέλω να ειμαι εγώ (μην το αναλύσουμε πολύ τωρα) απλά τον ζηλεύω που κατάφερε να γίνει οτι δε κατάφερα εγώ, που θα τραβήξει τα βλέμματα των γυναικών εκει που δεν θα τα τραβήξω εγώ, που θα κερδίσει το θαυμασμό των φίλων του εκεί που δεν θα τα κερδίσω εγω.

Για κάθε εναν πετυχημένο άνδρα απο πίσω κρύβονται 1000 αποτυχημένοι. Για κάθε εναν άνδρα που στέκεται αγέρωχος νικητής στη κοινωνία υπάρχουν άλλα 100 "πτώματα" που έχουν εξαϋλωθεί στο διάβα του. Για κάθε έναν πετυχημένο εργοδότη υπάρχουν απο πίσω του 1000 υπάλληλοι. Για κάθε έναν ηγέτη υπάρχουν απο πίσω 1000 ακόλουθοι. Για κάθε έναν διάσημο υπάρχουν απο πίσω του 1000 άσημοι. Για κάθε έναν πρωταθλητή υπάρχουν πίσω του 1000 ηττημένοι. Για κάθε ένα γνησιο αρσενικό υπάρχουν πισω του 1000 ανδρείκελα δευτέρας διαλογής.
Η ζωή και η κοινωνία ειναι απο τη φύση της άδικη, διότι έχει δομηθεί έτσι ώστε ο ένας, το άτομο, θα μένει στην ιστορία και θα επιβάλλεται των πολλών.

Εγώ ανηκω σε αυτούς τους χίλιους, απο οτι φαίνεται, και παρότι με παρηγορεί το γεγονός οτι είμαι μέλος της πλειοψηφίας, με στεναχωρεί η έλλειψη της γοητείας που μόνο η μειοψηφία μπορεί να εκπέμψει.

Και φυσικά όλοι εσείς θα λέτε "πωωω τι μάτσο γελοίες κομπλεξικές μπουρδες γράφει αυτός " και μπορεί να έχετε δίκιο....αλλά δε μπορώ να αγνοήσω το συναίσθημα που νιώθω όταν βλέπω έναν άνδρα, που είναι ακριβώς αυτο που θα ήθελα να είμαι εγώ, να έχει την ικανότητα να δώσει τη χαρά και την ευτυχία και τον έρωτα σε μια οποιαδήποτε Γυναίκα που εγώ δε μπορώ..

Ούτε να αγνοήσω το γεγονός οτι απο μικρός, πολλά παιδιά, ενώ με έκαναν παρέα μέσα στο σχολείο, στο φροντιστήριο ή στη σχολή, δίσταζαν να με καλέσουν έξω, να με εντάξουν στο ευρύτερο κοινωνικό κύκλο, παρά λίγες μονο φορές. Ισως εξέπεμπα αυτή την ήττα και την αρνιτικίλα που κάποιος είπε, ίσως εξέπεμπα την αυρα του loser η του μλκα, η έναν συνδυασμό.Ίσως ντρεπόντουσαν να με κυκλοφορήσουν, για κάποιο λογο. Ίσως γιατί ποτέ δε ντυνόμουν καλά. Δε ξέρω.

Πάντα είχα φιλοδοξίες και όνειρα να πετύχω κάτι αλλά ποτέ δε το πετύχαινα γιατί όταν ξεκίναγα μετά απο λίγο το παράταγα.. δε πρέπει να ήταν το ότι έχανα γρήγορα το ενδιαφέρον μου για κάτι, αλλά επειδή ήθελα να κατακτησω κάτι και να το κατακτήσω ΤΩΡΑ.... ποτέ μου δεν έπιασα το νόημα της ζωης που είναι υπομονή και επιμονή.. δεν είχα ποτέ υπομονη ή επιμονη, πάντα οταν ήθελα κάτι το ηθελα ΤΩΡΑ, και όχι μετα απο μήνες ή χρονια.... ουσιαστικά βυθίστηκα στην αλαζονεία μου και στην απληστία του να καταφέρω πολλά πράγματα σε μικρο χρονικό διάστημα (να αδυνατίσω, να πάρω πτυχιο στα Ισπανικά, να κάνω ταξιδια σε πολλά κράτη, να πάρω καλους βαθμούς στη σχολή κλπ) που τελικά δεν πέτυχα κανεναν απο αυτούς τους στόχους
γιατί δεν είχα στο μυαλό την ιδέα της πειθαρχίας της εγκράτειας και της υπομονής.. έμαθα να είμαι λοιπον περισσότερο ενας daydreamer και ενας αναβλητικός τύπος με αποτέλεσμα να έχω φτάσει στα 25 μου και να μην έχω πετύχει τίποτα στη ζωή μου..

Και από την άλλη έχω τον πατέρα μου να γκρινιάζει για τα οικονομικα της καριέρας του, μια μίζερη μητέρα με τα xanax και τη κατάθλιψη και το λυπημένο υφάκι της κάθε μέρα, και εγώ στη μέση να προσπαθώ να ισορροπήσω την ουδέτερη και νεκρή σχέση τους, έχοντας ο ίδιος χάσει κάθε νόημα και κίνητρο ζωής

Είμαι θύμα του ίδιου μου του εαυτού και των ονειροπόλων σχεδίων που έκανα τόσα χρόνια αδιαφορώντας για το πραγματικό κόστος αυτών των ονείρων και το τι δράση πρέπει να πάρω για να κάνω όλα αυτά τα όνειρα πραγματικότητα.... πίστευα οτι αν απλά απλώσω το χέρι μου θα κάνω τα σχέδια μου πραγματικότητα αδυνατώντας να καταλάβω οτι αυτό δεν αρκεί, οτι δε πρέπει μονο να απλώσω το χέρι μου, αλλά να σκαρφαλώσω κιόλας!! Διότι δε γίνεται να πάρεις ένα πτυχιο ξένων γλωσσων χωρίς να διαβασεις, ουτε να αδυνατίσεις χωρίς να στάξεις, και παρότι διαβασα και έσταξα (το τελευταίο σε υπερβολικά μεγάλο βαθμό) τελικά δε κατάφερα τιποτα διοτι οπως ειπα μετρά πολύ ή υπομονη,ή επιμονη και η επαναληψιμότητα της προσπάθειας μέρα με μέρα, βράδυ με βράδυ, και εγώ ήμουν πολύ "αριστοκράτης" και αλαζόνας και ΤΕΜΠΕΛΗΣ για να μπω σε τέτοιο καλούπι, για αυτό και απέτυχα..ΠΑΝΤΟΥ.

