Ξανα

καποτε εσπασα ενα ποτηρι.Προσπαθησα να το κολησω αλλα ματαια,μου αρεζε,ηταν το αγαπημενο μου.1 μηνα στεναχωριομουν για την απωλεια του.Δεν θα το ειχα ποτε ξανα.Δεν βαριεσαι,σημερα πηρα αλλο οχι σαν εκεινο,πολυ καλυτερο ολοι μου το λενε.Δυστηχως ειναι λιγο πιο ψηλο σε σχεση με το αλλο,αλλα τωρα που το καλοσκεφτομαι,ετσι με βολευει πιο πολυ.Μου αρεσει και το χρωμα του,το αλλο ηταν λευκο,αυτο πρασινοπο.Λες το προηγουμενο να ηταν καλυτερο?Μα μου αρεσει το πρασινο.στο κατω κατω αυτο δεν με κοβει οταν πινω,εχει ομαλες ακρες.Ουφ,σταματω τις συγκρισεις,ναι μεν το παλιο το ειχα συνηθισει αλλα εσπασε και δεν προκειται να το ξαναδω,ΤΟ ΠΗΡΑ ΑΠΟΦΑΣΗ,με ΓΕΙΑ ΤΟ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟ μου ποτηρι,χιλιες φορες καλυτερο.Και αμα ξανασπασει,παλι θα βρω καλυτερο .....

Το αγαπησες το καινουργιο σου ποτηρι ε?
Καποτε φοβηθηκα, μην με το ποτηρι που χε σπασει, ειχα σπασει κι εγω μαζι...

καποτε φοβηθηκες,μετα αντεδρασες....οσο πιστευες πως εισαι ενα με το ποτηρι,ειχες σπασει και εσυ.Σημερα ομως.... Τα χρονια που εζησες δεν θα τα ξεχασεις,ειναι βιωματα σου.αλοιμονο αν τα ξεχνουσες.Ουτε εγω εχω ξεχασει τα δικα μου.Τα βιωματα μας μας χαρακτηριζουν σαν ατομα και τα αναπολουμε.Και αλλοτε μας λειπουν και αλλοτε δεν θελουμε να τα θυμομαστε.Το κεντρο ομως ειμαστε εμεις,οχι τα βιωματα μας.Και αν χασαμε κατι καλο ετσι ειναι η ζωη,γιατι να μην ξαναβρουμε κατι καλο,καλο με διαφορετικη εννοια απο το προηγουμενο σε αλλες διαστασεις .... Ηδη εχεις την ικανοτητα να βλεπεις καθαρα μεσα σου και να ερμηνευεις αυτα που νοιωθεις.Νομιζεις πως μπορουν να το κανουν πολλα ατομα αυτο?Παιξε με τον χρονο και ολα θα πανε καλα.(Σαν τα δεντρα και μεις,καποτε μας εσπασαν,το σημαδι εμεινε δεν φευγει,αλλα εμεις βρηκαμε τροπο να μεγαλωσουμε να φτασουμε ψηλα και να βλεπουμε το σημαδι εκει χαμηλα,ειναι τα σημαδια των εμπειριων μας.Η κληρονομια μας.

Εχεις δικιο, αλλο εγώ κι άλλο το ποτήρι..
Κι επειδή ΕΝΙΩΣΑ σπασμένη, δε σημαίνει πως ΕΣΠΑΣΑ στα αλήθεια:)
Δεν μπορούμε να διαγράψουμε το παρελθόν και ούτε θα έπρεπε. Χωρίς αυτό, δεν θα υπήρχε ούτε το παρόν μας.
Και τις πληγές απο το σπασμένο γυαλί, εμείς μόνο και ο χρόνος θα τις γιάνει.
Οι τρίτοι, δεν μπορούν να βοηθήσουν σε αυτο, εκει κατέληξα τελικα.
Σ ευχαριστώ εμπνευστή:)

εγω σε ευχαριστω ....

:) μεγαλο και μεσα απο την καρδια.

wierd ακριβως η ιδια ιστορια μα ακριβως ομως ετυχε μολις πριν 2 μηνες και σε εμενα. ποναει πολυ γσμωτο και να γανταστεις εγω ειμαι στο σταδιο που ο πονος ειναι πολυ δυνατος. αν και στη δικια μου περιπτωση εγω ειμαι αντρας και αυτη ενα κακομαθημενο κοριτσακι που της αρεσει να περναει καλα και να πεζει. τι να πο εγω πιστευω πως τετοιες πληγες ποτε δεν κλεινουν γιαυτο ειναι καλητερα να μην εχεις και πολλες. καλη δυναμη!!!

Άγνωστέ μου φίλε,
κανέις δεν μπορεί να περάσει καλά και να παίξει μαζί σου, αν δεν τον αφήσεις....
Οι πληγές κλείνουν καποτε, όταν μπορεσουμε να συμφιλιωθούμε μαζί τους και να λάβουμε το μάθημα απο αυτες. Ένα μάθημα εξέλιξης.

