Χρειάζομαι επείγουσα βοήθεια! Επείγει να μπω σε ψυχιατρική κλινική!

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Δεν σε λιθοβολεί κανείς βρε Κύκνε...
Όμως πρέπει να βρεις έναν τρόπο να μπορείς να το διαχειρίζεσαι όλο αυτό. Και τα ξαφνικά μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτά, μπορεί να συμβούν. Γιατί νομίζεις εσύ ότι νιώθεις τόση εξάρτηση με την μητέρα σου; Σου έχει λείψει η φροντίδα της πχ ως παιδί; Μήπως ένιωθες παραμελημένη, ότι πρόσεχε ή αγαπούσε περισσότερο τα άλλα αδέρφια σου ή κάτι τέτοιο;

Όλο αυτό που περιγράφεις μοιάζει σαν μια τεράστια ανάγκη να τραβήξεις την προσοχή της και να την έχεις σε αποκλειστικότητα. Δεν λέω οτι το κάνεις επίτηδες, μη με παρεξηγήσεις, αλλά προφανώς αυτό βγαίνει από μέσα σου και χωρίς να το θες. Θα σου πω ενα παράδειγμα. Όταν ο αδερφός μου(που έχει κόλλημα με τον πατέρα μου) ήταν μικρός κάθε φορά που ο πατέρας μου χρειαζόταν να λείπει για μερικές μέρες αρρώσταινε. Έκανε πυρετό, κι όταν ο πατέρας μου επέστρεφε γινόταν περδίκι. Δεν το έκανε επίτηδες προφανώς (πώς να προκαλέσεις επίτηδες εξάλλου πυρετό ;!) αλλά με τον τρόπο του "απαιτούσε" από τον πατέρα μου να είναι συνεχώς εκεί. Τέτοιες συμπεριφορές πχ αναπτύσσουν πολλά παιδιά σε μικρές ηλικίες προσπαθώντας να διεκδικήσουν την αγάπη και την προσοχή των γονιών τους, δεν είναι ασυνήθιστο.

Κάπως έτσι μοιάζει αυτό που περιγράφεις με την μητέρα σου. Λείπει ξαφνικά και συ "αρρωσταίνεις". Όταν συνειδητοποιήσεις οτι αυτό το προκαλείς εσύ η ίδια στον εαυτό σου, όχι ενοχικά, αλλά προσπαθώντας να βρεις ποια ανάγκη σου κρύβεται πίσω απο κει, τότε θα το αποδυναμώσεις κιόλας.

---

Κι όμως εγώ νιώθω ότι η Remedy με κατηγορεί κι επιπλέον αυτό με κάνει να φοβάμαι να εκφραστώ και δεν έχω και τρόπο να εκφραστώ στην καθημερινή μου ζωή γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει, αν δεν μπορούν να με καταλάβουν ούτε εδώ άστα βράστα...

Αυτό που έχω να σου πω για όταν ήμουν μικρή είναι ότι η μαμά μου μας μάλωνε πολύ και τη φοβόμουν γι' αυτό, θα σου φέρω παράδειγμα...Μια φορά κάναμε ζημιά με τον αδελφό μου, ρίξαμε πορτοκαλάδα στο πάτωμα και δεν ήξερα ότι πρέπει να σφουγγαρίσω για να μην κολλάει κι επειδή όταν γυρνούσε θα το καταλάβαινε η μαμά τον πήρα σαν μεγαλύτερη και κλειστήκαμε στην κρεβατοκάμαρα για να μην μας δείρει... Να μας δέρνει ήταν κάτι που συνέβαινε σπάνια αλλά εγώ φοβήθηκα γιατί φώναζε πολύ...

Επίσης επαναλαμβάνω ότι μόνο όταν λείπει ΟΛΗ τη νύχτα "αρρωσταίνω"... Και τώρα λείπει αλλά δεν έχω τρομοκρατηθεί... Άρα ισχύει όντως αυτό που λες ή έχει να κάνει απλά μόνο με το φόβο μου για τη νύχτα; Αναρωτιέμαι, πες μου...

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Κάτι δεν έχεις καταλάβει καλά όμως... Όσο κράτησε η νοσηλεία της δεν διαμαρτυρήθηκα ούτε είπα σε κανέναν ότι ήθελα να μου κάνω κακό για αρκετό διάστημα μέχρι που έφτασα στο αμήν, μόνη μου το περνούσα αυτό... Άρα δεν απαίτησα τίποτα... Μήπως δεν έπρεπε καν να τους ενημερώσω τους γονείς μου ότι ήθελα να με βλάψω; Σκέψου το και μου λες... Απλά αν μπορείς λίγο πιο ήρεμα θα ήταν καλό... Δεν με πειράζει η διαφωνία αλλά η ένταση στον τρόπο με ταράζει...

