Ερώτηση σε μια παράξενη ιστορία με διπολικό άτομο.

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Σκέφτομαι (και το λέω ειλικρινά) ότι αν καθήσω και γράψω ένα σενάριο ή διήγημα με την ιστορία αυτή, πολλοί θα αναρωτηθούν για το πόσο φευγάτη φαντασία έχει ο συγγραφέας. Πολλοί, έξω από τέτοιου είδους θέματα, μπορεί να το απορρίψουν κιόλας ως "εξωπραγματικό" ή "απίθανο". Και όντως, αυτό το "μποέμικο" πάντα με τραβούσε σε γυναίκες, αλλά και το φοβόμουν ταυτόχρονα. Αδιάφορο πάντως δεν με άφηνε γυναίκα που είχε αυτό το στοιχείο.

---

Εγω δεν θα σου ελεγα ποτε να φυγεις διοτι η κανονικοτητα ειναι βαρετη κ η ρουτινα επισης.Με τα χαρισματικα ατομα δεν πληττεις ποτε.Νομιζω πως αυτη η ιστορια σε κινητοποιει.Αν ησουν με μια ''κανονικη'' κοπελλα θα βαριοσουν.Κ επειτα εφοσον εισαι συνειδητοποιημενος κ εχεις πολυ καλο ειρμο σκεψης γιατι οχι;Δεν βλεπω να εχεις χασει τον εαυτο σου σε ολο αυτο κ εισαι κ λογικος κ ρεαλιστης.Επιμενω οτι το ''κανονικο''ειναι ΒΑΡΕΤΟ.Ολοι εχουμε γεμισει ''κανονικοτητα''κ ''κοινη λογικη''.Φτανει πια.Η κοπελλα πριν παθει αυτη την κριση ηταν ταλαντουχα κ ενδιαφερουσα αυτο δεν αλλαζει.Ποσοι απο τους ανθρωπους που πανε καθε μερα σε μια δουλεια που δεν τους αρεσει (απο την ιδια διαδρομη),γυρνανε σπιτι κ κανουν τα ιδια πραγματα κ την αλλη μερα ξανα τα ιδια κ τα ιδια μπορουν να πουν οτι ζουνε πραγματικα;Κ ολοι αυτοι οι ταλαντουχοι ανθρωποι εξω απο τα συνηθισμενα ζουνε σε μια μερα αυτα που οι αλλοι οι 'κανονικοι''δεν εχουν ζησει σε μια ζωη.
Καποιος σπουδαιος καλλιτεχνης ειχε εξομολογηθει:Οταν ημουν σε σχεση με ενα αλλο προσωπο,συχνα δημιουργουσα συγκρουσεις.Και προτιμουσα να φυγει αυτο το ατομο απο τη ζωη μου παρα να ''πεσουμε' στη ρουτινα.Εμενα αυτο με εκφραζει απολυτα.

Κ τωρα που το ξανασκεφτομαι λεω να την αιφνιδιασεις κ να παρουσιαστεις μπροστα της χωρις ειδοποιηση( αν κ εχεις πει οτι ανησυχεις να το κανεις).Θα χτυπησεις την πορτα της κ θα εισαι ηρεμος κ σταθερος.Τι εχεις να χασεις;Τιποτα νομιζω.Και αμα της κανεις καλο;Αμα καταλαβει οτι οντως εισαι εκει για αυτην;Δεν θα ειναι κ για αυτην ενα κινητρο να βγει απο την κατασταση της;

Quote:

---

Originally Posted by lessing

Εγω δεν θα σου ελεγα ποτε να φυγεις διοτι η κανονικοτητα ειναι βαρετη κ η ρουτινα επισης.Με τα χαρισματικα ατομα δεν πληττεις ποτε.Νομιζω πως αυτη η ιστορια σε κινητοποιει.Αν ησουν με μια ''κανονικη'' κοπελλα θα βαριοσουν.Κ επειτα εφοσον εισαι συνειδητοποιημενος κ εχεις πολυ καλο ειρμο σκεψης γιατι οχι;Δεν βλεπω να εχεις χασει τον εαυτο σου σε ολο αυτο κ εισαι κ λογικος κ ρεαλιστης.Επιμενω οτι το ''κανονικο''ειναι ΒΑΡΕΤΟ.Ολοι εχουμε γεμισει ''κανονικοτητα''κ ''κοινη λογικη''.Φτανει πια.Η κοπελλα πριν παθει αυτη την κριση ηταν ταλαντουχα κ ενδιαφερουσα αυτο δεν αλλαζει.Ποσοι απο τους ανθρωπους που πανε καθε μερα σε μια δουλεια που δεν τους αρεσει (απο την ιδια διαδρομη),γυρνανε σπιτι κ κανουν τα ιδια πραγματα κ την αλλη μερα ξανα τα ιδια κ τα ιδια μπορουν να πουν οτι ζουνε πραγματικα;Κ ολοι αυτοι οι ταλαντουχοι ανθρωποι εξω απο τα συνηθισμενα ζουνε σε μια μερα αυτα που οι αλλοι οι 'κανονικοι''δεν εχουν ζησει σε μια ζωη.
Καποιος σπουδαιος καλλιτεχνης ειχε εξομολογηθει:Οταν ημουν σε σχεση με ενα αλλο προσωπο,συχνα δημιουργουσα συγκρουσεις.Και προτιμουσα να φυγει αυτο το ατομο απο τη ζωη μου παρα να ''πεσουμε' στη ρουτινα.Εμενα αυτο με εκφραζει απολυτα.

