Ο πατέρας μου

Τα συλλυπητήριά μου .
Πολύ όμορφη κι ανθρώπινη αντιμετώπιση της κατάστασης Ελισάβετ και από εσένα και από τον πατέρα σου. Υπάρχουν οικογένειες που οι μεγαλύτεροι ζουν μέχρι τα πολύ βαθιά γεράματα, υγιείς σωματικά αλλά χωρίς σχέσεις ουσίας ή κατανόησης με τα παιδιά τους, εσείς είχατε λιγότερο χρόνο αλλά χρόνο ποιοτικό κι ουσιαστικό. Δώσατε αξιοπρεπέστατο αγώνα και κερδίσατε πολλά από όλο αυτό, να σκέφτεσαι ότι ο πατέρας σου έφυγε παλικάρι κι εσύ του στάθηκες όπως έπρεπε κι όπως το αισθανόσουν. Νομίζω αυτό σε ανακουφίζει κάπως. Και η ζωή συνεχίζεται...

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Τα συλλυπητήριά μου .
Πολύ όμορφη κι ανθρώπινη αντιμετώπιση της κατάστασης Ελισάβετ και από εσένα και από τον πατέρα σου. Υπάρχουν οικογένειες που οι μεγαλύτεροι ζουν μέχρι τα πολύ βαθιά γεράματα, υγιείς σωματικά αλλά χωρίς σχέσεις ουσίας ή κατανόησης με τα παιδιά τους, εσείς είχατε λιγότερο χρόνο αλλά χρόνο ποιοτικό κι ουσιαστικό. Δώσατε αξιοπρεπέστατο αγώνα και κερδίσατε πολλά από όλο αυτό, να σκέφτεσαι ότι ο πατέρας σου έφυγε παλικάρι κι εσύ του στάθηκες όπως έπρεπε κι όπως το αισθανόσουν. Νομίζω αυτό σε ανακουφίζει κάπως. Και η ζωή συνεχίζεται...

---

Το μόνο που με ανακουφίζει είναι οτι δεν ταλαιπωρήθηκε πολύ, οτι δεν πονούσε και μπορούσε να συνεχίζει την ζωή του, να βγαίνει την βόλτα του, να κάνει τις δουλειές του χωρίς να χάσει την αξιοπρέπεια του. Μόνο αυτό με ανακουφίζει.

Είχα αποφασίσει απ την αρχή αυτής της ιστορίας πως θέλω αυτά τα δύο μόνο. Να παραμείνει χωρίς πόνους ,περήφανος και να τον χορτάσω όσο περισσότερο μπορεί να χορτάσει κάποιος έναν που αγαπάει. Τον χόρτασα. Δεν άφησα ούτε λεπτό να πάει χαμένο από όσα μας δόθηκαν, αν μπορούσα να είχα αφήσει και την δουλειά, θα το είχα κάνει κι αυτό. Ευτυχώς δεν άκουσα κανέναν από αυτούς που μου λέγανε να κοιτάξω κ λίγο εμένα, να πάω καμιά βόλτα, να βγαίνω κτλ. Ευτυχώς δεν άκουσα κανέναν και δεν έχασα ούτε ένα λεπτό. Είπα οτι είναι να περάσουμε, θα το περάσουμε όλοι μαζί. ¨Ενιωθα πως ήταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω. Κι όταν ο γιατρός μου λεγε "τον έχεις πολύ καλομαθημένο" γιατί γκρίνιαζα συνέχεια στις χήμο κ έκανα καβγάδες μη τον πειράξει κανείς, μη τον πονέσει η νοσοκόμα με την βελόνα για να του πάρει αίμα, μη το ένα μη το άλλο, νευρίαζα αλλά το χαιρόμουν κιόλας. Έτσι ήθελα να τον έχω, καλομαθημένο, έτσι με είχε κι αυτός μια ζωή και το άξιζε.

Ακούγεται πολύ εγωιστικό αλλά πιστεύω πως ήταν ο καλύτερος πατέρας του κόσμου. Δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο.

Πολύ συγκινημένος, τα συλλυπητήριά μου και εμένα Ελισσάβετ μου!! Είσαι μια εκλεκτή κόρη που έκανε τον πατέρα της περήφανο!!!

Συλλυπητήρια Ελισάβετ.

Να σκέφτεσαι ότι πλέον ο πατέρας σου ξεκουράστηκε.

