Printable View
Οχι δεν ειχε δουλεια για το σπιτι, τα εξαντλουσαμε ολα εκει...!Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Ο τυπος ασχολειται με αρχαια ελληνικη φιλοσοφια και μυθολογια. Πλατωνα, Επικουρο, Σωκρατη κλπ.
Εναν αχταρμα εκανε απο φιλισοφια,μυθους και περιστατικά της προσωπικης του ζωης.
Δεν ειχε σπουδασει φιλολογιες και τετοια. Θα το ηθελε αλλα ενα ιεκ ειχε βγαλει κι ενα μεταπτυχιακο εξωτερικου εξ αποστάσεως.
Στην καρτα εγραφε ψυχοθεραπευτης.
Κατω απο αυτο ολοι πουλανε ψυχοθεραπειες.
Και με αυτούς τους 2 φίλους που έχω μέχρι σήμερα και είναι μακριά,όταν πάω Αθήνα πάμε και για μπύρες..Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Αλλά ας τα πάρουμε απο την αρχή :p Πάρε ανάσα,άραξε γιατί θα στα γράψω αναλυτικά
Αρχικά στο νηπιαγωγείο με θυμάμαι να μην κάνω παρέα με τα άλλα παιδάκια.Δε ξέρω γιατί αλλά δεν έκανα..Βασικά παίζει να ήμουν το μόνο παιδάκι που έκανε κοπάνα απο το νηπιαγωγείο (βασικά βόλευε γιατί το νηπιαγωγείο ήταν σχεδόν δίπλα απο το πατρικό μου) και τον έψαχναν οι γονεις του,καθώς ούτε σπίτι πήγαινα και όταν με έβρισκαν που κρυβόμουν,φυσικά μου έβαζαν τις φωνές και με ξαναέστελναν πίσω.Αλλά δε θυμάμαι αν έχει παιχτεί κάτι πριν την ηλικία των 5 που με έκανε να έχω αυτή την συμπεριφορά.Σε αυτό ελπίζω να μου δώσει φως στο τούνελ η ύπνωση που θα κάνω μετά απο κάποιες συνεδρίες που θα κάνω με την ψυχολόγο μου.Εγώ ήθελα απο την αρχή να γίνει αυτό αλλά εκείνη φοβάται ότι θα φρικάρω αν έχει συμβεί κάτι πολύ κακό και έτσι θα πρέπει πρώτα να το δουλέψουμε λίγο ψυχοθεραπευτικά πριν καταλήξουμε εκεί.
Σχεδόν σε όλο το δημοτικό είχα bullying και κοροϊδία απο τους συμμαθητές μου,ξύλο και φωνές στο σπίτι και κανέναν φίλο.Απο πέμπτη δημοτικού και μετά άρχισα να κάνω παρέα με τον πρώτο μου ξάδερφο 4 χρόνια μικρότερο γιο της αδερφης του πατέρα μου που έμενε στην ίδια πόλη.Κάναμε βόλτες ως παιδιά,τρέχαμε,παιζαμε και πηγαίναμε μαζί στα κάλαντα..Και κάποια ΣΚ με τον άλλο μου πρώτο ξάδερφο μου απο τον αδερφό του πατέρα μου που έμενε σε κοντινό χωριό και ερχόταν να δει την γιαγια και τον παππου μας.Εδώ είναι κάτι που με έχει πονέσει καθώς αυτό το παλικάρι πριν 4 χρόνια,πέθανε απο καρκίνο του στομάχου και άφησε γυναίκα και 2 κoριτσάκια 2 και 4 ετών τότε,ορφανά..:(
Στο γυμνάσιο και λύκειο συνεχιζόταν το bullying στο σχολείο (στο λύκειο και έξω στο δρόμο) και απο παρέες πάλι ήμουν με τα ξαδέρφια μου βασικά.
