Printable View
"Κάποιος είπε πως ο δρόμος
είναι η φλέβα της φωτιάς
ψυχή μου πάντα να κυλάς
Κάποιος είπε πως ταξίδι
είναι μόνο η προσευχή
καρδιά μου να 'σαι ζωντανή..."
Σ'ευχαριστώ Πένυ μου για την ευχή,για την αφιέρωση,
για τον παραμυθένιο σου λόγο..."Και ζήσαμε εμείς καλύτερα!"
για σένα που αγαπώ σαν αδελφή...
σαν αδελφή που όμοια λαμπυρίζουν τα μάτια στο φως της αλήθειας που λούζει την αγάπη σου
σαν αδελφή ψυχή που όμοια οι έγνοιες ασυγκίνητην δεν αφήνουν την καρδιά και το νου, αδιάφορα, κλεισμένα στα δικά τους
σαν αδελφή που φροντίζει τα πληγωμένα γόνατα και τις σκισμένες παλάμες
μάρτυρες μιας αδελφής ζωής που δίνει και παίρνει στα δικά σου και στα δικά μου, από εσένα και απο μένα...
σ'αγαπώ πολύ Μαριλένα
Κεριά
Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Τελικά πολλά και πολύτιμα τα δώρα σήμερα! Νεφέλη,μας λείπεις τόσο πολύ!
Οι λέξεις μου δεν τολμούν να βγουν στη σκηνή μετά από τις δικές σου...
Ακουμπώ στα δεμένα χέρια δύο αδερφών,που κάποτε συναντήσαμε εκεί στην Ξάνθη
κι αφήνω μέσα σου βαθειά εισπνοή μου να σου ψιθυρίσει..."Κι εγώ σ'αγαπώ,Μαριλουλού μου!"
http://www.willowtreegifts.net/image...ersByHeart.jpg
Aγαπημενη μου ΝΑΝΤΙΝΕ,αργοπορημενα διαβασα το κειμενο σου,εχειs εναν μοναδικο τροπο,να μεταδιδειs συναισθηματα,και δεν ειναι καθολου ευκολο.Εισαι η ηρωιδα τηs ζωη σου και οχι μονο.Δυστυχια μεγαλη για οποιον δεν μπορεσε να καταλαβει τη εχασε απο διπλα του,εισαι ενα συνοθυλευμα συναισθηματων,τοσο αληθεινων,που ολα μαζι δεινουν την εννοια τηs ζωηs.Πωs ζηταs να σε `αντεξει` εναs ανθρωποs φτωχοs απο συναισθηματα,χωριs να θελω να θιξω,οτι αγαπησεs,οτι σε πληγωσε σε αυτον τον ανθρωπο,οποια εμπειρια και να καταγραφηκε στο δικοs σαs βιβλιο ζωηs,δεν την αντεχουν ολοι τοσο αγαπη,δεν ξερουν να την διαχειριστουν,οι περισσοτεροι ζητουν αγαπεs απο ναυλον,ετοιματzιδικεs,τι να λεμε τωρα για αγαπεs και λουλουδια??Σκεφτονται,απαλ� �σσονταs τον ευατο τουs απο καθε ιχνοs ενοχηs.Εισαι εντονη προσωπικοτητα,και η δικη σου συναισθηματικη προικα ειναι ανεκτιμητηs αξιαs,διαβασα καποτε να κειμενο που ποσταρεs πιο παλια,το κοριτσακι που πηγε να πουλησει στην αγορα το νομισμα,και κανεναs δεν εδεινε σημασια,μεχρι που βρεθηκε καποιοs και εδωσε περισσοτερα και οσα αξιζε,σωστα??βρεθηκε αυτοs που ηξερε την αξια.Ετσι λοιπον θα βρεθει εκεινοs που πραγματικα θα δει την δικη σου αξια.H ναταλια να ειναι καλα,και ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ.......φιλια!
το τραγουδακι αφιερωμενο για τον κυριο,που δεν ηξερε,να του το αφιερωσειs....
http://www.youtube.com/watch?v=c8Ax6IeJGQc
επισηs το πιο αγαπημενο μου απο ολα τηs!
http://www.youtube.com/watch?v=fPmbANgGA9w
Τα πουλιά παίρνουν στο πέταγμα τους το κλουβί
και το παιδί-σιωπή λευτερώνει τώρα τις λέξεις του
στα φτερά τους...Μόνο του μπήκε...ολομόναχο!