Επίσης να θυμάσαι όλες αυτές τις πολύ σημαντικές που έζησες μαζί του. Τόσο από την παιδική σου ηλικία, όσο και μέχρι σήμερα. Να ξέρεις πως είσαι πολύ τυχερή που είχες μια τόσο δυνατή σχέση με τον πατέρα σου.

Εύχομαι να ζεις με βάση το παράδειγμα αυτού του πολύ γενναίου ανδρός, καθώς και να το μεταλαμπαδεύεις στους άλλους ανθρώπους γύρω σου.

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του.

Quote:

---

Originally Posted by homebod

Πολύ συγκινημένος, τα συλλυπητήριά μου και εμένα Ελισσάβετ μου!! Είσαι μια εκλεκτή κόρη που έκανε τον πατέρα της περήφανο!!!

---

Το ελπίζω.Το μυαλό μου τριγυρνάει συνεχώς στα ίδια και στα ίδια...μήπως έκανα κάτι που δεν ήθελε; μηπως δεν σεβάστηκα αρκετά αυτά που ήθελε; μήπως είχε κανενα παραπονο και μου το κρυψε; μηπως ηθελε κατι να μου πει κ δεν το ειπε μην με στεναχωρησει;

Είσαστε και οι δύο Υποδειγματικοί!!!

Quote:

---

Originally Posted by GoldenM

Συλλυπητήρια Ελισάβετ.

Να σκέφτεσαι ότι πλέον ο πατέρας σου ξεκουράστηκε.

Επίσης να θυμάσαι όλες αυτές τις πολύ σημαντικές που έζησες μαζί του. Τόσο από την παιδική σου ηλικία, όσο και μέχρι σήμερα. Να ξέρεις πως είσαι πολύ τυχερή που είχες μια τόσο δυνατή σχέση με τον πατέρα σου.

Εύχομαι να ζεις με βάση το παράδειγμα αυτού του πολύ γενναίου ανδρός, καθώς και να το μεταλαμπαδεύεις στους άλλους ανθρώπους γύρω σου.

Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του.

---

Σε ευχαριστώ.
Μακάρι να του μοιάζω στο ελάχιστο. Δεν έχω να θυμάμαι ούτε μια πικρή κουβέντα απ το στόμα του.

Ξεκουράστηκε, το ξέρω. Δεν ήθελε άλλο, μου το χε πει το προηγούμενο βράδυ πριν ξαπλώσει για ύπνο. Του ειπα να τον πάω την επόμενη για μια ακόμα εξέταση αίματος. Οχι άλλο τρύπημα, μου είπε. Και το τήρησε.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Σε ευχαριστώ.
Μακάρι να του μοιάζω στο ελάχιστο. Δεν έχω να θυμάμαι ούτε μια πικρή κουβέντα απ το στόμα του.

Ξεκουράστηκε, το ξέρω. Δεν ήθελε άλλο, μου το χε πει το προηγούμενο βράδυ πριν ξαπλώσει για ύπνο. Του ειπα να τον πάω την επόμενη για μια ακόμα εξέταση αίματος. Οχι άλλο τρύπημα, μου είπε. Και το τήρησε.

---

Δύναμη κορίτσι μου... Ο πατέρας σου είχε δύναμη...

Το τέλος της ζωής είναι κάτι δεδομένο. Το να τελειώνεις το πέρασμα σε αυτό το κόσμο με αξιοπρέπεια και με παλικαριά δεν είναι καθόλου δεδομένο.

Ο πατέρας σου, με βάση τις περιγραφές σου, ήταν κύριος στη ζωή και κύριος και στο θάνατο. Έδωσε τη μάχη του με αξιοπρέπεια και με παλικαριά. Και σίγουρα με τη συμπαράσταση σου.

Να διδάσκεσαι και εσύ από την παλικαριά και την αξιοπρέπεια του.

Δυνατός εκείνος... Δυνατή και εσύ...