Και δεν την θέλω καθόλου φυλακισμένη, και τώρα λείπει και θα λείπει για ώρες για παράδειγμα... Τα βράδια δεν θέλω να μένω μόνη γιατί φοβάμαι πολύ...

---

ναι, κατα την γνωμη μου δεν επρεπε να τους 'ενημερωσεις" οτι ηθελες να βλαψεις τον εαυτο σου (αλλα δεν τον εβλαψες) ουτε πριν ουτε μετα, γιατι τετοια 'ενημερωση", λειτουργει ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ.
ειναι σαν να τους λες 'να προσεχετε οταν με αφηνετε μονη ενω δεν σας το επιτρεπω, γιατι εγω μπορει και να αυτοκτονησσω αν δεν μου κανετε την χαρη."
ειναι εκβιασμος, κυκνε, οσο κι αν δεν το καταλαβαινεις, η δεν το παραδεχεσαι.

επρεπε ομως να ενημερωσεις την ψυχοθεραπευτρια σου και να το δουλεψετε. την ενημερωσες? εκεινη τι σου ειπε?

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Κι όμως εγώ νιώθω ότι η Remedy με κατηγορεί κι επιπλέον αυτό με κάνει να φοβάμαι να εκφραστώ και δεν έχω και τρόπο να εκφραστώ στην καθημερινή μου ζωή γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει, αν δεν μπορούν να με καταλάβουν ούτε εδώ άστα βράστα...

Αυτό που έχω να σου πω για όταν ήμουν μικρή είναι ότι η μαμά μου μας μάλωνε πολύ και τη φοβόμουν γι' αυτό, θα σου φέρω παράδειγμα...Μια φορά κάναμε ζημιά με τον αδελφό μου, ρίξαμε πορτοκαλάδα στο πάτωμα και δεν ήξερα ότι πρέπει να σφουγγαρίσω για να μην κολλάει κι επειδή όταν γυρνούσε θα το καταλάβαινε η μαμά τον πήρα σαν μεγαλύτερη και κλειστήκαμε στην κρεβατοκάμαρα για να μην μας δείρει... Να μας δέρνει ήταν κάτι που συνέβαινε σπάνια αλλά εγώ φοβήθηκα γιατί φώναζε πολύ...

Επίσης επαναλαμβάνω ότι μόνο όταν λείπει ΟΛΗ τη νύχτα "αρρωσταίνω"... Και τώρα λείπει αλλά δεν έχω τρομοκρατηθεί... Άρα ισχύει όντως αυτό που λες ή έχει να κάνει απλά μόνο με το φόβο μου για τη νύχτα; Αναρωτιέμαι, πες μου...

---

Να μην φοβάσαι να εκφραστείς, γιαυτό βρίσκεσαι εδώ!
Δεν είμαι ειδικός Κύκνε αλλά νομίζω πως δεν έχει να κάνει με τον φόβο σου για την νύχτα, αλλά με την μητέρα σου συγκεκριμένα κι απλά την νύχτα γίνεται πιο έντονο γιατί τότε νιώθεις πως όντως λείπει από το σπίτι. ΚΙ ο αδερφός μου όταν το πάθαινε δεν συνέβαινε πχ σε καθημερινή βάση κι ας έλειπε ώρες ο πατέρας μου από το σπίτι γιατί δούλευε. Όταν δεν επέστρεφε το βράδυ συνέβαινε. Προφανώς τότε ένιωθε οτι όντως λείπει. Και το παθαίνει ακόμα και τώρα ως ενήλικας αν τύχει κάτι μη προγραμματισμένο όπως πχ μια αρρώστια.