Στα 18 μου ένιωσα για πρώτη μου φορά δημοφιλής σε σχολικό περιβάλλον και ηρέμησα όταν κυκλοφορούσα έξω καθώς είχα έρθει στην πόλη που ζω μέχρι σήμερα και πήγαινα σε σχολή ΕΠΑΣ για να μάθω μια τέχνη που τελικά με τα χρόνια είδα ότι δεν μου ταίριαζε και αν την έκανα θα είχα γίνει στάνταρ αρχηγός στους τζιχαντιστές απο τις εκρήξεις που θα γινόταν αφού πάντα ήμουν και είμαι αφηρημένος και ανοργάνωτος...Οι συμμαθητές μου ήταν 16χρονα κυρίως,οι γνωστοί "χαβαλετζίδες" που πάνε στο ΕΠΑΛ κτλ και εγώ χωρίς προσπάθεια αφού με άρεσε αυτό που έκανα τότε,ήμουν ο πρώτος μαθητής και όλοι ρωτούσαν εμένα,τους άφηνα να αντιγράφουν κτλ αλλά και πάλι δε θα έλεγα ότι έκανα φίλους..
Στα 20 μου πήγα στρατό και το τελευταίο 6μηνο το πέρασα στην πόλη που μεγάλωσα και σκεφτόμουν "μω την κοινωνία μου,πάλι στην κωλοπόλη ήρθα,δε θα γλιτώσω ποτέ απο εδώ" αλλά τελικά γλίτωσα..
3 μήνες πριν τελειώσω την θητεία μου,ήρθε στο στρατόπεδο το παιδί που μένει Αθήνα και κάνουμε παρέα μέχρι σήμερα.Μου μίλησε πρώτος,δε με έλεγε κοροιδευτικά γιωτά όπως οι άλλοι και γενικά κάναμε καλή παρέα.Βγαίναμε στις εξόδους μας (εγώ βασικά είχα κάθε μέρα έξοδο το τελευταίο 4μηνο γιατί έπεσε ένα μικροοοο βυσματάκι και έφυγα απο το στρατόπεδο και πήγα κάπου άλλου γιατί ειλικρινά δεν θα την πάλευα άλλο εκεί μέσα) και κάναμε κανονική παρέα.Επαιρνα και το αυτοκίνητο του πατέρα μου και είχαμε κάνει ξενάγηση σε όλο τον νομό..Τώρα κάνουμε επίσης βόλτες στην Αθήνα και στην περιφέρεια που ζω τώρα.
Μετά στα 22-->2000 χρονολογία που απολύθηκα,ήρθα και πάλι στην πόλη που είμαι μέχρι σήμερα καθώς για καλή μου τύχη ή καλύτερα δικής μου προσπάθειας,τα αφεντικά είχαν μείνει ικανοποιημένα απο την δουλειά μου το 1998 πριν πάω στρατό και μου πρότειναν να ξαναγυρίσω.
Η δουλειά όπως έγραψα και χθες στην cube είναι απογευματινή και έτσι τα πρωϊνά πήγα πάλι σχολείο..ΤΕΕ ως τεχνικός Η/Υ γιατί μου φάνηκε πάλι ενδιαφέρον το αντικείμενο.Εκει λοιπόν χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια έγινα απουσιολόγος και δημοφιλής στους 16χρονους κοπανατζήδες της τάξης :p γιατί μου ζητούσαν να τους καλύπτω απουσίες και δεν είχα θέμα να το κάνω..
Εκει λοιπόν έκανα μια αποτυχημένη γνωριμία όπως αποδείχθηκε αργότερα.Ενα 16χρονο παιδί,καλός μαθητής,με πλησιάζει μια μέρα και αρχίζει να μου μιλάει..Ταιριάξαμε ως φίλοι και βγαίναμε και εκτός σχολείου.Ερχόταν στην δουλειά μου,βγαίναμε έξω στην πόλη,συζητούσαμε διάφορα θέματα εκτός απο ερωτικά/συναισθηματικά κτλ..Για να μην μακρυγορώ αυτός δεν ήταν απο την πόλη που μένω αλλά κοντινή κωμόπολη και έμενε εδώ στην αδερφή του.Τελειώνουμε το σχολείο το 2003,χωρίζουν οι δρόμοι μας αλλά κάπου-κάπου στέλναμε κανά μήνυμα να λέμε νέα..
2009 χειμώνας..Ειμαι έξω και κόβω μοναχικές βόλτες και τον πετυχαίνω στην πλατεία της πόλης..Ωπ φιλαράκι τι κάνεις? κτλ πάμε για καφέ..