Πήρε την κούκλα του παρηγοριά και κούρνιασε...
Πάντα μπορούσε να ανοίξει τα σφαλισμένα χείλη
και να σπάσει τα δεσμά του...Δεν το'κανε...
Ξεχάστηκε να παίζει κρυφτό με τα όνειρα,
μρμαρωμένο εκεί,στη γυάλα του φόβου...
"L'enfant silence " de Cécile Roumiguière et Benjamin Lacombe
(παιδικό γαλλικό παραμύθι)
http://www.e-news.name/images/benjamin-lacombe.jpg
Γλυκούλα μου,σ'ευχαριστώ που έσπευσες να με υπερασπιστείς!
Όμως,δεν είναι ο άλλος ο κακός ο λύκος...Αρνί χαμένο είναι κι αυτός,
που πάλευε να βρει την εξιλέωση του!Όσο βολεύτηκα,βολεύτηκε,
όσο φοβόμουνα,φοβότανε,απλά είχε άλλο τρόπο να βγάζει την ανασφάλεια του...
Εγώ ελπίζω να βρήκε τη γαλήνη,την αγάπη,τη χαρά,που κοντά μου δε μπόρεσε να ελευθερώσει...
Σ'ευχαριστώ που ήρθες!
Λυπάμαι που σ'έσφιξα λίγο παραπάνω στην αγκαλιά μου...
Καταλαβαίνω...περιμένω τις βόλτες σου...Να σε προσέχεις!
"Μην αφήνεις τους φόβους σου να ζουν αντί για σένα!"
Μήνυμα στο κινητό μου,που δε θέλω να ξεχνώ...
(Καλό θα ήταν να το έχει κατά νου κι όποιος μου το έστειλε)
Το χώμα μύρισε βροχή κι ο ουρανός φθινόπωρο.
Ο ζεστός καφές κι η κουβέρτα στα πόδια το καλωσορίζουν.
Το ένιωθα πια καλά πως πλησίαζε βασανιστικά ο καιρός,
που τα χνάρια σου θα έσβηναν από τις αισθήσεις μου.
Απορούσα πώς είναι ποτέ δυνατόν,να όμως που μάλλον είναι.
Πάντα έλεγα πως στα δύο χρόνια θα κλείσει ο κύκλος αυτός.
Δεν ξέρω αν φοβάμαι ή απελευθερώνομαι από το φόβο.
Ξέρω μόνο πως αλλάζω,αλλάζεις...Αλλάζουν όλα,ανεπιστρεπτί.
Το ρολόι πάγωσε στις 19 του Νοέμβρη,ώρα απουσίας.
Σαν ν?ακούω τον παλμό του και πάλι,λεπτό προσμονής.
Είμαι εγώ,είμαι εδώ,είμαι εμείς,είμαι παντού και πάμε?
Κάποια μέρα θα σου τηλεφωνήσω.Η φωνή μου θα είναι ίδια,
όχι όμως κι εγώ.Θα συναντηθούμε κάπου αδιάφορα,
θα μιλήσουμε για όλους και όλα,εκτός βέβαια από μας.
Θα προσποιηθούμε πως δεν υπήρξαμε ποτέ,εσύ κι εγώ.
Πως απλά γνωριζόμαστε,πως τίποτα δε βαραίνει την ανάσα.
Κι ύστερα θα γυρίσουμε και πάλι στις ζωές μας.
Θα κλείσουμε πίσω την πόρτα κι αν ρωτηθούμε
θα πούμε πως συναντήσαμε έναν παλιό καλό φίλο,
τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και θυμηθήκαμε τα παλιά.
Θα πέσουμε για ύπνο,εσύ σε πλάι ξένο κι εγώ σε άδειο
και θ?ακολουθήσει κι αυτή η μέρα τη λήθη των υπόλοιπων.
