Printable View
Σίγουρα το να κάνεις μια τοσο σοβαρή κίνηση σε αυτή την ηλικία, εγώ τουλάχιστον, το βλέπω αυτοκτονία. Απ την άλλη εισαι αρκετά μεγάλη για να μπορείς να φύγεις τριήμερο με τον φίλο σου. Πες στη μητέρα σου, πως το μόνο που θα καταφέρει με αυτό είναι να σε σπρώξει σε ένα γάμο, μόνο και μόνο για να νιώσεις ελεύθερη.
Θα της άρεσε κάτι τέτοιο?
Αφού δε τον εγκρίνει, γιατί δεν σε αφήνει να ανάκαλύψεις μόνη σου τα λάθη σου?
ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ..ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΜΕΙΝΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΘΑ ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΩ, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΩ, ΑΦΟΥ ΔΕ ΘΑ ΕΧΩ ΑΛΛΟΝ ΣΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΜΟΥ, ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ..
ΧΘΕΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΤΗΝ ΚΑΝΩ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΗΝΩ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΟΝΕΙΡΑ, ΤΗΣ ΣΤΕΡΩ ΤΗ ΧΑΡΑ...
Οι μαμάδες είναι γεμάτες τέτοια άγχη. Και δυστυχώς συχνά χειρίζονται τέτοια θέματα με εντελώς λάθος τρόπο. Δεν αμφιβάλλω ότι θέλει το καλύτερο για σένα αλλά δεν μπορεί να αποφασίζει για λογαριασμό σου.
\'Ομως κι εσύ της δίνεις πολλά περιθώρια για ανάμιξη στην προσωπική σου ζωή. Σταμάτα τις συζητήσεις και απλά κάνε αυτό που θέλεις. Για να μπορείς να κάνεις όμως αυτό που θέλεις χρειάζεται να έχεις δημιουργήσει από μόνη σου τις προϋποθέσεις. Ας πούμε, ένα τριήμερο έχει κάποια έξοδα. Μπορείς να τα αντιμετωπίσεις μόνη σου ή ζητάς από τη μαμά; Ή θα εξαρτάσαι από το φίλο που δουλεύει;
Ξέρω ότι είναι δύσκολο να μένεις ανεπηρέαστη, αλλά χρειάζεται προσπάθεια για να κερδίσεις και την ψυχολογική ανεξαρτησία και να αξιολογείς όσα σου λέει η μητέρα σου, αλλά να επιλέγεις αυτό που νομίζεις κατάλληλο για εσένα σε κάθε φάση της ζωής σου.
ΑΧ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΛΙ ΦΑΣΑΡΙΑ ΕΙΧΑ ΕΔΩ ΚΑΙ 2 ΩΡΕΣ..
ΕΝΑΝ ΚΑΦΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΔΡΑΜΑΤΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ..
25 ΧΡΟΝΩΝ ΕΙΜΑΙ, ΩΣ ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΩ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ?ΠΟΣΟ ΠΙΑ ΝΑ ΕΞΗΓΩ ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ, ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΡΕΛΗ?
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΜΟΥ ΑΥΤΗ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΩ ΤΟΝ ΠΟΝΑΩ,ΟΤΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΗΔΕΙΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ..ΤΙ ΛΟΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ? ΠΟΣΟ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ ΝΑ ΔΕΙΞΩ?ΝΑ ΓΙΝΩ ΞΑΦΝΙΚΑ ΕΓΩ Ο ΚΗΔΕΜΟΝΑΣ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΜΟΥ?
ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ, ΠΟΝΑΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ..ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΡΑΜΑΤΑ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ..
Quote:
Originally posted by CHRPAP
ΩΣ ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΛΟΓΟΥΜΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΝΩ ΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ?
μεχρι να φυγεις απο το σπιτι σου και να γινεις ανεξαρτητη.
Η αν πεθανουν οι γονεις σου νωριτερα.
Δεν θα στο ελεγα αλλα ρωτησεις οποτε.....
Επισης δεν παιζει ρολο η ηλικια σου.
Μπορεις να πας και 40 και να γινεται η ιδια συζητηση.
Εφοσον σε ενοχλει τοσο αφορητα γιατι δεν σχεδιαζεις να φυγεις απο το σπιτι σου να ζησεις μονη σου???
Δηλαδη αν τωρα εμενες μονη σου, θα σε επαιρνε ο πατερας σου να σε ρωτησει τι ωρα θα γυρισεις σπιτι???
Αν απο την αλλη δεν μπορεις να το κανεις αυτο το καιρο, τοτε κανεις υπομονη μεχρι να μπορεσεις.
Ελπιζω να σε καλυψα.
συμπληρωματικα να πω οτι και απο την θεση που εισαι σημερα μπορεις να βρεις λυση αλλα πιστευω οτι δεν σου κανει.
