26 χρονών παρθένος και μόνος

txopit σκεψου για λιγο την μητερα σου!! τον πατερα σου!! πως θα νιοσουν αν "φυγεις" δεν τους αγαπας? δεν τους λυπασαι ? για φαντασου εκτος απο την φυσικη τους πικρα ποσες τυψεις θα εχουν? που θα νομιζουν οτι δεν καταφεραν να δωσουν αγαπη και βοηθεια στο παιδι τους? Απο τον τροπο γραφης σου δειχνεις παιδι με καλη ανατροφη, δειχνεις ατομο που ειχε γονεις αξιολογους, οπου του προσεφεραν τα παντα απο πλευρας τους, ενταξι εκαναν και λαθοι αλλα ουτε ενα εξεπητιδες! Σκεψου λοιπον ποσο θα τρελαθουν ? ειναι κριμα ανθρωποι με τοσο καλη καρδια να τους την ματωσεις ε?
Σκεψου και την ζωη εμπρος πο θα μπορουσες να χαρεις, η ζωη ειναι γεματη εκπληξεις!! αλλα για να υπαρξουν αυτες πρεπει να "ανηγεις¨" εσυ τις πορτες της ζωης σου, αρα πρεπει να κινηθεις εσυ! δεν ερχοντε αυτες σε εμας αλλα παμε εμεις σε αυτες! Ζησαι την ζωη σου και μην φοβασαι να κανεις λαθος, μην φοβασαι την εκπεδευση δια της λαθος επιλογης πρωτειστως. Αν νιωθεις οτι υπαρχει καποια αδυναμια στην ψυχικη σου υγεια ζητα βοηθεια! Ανοιξαι την καρδια σου στους γονεις σου! Δεν ηταν μια ζωη μεγαλοι, υπηρξαν και αυτοι νεοι οπως εσυ! μπορουν να σε καταλαβουν,εχουν περασει απο τους δικους σου προβληματισμους φιλε μου! ηταν και αυτοι παιδια και νεα ατομα καποτες! μην τους βλεπεις ως "ξενους"στο προβλημα σου! μπορει να δυσκολευοντε να σε πλησιασουν διοτι σε φοβουντε! μην νομιζεις οτι ειναι υστηροι ! η αγαπη τους τους τρομαζει , μην κανουν κατι λαθος και σε στεναχωρησουν φοβουντε!
Τελος, σκεψου και το αλλο, το σωμα σου δεν σου ανηκει, εινα δωρο Θεου! η αυτοκτωνια λεγετε οτι ειναι μεγιστο αμαρτημα διοτις προβαινεις σε μια πραξη χωρις να παρεις αδεια απο αυτον που σου εδωσε την ζωη! πως μπορεις λοιπον μονος σου να την σταματησεις?? ξες οτι μπορει να μην "διαβαστεις"? αυτο σημαινει οτι δεν υπαρχει προσευχη την ωρα της ταφης! ειναι πολυ επικηνδυνο αυτο ! αξιζει για μια λαθος στιγμη να μας τιμωρει μετα ο Θεος για παντα?