οπως ξερουμε απο την κοινωνιολογια και την ψυχολογια οικογενειας ,συνηθως οι κοπελες εχουν ως προτυπο μετεπειτα συντροφου-συζηγου-τον πατερα τους. Βεβαια αυτο συμβαινει οταν υπαρχει πατερας! Το κακο σε αυτην την περιπτοση ειναι οτι οι γυναικες παντα θα εχουν ως προτυπο τον πατερα! διοτις στις νεαρες ηλικιες δεν μπορουν και δεν εχουν την εμπειρια για να αναγνωρησουν τον λαθος ανδρα απο τον σωστο, ετσι ειτε ειναι ο τελειος πατερας, τελειος συντροφος και ως αποτελλεσμα τετοιος θα θελησει να ειναι κι ο ανδρας της κορης ,αλλα και ειτε ειναι μπεκρης, αδιαφορος πατερας, η βιαιος και βλακας συζηγος καπως ετσι θα ειναι και ο συζηγος που θα βρει το κοριτσακι σαν μεγαλωσει!
Διοτις συμφωνα με αυτην την θεωρια το προτυπο αυτο του ανδρος περνα στο υποσεινηδιτο του κοριτσιου και οχι στο συνηδειτο της,δεν δουλευει δλδη η λογικη και το κοινωνικο μοντελο τοσο οστε να εμποδησει τον λαθος πατερα να πλασει και το λαθος προφιλ του ανδρα που θα βρει το κοριτσακι

Νομίζω πάντως ότι ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Ξεχνιέμαι. Σήμερα πήγα σουπερμαρκετ πήγα κατευθείαν στα φρούτα να πάρω αυτά που του αρέσουν. Το κατάλαβα αφού είχα γεμίσει την σακούλα. Κοιτάω το ρολόι ακόμα με άγχος ότι είναι η ώρα για το τάδε. Ακόμα και στον ύπνο μου βλέπω νούμερα και εξετάσεις, ότι ανέβηκε το τάδε, γιατί ανέβηκε και πως.. Ανα πάσα στιγμή νομίζω πως θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει μέσα. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως γίνεται να συνεχίζεται η ζωή χωρίς αυτόν. Ξέρω ακούγονται βλακείες αυτά που λέω, η ζωή συνεχίζεται πάντα, βρίσκει τον τρόπο....αλλά είναι σαν το δικό μου μυαλό να αρνείται να το καταλάβει. Δηλαδή τι; Θα γελάμε κι αυτός θα λείπει; Θα καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι και θα τρώμε κι αυτός θα λείπει; Κι όταν θα χω χαρά σε ποιον θα την λέω; Κι όταν θα είμαι στεναχωρημένη ποιος θα με παρηγορεί; Δεν το χωράει ο νους μου ότι δεν θα τον ξαναδω.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Νομίζω πάντως ότι ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Ξεχνιέμαι. Σήμερα πήγα σουπερμαρκετ πήγα κατευθείαν στα φρούτα να πάρω αυτά που του αρέσουν. Το κατάλαβα αφού είχα γεμίσει την σακούλα. Κοιτάω το ρολόι ακόμα με άγχος ότι είναι η ώρα για το τάδε. Ακόμα και στον ύπνο μου βλέπω νούμερα και εξετάσεις, ότι ανέβηκε το τάδε, γιατί ανέβηκε και πως.. Ανα πάσα στιγμή νομίζω πως θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει μέσα. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως γίνεται να συνεχίζεται η ζωή χωρίς αυτόν. Ξέρω ακούγονται βλακείες αυτά που λέω, η ζωή συνεχίζεται πάντα, βρίσκει τον τρόπο....αλλά είναι σαν το δικό μου μυαλό να αρνείται να το καταλάβει. Δηλαδή τι; Θα γελάμε κι αυτός θα λείπει; Θα καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι και θα τρώμε κι αυτός θα λείπει; Κι όταν θα χω χαρά σε ποιον θα την λέω; Κι όταν θα είμαι στεναχωρημένη ποιος θα με παρηγορεί; Δεν το χωράει ο νους μου ότι δεν θα τον ξαναδω.

---

Ελισάβετ μην νοιώθεις άσχημα για όλα αυτά.

Είναι απόλυτα φυσιολογικό να σκέφτεσαι και να αισθάνεσαι έτσι.

Πάρε το χρόνο σου. Πρέπει να ζήσεις όλα τα στάδια της απώλειας και του πένθους. Μην γίνεσαι ενοχική. Κλάψε αν χρειαστεί. Θα ξελαφρώσεις.

Ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο στη ζωή όλων των ανθρώπων. Εσύ έδωσες αξία στις στιγμές σας μαζί του. Δεν μπορούμε να νικήσουμε το χρόνο και τον ίδιο το θάνατο.

Πάρε το χρόνο σου.

Quote:

---

Originally Posted by GoldenM

Ελισάβετ μην νοιώθεις άσχημα για όλα αυτά.

