Originally posted by alexandros3
Quote:
Originally posted by phychangel
Quote:
Originally posted by alexandros3
Quote:
Originally posted by phychangel
Quote:
Originally posted by alexandros3
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτός ο \"κακός εαυτός\" είναι τελικά εντελώς άδειος... Λίγο να τον αφήσεις στον ήλιο καίγεται... Μόνο στα σκοτάδια ζει. Αρκεί να αντέξεις να είσαι δίπλα του για λίγο κάτω από τον ήλιο. Και να μη του μιλάς. Με την αντίδραση σου θρέφεται...
Τέλος πάντων, μαλακίες γράφω.
Πάντως καταλαβαίνω απόλυτα τι λες.
καθόλου μαλακίες δεν γραφεις...
απλά δεν πιστεύω ότι αυτός ο κακός εαυτός είναι εντελώς άδειος..τουλάχιστον σε μενα. ναι, εχεις δίκιο στο ότι ζει στα σκοταδια..αλλά ενα 24ωρο πχ δεν εχει και σκοταδι; δηλ. δεν μπορείς να ζεις πάντα στον ήλιο..αρα, δεν μπορέις να του ξεφυγεις.. . θα ρθει η ώρα η δική του, που θα σου μιλήσει..εχει μερίδιο και το σκοταδι στην ζωη όλων μας νομίζω...λες βεβαια ότι η λύση είναι να τον αφησεις για λιγο στον ήλιο...εγω το χω προσπαθήσει αυτό και ξερεις τί γινεται; σε ξεγελάει..νομίζεις ότι τον έβγαλες στον ήλιο και καηκε...αλλά λιγο πριν είχε κρυφτεί..κάπως ετσι τελος πάντων, δεν ξερω αν το χεις πάθει. κι όσο για το άλλο, ότι τρεφεται απο την αντίδραση μου και να μην του μιλάω..σε αυτό ειλικρινα δεν ξερω ποιά είναι ο ορθή οδός..και εκει δηλ. καταλήγει και όλο ... το ερωτημα περί δυνατότητας φυσιολογικής ζωης...τί εννοω, πολλές φορες εχω σκεφτεί ότι η λυση είναι αυτο ακιρβως που λες, να μην του μιλάω του εαυτού που νιωθει να πνιγεται, να μην αντεχει την ουσιαστικη επαφη, την επένδυση εν ολίγοις στους άλλους, αλλα και την βαθια αποδοχη του ιδίου κτλ... αλλά άλλες τόσες σκεφτομαι μήπως η λυση είναι το ακριβως αντίθετο, μήπως δηλ. αντί να τον μαχομαι, αν συμφιλιωθω μαζι του θα πάψει και κεινος να με πολεμα..κι άλλες φορες, οταν νιώθω πολύ απαισίόδοξα σκεφτομαι ότι καμία δεν είναι η λυση απο αυτες...κι ότι απλά θα πρεπει να μαθω να ζω έτσι, με τον καλό και τον κακό εαυτό..αλλα αυτη η τελευταία εκδοχη με τρομαζει, γιατί θα ναι σαν να ζω..με μόνη επιδίωξη απλά το να κρατησω την ισορροπία μεταξυ τους... και μονο ζωή δεν είναι κατι τετοιο και αυτόματα σκεφτομαι ότι δεν μπορεί, εγω φταίω αν γινουν έτσι τα πραγματα, κάπου κανω κατι λαθος..αλλά κάπως έτσι σκεφτομαι και νιώθω..κι όλο αυτό τελικά μενει άλυτο και φαύλος κυκλος...δεν ξερω αν είναι εστω και στο ελαχιστο κατανοητα αυτα...
Πάντως να παραδοθείς σ\' αυτόν δεν γίνεται. Κάποια στιγμή όλοι μας θα κλείσουμε τα μάτια. Ας μην έχουμε πέσει αμαχητί. Κι ας μην τα θέλουμε όλα...
(να, ας πούμε στο τελευταίο που έγραψα ο... \"κακός\" εαυτός μου, μου έριξε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα!)