---

Μεγάλη αλήθεια αυτό και εκφράζει εν μέρει και τη δική μου αλήθεια. Και είναι αλήθεια ότι δυο χρόνια πριν π.χ., η κοπέλα ήταν ένα άτομο που πραγματικά κινητοποιούσε τις αισθήσεις οποιουδήποτε άντρα. Δεν γεννήθηκε έτσι, ένα χρόνο περίπου έχει που έπεσε σε αυτή την κρίση, κάποτε, σύντομα ελπίζω, μπορεί να επανέλθει. Δύσκολο χαρακτήρα την χαρακτήρισαν παλιοί γνωστοί της. Αλλά μια τέτοια κατάσταση τη βίωσα κι εγώ μαζί της, δεν ήταν εύκολο. Όταν έρθει κάποια στιγμή στα "ίσα" της, θα μπορώ να τη δω, να τη γνωρίσω από κοντά, θα είναι σχετικά πιο "εύκολο" να συνεννοηθώ μαζί της. Εκεί προσβλέπω, εκεί ελπίζω. Και ναι, οι "κανονικές" κοπέλες μου δηγμιουργούν μια πλήξη από ένα σημείο και μετά με την "κανονικότητά" τους.

Quote:

---

Originally Posted by Tonya

είπα να μην ασχοληθώ άλλο με αυτή την ιστορία αλλά έπεσε η συνομιλία μπροστά μου. είπες ότι θα φύγεις, μούσι, δεν κοτάς. ακόμα δεν ήρθες στα ίσα σου βρε καλό μου με τόσα που άκουσες εδώ μέσα; ακόμα με τα λόγια χτίζεις ανώγεια και κατώγια; μπλέχτηκες στα δίχτυα σου, πάρτο αλλιώς πριν αποτρελλαθείς. ευτυχώς δηλαδή που είσαι υπό ιατρική παρακολούθηση. ξύπνα όσο είναι καιρός. όλοι το ίδιο πράμα σου λέμε, άλλως με το βαμβάκι κι άλλος μονοκοπανιά. πώς γίνεται να σου λέμε όλοι το ίδιο και συ το βιολί σου;

---

Δεν καταλαβαίνω ποια είναι τα "ίσα" μου". Να γυρίσω την πλάτη σε μια κοπέλα που της αποτελώ στήριγμα και την έχω κινητοποιήσει να αναζητήσει θεραπεία (όπως λέει, βέβαια). Αυτό θα με "ξαλαφρώσει" ή μήπως θα με κάνει να νιώσω πολύ χειρότερα; Το' χω δοκιμάσει, την "έκοψα" για 2-3 μέρες κάποιες φορές, κι όμως το μυαλό μου ήταν συνεχώς σε κείνη. Υπέφερα δηλαδή χωρίς καν να μπορώ να έρθω σε επικοινωνία μαζί της. Και γιατί δηλαδή δεν είναι λογικό να θέλω να τη γνωρίσω από κοντά μετά από 5 μήνες συνομιλίας; Δεν ήταν πάντα έτσι ούτε θα είναι πάντα έτσι, κάποια στιγμή (σύντομα ελπίζω) θα "επανέλθει" σε μια δική της "φυσιολογική κατάσταση", την προ διετίας ας πούμε. Γιατί να μην ελπίζω, στο κάτω-κάτω; Αν την κόψω και σε ενάμιση μήνα π.χ. μάθω ότι έκανε τη θεραπεία της και είναι καλύτερα, βγαίνει, συνανστρέφεται με κόσμο, τι θα έχω κερδίσει αν γυρίσω πλάτη τώρα; Για ενάμιση μήνα υπομονής θα έχω μια ζωή που θα μετανιώνω για κάτι που ΔΕΝ έκανα και για μια κοπέλα που την ερωτεύτηκα και τελικά ΔΕΝ τη γνώρισα επειδή κάποιοι θεωρούσαν ότι δεν ήμουν στα "ίσα" μου.....αυτό είναι που προσωπικά ΔΕΝ θεωρώ "λογικό".