Αλλά εγώ δεν έχω τέτοια ερεθίσματα. Ποτέ δεν είχα. Ποτέ δεν έμαθα να δουλεύω ή να διαβάζω σκληρά. Δε ξέρω γιατί. Λίγο τα αποτυχημένα γονίδια, λίγο οι γονείς μου που ηταν μαλθακοι και μου έκαναν ολες τις χάρες, λιγο το μυαλό μου, πάντα ήμουν κάτω του μετρίου σε ότι και να έκανα. Στο σχολείο, στη σχολή, στο φροντιστήριο, στις σχεδόν μηδαμινές φορές που δούλεψα, στο αδυνάτισμα κλπ.

Είμαι μια μεγάλη απογοήτευση. Ένα δυσλειτουργικό ανθρωπάκι που ξεκουρδίζει εύκολα και έχει φτιαχτεί απο χαμηλής ποιότητας υλικά. Κάπως έτσι θα έπρεπε να φαινόμουν στα μάτια του Θεού. ΑΝ υπήρχε.

Και μετά απο τόσο καιρό, φτάνω πλεον στο καλοκαίρι του 2015. Έχοντας κάνει μεγαλες αποπειρες να αδυνατίσω, έχοντας αλλάξει 3 γυμναστήρια σε δυο διαφορετικές πόλεις (απο 15+ χρονών μέχρι τώρα) έχοντας αλλάξει 1-2 διατροφολόγους και δίαιτες και μετά απο απέλπιδες προσπάθειες δε κατάφερα Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α. Αλλά ενα περίεργο πράγμα, ποτέ δε τα παράταγα ο καταραμένος. Τόσο αυθάδης και εγωϊστής ήταν ο χαρακτήρας μου, που αρνιόμουν να το βάλω κάτω. Εκεί συνέχιζα τη λυσσαλέα προσπάθεια, και πάρε την υγιεινή διατροφή, και πάρε γυμναστήρια, και πάρε τη μελέτη της ψυχολογίας, για να δω τι πάει στραβά, είχα φτάσει σε σημείο να μπορώ να πάρω πτυχίο ψυχολογίας και να πηγαίνω γυμναστήριο κάνοντας 90+ λεπτά αερόβιο.

Και μετά απο όοοοολες αυτες τις ανελέητες και αμέτρητες προσπαθειες, φτανω 25 χρονών και -ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑ*ΟΛΟ- είμαι ΑΚΟΜΑ ατο σημείο απο όπου ξεκινησα!!!!!! Στο σημείο 0, εκει που ημουν στα 17, ή στα 19, ή στα 22 χρόνια ζωής. Ε έρχεται επιτέλους η στιγμή που πας πάλι να σηκωθεις και εμφανίζεται μια αόρατη δυναμη και σε σπρώχνει κατω και σου λεει με δυναμη "ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ".

Και είναι η δυναμη του υποσυνείδητου, ειναι η δύναμη του ιδιου σου του εαυτού που σε παρακαλά πλέον να σταματήσεις τις προσπάθειες γιατί έχεις ηττηθείς τόσες χιλιάδες φορες, που ειναι πλεον ανούσιο να το παλεύεις. Και αν το παλέψεις θα ξανα-χασεις και θα ταπεινωσεις και αλλό τον εαυτο σου.

Συναντώ ανθρώπους στο δρόμο που έχουν δεχτεί οτι θα είναι για πάντα χοντροί, ή για πάντα χαμιλομισθοι, ή για πάντα μόνοι, γενικότερα ανθρωποι που έχουν συμβιβαστεί με κάτι και ρωτώ τον εαυτό μου "Πως συμβιβάστηκαν?" "Τι πρέπει να κάνεις για να συμβιβαστείς?" "Πότε θα συμβιβαστώ και εγώ με τον εαυτό μου?"

Εγώ γιατί δε συμβιβάζομαι? Γιατί θέλω να κυνηγώ το τελειο? Έχω φτιάξει μια εικόνα στο μυαλό μου για το πως θα ήθελα να ειμαι, πως θα ήθελα να ειναι το σωμα μου, η νοοτροπια μου, οι φίλοι μου, η κοπέλα μου, οι δραστηριοτητες μου, η δουλειά μου, η ζωή μου, και μετά οταν βλέπω πως ειμαι αυτη τη στιγμή δεν εχω ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ με αυτό που ονειρευομαι.

Γιατί λοιπόν δε συμβιβάζομαι γμτ?? Πόσο άλλο ψυχικό σθενος πρέπει να σπαταλήσω για να δεχτώ οτι Α-Π-Ε-Τ-Υ-Χ-Α?

Στη σχολή κοιταγα τα αγόρια που είχαν κοπέλες και όταν συζητάγαμε για κοπέλες έκανα τον Κινεζο. Βασικά τον Κινεζο, τον Ιαπωνα και τον Κορεάτη μαζί για την ακρίβεια. Είχα φτιάξει φανταστικές γυναίκες με φανταστικά ονόματα απο φανταστικές σχέσεις για να τις εξιστορώ στους φίλους μου όταν ερχόταν αναγκη. Πάντα το έπαιζα άνετος και κοινωνικά χαλαρός, αλλα ενα πραγμα ρε παιδί μου, πάντα το έβλεπα στα μάτια τους οτι ξερουν οτι τους κοροίδεύω. Ιδιαίτερα στα μάτια των γυναικων. Αυτή η φάση που έχεις υιοθετήσει αμυντική στάση και προσπαθεις σχεδόν να απολογηθείς για το σεξουαλικό σου παρελθον, προσπαθώντας να πεισεις τους άλλους οτι είχες σχέσεις, και να βλεπεις βαθιά στα μάτια μιας γυναίκας οτι αμφιβάλει εσένα και τον ανδρισμό σου, με το χειλάκι της να τρεμοπαίζει στις άκρες, έτοιμο να σκάσει ένα χαμόγελο, ή στη χειρότερη, γέλιο. Πωωω, αυτό το βλέμμα δε θα το ξεχάσω.