Είναι απόλυτα φυσιολογικό να σκέφτεσαι και να αισθάνεσαι έτσι.

Πάρε το χρόνο σου. Πρέπει να ζήσεις όλα τα στάδια της απώλειας και του πένθους. Μην γίνεσαι ενοχική. Κλάψε αν χρειαστεί. Θα ξελαφρώσεις.

Ο θάνατος είναι το μόνο σίγουρο στη ζωή όλων των ανθρώπων. Εσύ έδωσες αξία στις στιγμές σας μαζί του. Δεν μπορούμε να νικήσουμε το χρόνο και τον ίδιο το θάνατο.

Πάρε το χρόνο σου.

---

Εγώ νόμιζα πως μπορούμε να τον κερδίσουμε. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι ο πατέρας μου θα πεθάνει. Ούτε αυτός το σκέφτηκε. Πριν μερικούς μήνες και με δεδομένα και σε έξαρση τα προβλήματα που είχε χρειάστηκε να κάνει μια άσχετη επέμβαση επειγόντως. Ο χειρούργος και ο αναισθησιολόγος με έβαλαν μέσα να υπογράψω και μου είπαν κατά λέξη : να περιμένεις τα χειρότερα. Με αυτο το ιστορικό δεν υπάρχει περίπτωση να βγει ζωντανός και αν βγει θα πεθάνει από λοίμωξη λίγο μετά. Δεν τους πίστεψα. Θύμωσα. Τους είπα κάντε την δουλειά σας και εγώ θα σας τον φέρω ορθιο σε μερικές μέρες να δείτε πού σας γράφουμε. Και το κάναμε. Την επόμενη απτο χειρουργείο ο πατέρας μου με γενικευμένο καρκίνο, ιστορικό με καρδιά κτλ σηκώθηκε και φύγαμε με τα πόδια. Πάθανε πλάκα όλοι τους. Εν μέσω χημειοθεραπειών δεν χρειάστηκε καν αίμα για το χειρουργείο.
Το πιστεύαμε, κι εγώ, κι αυτός κι όλη η οικογένεια.

Κι όταν τώρα λίγες μέρες πριν ο ακτινολόγος μου είπε πως βλέπει καθαρή την αξονική, πάλι δεν μας πίστευε κανείς, όμως εγώ ήξερα πως μπορεί να το κάνει! Κι εκείνος πετούσε στα σύννεφα και μου λεγε : μα πώς το κανα αυτό;;;

Οι χημο σκότωσαν τον πατέρα μου. Αυτές δεν μπροούσε να αντέξει αλλο, κι ας λεγανε το αντίθετο οι εξετάσεις και λέγανε όλοι πως τις αντέχει. Επρεπε να το χω ψιλιαστεί και να τον έχω ακούσει προσεκτικότερα ότι δεν θελει αλλο. Δεν το λεγε με λογια, με τα λόγια μου λεγε : οτι πει ο γιατρος, αλλα εγω έπρεπε να το χω καταλάβει πως δεν ήθελε αλλο. Μετά την τελευταία, τον διαλύσαμε εντελώς. Κι ακόμα και τότε όταν του είπα : τελος δεν ξαναπαμε για χήμο! ακόμα και τότε μου είπε "ηρεμήσε, θα το συζητήσουμε και με τον γιατρό" ¨Ομως δεν ήθελε άλλο. Ούτε αίμα να του πάρουν δεν ήθελε. Δεν του χαν αφήσει φλεβα για φλεβα να μην την σπασουν, δεν ηθελε αλλο.
Και το προηγουμενο βραδυ ηταν τοσο χαρούμενος που δεν φαντάζεσαι! ¨Ημασταν όλοι μαζεμένοι, μας έκανε αστεία, ειχαμε σκασει στα γελια. Ομως κάτι στο βλεμα του ειχε αλλαξει. Το έβλεπα!! Κ με ειχε πιασει τετοια ανησυχια που δεν ηθελα να ξαπλωσω για υπνο. Κ το πα στην αδερφη μου, την παρακαλούσα να μην παει για υπνο, να μεινουμε εκει ξυπνιες κ με περνουσε για τρελη, αφου όλα εδειχναν μια χαρα. Τιποτα δεν ηταν μια χαρα ομως. Ο πατερας μου ειχε αποφασισει να φυγει. Δεν αντεχε αλλο αυτο το ξεφτιλικι των χημο, το να γινεσαι χαλια για μια μερα κ να μην μπορεις ουτε το χερι σου να απλώσεις για να πιεις νερο. Δεν το ηθελε. Ηθελε να μας αποδειξει πως μπορει να κερδισει τον καρκινο πρωτα και μετα να φυγει με το κεφαλι ψηλα. Ορθιος.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Νομίζω πάντως ότι ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί. Ξεχνιέμαι. Σήμερα πήγα σουπερμαρκετ πήγα κατευθείαν στα φρούτα να πάρω αυτά που του αρέσουν. Το κατάλαβα αφού είχα γεμίσει την σακούλα. Κοιτάω το ρολόι ακόμα με άγχος ότι είναι η ώρα για το τάδε. Ακόμα και στον ύπνο μου βλέπω νούμερα και εξετάσεις, ότι ανέβηκε το τάδε, γιατί ανέβηκε και πως.. Ανα πάσα στιγμή νομίζω πως θα ανοίξει η πόρτα και θα μπει μέσα. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως γίνεται να συνεχίζεται η ζωή χωρίς αυτόν. Ξέρω ακούγονται βλακείες αυτά που λέω, η ζωή συνεχίζεται πάντα, βρίσκει τον τρόπο....αλλά είναι σαν το δικό μου μυαλό να αρνείται να το καταλάβει. Δηλαδή τι; Θα γελάμε κι αυτός θα λείπει; Θα καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι και θα τρώμε κι αυτός θα λείπει; Κι όταν θα χω χαρά σε ποιον θα την λέω; Κι όταν θα είμαι στεναχωρημένη ποιος θα με παρηγορεί; Δεν το χωράει ο νους μου ότι δεν θα τον ξαναδω.