Quote:

---

Originally Posted by elis

Μεγάλε πρέπει να καταλάβεις κάποτε ότι από τα γραπτά κάποιοι καταλαβαίνουν τι άνθρωπος είσαι τα έχεις όλα δε σου λείπει κάτι βγες έξω να βρεις μία κοπέλα στα μέτρα σου όλα τα κορίτσια που σου απαντάνε το καταλαβανε άλλες σ απαντάνε για δικούς τους λόγους άλλες όχι αφού τα έχεις όλα πήγαινε να πιάσεις μία κανονική γκόμενα κι άσε τις προβληματικές επίσης εδώ είναι κοινωνία το ότι σ μιλάνε καλά ή όχι γίνεται για τους ίδιους λόγους που γίνεται κι έξω το σοφό φμπ λέει οποίος σ μιλάει καλά δεν είναι απαραίτητα φιλοσ σου κι όποιος σε κράζει δεν είναι απαραίτητα εχθρός σου δεν τα λέω εγώ το φμπ

---

Δεν τη θεωρώ "προβληματική". Δεν γεννήθηκε με πρόβλημα, περνάει μια κρίση, είναι σε άσχημη κατάσταση, αλλά μπορεί να αναστραφεί. Μιλάμε για ένα άνθρωπο ζωντανό και πρόσχαρο πριν από 15 μήνες. Προσπαθώ να τη βοηθήσω πρώτα να ξεπεράσει αυτή την κατάσταση. Και τις "κανονικές γκόμενες" τις έχω γνωρίσει κι αυτές καλά, πολλές απ' αυτές κουβαλάνε χειρότερα στο μυαλό τους και στη ψυχή τους. Κι ας θεωρούντγκόεμαι "κανονικές".
"Κανονικές γκόμενες" που σου κλείνουν ραντεβού για να το μετανιώσουν 2 ώρες μετά και να το ακυρώσουν με ένα SMS, άλλες που δεν πατάνε καν στο ραντεβού, άλλες που σου δίνουν το τηλέφωνό τους να της τηλεφωνήσεις να βγουν μαζί σου αλλά όταν τις τηλεφωνείς βρίσκουν χίλιες δυο δικαιολογίες για να μη βγουν (μετά από 2-3 προσπάθειες που έχεις κάνει), άλλες που με το πρώτο φιλί ονειρεύονται μακροχρόνιες σχέσεις και οικογένεια...όλες αυτές οι συμπεριφορές δηλαδή θεωρούνται "κανονικές" και όχι προβληματικές;

Quote:

---

Originally Posted by lessing

Κ τωρα που το ξανασκεφτομαι λεω να την αιφνιδιασεις κ να παρουσιαστεις μπροστα της χωρις ειδοποιηση( αν κ εχεις πει οτι ανησυχεις να το κανεις).Θα χτυπησεις την πορτα της κ θα εισαι ηρεμος κ σταθερος.Τι εχεις να χασεις;Τιποτα νομιζω.Και αμα της κανεις καλο;Αμα καταλαβει οτι οντως εισαι εκει για αυτην;Δεν θα ειναι κ για αυτην ενα κινητρο να βγει απο την κατασταση της;

---

Αυτό που έκανα και την κινητοποίησε (όσο λέει η ίδια) ήταν ότι την έθεσα μπροστά σε ένα δίλημμα: ή "θεραπεύει" τον "αλκοολισμό" της ή αλλιώς είναι αδύνατο να βρεθούμε (και άρα με χάνει). Μου είπε ότι ήταν στην αρχή ένα τεράστιο σοκ και ένα δυνατό χαστούκι και αποφάσισε να το κάνει. Της επαναλαμβάνω συνέχεια, σε πιεστικό βαθμό, την ανάγκη να το κάνει, η ίδια λέει ότι όλα έχουν κανονιστει και ανυπομονεί να ξεκινήσει, αν και φοβάται. Ξέρω ότι όντως έχουν γίνει οι διαδικασίες και είναι θέμα ημερών να ξεκινήσει. Θα δείξει στο τέλος πόσο αποφασισμένη είναι ή όχι. Την έχω κάνει να καταλάβει ότι αυτός είναι ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ τρόπος να μπορέσουμε να βρεθούμε. Από το σημείο που της μίλησα χύμα, όπως λέει, κατάλαβε το ενδιαφέρον μου και πλέον δεν αμφιβάλλει για τα αισθήματά μου (πάντα με όσα λέει).

