Quote:
Originally posted by antara
AAAA! δε γίνεται έτσι δουλειά! ξαναδιάβαζα αυτά που γράφτηκαν πιο πάνω..
κάθε ανάγνωση άνοιγε και ένα καινούριο κουτάκι στο μυαλό μου! Τελικά, μάλλον δεν τα πιάνω με την πρώτη! ξαναδιάβασα και τη σοφία , είχα χάσει πολλά μηνύματα , και τις τρεις σωματοφυλακες!με έχει πιάσει μεγάλος ενθουσιασμός! πραγματικά νόμίζω ότι αν είχαμε το χρόνο, θα μπορούσαμε να ανοίγουμε ένα θέμα σχεδόν για κάθε πρόταση που γράφεται εδώ μέσα..Πώπω..είμαστε ο εφιάλτης των αντρών ! αναλυτικές μέχρι τελικής πτώσης!!
κάτι για τις αποκαλύψεις του σκ. Δεν ήταν αποκαλύψεις του εαυτού μου, ήταν αποκαλύψεις του έξω κόσμου. ναι ναι.. ακόμη μαθαίνω για τον έξω κόσμο.
ήμουν αυτόπτης μάρτυρας σε σωματική επίθεση εναντίον ενός απλού έλληνα πολίτη από μια πολύ γνωστή ακραία παράταξη . σοκαρίστηκα με το φανατισμό και την ωμή βία νέων ανθρώπων, που ήρθε και έσκασε ακριβώς δίπλα μου. με την απάθεια της αστυνομίας. με αυτά που νόμιζα ότι γίνονται κάπου αλλού όταν τα έβλεπα στην τηλεόραση.
Χμμμ.. τις περισσότερες φορές, η έλλειψη \"εγρήγορσης\" πάνω σε ένα θέμα, δεν σχετίζεται με έλλειψη ευαισθησίας, αλλά με έλλειψη μιας ιδιαίτερης συνειδητότητας που αποκτιέται μόνο όταν έθρει κανείς πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό.
έπειτα ήταν κάποια γεγονότα που μας εξομογολογήθηκε ένας φίλος σε σχέση με τη γυναίκα του. και είδα πως μια απλή συνηθισμένη καθημερινή κοπέλα , μπορεί να φτάσει σε τόσο ακραίες συμπεριφορές που θα μπορούσαν να γίνουν σενάριο ταινίας.
Το φυσιολογικό ή το απλό σαν χαρακτηριστικό κάποιου, δεν αποτρέπει το ενδεχόμενο της ακρότητας, πολλές φορές έντονης... Ολοι μας κουβαλάμε μέσα μας διάφορα φάσματα και αποχρώσεις ψυχικών διαθέσεων και τάσεων, ασχέτως με το πόσο χώρο τους δίνουμε να εκδηλώνονται έξω απο εμάς ( επιθυμίες, ανάγκες, τάσεις, προσωπικότητες, παθη, ομρές, οπτικές κτλ). Συνηθίζουμε να αισθανόμαστε ασφαλείς μέσα σε μια συγκροτημένη αίσθηση ταυτότητας, αποκλείοντας άλλα στοιχεία μας, πιο σκοτεινά ή πιο \"αφύσικα\", πιο ξένα σε εμας ή τον μέσο όρο που διέπει την έννοια \"φυιολογικό\".Γι αυτό και όταν τα τελευταία κάνουν την εμφάνισή τους, διογκώνονται τότε εξαιρετικά, αφού έχουν κατά καιρούς συσσωρευτεί.
είδα μια πολύ καλή μου φίλη να έχει αφομοιωθεί εντελώς από το σύντροφό της, μια γυναίκα που θαύμαζα και αγαπώ, έχει αλλοιώσει την προσωπική της ταυτότητα, έχει στρέψει τα θέλω της στον προσανατολισμό που της χάραξε ο αγαπημένος της. αυτή η αναπόφευκτη επιρροή που ασκούν οι σύντροφοι ο ένας στον άλλον μετά από χρόνια σχέσης, λειτούργησε με πολύ διαβρωτικό τρόπο πάνω της -έτσι το είδα εγώ τυλάχιστον-που πολλές φορές ένιωθα ότι μιλούσα σε εκείνον και όχι στη φίλη μου.