Πέρα απ΄το ότι σας μάλωνε η σχέση σας γενικότερα πώς ήταν; Ένιωθες πχ ότι είχε περισσότερη αδυναμία στον αδερφό σου; Τον εμπιστευόταν περισσότερο; Μήπως ήταν πιο αυστηρή μαζί σου; Δεν έχει σημασία πώς ήταν στ αλήθεια, πώς το ένιωθες εσύ μετράει ως παιδί. Νομίζω αυτά πρέπει να σκεφτείς για να αρχίζεις να ξεπερνάς σιγά σιγά αυτή την προσκόλληση με την μητέρα σου. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όλες αυτές οι φοβίες που λες για την νύχτα κτλ να τις έχεις μεγενθύνει μέσα σου χωρίς να το θες, ακριβώς για να είσαι κοντά στην μητέρα σου ή μάλλον για να είναι εκείνη κοντά σου.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

ναι, κατα την γνωμη μου δεν επρεπε να τους 'ενημερωσεις" οτι ηθελες να βλαψεις τον εαυτο σου (αλλα δεν τον εβλαψες) ουτε πριν ουτε μετα, γιατι τετοια 'ενημερωση", λειτουργει ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ.
ειναι σαν να τους λες 'να προσεχετε οταν με αφηνετε μονη ενω δεν σας το επιτρεπω, γιατι εγω μπορει και να αυτοκτονησσω αν δεν μου κανετε την χαρη."
ειναι εκβιασμος, κυκνε, οσο κι αν δεν το καταλαβαινεις, η δεν το παραδεχεσαι.

επρεπε ομως να ενημερωσεις την ψυχοθεραπευτρια σου και να το δουλεψετε. την ενημερωσες? εκεινη τι σου ειπε?

---

Λυπάμαι αν έχεις τέτοια γνώμη για μενα, κακώς μίλησα...δεν καταλαβαίνεις τίποτα...δεν θα χαραμίζω τα συναισθήματα μου έτσι...

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Να μην φοβάσαι να εκφραστείς, γιαυτό βρίσκεσαι εδώ!
Δεν είμαι ειδικός Κύκνε αλλά νομίζω πως δεν έχει να κάνει με τον φόβο σου για την νύχτα, αλλά με την μητέρα σου συγκεκριμένα κι απλά την νύχτα γίνεται πιο έντονο γιατί τότε νιώθεις πως όντως λείπει από το σπίτι. ΚΙ ο αδερφός μου όταν το πάθαινε δεν συνέβαινε πχ σε καθημερινή βάση κι ας έλειπε ώρες ο πατέρας μου από το σπίτι γιατί δούλευε. Όταν δεν επέστρεφε το βράδυ συνέβαινε. Προφανώς τότε ένιωθε οτι όντως λείπει. Και το παθαίνει ακόμα και τώρα ως ενήλικας αν τύχει κάτι μη προγραμματισμένο όπως πχ μια αρρώστια.

Πέρα απ΄το ότι σας μάλωνε η σχέση σας γενικότερα πώς ήταν; Ένιωθες πχ ότι είχε περισσότερη αδυναμία στον αδερφό σου; Τον εμπιστευόταν περισσότερο; Μήπως ήταν πιο αυστηρή μαζί σου; Δεν έχει σημασία πώς ήταν στ αλήθεια, πώς το ένιωθες εσύ μετράει ως παιδί. Νομίζω αυτά πρέπει να σκεφτείς για να αρχίζεις να ξεπερνάς σιγά σιγά αυτή την προσκόλληση με την μητέρα σου. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όλες αυτές οι φοβίες που λες για την νύχτα κτλ να τις έχεις μεγενθύνει μέσα σου χωρίς να το θες, ακριβώς για να είσαι κοντά στην μητέρα σου ή μάλλον για να είναι εκείνη κοντά σου.

---

Πραγματικά επιμένω ότι έχει να κάνει με το βράδυ γιατί φοβάμαι όπως είπα... Ξέρεις ποιον και τι πέρα απ' τον πατέρα μου... Το βράδυ μετά από κάποια ώρα κοιμάμαι, τι να νιώσω τότε ότι λείπει; Την ημέρα το νιώθω αλλά την ημέρα δεν φοβάμαι...

Όχι, παλιά δεν ένιωθα να υπάρχει διαφορά στην αντιμετώπιση μας, τώρα το νιώθω που μεγαλώσαμε...

Νιώθω κουρασμένη ψυχικά τώρα...

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Λυπάμαι αν έχεις τέτοια γνώμη για μενα, κακώς μίλησα...δεν καταλαβαίνεις τίποτα...δεν θα χαραμίζω τα συναισθήματα μου έτσι...

---

πολυ πιθανον...
εσυ μιλα γι αυτους που "καταλαβαινουν", ασε με εμενα.
σου ειπα την γνωμη μου για την συγκεκριμενη σταση σου και δεν αλλαζει.