Κάθε βράδυ επι 4 χρόνια επέστρεφα μόνος μου στο σπίτι και είχα ένα μεγάλο ερώτημα να απαντήσω στον εαυτό μου πριν πάω για υπνο: πως πρέπει να νιώθουν ολοι αυτοί οι συμμαθητές μου που είχαν σχέση? Πως ενιωθαν όλοι αυτοι που επέστρεφαν σπίτι κουρασμένοι και είχαν το γλυκο και τρυφερό χάδι μιας γυναικας δίπλα τους? Πως ήταν να χάνεσαι σε μια ζεστή και στοργική γυναικεία αγκαλιά με το απαλό δέρμα και τα λεπτά δάχτυλα της να χαϊδεύουν το πρόσωπο σου?

Και σαν να μην έφτανε αυτό, το μυαλό μου με υπέβαλε και σε μια άλλη σειρά βασανιστικών ερωτημάτων, όπως, πως είναι να έχεις φίλους και να απολαμβάνεις τη κοινωνικη αποδοχη? Πως είναι να υπάρχουν άνθρωποι που επιζητούν τη προσοχή και τη παρέα σου και την αλληλεπίδραση μαζί σου? Να σε βλέπουν και αμέσως τα μάτια τους να αγαλλιάζουν και τα χείλη τους να χαμογελάνε και μόνο με τη παρουσία σου?

Φυσικά, έχοντας πάντα μια ανώτερη, κριτική, ορθολογική άποψη και ψυχοσύνθεση, πάντα απέκρουα όλες αυτές τις ερωτήσεις με τη λογική. Ποτέ δε πανικοβλήθηκα συναισθηματικα. Έλεγα στον εαυτό μου "κάποτε θα τα αποκτήσω και εγώ όλα αυτά. Αρκεί να κάνω υπομονη." Το daydreaming Που λέγαμε! Και όταν αποφάσιζα να τα πετύχω έβλεπα ποσο δύσκολο ειναι και τα παράταγα για μια αλλη φορα. Η αναβλητικότητα που λέγαμε.

Και φυσικά κάθε φορά που ερχόμουν αντιμέτωπος με αυτές τις ερωτήσεις, είχα και ένα άλλο καταφύγιο: Το φαϊ. Απλά έτρωγα και ξεχνούσα, ξέροντας-οντας 99% σίγουρος-ότι κάποτε στο μέλλον θα τα διορθώσω ολα.

Έλα ομως οπου αναπάντεχα έφτασα σε μια χρονική στιγμή, τη ΤΩΡΙΝΗ στιγμη, που ξαφνικά ούτε το φαγητό μου προσφέρει καταφύγιο απο ολες αυτες τις σκέψεις !! Έπεσε και αυτό το μεγάλο φρούριο και πλέον είμαι έρμαιο των ενοχικών μου σκέψεων χωρίς καμία προστασία, με το μυαλό μου να με "λεηλατεί" συνεχως κάνοντας μου τις ιδιες ερωτησεις "Γιατι είσαι ακομα παχυς? Γιατι είσαι ακομα μονος? Γιατί εισαι ακομα έτσι και έτσι?" και εγώ να αδυνατώ να δώσω απάντηση γιατί βλεπω πως ΠΛΕΟΝ ειμαι 25 χρονών!! Έφτασε το πλήρωμα του χρονου και απέτυχα. Πέρασαν τα χρόνια της νεοτητας μου, και ποτέ δε θα πετύχω ότι πετυχαίνει ένας νέος....

Απογυμνωμένος λοιπόν απο κάθε ψυχική διάθεση και δύναμη, στέκομαι σε αυτό το σημειο και βλεπω μπροστα, χωρίς να μπορώ να διακρίνω, οπως στο παρελθόν, καμια προοπτική, καμια ελπίδα, καμία πιθανότητα. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω στο μέλλον είναι κάτι..αβέβαιο, αλλά σίγουρα αρνητικό. Ισως μια λίγο βελτιωμένη ή χειρότερη εκδοχή του εαυτού μου. Αλλά καμία σχέση με αυτό που θα ήθελα να είμαι.

Και κάθε φορά που ΤΟΛΜΩ να κάνω σχέδια, να πω "απο αυριο θα προσπαθησω", αμέσως το υποσυνειδητο μου επιστρατευει ενα κιλό δικαιολογίες και τραυματικές εμπειριες και μου τις πετά στη μούρη για να βεβαιωθεί οτι θα λυγίσω και δε θα επιχειρήσω τίποτα "αστείο".

Πλέον η συναισθηματική μου άμυνα έχει πέσει τόσο χαμηλά, που είμαι πλέον ευάλωτος και στη πιο σαχλή δικαιολογία που μπορεί να σκαρφιστεί το υποσυνείδητο μου. Ακόμα και στον απλό φόβο του οτι μπορεί πχ να πάθω καποιο σοβαρο πρόβλημα υγιειας ή να πεθανω σε καποιους μηνες ή χρονια, είναι πλέον ικανό να αναβάλει οποια προσπάθεια κάνω για να αλλάξω τη ζωή μου.



Και εντάξει λοιπον, ας δεχτουμε οτι ολα τα παραπάνω ειναι ενα μάτσο "συναισθηματικες μπουρδες κομψά στολισμένο με βαρύγδουπες και πομπώδεις λέξεις", όπως ίσως μπορει να σκέφτεστε.
Ας δεχθούμε τη πιο ευθύ και σκληρή απάντηση, οτι είμαι απλά ενας βολεψάκιας, οπως είπε η Ρέα. Πράγματι, ένας βολεψάκιας!

Αφου βολεύτηκα στην ευκολη ζωή, γιατί ακόμα υποφέρω? Γιατί δε συμβιβάζομαι? Γιατί δε δέχομαι αυτή την εύκολη ζωή? Γιατί ειμαι δυστυχισμένος με αυτό το βόλεμα?
Τι στο δι*άολο τόσο υψηλη θεωρία είναι? Τι πρέπει να κάνω για να βρω τη λύση, να χτυπήσω το κεφάλι μου στο τοίχο? Να πάθω κάνα σοβαρό προβλημα υγιειας? Να πεθάνει ο πατέρας ή η μητέρα μου ίσως?????

