Originally posted by click
Quote:
Originally posted by Ava
Ο φίλος, με την απόλυτη έννοια του όρου, είναι κάτι εξαιρετικά δυσεύρετο. Θέλει να καταθέσεις πρώτος εσύ ψυχή. Όχι χρήματα, αλλά αγάπη, χρόνο και έγνοια. Αν περιμένουμε πρώτα να πάρουμε και μετά να δώσουμε, δεν θα πετύχουμε και πολλά. Η φιλία αποκτάται όταν έχουμε περίσευμα αγάπης και όταν αυτό γίνει αντιληπτό από το σωστό δέκτη. Πώς γίνεται αυτό? Είναι θέμα τύχης και κατάλληλων συμπτώσεων.
Στο μεταξύ μπορούμε να μην είμαστε απαιτητικοί και να "βολευτούμε" με τους κατ' ευφημισμόν φίλους, άτομα δηλαδή που θα μας βοηθήσουν να γεμίσουμε το χρόνο μας και που είναι κατάλληλα για να πιούμε έναν καφέ. Όχι άτομα που θα εμπιστευτούμε ή που θα καταθέσουμε τα σώψυχά μας.
ωραιο αυτο.
πως γινεται ομως?
εγω παθαινω αλλα απο ο,τι φαινεται δε μαθαινω με τιποτα.
εχω φαει απειρες σκατιες απο κολλητες, αλλα ακομα μολις κανω μια νεα φιλη λεω τα σωψυχα μου. απλα ετσι μου βγαινει παντα. δεν μπορω να βαλω οριο. οτι δηλαδη θα περιμενω τοσο για να ανοιχτω. ετσι μου βγαινει.
εσεις μπορειτε?
βαζετε καποιο χρονικο οριο ή κατι τετοιο?
και αν ναι, πανω σε μια συζητηση πως αποφευγετε να πειτε πραγματα?