αλλοι, ισως σε καταλαβαινουν.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

πολυ πιθανον...
εσυ μιλα γι αυτους που "καταλαβαινουν", ασε με εμενα.
σου ειπα την γνωμη μου για την συγκεκριμενη σταση σου και δεν αλλαζει.

αλλοι, ισως σε καταλαβαινουν.

---

Θα το σκεφτώ το αν θα μιλήσω περαιτέρω όταν θα μπορώ...

Αλλά είναι άδικο να με κατηγορείς στη συγκεκριμένη περίπτωση για εκβιασμό, παντελώς άδικο... Και με πληγώνει... Ναι, άλλες φορές στη ζωή μου το έχω κάνει πάνω στον πανικό μου αλλά στους γονείς μου όχι... Αν ίσχυε αυτό που έλεγες δεν θα παραδεχόμουν ότι το έχω κάνει σε άλλες περιπτώσεις... Τέλος πάντων, έχεις δικαίωμα να κρατήσεις την άποψη σου απλά ήθελα να πω αυτό το τελευταίο πράγμα... Θα δω πως θα το διαχειριστώ αυτό που άκουσα...

Πλάκωσαν οι μπάτσοι, ....
Μπάτσε, άσε και κανέναν αβοήθητο,

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Πραγματικά επιμένω ότι έχει να κάνει με το βράδυ γιατί φοβάμαι όπως είπα... Ξέρεις ποιον και τι πέρα απ' τον πατέρα μου... Το βράδυ μετά από κάποια ώρα κοιμάμαι, τι να νιώσω τότε ότι λείπει; Την ημέρα το νιώθω αλλά την ημέρα δεν φοβάμαι...

Όχι, παλιά δεν ένιωθα να υπάρχει διαφορά στην αντιμετώπιση μας, τώρα το νιώθω που μεγαλώσαμε...

Νιώθω κουρασμένη ψυχικά τώρα...

---

οκ εσύ ξέρεις καλύτερα φυσικά. Απλά στο λέω για να ξέρεις ότι ακόμα και οι φόβοι που έχουμε δεν προκαλούνται τυχαία, πολλές φορές αν όχι πάντα έχουν σχέση με τον τρόπο που μεγαλώσαμε και δεν είναι πάντα ο προφανής λόγος. Ας πούμε εγώ για πολλά χρόνια φοβόμουν τους γιατρούς, συγκεκριμένα τις ενέσεις, αλλά δεν πλησίαζα γιατρό για κανέναν λόγο, ένιωθα ταχυπαλμία και μόνο που έμπαινα σε ιατρείο ή νοσοκομείο. Εξαιτίας αυτού δεν είχα κάνει ποτέ ούτε εξετάσεις αίματος. Μεγαλώνοντας και προσπαθώντας να το παλέψω συνειδητοποιούσα ότι αυτή η φοβία μου είχε δημιουργηθεί γιατί εγώ το ένιωθα ως βάρος στην οικογένεια αν αρρώσταινα. Επειδή υπήρχαν τέτοια θέματα στην οικογένεια, θεωρούσα πως εγώ δεν έχω δικαίωμα να αρρωστήσω πχ. Θεωρούσα πως μπορούσα να τα καταφέρω όλα μόνη μου. Όταν άρχισα να το καταλαβαίνω αυτό, όσο περισσότερο το επεξεργαζόμουν, τόσο λιγότερο φοβόμουν τελικά μέχρι που τώρα μπορώ να σου πω οτι δεν φοβάμαι καθόλου.

Σκέψου λοιπόν, δεν στο λέω για να το πεις εδώ, για να καταλάβεις εσύ εννοώ και να βοηθηθείς, μήπως υπάρχει κι άλλος λόγος που φοβάσαι την νύχτα εκτός από τον προφανή. Αυτό που σου συνέβει βέβαια είναι σοβαρός λόγος αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε κι ίσως να υπάρχει κι άλλος λόγος που συντηρείται ακόμα αυτή η φοβία και δεν το ξεπερνάς.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