Τότε,αν δε νιώσω τον κόμπο,που τώρα στη σκέψη και μόνο
με πνίγει,τότε θα μπορώ δειλά να ψελλίσω "σε ξεπέρασα!"
Ναντινάκι..κομμάτια με έκανες με το τελευταίο σου κείμενο...
Όποιος έχει νιώσει, καταλαβαίνει.
πως γράφεις έτσι ρε πουλάκι μου!
Εικόνες έφτιαξες Ναντινάκι,εικόνες,στο μυαλό μας...Quote:
Originally posted by NADINE
Το χώμα μύρισε βροχή κι ο ουρανός φθινόπωρο.
Ο ζεστός καφές κι η κουβέρτα στα πόδια το καλωσορίζουν.
Το ένιωθα πια καλά πως πλησίαζε βασανιστικά ο καιρός,
που τα χνάρια σου θα έσβηναν από τις αισθήσεις μου.
Απορούσα πώς είναι ποτέ δυνατόν,να όμως που μάλλον είναι.
Πάντα έλεγα πως στα δύο χρόνια θα κλείσει ο κύκλος αυτός.
Δεν ξέρω αν φοβάμαι ή απελευθερώνομαι από το φόβο.
Ξέρω μόνο πως αλλάζω,αλλάζεις...Αλλάζουν όλα,ανεπιστρεπτί.
Το ρολόι πάγωσε στις 19 του Νοέμβρη,ώρα απουσίας.
Σαν ν?ακούω τον παλμό του και πάλι,λεπτό προσμονής.
Είμαι εγώ,είμαι εδώ,είμαι εμείς,είμαι παντού και πάμε?
Κάποια μέρα θα σου τηλεφωνήσω.Η φωνή μου θα είναι ίδια,
όχι όμως κι εγώ.Θα συναντηθούμε κάπου αδιάφορα,
θα μιλήσουμε για όλους και όλα,εκτός βέβαια από μας.
Θα προσποιηθούμε πως δεν υπήρξαμε ποτέ,εσύ κι εγώ.
Πως απλά γνωριζόμαστε,πως τίποτα δε βαραίνει την ανάσα.
Κι ύστερα θα γυρίσουμε και πάλι στις ζωές μας.
Θα κλείσουμε πίσω την πόρτα κι αν ρωτηθούμε
θα πούμε πως συναντήσαμε έναν παλιό καλό φίλο,
τσουγκρίσαμε τα ποτήρια και θυμηθήκαμε τα παλιά.
Θα πέσουμε για ύπνο,εσύ σε πλάι ξένο κι εγώ σε άδειο
και θ?ακολουθήσει κι αυτή η μέρα τη λήθη των υπόλοιπων.
Τότε,αν δε νιώσω τον κόμπο,που τώρα στη σκέψη και μόνο
με πνίγει,τότε θα μπορώ δειλά να ψελλίσω "σε ξεπέρασα!"
Σε οτιδήποτε αγαπήθηκε αληθινά αξίζει ένα καλό τέλος. Όχι απαραίτητα καλό για μας.. αντικειμενικά καλό! Μοιάζει με το να βγάζεις τη μπρίζα από το μηχάνημα που κρατάει στη ζωή λατρεμένο σου πρόσωπο! Γιατί έτσι πρέπει να γίνει.. γιατί η γραμμή είναι πια ευθεία! Κι ας μισείς τη γη που συνεχίζει να γυρίζει, παρ'όλο που η γραμμή είναι ευθεία! Ο κόμπος δεν φεύγει ποτέ.. απλά σφίγγει όλο και λιγότερο! Η μπρίζα σου δίνει απλά το χρόνο να πεις αντίο με την ησυχία σου, να ηρεμήσει η ψυχή σου! 2 χρόνια είναι ήδη πολύς καιρός..