Δεν θέλω να ζω άλλο έτσι, σαν φυτο σηκώνομαι από το κρεβάτι και δεν κάνω τπτ, αν δεν μου πει η μητέρα μου κανε αυτό κάνε εκείνο δεν θα κάνω κάτι, το μυαλό μου είναι μονίμως σε ένα κενό, δεν κλαίω δεν γελώ δεν νευριαζω, μου είναι δύσκολο ακόμα και να σταθώ σε μια συζήτηση πέρα από ότι χάνομαι σε ένα κενό, ποιος άνθρωπος θα ανεχόταν να ζει έτσι πες μου; δεν ξέρω τι είμαι τι θέλω απλά κάνω πράγματα μηχανικά χωρίς να απολαμβάνω τπτ, κοιμάμαι και στον ξύπνιο μου σας λέω, αν με δεις θα το καταλάβεις, κάνεις δεν νοιάζεται όμως. Γτ να ζω έτσι, είναι ζωή αυτή, ποια είναι η ουσία της, ποιο το νόημα της, εγώ νμζ αυτό που σας είπα ότι δεν 3χω ξυπνήσει ακόμα ότι κοιμάμαι, δεν νιωθω άντρας δεν νιωθω γυναίκα νιώθω σαν ανύπαρκτος σαν φάντασμα. Λες και μου χεις βάλει μια σακούλα και με έχεις πετάξει σε ένα βαθύ πηγάδι και δεν μπορώ ούτε να φωνάξω βοήθεια, κάθομαι στο σπίτι όλη μέρα χωρίς να κάνω κάτι, στο χωριό, οι μνήμες μου είναι από μακρές. Ξυπνάω απλά και ξανακοιμαμαι, Γτ σε ρωτάω γτ και αν υπάρχει θεός γτ μου το κάνει αυτό,

Γιατιιιι γιατί γιατιιιι

Κάνεις ψυχοθεραπεία;

Πηγαίνω σε 2 ψυχιάτρους, έχω πάει στο παρελθόν σε διάφορους ψυχολόγους, αυτή τη περίοδο δεν πηγαίνω

Βοήθεια ζητάω και δεν με ακούει κανείς, νιώθω κενός, δεν ξέρω τι να κάνω, βγαίνω έξω από το σπίτι και δεν ξέρω τι να κάνω, που να πάω όταν νιώθω έτσι, όλη την ώρα νιώθω κουρασμένος και ένα κενό, δεν συμμετέχω πουθενά, μιλάω με κάποιον και είναι σαν να μην καταλαβαίνω τι μου λέει, μόνο ένα κενό, βλέπω κάποιον και το μόνο που λέω είναι ένα γεια τπτ άλλο, μιλάω και δεν μπορώ να συγκεντωθω, δεν θέλω τπτ, δεν με γεμίζει τπτ, μαραζωνω απλά αναπνέω τπτ άλλο!!!

Μήπως να έλεγες στον γιατρό σου αν γίνεται να σου αλλάξει τα φάρμακα, αν σε κάνουν να νιώθεις αυτή την απάθεια και μήπως να ξεκίναγες ψυχοθεραπεία ή ομαδική ψυχοθεραπεία όπου θα σε βοηθήσει και στην κοινωνικοποίηση σου; Ή να άρχιζες ένα χομπυ; Στεναχωριέμαι που νιώθεις έτσι, είσαι πολύ νέος για να νιώθεις έτσι, μην το βάζεις κάτω!!!

Να με καταλάβαινε κάποιος αυτό ήθελα, να μπορούσε να με βοηθήσει κάποιος, δεν ξέρετε τι είναι να έχεις χάσει τελείως τον εαυτό σου, να μην ξέρεις ποιος είσαι, να μην μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν, νιώθω σαν ρομπότ, δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, κάθε μέρα είναι η ίδια, κάθε μέρα και χειρότερα, δεν γίνεται να ζεις έτσι, δεν θέλω τπτ και στο γιατρό που πάω δεν με βοηθάει, μόνο να με χαπακωνουν ξέρουν, και να με κάνουν σαν φυτό, το μυαλό μου η ζωή μου η ψυχή μου που είναι μετά από όλα αυτά, έφτασα στο σημείο αυτό γτ, γτ να συνεχίσω να ζω έτσι, γτ

Quote:

---

Originally Posted by txopit

Να με καταλάβαινε κάποιος αυτό ήθελα, να μπορούσε να με βοηθήσει κάποιος, δεν ξέρετε τι είναι να έχεις χάσει τελείως τον εαυτό σου, να μην ξέρεις ποιος είσαι, να μην μπορείς να επικοινωνήσεις με κανέναν, νιώθω σαν ρομπότ, δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει, κάθε μέρα είναι η ίδια, κάθε μέρα και χειρότερα, δεν γίνεται να ζεις έτσι, δεν θέλω τπτ και στο γιατρό που πάω δεν με βοηθάει, μόνο να με χαπακωνουν ξέρουν, και να με κάνουν σαν φυτό, το μυαλό μου η ζωή μου η ψυχή μου που είναι μετά από όλα αυτά, έφτασα στο σημείο αυτό γτ, γτ να συνεχίσω να ζω έτσι, γτ