Quote:

---

Originally Posted by avgeris

Δεν καταλαβαίνω ποια είναι τα "ίσα" μου". Να γυρίσω την πλάτη σε μια κοπέλα που της αποτελώ στήριγμα και την έχω κινητοποιήσει να αναζητήσει θεραπεία (όπως λέει, βέβαια). Αυτό θα με "ξαλαφρώσει" ή μήπως θα με κάνει να νιώσω πολύ χειρότερα; Το' χω δοκιμάσει, την "έκοψα" για 2-3 μέρες κάποιες φορές, κι όμως το μυαλό μου ήταν συνεχώς σε κείνη. Υπέφερα δηλαδή χωρίς καν να μπορώ να έρθω σε επικοινωνία μαζί της. Και γιατί δηλαδή δεν είναι λογικό να θέλω να τη γνωρίσω από κοντά μετά από 5 μήνες συνομιλίας; Δεν ήταν πάντα έτσι ούτε θα είναι πάντα έτσι, κάποια στιγμή (σύντομα ελπίζω) θα "επανέλθει" σε μια δική της "φυσιολογική κατάσταση", την προ διετίας ας πούμε. Γιατί να μην ελπίζω, στο κάτω-κάτω; Αν την κόψω και σε ενάμιση μήνα π.χ. μάθω ότι έκανε τη θεραπεία της και είναι καλύτερα, βγαίνει, συνανστρέφεται με κόσμο, τι θα έχω κερδίσει αν γυρίσω πλάτη τώρα; Για ενάμιση μήνα υπομονής θα έχω μια ζωή που θα μετανιώνω για κάτι που ΔΕΝ έκανα και για μια κοπέλα που την ερωτεύτηκα και τελικά ΔΕΝ τη γνώρισα επειδή κάποιοι θεωρούσαν ότι δεν ήμουν στα "ίσα" μου.....αυτό είναι που προσωπικά ΔΕΝ θεωρώ "λογικό".

---

Αυγέρη, η φιλάνθρωπη πλευρά με βρίσκει σύμφωνη, η ελπίδα ότι θα γίνει καλά η κοπέλα είναι καλό που υπάρχει και πιθανότατα, αργά ή γρήγορα, θα γίνει καλά. σπρώξτην να μπει στο φόρουμ, χωρίς να σου το πει εννοείται, μήπως και από τη συζήτηση βοηθηθεί, καθώς εδώ μιλάνε όλοι ανοιχτά. εάν κάποτε οφεληθείς εσύ από την ενδεχόμενη βελτίωση της κοπέλας και τη συναντήσεις, και την αγγίξεις, και κοιμηθείς μαζί της είναι μια προοπτική με άγνωστη κατάληξη στο βάθος του τούνελ. αυτή τη στιγμή εσύ είσαι στο τούνελ και στην άλλη άκρη του βλέπεις την κοπέλα να σε περιμένει, ενώ θα έπρεπε να βλέπεις τον εαυτό σου να σε περιμένει. δικό σου είναι το ζήτημα, εσύ το έστησες, το πακετάρισες με μεγάλη φροντίδα και το νταγιαντίζεις καθημερινά και πεισματικά. οι συνομιλητές σου νοιάζονται για σένα τον ίδιο, για την κοπέλα θα νοιαστούν όταν έρθει και μιλήσει η ίδια, για την ώρα αυτή είναι ονειροφαντασιά. εσύ, όπως και να σου μιλάμε, διαρρέεις από κάθε χαραμάδα του λόγου για να κρυφτείς στην εμμονή σου. θεωρώ ότι οι ειδικοί θεραπευτές σου έχουν τον πρώτο λόγο.

Quote:

---

Originally Posted by Tonya

Αυγέρη, η φιλάνθρωπη πλευρά με βρίσκει σύμφωνη, η ελπίδα ότι θα γίνει καλά η κοπέλα είναι καλό που υπάρχει και πιθανότατα, αργά ή γρήγορα, θα γίνει καλά. σπρώξτην να μπει στο φόρουμ, χωρίς να σου το πει εννοείται, μήπως και από τη συζήτηση βοηθηθεί, καθώς εδώ μιλάνε όλοι ανοιχτά. εάν κάποτε οφεληθείς εσύ από την ενδεχόμενη βελτίωση της κοπέλας και τη συναντήσεις, και την αγγίξεις, και κοιμηθείς μαζί της είναι μια προοπτική με άγνωστη κατάληξη στο βάθος του τούνελ. αυτή τη στιγμή εσύ είσαι στο τούνελ και στην άλλη άκρη του βλέπεις την κοπέλα να σε περιμένει, ενώ θα έπρεπε να βλέπεις τον εαυτό σου να σε περιμένει. δικό σου είναι το ζήτημα, εσύ το έστησες, το πακετάρισες με μεγάλη φροντίδα και το νταγιαντίζεις καθημερινά και πεισματικά. οι συνομιλητές σου νοιάζονται για σένα τον ίδιο, για την κοπέλα θα νοιαστούν όταν έρθει και μιλήσει η ίδια, για την ώρα αυτή είναι ονειροφαντασιά. εσύ, όπως και να σου μιλάμε, διαρρέεις από κάθε χαραμάδα του λόγου για να κρυφτείς στην εμμονή σου. θεωρώ ότι οι ειδικοί θεραπευτές σου έχουν τον πρώτο λόγο.