Η έλλειψη σεροτονίνης μπορεί να εξηγήσει τις λιγούρες που μερικές φορές εμφανίζονται για κατανάλωση υδατανθράκων. Σε ορισμένους ανθρώπους εμφανίζεται μια ακατάσχετη επιθυμία για σοκολάτες, γλυκά, κουλουράκια και άλλα ζυμαρικά. Πρόκειται για το «σύνδρομο των υδατανθράκων», όπως μερικές φορές ονομάζεται. Το φαινόμενο αυτό σχετίζεται επίσης με μια κατάσταση κατάθλιψης που εμφανίζεται σε ορισμένες γυ*ναίκες πριν από την περίοδο τους. Στα συμπτώματα περιλαμβάνο*νται: κατάθλιψη, λήθαργος και ανικανότητα για συγκέντρωση. Αυτά τα συμπτώματα συν*δυάζονται μερικές φορές με ισχυρή επιθυμία για φαγητό, που έχει ως επα*κόλουθο την αύξηση του βάρους.

Ένα γεύμα που περιέχει υδατάνθρακες (γλυκόζη) οδηγεί σε έκκριση ινσουλίνης, η οποία βοηθά στην ταχύτερη διείσδυση της τρυπτοφάνης στον εγκέφαλο και αυτό καταπραΰνει τα συναισθήματα και την κακή διάθεση. Η σεροτονίνη βρίσκεται συνήθως στο αίμα σε μικρά ποσοστά. Ο ρυθμός μετατροπής της τρυπτοφάνης σε σεροτονί*νη επηρεάζεται από τη συμμετοχή των υδατανθράκων στη διατροφή. Οι υδατάνθρακες, και ειδικότερα η γλυκόζη, διεγείρουν την έκκριση της ινσουλίνης, μια αναβολική ορμόνη η οποία βάζει τη γλυκόζη και τα αμινοξέα στους ιστούς, π.χ. τους μυς. Το ποσοστό, όμως, ειδικά της τρυπτοφάνης στο αίμα δεν επηρεάζεται από την ινσουλίνη κι έτσι, εφόσον τα άλλα αμι*νοξέα οδηγούνται στους μυς από την ινσουλίνη, το ποσοστό της τρυπτοφάνης στο αίμα αυξάνεται, με την κατανάλωση υδατανθράκων. Έτσι αυξάνεται η ποσότητα της τρυπτοφανης που μεταφέρεται με το αίμα στον εγκέφαλο όπου μετατρέπεται σε σεροτονίνη. Μέσω αυτού του μηχανισμού ανεβαίνει η στάθμη της σεροτονί*νης με την κατανάλωση υδατανθράκων. Η σεροτονινη ρυθμίζει ακόμα τη γενική διάθεση του οργανισμού και προκαλεί υπνηλία. Πλούσια σε υδατάνθρα*κες γεύματα δημιουργούν αισθήματα κόπωσης και υπνηλίας στους υγιείς ανθρώπους, αυξάνοντας το ποσοστό σε*ροτονίνης. Αυτό όμως δεν συμβαίνει σε όσους πάσχουν από έλλειψη σεροτονίνης.

Φάρμακα που ασκούν δράση ανάλογη με αυτή της σεροτονίνης, δη*μιουργούν παρόμοια αποτέλεσμα: μειώνουν την επιθυμία, όσων πάσχουν, να καταναλίσκουν συνεχώς υδατάνθρακες. Η φενφλουραμίνη, για παράδειγμα, διευκολύνει την έκκριση σεροτονίνης στις συνάψεις των νευρώνων του εγκεφάλου. Τα ίδια φάρμακα είναι δραστι*κά στην περίπτωση της χειμωνιάτικης κατάθλιψης και των ανωμαλιών της περιόδου. Ακόμα, είναι δραστικά και σε ελαφρότερες περιπτώσεις, όπως σε γυναίκες που το βάρος τους έχει ξεφύγει από το κανονικό ή παρουσιά*ζουν κατάθλιψη, είτε από κληρονομική προδιάθεση, είτε γιατί προέρχο*νται από οικογένειες αλκοολικών. Η φενφλουραμίνη και άλλα ανάλογα βοηθούν στη μείωση του βάρους, μειώνοντας την επιθυμία για κατανάλω*ση υδατανθράκων. Αντίθετα, φάρμακα που δεσμεύουν την παραγωγή σεροτονίνης παρουσιάζουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Όλα αυτά δείχνουν ότι η σεροτονίνη παίζει ρόλο ακόμα και στο αδυνάτισμα. Γι’ αυτό ίσως τον χειμώνα οι περισσότεροι άνθρωποι του βόρειου ημισφαιρίου αυξάνουν το σωματικό βάρος τους.

με την καταλληλη ψυχοθεραπεια και φαρμακευτικη αγωγη, θα ισορροπήσεις και δεν θα πεινας πια!
θα αποκτήσεις μια υγιή σχέση με τον εαυτό σου..και γιατι οχι, μια υγιή σχεση με γυναικα-αντρα, οτι προτιμαει ο καθενας μας και για αυτο την παλεβουμε, για να κυλίσει αυτη η μικρη χαζη μας ζωούλα μας λίγο πιο γλυκα βρε αδερφε

Απ ό,τι διάβασα, δε δουλεύεις. Γιατί δε δοκιμάζεις να ασχοληθείς εθελοντικά προσφέροντας βοήθεια σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη? 'Αστεγους, πρόσφυγες, φτωχούς, άρρωστους κλπ που δεν έχουν καν τα μέσα για αξιοπρεπή επιβίωση. Θα νιώσεις καλύτερος άνθρωπος, θα ξεκουνηθείς από τον καναπέ σου, θα μετριάσεις το φαί και στο φινάλε θα κάνεις και καλό. Σκέψου το.

edit: Εννοώ έτσι πιθανόν να αρχίσεις να εκτιμάς περισσότερο τον εαυτό σου, πράγμα βασικό για την αυτοπεποίθηση.. και θα χεις και δίκιο!