Αφού πίνουμε τον καφέ μου λέει "ξέρεις admforall δε μπορεί να με φιλοξενήσει η αδερφή μου σήμερα και δεν προλαβαίνω το τελευταίο λεωφορείο για την πόλη μου.Με φιλοξενείς σπίτι σου?" Λεω οκ κανένα θέμα..Εκει λοιπόν έγινε το κορυφαίο...Μου εξομολογήθηκε ότι είναι gay και ότι μου έκανε παρέα επειδή με γούσταρε...Και μου στήνεται στα 4..Κάτσε ρε λέω "πως πίστεψες ότι εγώ γουστάρω άντρες?" να μου λέει "δεν έκανες πολύ παρέα με τα άλλα παιδιά,είχες τα τυπικά με τις κοπέλες,μου έκανες παρέα,πίστεψα ότι γουστάρεις και εσύ αλλά κατάλαβα ότι είσαι ντροπαλός και συνεσταλμένος και πιστευα ότι ντρεπόσουν να μου πεις.."ε αντε γεια...τον είπα έξω απο το σπίτι μου,πήγαινε να κοιμηθείς στην αδερφή σου..απο τότε έχουμε να μιλήσουμε..
Αυτά σε γενικές γραμμές.Τα υπόλοιπα σχετικά με τους γνωστούς και άλλους "φίλους" τα έγραψα χθες στην απάντηση στην cube..
Δε γράφει κάτι στο μέτωπο μου ρε συ.Αλλά ναι έχω μια περίεργη συμπεριφορά του τύπου,ξεχνάω που βρίσκομαι,κάνω αφηρημένες χαζές κινήσεις,τύπου παίρνω σβάρνα το τραπέζι και ρίχνω καφέδες κτλ,μου λένε πχ δεξιά σου και κοιτώ αριστερά και μου ξαναλένε και κάτι τέτοια..πχ παλιά που πήγα για κάποιο διάστημα σε χορευτικό σύλλογο,το θεωρείς τυχαίο που όλοι απέφευγαν να είναι ανάμεσα μου στον κύκλο? ή ότι όταν πήγαινα στον οδηγισμό,είχα θέμα να κολλήσω σε μια ομάδα,γιατι όταν παίζαμε παιχνίδια,εγώ μπερδευόμουν στις οδηγίες,τις έκανα ανάποδα,δεν άκουγα (αφού ήμουν εκεί σωματικά αλλά πνευματικά δεν "ήμουν") και άλλα τέτοια πολλά..Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Μα δεν ψάχνω μόνο εκεί.Αν κατέληξα και εκεί ήταν γιατί απέτυχα στα άλλα.Και δεν είναι τόσο ότι κατά καιρούς δεν κάνω γνωριμίες.πχ Από πέρισυ που ξεκίνησα την ομαδική ψυχοθεραπεία δεν έχω παράπονο.Οι κοπέλες εκεί πέρα μου φέρθηκαν με τον καλύτερο τρόπο και από κάποιες πήρα και τo fb τους,μιλάμε στο διάλειμμα,δέχθηκα θετικά σχόλια για τα κιλά που έχασα.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Σε γενικές πάντως γραμμές αν ήθελα να είμαι αντικειμενικός θα έλεγα ότι απο το 2000 μέχρι το 2010 με εξαίρεση τον gay :p το "σύμπαν" προσπάθησε να με αποζημιώσει για τα χαμένα και δύσκολα χρόνια που πέρασα μέχρι τότε..Αλλά επειδή εγώ ήμουν πολύ πληγωμένος,επειδή είχε γίνει ήδη η ζημιά.Υπήρξα εντελώς ηλίθιος.Επειδή δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι κάτι καλό γίνεται στην ζωή μου.Και όταν ας πούμε ξύπνησα, ήταν ήδη αργά.Είναι ήδη αργά..
Θα μου πεις εύλογα..Γιατί ρε συ δεν έκανες πχ ψυχοθεραπεία από τότε? Και η απάντηση είναι ότι επηρεάστηκα αρνητικά απο τους γονείς μου.Που μου είπαν ότι επειδή μένουμε σε μικρή πόλη και ειχαν ήδη γίνει κάποια αρνητικά γεγονότα και ως οικογένεια δεν είχαμε την καλύτερη φήμη,να μην φάνει ότι ο γιος τους είναι "τρελός"... "ελα μωρέ όλοι κάτι έχουν και όλοι τα καταφέρνουν..σκάσε και μη λες τίποτε.." ε αυτό αντικειμενικά μου γύρισε μπουμερανγκ..