---

επειδή δεν έχω διαβασει ολα τα σχόλια και δεν ξέρω τη κατασταση σου,φιλους δεν εχεις;

Οχι, δεν νιωθω κάτι για κανέναν

Quote:

---

Originally Posted by txopit

Οχι, δεν νιωθω κάτι για κανέναν

---

Για εμενα για αρχή πρέπει να βρεις παρεα οχι σχέση

στείλε μου αν θες, μπορώ να σε ακούσω!

δλδ εισαι απο καιρο σε φαση που θα ησουν προυμος να κανεςι τα παντα μπας και βοηθησει τπτ... γτ στην ουσια δεν εχεις να χασεις τπτ ετσι?

Ακριβώς!!! Δεν ξέρω τι να κάνω όμως, πραγματικά εύχομαι να ήμουν αλλιώς, από τότε που ξεκίνησα τα χάπια έχω χάσει τελείως τον εαυτό μου, την όρεξη για ζωή, τη ζωντάνια, μόνο ενα κενό συναισθημάτων, μιλάω και νιώθω οτι δεν είμαι εγώ, δεν μπορω να απολαύσω τπτ, μόνο ένα αίσθημα κούρασης, είμαι νέος και δεν νιώθω ζωντάνια, ενέργεια, βλέπω περίεργα όνειρα, ένα βασανιστήριο καθημερινά, μια μονότονη στείρα καθημερινότητα, χωρίς ουσία, απλα ξυπναω και κοιμάμαι,

Είμαι ψεύτικος, είμαι σαν νεκρός, δεν βλέπω με τα μάτια της ψυχής, όποιον αντικρίζω είναι το ίδιο, είμαι κενός, δεν βλέπω σας λέω, δεν ξέρω τι να κάνω για να με δουν οι άλλοι για να ξυπνήσω, για να υπατξω και γω για να ζήσω, κάθε μέρα είμαι μόνος μου κάθε μέρα η ίδια και αν τύχει να συναντήσω κανέναν είναι σνα να μην το βλέπω απλά λέω ένα γεια άδειο κενό χωρίς να το νιώθω, χωρίς να το θέλω, δεν θέλω τπτ, απλά κάθε μέρα κάνω τις ίδιες κινήσεις, σηκώνομαι, η μάνα μου δίνει το χάπι, το οποίο δεν ξέρω γτ το παίρνω, ξανακοιμαμαι και μετά μένω μόνος μου κι αν βγω και συναντήσω κανέναν είναι σαν να μην τον είδα, δεν θυμάμαι τπτ μέσα από την μέρα μου με το ζόρι στέκομαι με το ζόρι κάνω κάτι, απλά κάθομαι, όσο και να προσπάθησα δεν μπόρεσα να καταλάβω τι είναι αυτό, δεν ξέρω τι να κάνω για να ζήσω, μιλάω και είμαι σαν νεκρός, σαν να μην αισθάνομαι τον άλλο απέναντι μου, το μυαλόου είναι άδειο πλέον, θέλω να τελειώσει όλο αυτό να σταματήσω να το σκέφτομαι ήθελα να πάρω μια ανάσα, να ζούσα με κάποιο τρόπο, ότι και να κάνω το ίδιο κενο συναισθημάτων, δεν ξέρω ποιος είμαι πλέον, δεν ξέρω πως να συμπςριφερθω, δεν μπορώ να θυμηθώ μια χαρούμενη στιγμή από το παρελθόν κάτι, και δω δεν ξέρω γτ γράφω, κάνεις δεν μπορεί να με βοηθήσει,