Σελτζούκε έχεις το σεβασμό μου.Ο λόγος που απέτυχες και αποτυγχάνεις είναι κατά την γνώμη μου ότι δεν έχεις πραγματικό κίνητρο για να ξε-κουνηθείς.Η άποψή μου είναι ότι αυτό που χρειάζεσαι είναι να βρεις έναν άνθρωπο να πιστεύει σε σένα,σε αυτό που είσαι τώρα και να σε βοηθήσει να πας ένα βήμα παραπέρα.Αλλά είναι εξαιρετικά απίθανο να βρεθεί αυτός ο άνθρωπος.Προσωπικά στα κιλά εκεί που ετοιμαζόμουν πάλι για τριψήφιο νούμερο,στάθηκα τυχερός και βρέθηκε εκείνη που παρόλο που πλέον δε μιλάμε,της υποσχέθηκα ότι θα καταβάλλω κάθε προσπάθεια να κόψω το σαβουροφαγητό και να αδυνατίσω,πρώτα για το δικό μου καλό και μετά για τους άλλους.Μου είπε ότι πιστεύει σε μένα και αυτό μου αρκεί για να καταβάλλω κάθε προσπάθεια για να αλλάξω την κακή συνήθεια να τρώω δίχως αύριο.Και σχεδόν πάντα κρατάω τις υποσχέσεις μου.
Καταλαβαίνω απόλυτα το συναίσθημα της αναβλητικότητας που ανέφερες.Το να σκέφτεσαι το βράδυ να κάνεις κάτι και το άλλο πρωϊ να τα παρατάς και να λες "μπα και έτσι μια χαρά είμαι."Και το καταφύγιο στο φαγητό.Και το γεγονός ότι μια μέρα "ξυπνάς" και αναρωτιέσαι τι στο καλό έκανες όλα αυτά τα χρόνια...Τις τύψεις για τα πράγματα που θα έπρεπε να προσπαθήσεις περισσότερο και δεν το έκανες.Εσύ το έπαθες αυτό στα 25,εγώ στα 30 κάτι...
Ρωτάς πως συμβιβάζεσαι.Οχι φίλε μου δε μπορείς να συμβιβαστείς.Ποτέ δε μπορείς να συμβιβαστείς,όσο ξέρεις ότι υπάρχουν και τα καλύτερα και εσύ δεν τα έχεις.Και δε μπορείς να ξέρεις αν όλοι αυτοί που ανέφερες,έχουν συμβιβαστεί στην κατάστασή τους.Αλλο τι φαίνεται απέξω και άλλο τι έχει ο καθένας μέσα στην ψυχή και το μυαλό του.

Έχω διαβάσει τα τελευταία 2 ποστς σου και έχω ταυτιστεί σε αρκετά σημεία μπορώ να πω... Δεν ήρθα για να δώσω την μαγική συνταγή καθώς δεν υπάρχει, αλλά συμφωνώ με τον/την kozchr ότι δεν μπορείς και ΔΕΝ θα συμβιβαστείς ΠΟΤΕ και γι' αυτό εγώ θα σου πω ένα μεγάλο μπράβο... Αυτό δείχνει ότι έχεις δύναμη όσο κι' αν οι αποτυχημένες προσπάθειες σε κάνουν ίσως να πιστεύεις πως είσαι αδύναμος...

"Και είναι η δυναμη του υποσυνείδητου, ειναι η δύναμη του ιδιου σου του εαυτού που σε παρακαλά πλέον να σταματήσεις τις προσπάθειες γιατί έχεις ηττηθείς τόσες χιλιάδες φορες, που ειναι πλεον ανούσιο να το παλεύεις. Και αν το παλέψεις θα ξανα-χασεις και θα ταπεινωσεις και αλλό τον εαυτο σου."

Το σκεφτόμουν άπειρες φορές αυτό πιο παλιά. Και κάποιες φορές ακόμα (και είναι πολλές) συνεχίζω να μην πιστεύω σε μένα και να προδικάζω τις καταστάσεις. Αν κάτσεις να εξηγήσεις 1-2 πράγματα στους άλλους, θα πιστέψουν πως μάλλον τα λες ως δικαιολογία για να αποφύγεις την προσπάθεια. ΑΛΛΑ... Ξέρεις τι με έχει κάνει να μην αφήσω αυτές τις σκέψεις να με ρίξουν, να μην παραιτηθώ και να συνεχίζω μετά από χρόνια, ενώ όλα μου φαίνονται χαμένα; Η σκέψη και μόνο πως αν τα παρατήσω, θα νιώθω τόσο μα τόσο άχρηστη που δεν θα μπορώ τότε να αντέχω τον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν θα έχω μούτρα να κοιτάω κανέναν, ούτε εμένα.

Λες πως δεν συμβιβάζεσαι με την ζωή σου, σκέψου μια ΟΛΟΚΛΗΡΗ ζωή μες την παραίτηση, μες την αδράνεια, να θες πάντα κάτι καλύτερο, να μην αποδέχεσαι αυτά που είσαι και αυτά που ζεις, και να μην προσπαθείς επειδή θα ξέρεις πως θα αποτύχεις (ενώ ΘΕΣ τόσο πολύ μια καλύτερη ζωή)! Οκ, ε και; Ας ξαναγίνει. Καλύτερο δεν θα' ναι, παρά να κάθεσαι και να τα ονειρεύεσαι απλά; Τουλάχιστον θα προσπαθείς! Και πιστεψέ με, εκεί είναι που θαυμάζεις κάποιον, και εκεί είναι που αρχίζεις σιγά σιγά να αποκτάς περισσότερο πείσμα και θάρρος, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, γιατί ξέρεις ήδη το συναίσθημα της αποτυχίας και ότι παρά τα εμπόδια και τα συναισθήματα και σκέψεις των εισαγωγικών που έβαλα πιο πάνω, εσύ επέλεξες ΞΑΝΑ την ζωή και την προσπάθεια. Η αποτυχία ξέρουμε πως είναι, πόσο πιο πολύ θα σε ρήξει μια καινούρια; Η πλήρης παραίτηση όμως; ...