Αληθεια, αγνωστε,
πως εισαι?
Εσυ απο που αντλεις δυναμη για αυτό που περνάς?

Ξανά...
Νιώθω την ανάγκη να γράψω ξανά, να ανοίξω την ψυχή μου ξανά.
Μου έχουν σταθεί τόσοι και τόσοι άνθρωποι απο εδώ μέσα, στα διάφορα θέματά μου τα οποία άνοιγα κατά καιρούς.
Θέλω να πώ ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εκείνους τους γνωστούς - αγνώστους που μου στάθηκαν.
Ανατρέχω τώρα στα παλιά μου θέματα και παρατηρώ τον εαυτό μου, αυτά που γράφω, αυτά που με συμβουλεύουν με άλλο μάτι.
Πολύτιμο άλμπουμ μνήμης το φόρουμ και εργαλείο.

Έχοντας εξελίξεις σε κάποια θέματά μου κι έχοντας εδώ και καιρό σταματήσει την ψυχοθεραπεία, ήθελα να γράψω σε αυτόν τον χώρο, με την ελπίδα να με διαβάσουν και να μοιραστώ με όλους εκείνους που κάποτε μου στάθηκαν ( η Θεοφανία, η Φοίβη, η Μαρίνα, η Στέλα, η Ανώνυμη, η μαριαfound, η στρουμφίτα, ο Εμπνευστής, ο Λεφ, ο Κρίνος, και τόσοι τόσοι άλλοι που με άκουσαν υπομονετικά) το σήμερά μου.

Κοιτώντας πίσω.

Όντως η μεγαλύτερή μου δυσκολία ήταν να ελέγξω το ξεγλύστρημά μου στο παρελθόν.
Με τα κατάλληλα ερεθίσματα, έχανα την επαφή και μεταπηδούσα σε μια συναισθηματική κατάσταση που με χαρακτήριζε σε εποχές παλιότερες.
Αυτό το μπροστά - πίσω ( η ηλικιακή εσωτερική παλινδρόμηση) είναι κάτι που ακόμα δεν έχω καταφέρει να ελέγχω πλήρως αλλά το παρατηρώ με πιο ανοιχτά μάτια και χάνω λιγότερο την επαφή.

Ξανασυνάτηθήκαμε λοιπόν, τυχαία, με την πρώτη μου αγάπη.
Και όμως, δεν ένιωσα όπως παλιά.
Τα συναισθήματα πίκρας, θυμού και προδοσίας έχουν καταλαγιάσει.
ΠΛέον μπορώ να τα βλέπω με τα μάτια του ενήλικα.
Ναι, νιώθω άβολα μπροστά του, ναι με πνίγουν οι μνήμες όταν αλληλεπιδρούμε, μα πλέον, δεν μου είναι σημαντικό να του αποδώσω καμία κατηγορία, να του αποδείξω το οτιδήποτε.

Είμασταν μικροί.
Κι εγώ πλήγωσα εκείνον κι εκείνος εμένα, όλοι κάναμε τα λάθη μας.
Κι η κατάσταση ήταν δύσκολη.
Μια κοινή μας φίλη στην μέση, την οποία πριν απο μένα έβλεπε ερωτικά.
Δύσκολη η οριοθέτηση των σχέσεων, δύσκολη η ισορροπία μεταξύ μας τότε και ήμασταν ανώριμοι και ανέτοιμοι να το διαχειριστούμε.
Μπλεκόμασταν μεταξύ μας όλο και περισσότερο και η αρμονία των τριών μας αδύνατη.

Σε αυτό το τριαδικό σχήμα, για ότι πήγαινε στραβά, ο καθένας είχε την ευθύνη του. -
Και στην σχέση μου με τον τότε φίλο μου, πάλι καθένας είχε την ευθύνη του.

Κι αν δεν μπορούσα να φύγω γιατί ήμουν εξαρτημένη, αν και κάποια πράγματα στην στάση του με ενοχλούσαν, δικό μου θέμα ήταν.

Κάτι μέσα μου ακόμα επιμένει να λέει οτι εγώ φέρθηκα πιο έντιμα, οτι εγώ υπήρξα το μεγαλύτερο θύμα που τους έχασα και τους δύο.
Το ακούω, αλλά δεν του δίνω τόση σημασία πια, ούτε το πιστεύω χωρίς αμφιβολία.
Εξάλλου, το ποιός έφταιξε περισσότερο, όντως, τι σημασία έχει πιά?

Έτσι λοιπόν, όταν βγήκα με αυτόν τον άνθρωπο που κάποτε, στο παρελθόν, αγάπησα με την αγνότητα της νιότης μου και δόθηκα, όπως κι εκείνος δόθηκε, μιλήσαμε και ήταν..περίεργα.

Εμένα το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να είμαι μαζί του φιλική, να μην του επιτεθώ για τα παλιά...γιατί έμμεσα το έκανα τις προηγούμενες φορές, έβγαζα μια πνιγμένη στην συγκατάβαση πίκρα.
Βέβαια καταλήξαμε στο να μου την πέσει, πράγμα που με νευρίασε ( πώς τολμάει να ισοπεδώνει έτσι ότι είχαμε! φώναξε απο μέσα μου το \"παιδί\" που υπήρξα κάποτε) αλλά μετά κατέληξα να το πάρω κάπως πιο χαλαρα λέγοντας: άντρες... τι να πεις.