Το θεμα της αποδοχης μπορουμε να το συζηταμε μερες. Οσοι δεν την λαβαμε νωρις απο το οικογενειακό μας περιβαλλον, αναπτυξαμε μετα αυτες τις συναισθηματικες αναπηριες.Quote:
Originally Posted by Mara.Z
Αποτελεσμα να αποζηταμε παντου την επιβεβαιωση οτι αξιζουμε κι οτι είμαστε αρεστοι και αξιολογοι.
Οταν ζεις με αυτο το σκοπο ειναι δεδομενο οτι θα πεσεις πανω σε ανθρωπους που θα το εκμεταλευτουν ή απλα δεν θα ανταποκριθουν στις παραλογες απαιτήσεις μας.
Ειναι τρομερα ψυχοφθορα η κατασταση του να πρεπει να αποδειχτει η αξια μου μεσω των αλλων.
Απο οσο θυμαμαι τον εαυτο μου, δεν ειχα ποτε την αποδοχη απο το σπιτι. Ο,τι και να εκανα ηταν παντα λαθος.
Αντε τωρα να επιδιορθωσεις αυτη την εγκατασταση μεσα σου...
Νεφέλη δυστυχώς ή ευτυχώς κάθε ένας ξέρει για τον εαυτό του οπότε κάποτε πρέπει να αξιολογήσεις εσύ τον εαυτό σου κι άσε τι κάνουν οι άλλοι έτσι θα πατασ κ στα πόδια σου όταν μάθεις να αξιολογεισ τον εαυτό σου
Ναι προφανως.Quote:
Originally Posted by elis
Αυτο ακριβως λεω. Οτι οσο εξαρτάται καποιος απο το τι λενε/πιστευουν οι αλλοι για αυτον, δεν πρόκειται ουδεποτε να προχωρησει. Ενας φαυλος κυκλος ειναι ολο αυτο.
Χρειαζεται να σταθεις γερα στον εαυτο σου και να τον αγαπησεις.
Δυσκολο αλλα οχι ακατορθωτο.
Νεφέλη μία χαρά είσαι από θέμα εξυπνάδας απλά πρέπει να τα βρεις με τον εαυτό σου
Πάντα ο άνθρωπος θα έχει ανάγκη τον άλλον άνθρωπο και την αποδοχή γενικότερα. Ο άλλος λειτουργεί και ως καθρέφτης μας, για να συγκριθούμε, να συγκοινωνήσουμε.
Πέρασα κι εγώ δύσκολα παιδικά χρόνια, κλείστηκα στον εαυτό μου, τα απώθησα μέσα μου. Αν το επεξεργαστείς κατάλληλα, μπεις στη θέση αυτού που σε πλήγωσε / πλήγωσαν, τους απομυθοποιήσεις μέσα σου, τότε λες στον εαυτό σου "είμαι εγώ απλώς και δεν έχω ν΄αποδείξω τίποτα σε κανέναν". Κι αυτό, όχι από εγωισμό, αλλά από ωριμότητα και να μη χρειάζεσαι πια να θεοποιείς. να δίνεσαι άνευ όρων, σκεφτόμενος πάντα ότι όλοι έχουν τρωτά σημεία και μη τέλεια στοιχεια σαν χαρακτήρες.
Φυσικά, ο καθένας στον δικό του τρόπο και χρόνο, εγώ πάντως έτσι κάπως μπόρεσα να ισορροπίσω,στο μέτρο του δυνατού πάντα.
Ισως το πιο μεγάλο πρόβλημά μας, είναι ότι οι σύγχρονες κοινωνίες μας κάνουν να λειτουργούμε με συνταγές αποδοχής - επιτυχίας.... Πολύ πιεστικό αυτό όμως. Δημιουργεί πιο πολλές ανασφάλειες και ενοχές.
Ρε συ αναζήτηση εγώ δεν ασχολούμαι με κανένα ούτε συγκρινομαι ούτε τίποτα θα κάτσω για καφέ θα πω δυο μαλακιεσ να γελάσω θα πάω στη δουλειά θα δω πως θα κάνω τη δουλειά μου κάπως ώστε να μη κουράστω αλλά να γίνει κι η δουλειά θα γυρίσω μετά θα ακούσω λίγη μουσική κ τέλος κι εμένα μου κάναν πολλά άλλα εγώ θέλω να είμαι καλά κ δεν ασχολούμαι με κανένα
Elis προφανως δεν ειμαστε ολοι το ιδιο. Δεν εχουμε ολοι τα ιδια προβληματα να λυσουμε.