---

Η "οξεία" φάση της εμμονής μου κράτησε περίπου δύο μήνες, αυτός ήταν ο λόγος που η ψυχολόγος μου που με έχει αναλάβει εδώ και 3,5 χρόνια μου συνέστησε να επισκεφτώ ψυχίατρο (ο οποίος, επαναλαμβάνω, μετά από δύο επισκέψεις, δεν βρήκε κάτι ανησυχητικό και μου συνέστησε απλώς να συνεχίσω να το δουλεύω με την ψυχολόγο μου). Η εμμονή αυτή έχει περάσει, έχουν μείνει λίγα μόνο κατάλοιπα που σχετίζονται μόνο με την ελπίδα ότι θα κάνει σύντομα θεραπεία και ίσως έχω την ευκαιρία να τη δω. Αν "κρεμάσει" από μόνη της αυτή την προοπτική, της έχω κάνει σαφές ότι δεν μπορώ πλέον να συνεχίζω μια ιστορία που δεν οδηγεί πουθενά (αδιέξοδη της την χαρακτηρισα και το δέχτηκε). Δεν έβγαινα από το σπίτι για δύο μήνες σχεδόν (από τα Χριστούγεννα μέχρι 18 Φεβρουαρίου) για να της μιλάω το βράδυ. Δεν εξωραϊζω τίποτα, άλλωστε εγώ ζήτησα βοήθεια και από την ψυχολόγο και από τον ψυχίατρο. Τώρα, δεν κρύβομαι σε καμιά εμμονή. Ούτε το βλέπω στα πλαίσια μιας άδολης και αλτρουιστικής φιλανθρωπίας. Την βλέπω ερωτικά, όχι βέβαια στην κατάσταση που είναι τώρα, αλλά στην προ διετίας κατάστασή της, στην οποία ΕΛΠΙΖΩ ότι μπορεί να επιστρέψει. ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ. Προέχει βέβαια να τη δω, κάτι αδύνατο αν η ίδια δεν βγει από το αδιέξοδό της. Να ξαναπώ τα όριά μου τα οποία και είναι πλέον αδιαπραγμάτευτα: 1. δεν μπαίνει για θεραπεία τελικά ή φεύγει 2-3 μέρες μετά, της το έχω περάσει αυτό και το έκανα σαφές, 2. εξακολουθεί να μη δέχεται να με δει, είτε επειδή η βλάβη ήταν πιο βαθειά είτε επειδή η θεραπεία δεν ήταν επαρκής είτε επειδή, αντίθετα, η θεραπεία ήταν τοσο πετυχημένη που της΄"έσβησαν" τη μνήμη από την περίοδο της "κρίσης" της. Στο κάτω-κάτω, είναι δεδομένο ότι αυτός ο έντονος ερωτισμός από τη μεριά της (που με έβαλε κι εμένα στο παιχνίδι), δεν είναι "φυσιολογικός" και με τη θεραπεία πιθανό να καταλαγιάσει σε σημείο εξαφάνισης (χωρίς να πάψει να με θυμάται ως καλό φίλο). Δεν βλέπω γιατί θεωρείς ότι δεν θα το κάνω. Και η ζωή μου είναι έτσι κι αλλιώς πολυσχιδής, δεν θα μου λείψει αυτό το φεϊσμπουκικό "ρομάντζο" ούτε στο ελάχιστο. Εδώ που το έφτασα όμως (καλώς ή κακώς, κακώς να πω, κακώς λέω), εδώ που το έφτασα λοιπόν, θέλω τουλάχιστον να εξαντλήσω κάθε πιθανότητα να μπορέσω να τη δω (ανεξάρτητα από την κατάληξη αυτής της συνάντησης).

Ανέκαθεν σε ελκυαν οι ιδιαίτερες σχέσεις;

Quote:

---

Originally Posted by Constantly curious

Ανέκαθεν σε ελκυαν οι ιδιαίτερες σχέσεις;

---

Δεν θα το έλεγα. Μου άρεσαν οι γυναίκες που είχαν μια "παραξενιά", μια "πρωτοτυπία", οι όχι κοινότυπες να πω, αλλά στις σχέσεις μου δεν έψαχνα σώνει και καλά την ιδιαιτερότητα. Δεν μου έχει τύχει ξανά ανάλογο περιστατικό, ούτε το επέλεξα να μου τύχει, μάλλον ακολούθησα τυφλά και μπήκα στην ιστορία χωρίς να καταλάβω τι έκανα. Δεν θα το ξαναέκανα με τίποτα.