ΣΕΛΤΖΟΥΚΕ ΕΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΣΕΒΑΣΜΟ ΜΟΥ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΕΣΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ
ΚΑΙ ΑΠΕΔΕΙΞΕΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ ΟΤΙ ΑΝ ΣΕ ΚΥΝΗΓΗΣΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΑΓΓΟΥΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ
ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΙΟ ΧΑΛΑΡΟΣ ΜΕΝ ΑΛΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ
ΕΣΥ ΔΗΛΩΝΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΧΑΖΑ ΓΙΑ ΑΝΤΡΑ ΝΑ ΣΟΥΝΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΠΩ ΕΝΤΑΞΕΙ ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΕΙ
ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΑΝΤΡΑ ΔΕΝ ΤΟ ΔΕΧΟΜΑΙ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗ ΜΠΟΡΕΙΣ ΕΣΤΩ ΛΙΓΟ ΓΤ ΟΤΑΝ ΣΕ ΚΥΝΗΓΑΝΕ ΤΡΕΧΕΙΣ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΚΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΩΘΕΙΣ
ΘΕΣ ΛΙΓΟ ΘΕΣ ΠΟΛΥ ΠΡΕΠΕΙ ΘΕΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΜΑΓΚΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ
ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΕΣ ΦΕΡΣΟΥ ΤΟΥ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΑΣΧΗΜΑ
ΠΙΕΣ ΕΝΑ ΚΑΦΕ ΝΑ ΣΕ ΤΟΝΩΣΕΙ ΚΑΠΝΙΣΕ ΕΝΑ ΤΣΙΓΑΡΟ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙΣ ΜΠΕΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ
ΠΙΕΣ ΜΙΑ ΜΠΥΡΑ ΝΑ ΖΑΛΙΣΤΕΙΣ ΛΙΓΟ ΑΜΑ ΔΕΝ ΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΥΤΑ ΠΩΣ ΘΑ ΖΗΣΕΙΣ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΚΙ ΑΣ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΣΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΛΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΓΤ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΑΥΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΕ ΛΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

το θέμα ειναι τι γίνεται οταν έρχεσαι αντιμέτωπος με τα προβλήματα του εαυτου σου..

---

Παίρνεις απόφαση και πας σε ενα ψυχολόγο ή σε ψυχίατρο και βοηθάς τον εαυτό σου.
Κάνεις ψυχοθεραπεία και μέσα απο τη συζήτηση ο άλλος που έχεις απέναντι σου, σου δινει με τον καιρό να καταλάβεις οτι
εκτός απο βέλη [που καλό θα ήταν (ιδανικά) να μην δίνονται ποτέ, άλλα τι να κάνουμε, έχουμε και και συναισθήματα εμείς οι άνθρωποι!] προς τον εαυτό σου μπορείς να δίνεις και παράσημα. Παράσημα για πολλά πράγματα τα οποία είσαι και αγνοείς εξαιτίας της ψυχ. σου κατάστασης αλλά και παράσημα για πράγματα που έχεις καταφέρει μέχρι σήμερα.
Επίσης με τον καιρό, σου δίνει να καταλάβεις οτι το θέμα των κιλών σου ή οτιδήποτε για το οποίο ενοχοποιείς τον εαυτό σου ειναι μια φούσκα,
που θα σκάσει σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβεις, γιατι ωστόσο θα ασχολείστε με ζητήματα που αφορούν την αγάπη για τον εαυτό σου και βελτίωση της αυτοεικόνας σου.

Με απλά λόγια... Τα κιλά σου ειναι το δέντρο και ενας καλός επαγγελματίας δε θα ασχολιόταν με δέντρα. Θα ασχολιόταν με το δάσος.
Και με ακόμη λιγότερα... Οταν σταματήσεις να "σε χαλας" και αγαπήσεις λιγο τον εαυτό σου, σαν χείμαρρος αυτη η αγάπη, θα συμπαρασύρει το κάθε βέλος που έχεις
καρφώσει πάνω σου. Άσε που συν τοις άλλοις, η όποια προσπάθεια, Πλεον, θα γίνεται εξαιρετικά πιο εύκολα και χωρίς εμπόδια. Εν προκειμένω το να επιμείνεις να αλλάξεις τα κιλά σου εφόσον το θες.

rea..imagine..kozchr..moonlight..ellis..muzzy.... Διάβασα αυτά που μου γράψατε. Τα διάβασα επι δύο φορες.

Απλά δε μπορώ να απαντήσω. Είμαι τόσο μπερδεμένος, σαστισμένος και καθηλωμένος .. που απλά δε ξέρω τι να κάνω......

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

rea..imagine..kozchr..moonlight..ellis..muzzy.... Διάβασα αυτά που μου γράψατε. Τα διάβασα επι δύο φορες.

Απλά δε μπορώ να απαντήσω. Είμαι τόσο μπερδεμένος, σαστισμένος και καθηλωμένος .. που απλά δε ξέρω τι να κάνω......

---

χαχαχα...να και κατι καλο απο όλη την ιστορία!! καλο ηταν επιτέλους να σταματησεις να μιλας και να αρχισεις να ακους, ήταν λίγο κουραστικος και καθολου απαραιτητος όλος αυτος ο πνευματικος αυνανισμος σου. απο εδω μπορουμε να δουλέψουμε. οταν αποφασισα να σταματησω να προσπαθω να βγω απο το λουκι της καταθλιψης απο μόνη μου, συρθηκα σε εναν ψυχολόγο που μου εγραψε καποια αντικαταθλιπτικα.
αμεσως σταματησα να πειναω ή να εχω λιγουρες γιατι οι νευροδιαβιβαστες μου δεν ζητουσαν κατι φαγωσιμο για να νιωσω καλυτερα,αρχισα να εχω ενεργεια και διαθεση να βγω απο το σπίτι, να δουλεψω και να φλερταρω να βγω ραντεβου κτλ κτλ... τα χαπια απο μονα τους όμως ειναι μιση δουλεια.
εχεις ακουσει για τον νομο της αδρανειας του Νευτωνα. οταν ενα σωμα που αδρανει υποστει καποια μεταβολη, το σωμα θα εχει την ταση να διατηρησει την αρχικη του αδρανεια... μετα ο νομος δραση-αντιδραση, το σωμα που δεχεται καποια δραση πάντα αντιδρα... σαμποταρισα η ιδια τον εαυτο μου και κατεστρεψα την θεραπεια μου με αλλες ουσιες
ΑΠΕΤΥΧΑ.
αλλα είμαι ήδη στον πάτο οποτε ειναι μονοδρομη η πορεια και συναντηθηκα με ψυχοθεραπευτη
εχω ηδη πει σε αλλο ποστ...εχουμε 2 εαυτους, αυτος που θελει να γινει καλα και αυτος που φοβαται κ δεν θελει να αλλαξει τιποτα (αδρανεια)..οσο εξυπνος ειναι ο καλος εαυτος, αλλο τοσο εξυπνος ο αδρανεις...ξερει τι κόλπα να μας κανει ωστε να αποτυχουμε και να επιστρεψουμε στην αδρανεια... οποτε ο καλος εαυτος ...βαζει εναν ασσο στο μανικι... τον ψυχοθεραπευτη...λίγη καλη χημεια για τους νευροδιαβιβαστες και ενας τακτοποιητης σκεψεων ... θα με βγαλουν πολυ συντομα απο αυτην την κόλαση.
και πιστευω και εσενα αν το θελησεις...εχεις πολυ δουλεια μπροστα σου, ξεκινα μικρε μου φιλε...παρε αγκαλια τον Νευτωνα και δωσε επιταχυνση :p