Πχ λεει ο πατερας σου, που θα βγεις και δεν το μπορω,
εσυ του απαντας, δικο σου προβλημα, λυστο οπως μπορεις και γειααααααααααααα!!!
ΩΡΑΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΣ krino ΑΛΛΑ ΠΟΝΑΩ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΩ ΠΟΣΟ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ..
ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΣΧΗΜΟ ΠΡΑΓΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΓΚΡΙΝΟΥΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΣΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ, ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΠΕΣ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΡΕΣΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ? ΤΙ ΧΡΩΣΤΑΩ? ΓΙΑΤΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΜΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΣΕ ΞΙΝΟ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΒΓΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ..ΟΛΑ ΦΤΑΙΝΕ, ΚΑΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΡΑΒΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΑΥΤΟΥΣ..
ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΟΥΝ ΜΙΑ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΠΟΥ ΘΑ ΜΕ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ, ΠΩΣ ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΩ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΝΙΩΣΩ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΩ ΑΙΣΙΟΔΟΞΑ, ΟΤΑΝ ΟΥΤΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΔΕ ΜΠΟΡΟΥΝ?? Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΣΕ ΜΙΑ ΦΙΛΗ ΤΗΣ ΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΑΨΕΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΕΤΑΙ, ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΠΟΥ ΤΟ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ..ΛΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΟΥΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΕΓΩ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ \"ΘΥΣΙΑΣΩ\" ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟ ΒΩΜΟ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΤΟΥΣ ΟΝΕΙΡΩΝ..
ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ, ΤΩΡΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΠΟΤΕ, ΞΕΡΩ ΟΜΩΣ ΠΩΣ ΘΑ ΜΕ ΚΟΛΛΗΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΚΑΙ ΘΑ ΠΟΥΝ ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΦΥΓΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ, Η ΟΤΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.. ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΩ ΗΔΗ..ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΠΑΚΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΙ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΝΑ ΑΝΑΚΑΤΕΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΕΜΒΑΙΝΕΙ, ΑΛΛΩΤΕ ΜΕ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΤΕ ΜΕ ΦΑΣΑΡΙΕΣ..
ΝΙΩΘΩ ΕΝΤΕΛΩΣ ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΗ, ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΩΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΗΡΕΜΩ..
Βασικα οι γονεις (οι περισσοτεροι οχι ολοι) δημιουργουν μια βιομηχανια ενοχων για να μπορεσουν να επιβαλλουν τα θελω τους στα παιδια τους η οπου αλλου τους παιρνει.
Δυστυχως δεν καταλαβαινουν τι προβληματα δημιουργουν, χωρις να θελω να πω οτι το κανουν επιτηδες φυσικα.
Θα πω λοιπον το εξης, οτι δεν γινεται να φτιαξεις ομελετα χωρις να σπασεις αυγα.
Οποτε πρεπει να οπλιστεις με θαρρος και να καταληξεις οτι και εσυ και αυτοι να ειστε ευτυχισμενοι ειναι αδυνατον.
Πρεπει λοιπον καταρχην να επιλεξεις τι απο τα δυο προτιμας.
Εσυ η αυτοι???
Εαν επιλεγεις το πρωτο θα πρεπει να βρεις την χρυση τομη στο κατα ποσο θες και αντεχεις να τους ικανοποιησεις.
Μολις τους κοινοποιησεις την νεα κατασταση, θα δεις οτι εν ευθετω χρονο θα συμβιβαστουν με το νεο καθεστως.
Η γκρινια το πρωτο καιρο θα ειναι αφορητη αλλα με το καιρο θα καταλαγιασει.
Δυστυχως αν δεν εισαι καθετη σε οτι θες να κανεις στην ζωη σου και να απαγορεψεις καθε περιττο σχολιο δεν θα κανεις τιποτα.
Εσυ λες οτι σε κανουν δυστυχισμενη αλλα αυτο αδυνατουν να το καταλαβουν και αυτο θα πρεπει να το χωνεψεις μια και εξω.
Σκεψου οτι εισαι μια νεαρη κοπελα με ονειρα που θελει να πραγματοποιησει.
Σκεψου οτι οσο αργεις, οταν θα περασουν τα χρονια θα λες οτι μου εφαγαν την ζωη.
Ο μονος που θα σου εχει φαει την ζωη ομως θα ειναι η αδρανεια σου και κανεις αλλος.