Σε ρώτησα διότι όσο πιο ιδιαίτερος ο άνθρωπος άλλο τόσο και η σχέση. Δεν είναι απαραίτητα κακό αλλά είναι σχετικά αναμενόμενο. Θέλει υπομονή και αντοχές να σε εμπιστευτεί, να πειστεί κτλ. Βοηθα εν μέρει να λέμε πως κάθε σχέση είναι ένα δίδαγμα θετικό αλλά πρώτα χρειάζεται να επουλωσουμε την πληγή για να δούμε τι θετικό νιώσαμε και μάθαμε. Μακάρι η κοπέλα να θελήσει πρώτα για εκείνην να ιαθει και φυσικά να σου δώσει την ευκαιρία που σου αξίζει.

Κατά πάσα πιθανότητα, η ιστορία ΤΕΛΕΙΩΣΕ χτες βράδυ, 13 προς 14 του Μάρτη. Όλο το πρωί ήταν σε μια επιτροπή που θα έκρινε αν χρήζει νοσηλείας (έτσι μου είπε βέβαια, δεν μπορώ να το θεωρήσω και απόλυτα δεδομένο) και η συμπεριφορά της ήταν το λιγότερο παράξενη. Μου απαντούσε μονολεκτικά ή με μεγάλη συντομία στα μηνύματα, με επιθετικό τρόπο κάποιες φορές (δε σε νιώθω κοντά μου, δεν μου δείχνεις τίποτα κλπ.), κάποιες άλλες με αδιαφορία (σε τρυφερά λόγια που της έλεγα να την ηρεμήσω, η απάντηση ήταν ένα ξερό "χμμ" και τίποτα άλλο), το απόγευμα μου είπε ότι ήταν έξω με φίλους της (σημείωση: είπε ότι είχε πάει σε άλλη πόλη για την επιτροπή, σε μια πόλη όπου έχει φίλους, αλλά η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον το απόγευμα ήταν σπίτι της, στη δική ττης πόλη) και τα έπιναν, της έστειλα πολλά μηνύματα, η ψυχρότητα-ψυχρότητα από μέρους της, ώσπου ξαφνικά μου στέλνει μήνυμα ότι την ξέχασα και γυρίζω έξω σε γκομενότσαρκες και μην τολμήσω να απαντήσω. Εκείνη την ώρα ήμουν στη δουλειά όπως κάθε απόγευμα. Με τα πολλά, ζήτησε συγγνώμη αργότερα, ζήτησε να μιλήσουμε και η μόνη ώρα που με βόλευε ήταν στις 11.30 (έφυγα μετά τις 10.30 από τη δουλειά). Άρχισε να μου λέει για την επιτροπή, πράγμτα που κάποια απ' αυτά σίγουρα δεν ήταν αλήθεια, κάποια άλλα ίσως και να ήταν, τη δέχτηκαν μου είπε και ότι η θεραπεία (πάντα του "αλκοολισμού") θα ήτσαν 20-25 μέρες και θα ξεκινούσε πολύ σύντομα, η φωνή της εντελώς ψυχρή και απόμακρη (κάποια στιγμή μου πετάει "αν δε γουστάρεις, μπορείς τώρα να σηκωθείς και να φύγεις και να με παρατήσεις" χωρίς καν να έχω μιλήσει, αφού μόνο την άκουγα). Επί μία ώρα μου μιλούσε χωρίς σχεδόν καθόλου δική μου συμμετοχή και όταν άρχισα να της λέω πόσο χαίρομαι για την τροπή που πήραν τα πράγματα και όλα αυτά, με διακόπτει (παλιά της τέχνη κόσκινο) και μου λέει "εσύ τώρα θέλεις να με κλείσεις, βαρέθηκες, εγώ έχω την ανάγκη σου απόψε κι εσύ βιάζεσαι να κλείσεις", όλα αυτά 1 παρά το βράδυ εργάσιιμης μέρας και με μένα να είμαι από δουλειά. Της εξήγησα ότι θέλω να μιλήσουμε αλλά δεν μπορώ να καθήσω ως αργά, εκείνη ανένδοτη ότι την παρατάω στην πιο δύσκολη μέρα της ζωής της και είμαι μλκας, απαίσιος κλπ. Αντί να προσπαθεί να ηρεμήσει και να με ακούσει σε κάθε προσπάθεια που έκανα, γινόταν όλο και πιο επιθετική και απαιτούσε, στη μία πλέον το βράδυ, να γίνω γλυκός και να την πείσω ότι ενδιαφέρομαι γι αυτήν πραγματικά, κάτι που ξέρω ότι θα έπαιρνε τουλάχιστον άλλη μια ώρα (δεν ήταν η πρώτη φορά που γινόταν αυτό, ξέρω πλέον τις "διασδικασίες"). 3-4 φορές έριξα τους τόνους και της εξήγησα ότι το επόμενο πρωί (σήμερα που γράφω) θα ήμουν πιο νηφάλιος και πιο ξεκούραστος να την ακούσω και να της μιλήσω για όση ώρα ήθελε (της είπα μάλιστα ότι θα μπορούσα να μην πήγαινα και στη δουλειά μου για να συζητήσουμε) αλλά εκείνη ήθελε ΤΟΤΕ, χωρίς καν να μου δίνει ένα πλάνο κουβέντας (όταν της είπα ΟΚ, ας συζητήσουμε, μου είπε "λέγε" και όταν άρχισα να μιλαω, πριν καν τελειώσω την πρώτη πρόταση με διέκοψε και είπε "ε όχι, δεν μπορώ να χωνέψω αυτό που μου έκανες απόψε"). Δε γινόταν να κάθομαι μία και είκοσι να μαλώνω, της είπα "κλείσε και κάνε ό,τι θες", έκλεισε και με διέγραψε χωρίς μπλοκάρισμα όμως (όπως είχε κάνει άλλη φορά). Της έστειλα SMS που της έλεγα ότι λυπάμαι για ό,τι έγινε και πως ήταν κυρίως δικό μου λάθος (ήξερα ότι δεν ήταν, αλλά ας το δεχτούμε για να προχωρήσει η κουβέντα), ότι είχα εκνευριστεί από το πρωί που ήταν απόμακρη και ψυχρή κλπ. κλπ. Δεν έχει απαντήσει, ίσως και να μην το κάνει ποτέ.