Για άλλη μία φορά ήσουν απόλυτα κατανοητή...
Δεν τον μαθαίνεις όμως σιγά - σιγά; Δηλαδή, δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει; Δεν μαθαίνεις τα κόλπα του; Αν κλείσεις τα μάτια σου την ώρα που κάνει το παιχνίδι του μπορεί και να χαθεί.
In any case, στα ίδια νερά πλέουμε φίλη phychangel :) Μακάρι να βρούμε κάποια μέρα λιμάνι.
Σίγουρα δεν γίνεται να παραδοθώ σε αυτόν, αλλά η μάχη δεν σε κουράζει;;…δεν σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως η νίκη του δεν είναι να παραδοθείς, αλλά η ύπαρξη του και μόνο ; ίσως δηλ. αν είχες παραδοθεί, να το χες πάρει απόφαση, ενώ τώρα ξεγελιέσαι και ξεγελάς… προσπαθείς να σαι σωστός απέναντι στον «καλό» εαυτό σου και σου λέει, κράτα πισινή, μην αφήνεσαι, προστατέψου, ενώ στην ουσία θέλει να προστατέψεις εκείνον. Δεν πέφτεις όμως αμαχητί, νομίζω πως αυτό δεν γίνεται κιόλας. Κι αυτό που λες…να μην τα θέλουμε όλα, με κανει να σκέφτομαι ότι ίσως να μαι πολύ εγωίστρια τελικά…δεν θέλω όμως να μεταλλαχθώ σε κάτι που δεν είμαι, απλά να μην παλεύουν …οι εαυτοί μου, κι αν δεν χαθεί ο «κακός», να μείνει απλά σιωπηλός, να μην ανακατεύει τα πράγματα…τον «κακό» εαυτό μου τον μαθαίνω, τον έχω ήδη μάθει δηλ., και ξέρω και τι μου επιφυλάσσει. Πχ αν κάνω μια σχέση θα μου πει, φύγε πριν σε εγκαταλείψουν και θα με στοιχειώσει, ή αν κάποιος μου δείξει αγάπη…θα τον αμφισβητήσω όσο δεν πάει, αυτά αυτός ο εαυτός γιατί ο άλλος θα κάνει τα ακριβώς αντίθετα και κει έρχεται η μάχη… τα κόλπα του λοιπόν τα μαθαίνω, τα ξέρω. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ξέρω αν εσύ μιλάς εκ πείρας κι έχει δουλέψει το μυστικό του κλείνω τα μάτια και περνάει, αλλά δεν ξέρω αν είναι τόσο εύκολο να χαθεί. Σε μένα δηλ. χάνεται όταν πεισμώνω ή όταν υπερενθουσιάζομαι με κάτι, αλλά μετά…έρχεται πάλι. Δηλ. δεν τον νικάω, απλά τον κοιμίζω ή με ξεγελά, ανάλογα από την σκοπιά που θα το δεις. Ίσως όμως να φταίει που του πάω κόντρα κι επειδή είναι δικό μου κομμάτι, άρα πεισματάρης κι αυτός, να με εκδικείται…λέω, δεν ξερω. Μπορεί να μαι εγώ ανεπίδεκτη μαθήσεως βέβαια και να ναι αυτό το θέμα μου… Και κει σκέφτομαι και τον εξωγενή παράγοντα που έλεγες, ότι δηλ. οι κάθε είδους ανθρώπινες σχέσεις σου ίσως θα πρεπε να μάθουν να αντέχουν αυτή την συνύπαρξη και του «κακού» εαυτού κι αν όντως αξίζουν, θα βαρεθεί και θα φύγει... αλλά μετά λεω πως αυτό το τελευταίο είναι απλά μια ουτοπία, γιατί αυτός ο εαυτός ξεκινά και καταλήγει μέσα σου, κι ότι άρα πρόκειται για μια δικαιολογία που μεταθέτει την ευθύνη στους άλλους, ένα δικό του κόλπο… κάπως έτσι, αν καταλαβαίνεις πώς το εννοώ…κι αν δηλ. εχεις βρει εσυ μηχανισμους απεναντι σε αυτό...