οκ εσύ ξέρεις καλύτερα φυσικά. Απλά στο λέω για να ξέρεις ότι ακόμα και οι φόβοι που έχουμε δεν προκαλούνται τυχαία, πολλές φορές αν όχι πάντα έχουν σχέση με τον τρόπο που μεγαλώσαμε και δεν είναι πάντα ο προφανής λόγος. Ας πούμε εγώ για πολλά χρόνια φοβόμουν τους γιατρούς, συγκεκριμένα τις ενέσεις, αλλά δεν πλησίαζα γιατρό για κανέναν λόγο, ένιωθα ταχυπαλμία και μόνο που έμπαινα σε ιατρείο ή νοσοκομείο. Εξαιτίας αυτού δεν είχα κάνει ποτέ ούτε εξετάσεις αίματος. Μεγαλώνοντας και προσπαθώντας να το παλέψω συνειδητοποιούσα ότι αυτή η φοβία μου είχε δημιουργηθεί γιατί εγώ το ένιωθα ως βάρος στην οικογένεια αν αρρώσταινα. Επειδή υπήρχαν τέτοια θέματα στην οικογένεια, θεωρούσα πως εγώ δεν έχω δικαίωμα να αρρωστήσω πχ. Θεωρούσα πως μπορούσα να τα καταφέρω όλα μόνη μου. Όταν άρχισα να το καταλαβαίνω αυτό, όσο περισσότερο το επεξεργαζόμουν, τόσο λιγότερο φοβόμουν τελικά μέχρι που τώρα μπορώ να σου πω οτι δεν φοβάμαι καθόλου.

Σκέψου λοιπόν, δεν στο λέω για να το πεις εδώ, για να καταλάβεις εσύ εννοώ και να βοηθηθείς, μήπως υπάρχει κι άλλος λόγος που φοβάσαι την νύχτα εκτός από τον προφανή. Αυτό που σου συνέβει βέβαια είναι σοβαρός λόγος αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε κι ίσως να υπάρχει κι άλλος λόγος που συντηρείται ακόμα αυτή η φοβία και δεν το ξεπερνάς.

---

Αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται τίποτα σαν άλλος λόγος, δεν ξέρω... Αλλά θα πω κάτι γιατί πρέπει να ξεσπάσω, έχω και την αγωνία για τον Τζέρυ και νιώθω να έχω μπουκώσει...
Όταν είμαι μόνη μου τη νύχτα φοβάμαι ότι θα έρθει αυτός και δυσκολεύομαι να το ελέγξω και να με πείσω ότι δεν θα έρθει... Ανατρέπεται όλη μου η ισορροπία... Νιώθω ότι θέλω να πω κι άλλα αλλά κάτι που δεν ξέρω τι είναι με εμποδίζει τώρα...

Δεν θα έρθει κανείς Κύκνε, είσαι ασφαλής. Προσπάθησε να απασχολήσεις το μυαλό σου με κάτι άλλο, καμιά ταινία πχ...

Κουράγιο για τον γατούλη σου, έχω περάσει το ίδιο με τον σκύλο μου πριν χρόνια και ξέρω πως είναι ζόρι όταν χάνεις ένα ζώο.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Δεν θα έρθει κανείς Κύκνε, είσαι ασφαλής. Προσπάθησε να απασχολήσεις το μυαλό σου με κάτι άλλο, καμιά ταινία πχ...

Κουράγιο για τον γατούλη σου, έχω περάσει το ίδιο με τον σκύλο μου πριν χρόνια και ξέρω πως είναι ζόρι όταν χάνεις ένα ζώο.

---

Όσο κάνω κάτι όπως τώρα για παράδειγμα κάπως το ελέγχω αλλά όταν πέσω να κοιμηθώ μερικές φορές με πιάνει, ειδικά όταν είμαι μόνη μου ή όταν λείπει η μητέρα μου... Γι' αυτό και το κάνω τόσο θέμα για τα βράδια, όχι γιατί την θέλω παρέα... Πριν μερικά χρόνια που ήταν πιο έντονος αυτός ο φόβος ακόμα κι όταν όλοι ήταν στο σπίτι τότε λόγω αυτού του φόβου κι επειδή κοιμόμουν λίγο για να είμαι σε επιφυλακή τότε ξεκίνησα να κόβομαι... Κι είναι μερικές φορές το βράδυ που δεν θέλω να πάρω τα χάπια μου μήπως κι έρθει αυτός και με έχουν κοιμίσει και δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω... Ας πούμε και τώρα διστάζω...

Σ' ευχαριστώ... Μακάρι τουλάχιστον να γίνει όσο πιο ανώδυνα γίνεται...