Δεν παίρνω όρκο ότι τελείωσε. Με το χαρακτήρα της και την απίστευτη κυκλοθυμία της (σχετιζόμενη και με τη διαταραχή της βέβαια, αλλά δεν είναι όλα θέμα διαταραχών, υπάρχουν και βολικοί ή δύσκολοι χαρακτήρες), μπορεί αύριο, μεθαύριο ή ξαι σήμερα μέσα στη μέρα να κάνει κάποια κίνηση.
Το "κακό" είναι ότι δεν ξέρω αν θέλω να την κάνει αυτή την κίνηση. Νιώθω ότι έφτασα μισό βήμα πριν από κάποια αίσια λύση, εφόσον θα ολοκλήρωνε τη θεραπεία της (αμφιβάλλω αν 20-25 μέρες μπορούν να θεραπεύσουν τόσο βαθιές βλάβες, η ψυχίατρός της για τόσο διάστημα μιλάει οπότε ισχύει, δεν ξέρω βέβαια πόσο σημαντική αλλαγή μπορεί να φέρει αυτό), έφτασα λοιπόν μισό βήμα πριν τη ελπίδα ότι ίσως αλλάξει κάτι και χάλασαν όλα με τόσο άσχημο τρόπο (και στο παρελθόν είχαμε τέτοιες εντάσεις βέβαια, η αλήθεια είναι ότι την τελευταία βδομάδα είχε μαλακώσει πολύ, είχε δείξει τρομερή ευελιξία και κατανόηση στα ωράριά μου και είχα πιστέψει ότι η προοπτική της θεραπείας της την είχε κάνει να αλλάξει συμπεριφορά). Από την άλλη σκέφτομαι ότι και την παραμονή της νοσηλείας της θα μπορούσαμε να έχουμε τα ίδια, αν είχε την απαίτηση να ξενυχτήσω κρατώντας της παρέα, ανάλογα σκηνικά θα μπορούσμαε να έχουμε μετά τη νοσηλεία πριν βρεθούμε (αφού δεν θα ήταν έτοιμη να με δει με το "καλημέρα" από την κλινική και πιθανό να είχε και ένα ακόμα πιο ευερέθιστο και ευαίσθητο ψυχισμό μετά από τη θεραπεία).
Με πληγώνει που ίσως τελικά την πήγα μέχρι την πηγή (η ίδια το παραδέχτηκε και χτες) αλλά ίσως δε γευτώ το νερό τελικά, με πληγώνει αφάνταστα σα μαχαιριά στο στομάχι. Με πληγώνει που ίσως δεν θα μπορέσω ποτέ να τη δω από κοντά. Δεν θα ξέρω καν πότε θα μπει, πότε θα βγει, δεν ξέρω καν τι θα θυμάται από μένα αν θελήσω να την προσεγγίσω όταν τελειώσει η θεραπεία και καταφέρω να το μάθω. Νιώθω ξαφνικά μια ματαιότητα σε όλα όσα έγιναν, στα λεφτά που ξόδεψα σε γιατρούς και ψυχολόγους, στο χρόνο που αφιέρωσα, στα ξενύχτια που έκανα είτε μιλώντας της είτε επειδή δεν με έπιανε ύπνος από την εμμονή και την ένταση (ο κόσμος ήταν έξω Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά κι εγώ την έβγαζα στο Messenger να της στέλνω μηνύματα), σε όλα. Ματαιότητα, ματαιότητα, χωρίς κανένα αντίκρυσμα, χωρίς κανένα αποτέλεσμα, απλώς και μόνο έκανα "καλό" σε αυτήν. Δεν ξέρω αν αυτός ήταν τελικά ο ρόλος μου στην όλη ιστορία, δεν νιώθω ότι με ικανοποιεί πάντως αυτή η διαπίστωση.
Από την άλλη βέβαια, αν δεν αλάξει κάτι, τουλάχιστον είμαι πια εντελώς ελεύθερος να μαζέψω τα συντρίμια μου και να συνεχίσω σιγά-σιγά αυτό ποιυ λέμε real life. Αν δεν αλλάξει κάτι, θα την έχω για πάρα πολύ καιρό στο μυαλό μου (τώρα που γράφω αυτά τα λόγιαα, μου έρχονατι δάκρυα στα μάτια), αλλά θα πρέπει να κοιτάξω μπροστά. Να συμμαζέψω όσο μπορώ τα αισθήματά μου και να σκέφτομαι, σαν παρηγοριά, ότι ίσως μια σχέση μαζί της, πραγματική σχέση, όχι διαδικτυακή, θα μπορούσε να είναι πιο ολέθρια τελικά από όλο αυτό που έγινε, όταν πλέον θα έχουν μπει παράγοντες πιο ουσιώδεις και αληθινοί, όταν η κτητικότητα, η χειριστικότητα και η απαιτητικότητά της θα έχουν μεγάλο λόγο και αιτία ύπαρξης στη ζωή μου.
Δεν ξέρω. Έτσι κι αλλιώς, αυτή η "σχέση" προχωρούσε με τη λογική "από μέρα σε μέρα", δεν μπορούσε να γίνει καμιά πρόβλεψη με τέτοιο κυκλοθυμισμό, ίσως βαδίσω έτσι και τώρα. Νιώθω πολύ άσχημα πληγωμένος όταν σκέφτομαι το πόσο κοντά βρέθηκα, από την άλλη δεν μπορώ να κατηγορήσω και τον εαυτό μου που δεν ξενύχτησα μετά από δουλειά και μάλιστα αρχές της βδομάδας (τι δεν ξενύχτησα, δύο παρά είκοσι έπεσα και στις εξίμιση σηκώθηκα). Αν είναι να γίνει έτσι, ας γίνει, θα πληγωθώ, θα δακρύσω ίσως (ήδη το έχω πάθει), θα πίν κανένα ποτηράκι παραπάνω τα βράδυα, θα αργήσω αλλά θα έρθω στα ίσα μου. Κι όλα αυτά από κάποιον που δεν στεναχωρέθηκε ποτέ για γυναίκα.
Τι μας έχει φυλαγμένα τελικά αυτή η σκρόφα η ζωή......