---

Αχ βρε Ελισάβετ! Αχ βρε Ελισάβετ τί μου θύμισες τώρα! Κλαίω που τα διαβάζω. Κι εγώ τις ίδιες εμπειρίες είχα με την μητέρα μου. Και όταν πέθανε, όπως λες κι εσύ, με το σούπερ μάρκετ, το ίδιο πράγμα πάθαινα για καιρό... Μέχρι που έπιανα το τηλέφωνο να την πάρω... Αχ βρε Ελισάβετ, μου έσπασες την καρδιά στα δύο! Και να φανταστείς οτι με την μητέρα μου δεν είχαμε και την καλύτερη σχέση.
Συλλυπητήρια κορίτσι μου! Ήσουν τυχερή που είχες τέτοιον πατέρα. Θα υπάρξει ένα χρονικό διάστημα που ο πόνος σου θα αυξηθεί γιατί θα αρχίσει να σου λείπει πάρα πολύ. Μετά όμως σταδιακά θα μειώνεται καθώς σιγά σιγά θα συνειδητοποιείς οτι η παρουσία του υπάρχει μέσα στην καρδιά σου και θα ναι πάντα εκεί για σένα. Θα υπάρχουν στιγμές που θα νοιώθεις λες και είναι δίπλα σου.

Συλλυπητήρια Ελισάβετ. Να ζήσεις να τον θυμάσαι.
Να σαι περήφανη που αυτός ο άνθρωπος ήταν πατέρας σου. Δε φοβήθηκε τον πόνο, δε φοβήθηκε το θάνατο. Έφυγε πλήρης.
Ξέρεις, υπάρχουν άνθρωποι που ο Θεός ή η φύση τους έχει δώσει την υγεία απλόχερα. Φτάνουν σχεδόν 100 χρονών υγιείς κι όμως δείχνουν να μην έχουν καταλάβει γιατί ζουν. Συμπεριφέρονται λες και όσα χρόνια και να ζούσαν δεν θα τους ήταν αρκετά για να κάνουν αυτά που έχουν στο μυαλό τους.
Ο καθένας παίρνει το χρόνο του σ' αυτόν τον κόσμο. Μακάρι όλοι μας να καταλάβουμε πότε θα είναι η ώρα να φύγουμε. Μακάρι να είμαστε όρθιοι μέχρι την τελευταία στιγμή και να μπορούμε να χαμογελάμε στους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν.
Να 'ναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

Ελισαβετ μου , τα θερμα μου συλλυπητηρια στην βαρυτατατη απωλεια σου , και με αυτον τον τροπο ........ ατιμη ασθενεια , ......θα σου παρει καιρο να το ξεπερασεις , αν κι εισαι δυνατο παιδι ......