Ωστόσο για να πω την αλήθεια, μου έδωσε και μια αίσθηση επιβεβαίωσης και ικανοποίησης δεν θα το κρύψω.
Κι αν και μου άνοιξε πόρτες για την ζωή του, δεν βλέπω κανέναν λόγο επανασύνδεσης.

Δεν θα ήταν εύκολο. Νομίζω οτι το κάθε πράγμα πρέπει να είναι στην θέση του και ένα τέτοιο κομμάτι απο το παρελθόν δεν έχει θέση στο παρόν μου.

Κάποια μέλη, θα θυμούνται και τα όσα έχω γράψει κατά καιρούς για την σχέση με τον πατέρα.
Το πόσο ανήμπορο παιδάκι γινόμουν μπροστά του, πόσο τον φοβόμουν.

Βλέπω οτι δεν φοβάμαι πια μην τον χάσω, φοβάμαι πιο πολύ μην χάσω εμένα.

Έτσι, έχοντας πάρει υγιείς αποστάσεις, κοιτώ να χαράξω τον δρόμο μου όπως τον θέλω εγώ.

Κάποια στιγμή, στο άμεσο μέλλον, έχω σκοπό να του μιλήσω, να τον αποχαιρετήσω ουσιαστικά γιατί το πιθανότερο είναι οτι δεν θα με δεχθεί αν κάνω αυτά που εμένα με γεμίζουν κι έτσι όπως τα θέλω εγώ και στον χρόνο που τα θέλω, και θέλω όταν τον αποχαιρετώ να βρώ το θάρρος να το κάνω ως ενήλικη κι όχι ως παιδί.
Με διάυγεια και καθαρότητα νου.

Ένιωσα την ανάγκη για μια μοιρασιά.
Ευχαριστώ :)

Weird μου (διαβάζω αυτό το forum πολύ καιρό παρ\'οτι δε συμμετέχω ενεργά και είσαι ένα άτομο που πραγματικά εκτιμώ μέσα από τα γραπτά του και αισθάνομαι δικό μου εξ\'ου και το \"μου\"), χαίρομαι πάρα πολύ που διαβάζω αυτά που μόλις έγραψες. Είσαι ένας άνθρωπος που πιστεύω ότι έχει προσπαθήσει σκληρά για να φτάσει στην αυτογνωσία και να δεχτεί τις κακές πλευρές του. Έχεις φτάσει εδώ που βρίσκεσαι γιατί πάλεψες και να ξέρεις ότι σου αξίζει. Σου εύχομαι να συνεχίσεις έτσι, κοιτώντας μπροστά και πετώντας τα βάρη που σε κρατάνε πίσω.
Φιλιά, melissa

Quote:

---

Originally posted by melissa
Weird μου (διαβάζω αυτό το forum πολύ καιρό παρ\'οτι δε συμμετέχω ενεργά και είσαι ένα άτομο που πραγματικά εκτιμώ μέσα από τα γραπτά του και αισθάνομαι δικό μου εξ\'ου και το \"μου\"), χαίρομαι πάρα πολύ που διαβάζω αυτά που μόλις έγραψες. Είσαι ένας άνθρωπος που πιστεύω ότι έχει προσπαθήσει σκληρά για να φτάσει στην αυτογνωσία και να δεχτεί τις κακές πλευρές του. Έχεις φτάσει εδώ που βρίσκεσαι γιατί πάλεψες και να ξέρεις ότι σου αξίζει. Σου εύχομαι να συνεχίσεις έτσι, κοιτώντας μπροστά και πετώντας τα βάρη που σε κρατάνε πίσω.
Φιλιά, melissa

---

Σε ευχαριστώ για την καλή σου κουβέντα, με συγκίνησε:)

Μελίσσα,
ξέρεις, πάνω σε αυτά που λες, ναι, είναι δύσκολο το να αποδέχεται κανείς τις κακές πλευρές του ( και όμως, ο μόνος δρόμος για την αλλαγή περνά μέσα απο την αποδοχή),
μα, ενίοτε, και το να αποδέχεται τις όμορφες, καλές και φωτεινές πλευρές του, είναι εξίσου δύσκολο.
Να σαι καλά και να παλεύεις,
αυτό είναι κάτι που δεν τελειώνει ποτε.

Πολύ σημαντικά αυτά που λες weird...

Weird μου τωρα τα διαβασα ολα....με συγκινησε το τελευταιο ποστ σου και μου εδωσε δυναμη οτι και εγω καποια στιγμη θα τα βλεπω πολυ πιο χαλαρα...σε ευχαριστω!!!

http://www.youtube.com/watch?v=oMEWfIM9u3k

http://www.youtube.com/watch?v=-xGjlUeFv64


Σε ανάμνηση...
Σε όλες τις αναμνήσεις.
Τελεία;