Δεν το διαβασα απο την αρχη το θεμα αλλα απο τις τρεις τελευταιες σελιδες που διαβασα καταλαβα για την κυκνο οτι ειναι παρα πολυ ευαισθητη και θεωρει το εαυτο της αναξιο να ανταποκριθει στην καθημερινοτητα οπως επισης της ελειψε η στοργη οταν ηταν μικρη και την αποζητα τωρα που νιωθει πιεσμενη ψυχολογικα.Το δευτερο που εγραψα οτι θεωρεις αναξια το εαυτο σου να αντποκριθει στην καθημερινοτητα δεν το λεω προσβλητικα απλα οταν σου λειπει η μητερα σου τρελενεσαι στην σκεψη να παθει κατι κακο και να μην εχεις το στηριγμα σου και φοβασαι οτι δεν θα τα καταφερνεις μονη σου στην καθημερινοτητα.Σε καταλαβαινω απολυτα το τροπο σκεψης σου.Χρειαζεται πολυ ψυχοθεραπεια να σκεφτεσαι πιο θετικα να πιστευεις πολυ στο Θεο γιατι να ξερεις η πιστη βοηθαει πολυ να αντιμετωπιζεις δυσαρεστα πραγματα στη ζωη σου, και να βρεις καποιον ανθρωπο που να σε αγαπαει πραγματικα διχως καμια εκμεταλευση αλλα ακομα και αν τον βρεις να κρατας μια πισινη μην τα δωσεις ολα σε εκεινον γιατι μπορει και να πληγωσει.αλλοι ειναι 25 χρονια παντρεμενοι και χωριζουν

Καλημέρα...

Γράφω έτσι στο ξεκάρφωτο γιατί έχω ανάγκη να πω ότι ξύπνησα τόσο νωρίς κι ότι νιώθω μεγάλο άγχος, αβάσταχτο... Πήρα lexotanil, ελπίζω να με βοηθήσει...

Quote:

---

Originally Posted by makaris90

Δεν το διαβασα απο την αρχη το θεμα αλλα απο τις τρεις τελευταιες σελιδες που διαβασα καταλαβα για την κυκνο οτι ειναι παρα πολυ ευαισθητη και θεωρει το εαυτο της αναξιο να ανταποκριθει στην καθημερινοτητα οπως επισης της ελειψε η στοργη οταν ηταν μικρη και την αποζητα τωρα που νιωθει πιεσμενη ψυχολογικα.Το δευτερο που εγραψα οτι θεωρεις αναξια το εαυτο σου να αντποκριθει στην καθημερινοτητα δεν το λεω προσβλητικα απλα οταν σου λειπει η μητερα σου τρελενεσαι στην σκεψη να παθει κατι κακο και να μην εχεις το στηριγμα σου και φοβασαι οτι δεν θα τα καταφερνεις μονη σου στην καθημερινοτητα.Σε καταλαβαινω απολυτα το τροπο σκεψης σου.Χρειαζεται πολυ ψυχοθεραπεια να σκεφτεσαι πιο θετικα να πιστευεις πολυ στο Θεο γιατι να ξερεις η πιστη βοηθαει πολυ να αντιμετωπιζεις δυσαρεστα πραγματα στη ζωη σου, και να βρεις καποιον ανθρωπο που να σε αγαπαει πραγματικα διχως καμια εκμεταλευση αλλα ακομα και αν τον βρεις να κρατας μια πισινη μην τα δωσεις ολα σε εκεινον γιατι μπορει και να πληγωσει.αλλοι ειναι 25 χρονια παντρεμενοι και χωριζουν

---

Κοίτα... Όσον αφορά την αναξιότητα σκέφτομαι 50 - 50 για μένα, ότι μπορεί να τα καταφέρω κι ότι μπορεί και όχι... Για τη στοργή δεν νομίζω ότι μου έλειψε μικρή, να φανταστείς μέχρι τα 10 μου χρόνια περίπου η μαμά μου όταν έρχονταν η ώρα να κοιμηθεί έρχονταν και κοιμόταν μαζί μου γιατί της το ζητούσα κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο, φοβόμουν μόνη μου... Αλλά ναι, όταν λείπει τα βράδια όντως τρελαίνομαι...

Στο Θεό πιστεύω όμως έχω κουραστεί πάρα πολύ από την αρρώστια και τα προβλήματα... Όσο για την αγάπη, δύσκολα τα πράγματα γιατί εγώ δεν θέλω να κάνω σεξ λόγω μιας απόπειρας κακοποίησης στο παρελθόν και αν κάνω ξανά θα του ψήσω το ψάρι στα χείλη του άλλου γιατί δεν εμπιστεύομαι καθόλου εύκολα και φοβάμαι κι έχω αναμνήσεις από εκείνη τη φάση που μου έρχονται στο μυαλό...