Ναι ρε Νεφέλη το ξέρω αλλά με στεναχωρειτε όταν για την αποδοχή παθαίνετε όλα αυτά δεν κάνω πλάκα σφιγγομαι όταν διαβάζω ότι από κάτι απλό γίνεται τόσο μπέρδεμα
Εγω elis για την αποδοχη εφαγα 2 χρονια, τρια χιλιαρικα και αλλα που δεν κοστολογουνται, στον μαλακα τον ψυχοτετοιο.
Για να με αποδεχεται και να νιωθω ασφαλεια.
Ολα πλασματικα.
Η ουσιαστική αποδοχη ειναι απο τον εαυτο μας.Αλλα οταν δεν μπορεις να το δεις ή να το πετυχεις αυτο, τοτε αρχιζουν ολα αυτα που γραφει ο κοσμος εδω μεσα.
Ειναι σοβαρο προβλημα, και εχει ριζες φυσικα στα παιδικα χρονια, στη σχεση με την οικογενεια αλλα και στην ιδια την ιδιοσυγκρασία του καθενος.
Cube καλησπέρα.Με κάποιους μια φορά το 6μηνο.Με τα 2 άτομα που είπα τους πρώην συναδέλφους μια φορά το μήνα ή 2.Λογικό βέβαια αυτό αφού δεν ταιριάζουν και τα ωράρια μας,ενώ αυτοί έχουν και άλλα θέματα πχ του 55+ που μένει με την μάνα του ως χωρισμένος,έχει προβλήματα υγείας και την κοιτάει αυτός και ο 45αρης που είναι ελεύθερος έχει σε κοντινό χωριό τον πατέρα με alzheimer και έτσι την μισή εβδομάδα,τα βράδια τα περνάει εκεί και άλλα που ήταν εδώ,εγώ δούλευα μέχρι τις 0000 και μετά του φαινόταν αργά να βγούμε.Σάββατα δουλεύω μέχρι τις 20.00,Κυριακές συνήθως έχω ρεπό.Λέω συνήθως γιατί η επιχείρηση δουλεύει 24/7 οπότε πέρα απο εμένα,δουλεύουν και άλλοι συνάδελφοι σε άλλο πόστο και ΣΚ.Το πάμε κυκλικά ας πούμε.Το καλοκαίρι είναι πιο χαλαρά όλο αυτό.Quote:
Originally Posted by cube
Ναι οι φίλοι ξέρουν τα προβλήματα μου,οι γνωστοί όχι.Σε διάστημα 15 χρόνων.Για παρέα,αρκετά.Για να σπάει η μοναξιά κάπως.Αν είχα άτομα να βγαίνω σε καθημερινή βάση με τα οποία θα ήμουν άνετος να συζητάμε για τα πάντα,ναι θα ήμουν οκ σε αυτό το κομμάτι και θα με απασχολούσε μόνο η ερωτική μοναξιά.Quote:
Originally Posted by cube
Βασικά λόγω μεγάλης απόστασης θεωρώ.Εδώ που μένω τώρα,ήρθα το 1996,έφυγα το 1998 για να πάω στρατό και απο το 2000 που απολύθηκα,μένω μόνιμα.Αν είχα τους γνωστούς που λες,όχι δεν θα ήμουν αλλά ίσως θα ένιωθα λιγότερη μοναξιά.Quote:
Originally Posted by cube
Φυσικά.Αυτά τα απολαμβάνω.Απολαμβάνω ακόμη και τον καφέ μου και την βόλτα που θα κάνω με τα πόδια ή με το αμάξι.πχ απόλαυσα κάθε ένα μέτρο απο τα 1628χλμ περπατήματος απο τον αύγουστο μέχρι σήμερα που με βοήθησαν να χάσω τα κιλά μου.Και την δουλειά με όρεξη την κάνω,γιατί μου αρέσει.Γενικά ναι έχω τέτοιες στιγμές.Quote:
Originally Posted by cube
Δεν υπάρχει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.Είναι όπως τύχει θεωρώ.πχ Απο το καλοκαίρι του 2014 μέχρι το καλοκαίρι του 2016 (βάζοντας μέσα και αυτές του διαδικτύου) μου έτυχαν 4 περιπτώσεις που δεν προχώρησαν.Οχι δεν το λέω με το καλημέρα σας.Δεν ασχολούμαι καν να το πω,παρά μόνο αν πάει προς τα εκεί η κουβέντα.Αλλωστε οι άνθρωποι έχουν μια τάση,να φοβούνται περισσότερο τις "ταμπέλες",παρά την ίδια την συμπεριφορά του συνανθρώπου τους..Quote:
Originally Posted by cube
ADMforall να σ ρωτησω κατι εχεις κοινωνικη φοβια?