Χαχαχα Ρέα τα λες πολύ ωραία (έκανα και ομοιοκαταληξία :p).. Συμφωνώ!

Είσαι πολύ μικρός φίλε για να σαι τοσο απελπισμένος. Το προβλημα σου, όπως ειπε και καποιος προλαλήσας, ειναι καθαρα ψυχολογικής φύσης. Δες καποιο καλό ψυχολογο, γνωστικής συμπεριφορικής μεθόδου, γιατι δεν δοκιμάζεις? Το πρόβλημα ειναι να γινεις 40 και να σαι ο ίδιος όπως στα 25 σου και να βλεπεις κατα πολύ νεοτερους σου να εχουν ηδη κανει άλματα στη ζωη. Τότε θα σωριαστεις ψυχολογικά, επειδη ηδη τα περιθωρια θα εχουν στενεψει. Τωρα τα περιθωρια σου ειναι τεραστα, εσύ εισαι αυτος που δεν τα χρησιμοποιεί. Η απογοητευση και η πολλή σκεψη λειτυουργουν εις βαρος σου, σε μετατρεπουν σε αδρανή. Καλές οι συζητησεις εδώ αλλά μόνο ένας καλός ψυχολογος θα σε βοηθησει υποδεικνυοντας σου τροπους και μεθοδους όχι απλα να βγεις από το τελμα αλλά και να κανεις βηματα στη ζωη. Η μεγαλύτερη ζημια που κανεις σε σενα ειναι να συνεχισεις να σκεφτεσαι και να λειτουργεις με τον ιδιο τροπο.

Σελτζούκε (αλήθεια πώς στο καλό το σκέφτηκες αυτό το νικ……?), δεν τα έχω καλά με την ηττοπάθεια κ το μοιρολόι…….
Συμφωνώ 200% με όσα σου είπε η muzzy1984 κ μπράβο της, αλλά εντοπίζω κ άλλη 1 ρίζα του κακού: αργία μήτηρ πάσης κακίας (κάπως έτσι δεν το λέτε?). Τί θέλω να πω…..

Σε μια ιδιωτική συζήτηση με 1 μέλος του forum, το οποίο συμπαθώ κ εκτιμώ πολύ (το ξέρει νομίζω…….) καταλήξαμε στην εξής παρατήρηση: Ξεκίνησε τη ζωή του με συγκλονιστικά οικογενειακά, οικονομικά κλπ κλπ προβλήματα ενώ σημαδεύτηκε κ από τραυματικά γεγονότα. Στον τομέα της εργασίας του, όπου εκεί τίθεται θέμα επιβίωσης, έκανε γαργάρα όλα του τα κολλήματα, τις ανασφάλειες, τους φόβους, τις ανεπάρκειες, βούτηξε κ κολύμπησε κ κολύμπησε στα βαθιά, κ μάντεψε…… μια χαρά τα κατάφερε, κ μάλιστα χωρίς σχετικές σπουδές, background, γνωριμίες κ εφόδια. Στα συναισθηματικά του πάλι, τα οποία οκ, δεν τα λες κ θέμα επιβίωσης (υπό την έννοια ότι δεν θα σε αποκεφαλίσουν εάν δεν έχεις γκόμενα) αλλά ποιότητας ζωής, ακόμα έχει μείνει στάσιμος κ φοβισμένος να παλεύει με την ατολμία κ τους δαίμονές του. Κ να σου πω κ το άλλο: Έχεις δει σε καμιά Αιθιοπία, σε καμιά φαβέλα του Μεξικού, σε καμιά φτωχογειτονιά της Ινδίας ή την Ταϋλάνδης άνθρωπο με κατάθλιψη, διατροφικές διαταραχές, ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή κλπ κλπ (δε μιλάω για γεννετικά καθοριζόμενες ασθένειες)? Έχουν άλλα προβλήματα υγείας (ΣΜΝ, αβιταμινώσεις, δερματοπάθειες, ελονοσίες, SARS κλπ κλπ) αλλά όχι τέτοια. Γιατί ο αγώνας που καταβάλλουν καθημερινά κ οι προτεραιότητές τους δεν αφήνουν χώρο για τέτοια «θέματα». Γιαυτό κ η κατάθλιψη ονομάζεται ασθένεια του δυτικού κόσμου. Εσύ μου μοιάζεις 1 παιδί προστατευμένο κάτω από τα φτερά της οικογένειάς του. Δεν κυνηγάς τίποτα, δεν έχεις ανασφάλεια για τίποτα, δεν έχεις να ανησυχείς για τίποτα, δεν κινητοποιείσαι για τίποτα. Άμα έμενες μόνος σου με 1 μισθό 800€, λογαριασμούς κ εφορία, ξεπάτωμα στη δουλειά κλπ κλπ, θα σκεφτόσουν το ίδιο με τώρα το φαγητό…..? Κατ’ αρχάς δεν θα είχες να ξοδέψεις τόσα για φαγητό! Θα ζούσες όμως. Με άγχη, με αγωνίες, με άλλα προβλήματα, με κούραση, αλλά θα ζούσες!