Εδώ και αρκετά ποστ είναι σαν να διαβάζω τον εαυτό μου να μιλάει για μένα, οπότε απλά σωπαίνω κι ακούω. Ο τρόπος που γράφεις, αυτά που λες και η ακρίβεια με την οποία περιγράφεις τι ακριβώς συμβαίνει...
Επί του προκειμένου. Από που ν\' αρχίσω;
Το \"τα θες όλα\" νομίζω ότι είναι ένα κλασικό κόλπο του κακού εαυτού. Less is more.
Μπορεί ας πούμε να θες να\' σαι \"τέλειος\". Δεν γίνεται. Επέκτεινε το παντού αυτό.
Συμφωνώ ότι ελλίσσεται και μεταλλάσσεται ο κακός εαυτός αλλά αν το καλοσκεφτείς, έχει έναν και μόνο στόχο: να μείνεις μόνος σου.
Κατανοώ απόλυτα και το άλλο που λες, ότι μόνο αν πεισμώσεις/πορωθείς ή υπερενθουσιαστείς για κάτι, φεύγει. Σαφώς αυτό δεν γίνεται να συμβαίνει όλη την ώρα.
Με ρώτησες αν έχω δοκιμάσει να κλείσω τα μάτια μου και τι συμβαίνει. Ναι και τον έχω νικήσει κατά κράτος, αλλά πολλές φορές έρχεται δριμύτερος και κατακλυσμιαίος. Σαν ένα αφηνιασμένο σκυλί που θέλει να σ\' αρπάξει απ\'το μπράτσο και να σε πετάξει από την άλλη πλευρά, μακρυά από τον άλλο. Και πάλι το μυστικό νομίζω είναι να κλείσεις τα μάτια σου αν μπορείς.
Στο τελευταίο που είπες, έχεις και αλήθεια και ψέμα μέσα. (γι\' αυτό εξάλλου είναι και τόσο δύσκολο νομίζω να διαχωρίσουμε αυτούς τους εαυτούς).
Ως ένα βαθμό μερικοί άνθρωποι δεν ταιριάζουν. Μπορεί, ίσως να τα καταφέρουν, αλλά θα είναι ταλαιπωριμένοι. Δυστυχισμένοι. Άλλοι ταιριάζουν περισσότερο κι αυτό είναι κάτι που ισχύει ούτως ή άλλως, και ο κακός σου εαυτός να γιγαντωθεί και ο κακός εαυτός να εξαφανιστεί.
Ο κακός σου εαυτός επίσης, νομίζω, θα προσπαθήσει να κάνει επιλογές που δεν θα έχουν μέλλον, ή εάν στην πορεία προκείψει, θα αφηνιάσει προκειμένου αυτό να \"καταστραφεί\". Δεν έχει υπομονή και δεν είναι υπέρ οποιουδήποτε συμβιβασμού.
Από την άλλη αν τον αγνοήσεις, τη στιγμή που πάει να κάνει το παιχνίδι του και αφήσεις να περάσει λίγη ώρα (ή ώρες, ή μέρα, ή και πιο πολύ - όσο χρειάζεται δηλαδή) και ξαναεπισκευτείς το \"πρόβλημα\" με καθαρό μυαλό, η αντίδραση σου θα είναι σίγουρα ωριμότερη. Η βασική λειτουργία του είναι να θολώνει και να παραμορφώνει τα πράγματα, αλλά δεν μπορεί να το κάνει αν είσαι ήρεμος/η.
Κι εκεί νομίζω ότι είναι το θέμα.. η σχέση σου κατά πόσο μπορεί να το καταλάβει αυτό και να μην το εκλάβει σαν απόρριψη. Γιατί μέχρι να βρούμε έναν άλλο τρόπο να διαχειριζόμαστε τα πράγματα, πιο ήρεμα, αυτό μόνο το όπλο έχουμε.