ΤΩΡΑ ΜΟΛΙΣ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ?ΠΗΡΕ ΤΗΛ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΕΧΩ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΣΤΡΑΒΟ ΔΡΟΜΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΒΓΑΙΝΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ..ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΤΙ? ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΒΓΗΚΑ 3 ΦΟΡΕΣ ΟΛΟ ΚΑΙ ΟΛΟ, ΕΝΑΝ ΚΑΦΕ, ΕΝΑ ΠΟΤΟ ΝΩΡΙΣ ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ (3 ΩΡΕΣ)... ΜΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΤΣΙΡΙΞΩ...ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΤΡΕΧΩ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΥΓΕΙΑΣ-ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ-ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ, ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ, ΝΑ ΜΗΝ ΝΙΩΘΟΥΝ ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟΙ, ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΩ ΤΥΨΕΙΣ ΑΝ ΠΑΘΟΥΝ ΚΑΤΙ...
ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ? ΕΙΜΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣ ΜΟΝΗ ΣΕ ΑΥΤΟ, ΟΥΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑ, ΟΥΤΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΓΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΝΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ..ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΝΑ ΕΙΜΑΙ 25 ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΠΟ ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΦΗΒΕΙΑ..
Κοριτσάκι..............Οι ανοχές δημιουργούν τυρράνους................Δεν θυμάμαι ποιος το είπε, αλλά κάτσε και σκέψου το.....................
Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΟΤΙ ΑΝ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΧΩΡΙΣΩ ΟΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΒΙΑΙΟΣ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΠΑΘΟΥΣ..ΑΚΟΥΣΟΝ ΑΚΟΥΣΟΝ!!
ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΝ Ο,ΤΙ ΠΙΟ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΟΝΤΕΥΩ ΝΑ ΧΑΣΩ ΚΑΘΕ ΙΧΝΟΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ!!
ΕΙΝΑΙ ΙΚΑΝΟΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΟΥΝ ΝΑ ΜΕ ΧΩΡΙΣΕΙ..
ΑΧ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΑΛΛΟ, ΕΧΩ ΔΙΑΛΥΘΕΙ..
ΟΛΟ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΚΛΑΙΩ, ΚΑΙ ΕΝΩ ΜΕ ΒΛΕΠΟΥΝ ΕΤΣΙ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ..
ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΜΕ ΑΓΑΠΑΝΕ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΗ ΑΥΤΗ Η ΠΙΕΣΗ, ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.
Εχεις χασει τον εαυτο σου οπως το λες...οι εξωτερικοι παραγοντες οπως γονεις,συγγενεις παιζουν παντα δευτερευοντα ρολο στο τι περνας.
Αν εισαι καλα εσυ τοτε μπορεις να αντεπεξελθεις σε οποιες πιεσεις...αν δεν εισαι καλα τοτε ολα φαινονται βουνο.
Με αυτο θελω να πω οτι αρχη και τελος εισαι εσυ...ασε τους γονεις και συγγενεις στην απεξω...καλο ειναι να επισκεφτεις εναν ειδικο να σε βοηθησει σε αυτες τις δυσκολες στιγμες...και οταν σταθεις στα ποδια σου πρατεις αναλογως.
ΜΑ ΠΩΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΟΤΑΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΒΙΩΝΩ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ?? ΟΤΑΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΑΦΕ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΜΟΥ ΚΟΜΠΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΙ!! ΟΤΑΝ ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΑΩ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ..
ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΔΙΚΟΙ, ΔΕΝ ΤΟΝ ΕΧΟΥΝ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΚΑΝ, ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕ ΜΕ ΕΙΔΑΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΗΜΕΝΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ..
ΕΙΝΑΙ ΣΑ ΝΑ ΛΕΝΕ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΩ..ΑΥΤΟΝ Η ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ...ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥΣ ΒΑΖΟΥΝ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΚΟΚΑΛΟ, ΔΕΝ ΑΦΗΝΟΥΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑ ΓΙΑ ΚΑΜΙΑ ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΛΥΣΗ..
Αν εισαι καλα ψυχολογικα και το προβλημα ειναι οι δικοι σου τοτε η λυση ειναι μονο μια...ανεξαρτητοποιησου...να ι δεν ειναι τοσο ευκολο το ξερω αλλα εισαι 24 χρονων και αργα ή γρηγορα θα γινει αυτο.
Ετσι οπως εχει γινει η κατασταση στην Ελλαδα αυτο ειναι πολυ δυσκολο αλλα αν δεν υπαρχει αλλη λυση...
Και φυσικα το συζητας μαζι τους πρωτα το καθε προβλημα....ωριμα και αποφασισμενα.
Αν δεν εισαι καλα ψυχολογικα...δεν ξερω δεν διαβασα απο την αρχη το νημα αλλα και μονο απο τον τιτλο αναφερεις αγχωτικη καταθλιψη τοτε μην κανεις κανενα βιαστικο βημα. (Δυσκολο να το καταλαβεις αυτο)
Εσυ τι λυσεις δινεις στον εαυτο σου?