αποοτι θυμαμαι παλια π συζηταγαμε δεν μενεις αθηνα ..... εισαι ατυχος γτ εχεις θα ειχες περισσοτερες επιλογες σ ολα.
Νεφελη ενα ιεκ τελειωσε;; και μπορει ουτε καν δημόσιο ε μα τι να σου πει αυτος ο ανθρωπος οταν το ακουσες αυτο επρεπε να φυγεις μακρυα! Τιποτα δεν ητανε και δεν ηξερε! Εγω εχω το αλλο αν σε ειχα διπλα μου και σε εβλεπα να βαζεις οινοπνευμα θα νομιζα πως θα πεθαινα απο την μυρωδια χα χα και θα φευγα μακρυα το ακριβως αντιθετο δηλ.
Νick δεν θα έλεγα τόσο κοινωνική φοβία όσο ανθρωποφοβία..Δηλαδή δεν ανοίγομαι εύκολα στους ανθρώπους.Στο 99% των περιπτώσεων αφήνω τους άλλους να με πλησιάσουν,παρά να πλησιάσω εγώ εκείνους.Και όταν ακόμη κάποιοι με πλησιάζουν μπορεί να τους κάνω εγώ πέρα,(τώρα πια όχι τόσο όσο παλιότερα) γιατί κάτι μπορεί να με "χαλάσει" στον τρόπο που με προσέγγισαν και να νιώσω απειλή,ενώ ίσως να είχαν τις καλύτερες προθέσεις απέναντι μου.Quote:
Originally Posted by nick190813
Κοινωνική φοβία ίσως είχα μικρότερος μέχρι τα 18 δηλαδή που έμενα στην πόλη που μεγάλωσα,με την έννοια του ότι επειδή είχα καταφέρει να είμαι δακτυλοδεικτούμενος αρνητικά,ναι φοβόμουν να κυκλοφορήσω έξω,πήγαινα απο απίθανους δρόμους υπο τον φόβο να μην συναντήσω τα άτομα που με κοροιδεύανε και το κακό είναι ότι επειδή στην πόλη αυτή δεν υπάρχουν πολλά σχολεία,απο την Α δημοτικού μέχρι την Γ` λυκείου ήμουν συμμαθητής με αυτά τα ίδια άτομα..και στο φροντιστήριο αγγλικών πάνω-κάτω τα ίδια ήταν..
Μετά που άλλαξα πόλη,βρήκα την υγειά μου.Εδώ βέβαια να πω ότι μέχρι τα 18 μου είχα βελτιώσει κατά πολύ και τις λεγόμενες "λεπτές" κινητικές μου δεξιότητες (είχα πια μάθει τι με "παιρνει" να κάνω και τι όχι ώστε να αποφύγω τον πιθανό γέλωτα του περίγυρου) και επίσης είχα πλέον σταματήσει εντελώς να τραυλίζω (πολύ έντονο στο δημοτικό μέχρι το γυμνάσιο και έτσι απέφευγα να μιλώ όπου ήταν δυνατό να το αποφύγω με αποτέλεσμα ως παιδί-έφηβος να μην βελτιώσω την λεκτική μου επικοινωνία με τον περίγυρο μου),βελτίωσα την προφορά των 2 γραμμάτων που δε μπορώ να πω καθαρά του Δ και Θ και πλέον μου έχει μείνει μόνο η δυσκολία προφοράς τους όταν ακολουθεί πριν σύμφωνο.πχ δε μπορώ να πω σωστά την λέξη αισθάνομαι,φθορά,βδέλλα, απευθύνομαι κτλ αλλά αυτό δεν με ενοχλεί πια,αφού είδα ότι κανείς δεν ασχολήθηκε με το να με κοροϊδεύει γιαυτό.