Παρακάτω 2ο ζήτημα. Ισχυρίζεσαι ότι έχεις προσπαθήσει κ έχεις αποτύχει. Τι σημαίνει για εσένα η προσπάθεια για κάτι το οποίο είναι στο χέρι σου κ μόνο? Δεν μου λες πχ ότι ψάχνεις για δουλειά, πράγμα το οποίο δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα. Το να ράψεις όμως το στόμα σου κ να βρεις άλλη διέξοδο στα αρνητικά σου συναισθήματα από αυτήν της συναισθηματικής υπερφαγίας μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις κ κανένας άλλος. Προσπαθώ σημαίνει λυσσάω κ πιστεύω μέσα μου ότι τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από εμένα, ώστε να με βάλει κάτω. Εσύ βαθιά μέσα σου έχεις προδιαγράψει την αποτυχία. Είναι απίστευτο πόσο οι άνθρωποι βολευόμαστε στις θεωρίες που μας βολεύουν, ιδίως εάν φοβούνται/ δεν έχουν δυνάμεις/ δεν θέλουν/ τους συμφέρει η ασφάλεια του «1 με το πάτωμα». Είναι το γνώριμό τους περιβάλλον. Τί πιο βολικό από το να ισχυριστούν «προσπάθησα επανειλημμένα αλλά δεν το κατόρθωσα να βγω από τον πάτο/ την παρακμή/ την ξεφτίλα/ u name it ο καθένας»? Κ για να σε πάω κ παρακάτω….. έχω δει πολλούς ανθρώπους να επιλέγουν ΑΚΡΙΒΩΣ εκείνο το είδος της «προσπάθειας», το οποίο στο τέλος τους εξασφαλίζει την αποτυχία, είτε για να αποδείξουν ότι προσπάθησαν κ δεν μπορούν ή ότι ισχύει η θεωρία που τους βολεύει…..? Πχ πες είμαι εγώ 500 κιλά κ κακάσχημη. Με συμφέρει να υποστηρίζω ότι όλες οι αδύνατες κ προσεγμένες είναι ρηχές/ γλάστρες/ τους νοιάζει μόνο κ καθρέφτης τους/ χωρίς προσωπικότητα (άντε πες αυτό παίζει να έχει κ 1 δόση αλήθειας χωρίς να ισχύει γενικά εννοείται) κ ότι οι χοντρές, επειδή έχουν υπερβεί την επιφανειακότητα της εμφάνισης έχουν επενδύσει σε πιο ουσιαστικά πράγματα/ έχουν ενδιαφέροντα κλπ κλπ. Οπότε, έστω κ ασυνείδητα, για να επιβεβαιώνω τη θεωρία που με βολεύει θα επιλέγω να ασχολούμαι κ να σχολιάζω τις 30 χαζογκόμενες κ ανασφαλείς κούκλες, αλλά θα προσπεράσω πλήρως τις 5-10 κουκλάρες που κ προσωπικότητα έχουν, κ χαρακτήρα, κ ενδιαφέροντα, κ ποιότητα, κ παράλληλα θα επικεντρώνομαι σε 30 γυναίκες με περιττά κιλά ή άσχημες, που είναι καταξιωμένες επιστήμονες/ άξιες μανάδες/ άτομα με ευγένεια ψυχής/ ενδιαφέροντα, χωρίς όμως να προσέχω καθόλου τις υπόλοιπες 30 υπέρβαρες, των οποίων η ζωή περιστρέφεται μεταξύ της σχέσης Ματέο- Μενεγάκη κ την καινούρια γεύση παγωτό tiramisu. Απόδειξη ότι δεν έχεις προσπαθήσει στα αλήθεια: Από τη 1 μας λες ότι έχεις κάνει αμέτρητες απόπειρες, το έχεις παλέψει κλπ κλπ…….. αλλά από την άλλη, γράφεις κάπου ότι μόνη λύση θα ήταν θα ήταν να σε αρπάζανε κ να σου επιβάλλανε με το βούρδουλα τις βουλιμίες. Εμένα όλο αυτό μου κάνει αντιφατικό, γιατί αυτός που όντως προσπαθεί έχει ήδη επιβάλλει ο ίδιος το βούρδουλα στον εαυτό του. Του λένε «έλα μωρέ, πάρε 1 παγωτίνι, φρεσκότατα είναι», κ αυτός αρνείται όπως κ να έχει. Τέτοια προσπάθεια έχεις κάνει…..? Να βάζεις από μόνος σου «το περίστροφο στον κρόταφό σου» να μην ξεφύγεις από το στόχο σου…..?

Για να κάνω 1 resume, τα κιλά σου είναι στο χέρι σου κ εν μέρει ευθύνεται κ ο τρόπος ζωής σου. Ψυχολόγοι κ ειδικοί υπάρχουν, λύσεις υπάρχουν, αυτός που θέλει να λύσει κάτι το οποίο εξαρτάται αποκλειστικά κ μόνο από αυτόν, το λύνει το πρόβλημά του. Μη σε παίρνει από κάτω, πάρτο από την αρχή αλλά αυτή τη φορά…….. αλλιώς!

Παντως αδερφε, ναι, ειμαι 100 κιλα λεβεντης, με τις πλαταρες μου, τα στηθια μαρμαρα, περπαταω εξω και ραγιζουν τα τσιμεντα, κλανω και διαταραζω την ισορροπια του συμπαντος, μιλαμε για απεραντο μεγαλειο λεβεντιας.

Κι ομως αδερφε πηγα χτες στο ψυχιατρειο να γραψω φαρμακα, την τριμηνη χημικη συνταγη μου, για να κραταει ο λεβεντης γερα να μη λυγιζει, και μου ρθε να βαλω τα κλαμματα με αυτα που ειδα, και της μνημες που μου ηρθαν στο μυαλο με οσα περασα εκει.

Γι αυτο σου λεω λεβεντη μου, ολα ειναι δανεικα, ενα τιποτα ειμαστε, μην το αναλυεις πολυ και το σκεφτεσαι, βγες εξω, πιες δυο τρεις μπυρες, χαλαρωσε, χαμογελασε και ολα θα στρωσουν, κι αν δεν στρωσουν ποτε, μη ξεχνας ειναι τυχερος οποιος γελαει στην καρμανιολα, ο χαμενος τα παιρνει ολα.