Λινταλένια μου,Κλεάνθη μου... :)
Πραγματικά πολύ συγκινητική προσπάθεια,Πέννυ μου,ευφυέστατος παραλληλισμός...Αλλά..."τέλο� �",έστω και οξύμωρα καλό;Quote:
Originally posted by pennyV
Σε οτιδήποτε αγαπήθηκε αληθινά αξίζει ένα καλό τέλος. Όχι απαραίτητα καλό για μας.. αντικειμενικά καλό! Μοιάζει με το να βγάζεις τη μπρίζα από το μηχάνημα που κρατάει στη ζωή λατρεμένο σου πρόσωπο! Γιατί έτσι πρέπει να γίνει.. γιατί η γραμμή είναι πια ευθεία! Κι ας μισείς τη γη που συνεχίζει να γυρίζει, παρ'όλο που η γραμμή είναι ευθεία! Ο κόμπος δεν φεύγει ποτέ.. απλά σφίγγει όλο και λιγότερο! Η μπρίζα σου δίνει απλά το χρόνο να πεις αντίο με την ησυχία σου, να ηρεμήσει η ψυχή σου! 2 χρόνια είναι ήδη πολύς καιρός..
--->Ό,ΤΙ ΑΓΑΠΑΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΑΚΟΜΑ ΣʼΓΑΠΩ!
Ο άνθρωπος παύει ουσιαστικά να υφίσταται μόνο όταν πάψει να υπάρχει κι ο τελευταίος που τον γνώρισε κι αγάπησε!
Όσο έστω κι ένας ζει,η εσώτερη του μπρίζα τροφοδοτεί ζωή κι αγάπη σ'εκείνον,που "έφυγε"... Ανάσα κι εμφύσηση πνοής.
Ίσως η αγάπη αλλάζει μορφή,πάει και κάθεται στην αίθουσα του θρόνου κι από κει σιωπηλά παρακολουθεί και προστατεύει...
Τίποτα αληθινό όμως δεν τελειώνει.Είναι ενέργεια που γυροφέρνει,μα δε χάνεται.Δορυφόρος ίσως σε μακρύτερη πλέον τροχιά,
ωστόσο εκεί,αέναα,πιστά,σταθερά,αν απόφευκτα,σε δίνη αγάπης.Όσο για το μέτρημα του χρόνου,είναι ανθρώπινη μικροπρέπεια.
http://www.xcomment.com/g3/thumbs/em...07031246sm.gif
Ανεξάρτητα από την ένσταση μου...σ'ευχαριστώ πολύ κι όχι μόνο για το παραπάνω σου κείμενο...http://img.alibaba.com/images/eng/st...icons_kiss.gif
ΤΟ ΛΑΘΟΣ
Τα πιο πολλά σφάλματα τα κάνουμε στην ζωή μας απο το φόβο του λάθους ή απο την αδυναμία να καταλάβουμε ή να συγχωρεσουμε τον ευατό μας για τα λάθη μας.Στο σχετικό κόσμο που ζούμε δεν υπάρχει το απόλυτο σωστό.οι πράξεις μας πλησιάζουν περισσότερο ή λιγότερο την ιδέα του απόλυτου χωρις ποτέ να μπορούν να ταυτιστούν με αυτή.Οσυντομότερος δρόμος προσ αυτή την κατέυθηνση είναι το λάθος."Αν σκοντάψεισ σ'ενα εμπόδιο στάσου και μελετησέ το και τότε το εμπόδιο θα γίνει φάρος που θα φωτίζει τον δρόμο σου.
Όταν ρώτησαν ένα πετυχημένο επιχειρηματία πως τα κατάφερε είπε¨=
-Απο τις σωστές μου επιλογές.
-Κκαι πως μπορεί ένας ανθρωπος να κάνει μόνο σωστες επιλογές?
-Α αυτό είναι θέμα εμπειρίας.
-Και πως αποκτάται η εμπειρία?
-Απο τις λάθος επιλογές φυσικά.
Έπεσες?Σήκω.Το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο είναι να κάνούμε λάθη.Το πιο αφύσικο είναι να μένουμε στα λάθη και να κλαίμε.
That's right Lostdora!!!!!!!!!!!
Η μαμα μου λεε: (+συμφωνω) Αν δεν κανεις κανενα λαθος τοτε προφανως δεν εχεις αναγνωρισει τα λαθη σου-αν κανεις ενα λα8ος εισαι ανθρωπος- αν κανεις το ιδιο λαθος και ξερεις πως μονο κακο θα προκαλεσει, ενω το εχεις μετανιωσει, τοτε εισαι χαζος.