Η συμπεριφορά αυτή μου φέρνει καθαρά σε πανικό πάνω στο ότι θα έμπαινε για νοσηλεία. Αν σε αναζητήσει μετά από αυτή ή κατά τη διάρκεια θα καταλάβεις τι νιώθει. Είναι τζογαρισμα καθαρά. Όσο κυνικό και να ακούγεται από αυτά που περιγράφεις μόνον αιολος μπορείς να εισαι. Πιστεύω πως θα της δώσεις κι άλλες ευκαιρίες μέχρι να συναντηθείτε και να την ζησεις. Τέτοιες καταστάσεις δεν τελειώνουν εύκολα γιατί έχετε συνηθίσει και οι δυο να χάνεστε να " βρίσκεστε" να μπριζωνεστε και μετα... Συναίσθημα. Αν είναι να μεινει στη ζωή σου η κοπέλα θα μείνει. Αν όχι... έζησες κάτι έξω από τα συνηθισμένα με το ανάλογο κόστος.

εισαι βεβαιος οτι συζηταει σοβαρα για θεραπεια?
με καθε επιφυλαξη, εμενα ολα αυτα που περιγραψες στο τελευταιο τηλ. μου φανηκαν χειριστικα.
ηξερε οτι αυτα θελεις να ακουσεις επειδη της ειπες οτι αν δεν παει για θεραπεια, δεν θα εχετε συνεχεια, κι αυτα σου ειπε.
επιπλεον ηταν μια στο καρφι και μια στο πεταλο μεχρι να σε δει να ενδιαφερεσαι ξανα.
ακομα και ο τροπος που σε εσβησε μου δειχνει οτι απλα θελει να δει ποσο θα την αναζητησεις.

αυτα, οσον αφορα εκεινη.
οσον αφορα εσενα, το μονο που εχω να πω ειναι οτι μου προκαλει αμηχανια ολο αυτο το συναισθημα που βγαζεις για εναν ανθρωπο που δεν εχεις γνωρισει ΚΑΝ, κι ας μιλας τοσον καιρο.

Remedy έχει έναν γνωστό ή γνωστη που θα επιβεβαιωσει λογικά αν μπήκε για νοσηλεία [emoji6]