Θίγεις εδώ ένα απο τα θέματα που με έχει κι εμένα απασχολήσει πολύ. Το χάσιμο του εγώ μέσα στον άλλο. Το εγώ, μέσα απο την αλληλεπίδραση, παύει απλά να \"είναι\" και \"γίνεται\". Έχουμε ανάγκη τις αλληλεπιδράσεις, καθώς όλοι είμαστε απο μιαν άποψη ανεπαρκείς. Ανολοκλήρωτοι. Η απόλυτη αυτάρκεια και η απόλυτη ολοκλήρωση, δεν μπορεί να βιωθεί απο το \"εγώ\", δίχως την αλληλεπίδραση με το \"εσύ\"( εξ ου και το , ο άνθρωπος είναι ένα ον κοινωνικό). Ο άλλος, έρχεται τότε να εμπλουτίσει το εγώ, συμπληρώνοντας το ή δανείζοντάς μου, σχήματα, χρώματα, οπτικές και τάσεις, ξένες στον πυρήνα μου. Αυτή είναι η ανταλλαγή εσωτερικού πλούτου, το \"πότισμα\" που γίνεται στις ουσιαστικές στενές σχέσεις ( μαζί) , που εμπεριέχουν αρκετή αυτοαποκάλυψη και ελέυθερη ανταλλαγή και επικοινωννία ψυχικών στοιχείων. Μπορεί να είναι έιτε ερωτικες είτε φιλικές είτε συγγενικές σχέσεις.
Όπως με όλα τα πράγματα στην Ύπαρξη όμως, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Όταν το εγώ χάνεται μέσα στον άλλο. ( κι όχι όταν αυτοπροσδιορίζεται πληρέστερα μέσα απο αυτόν, με το να νιώθει διαφορετικό).
Εδώ μου έρχονται στον νου δύο περιπτώσεις.
α. Η άκρατη αλληλεπίδραση, αυτή δηλ. που βαίνει πέραν των προσωπικών ορίων αντοχής κάποιου. Διότι το να λειτουργεί υπέρ εσού η αλληλεπίδραση, προυποθέτει το να είσαι εσύ σε καλή επαφή με την ταυτότητά σου, σε κατάλληλη στιγμή και με τον κατάλληλο άνθρωπο, μέσα στα όρια αντοχής σου. Διαφορετικά, σταματάς πια κυρίως να είσαι και αρχίζεις κυρίως να γίνεσαι. Δέχεσαι διαρκώς εξωτερικές επιρροές που δεν προλαβαίνεις να αφομοιώσεις δημιουργικά, προσαρτώντας τες στον πυρήνα σου.
β. Σχέσεις ταύτισης και εξάρτησης.
Εδώ καθαρότερα, το εγώ χάνεται μέσα στο εσύ.
Είτε διότι υπάρχει αναντιστοιχία στα επίπεδα ή στον τρόπο που επικοινωνείτε. Οπότε, αφού η συνένωση δεν είναι εφικτή με την τομή, γίνεται ο ένας υποσύνολο του άλλου, προκειμένου να διασωθεί η επικοινωνία. ( κάτι τέτοιο πάθαινα κι εγώ συχνά σε μια παλιά μου σχέση). Απο τότε, έχω πει στον εαυτό μου, όταν βλέπεις να γίνεσαι κάτι που είναι πολύ ξένο σε εσένα, δίπλα σε κάποιον, όταν αντί να σε φέρνει πιο κοντά, σε κάνει να χάνεις εσένα, τότε φύγε. Χωρίς δεύτερες σκέψεις...
Είτε, το εγώ του ενός είναι υπανάπτυκτο σε σχέση με το εγώ του άλλου, οπότε υπάρχει ανισότητα στην συγκεκριμένη αλληλεπίδραση και ο καθένας καλύπτεται σε διαφορετικό βαθμό.
Ετσι λοιπόν, η αλλοίωση την οποία περιγράφεις, είναι ένα πολύ καθοριστικό απότέλεσμα των στενών ανθρωπίνων σχέσεων.
Γι αυτό και οι τελευταίες, θέλουν προσοχή. Και στην επιλογή του άλλου, αλλά και στην επιλογη΄της ποσότητας και της ποιότητάς τους.
Βία, φανατισμός,αδιαλλαξία, ένοχα μυστικά (που λέει και η ταινία) , παράλογες συμπεριφορές από \"φυσιολογικούς\" ανθρώπους, μεταλλαγμένη προσωπικότητα, αφομοίωση του εαυτού σου από κάποιον άλλο, σχέσεις εξάρτησης.
Είναι καλύτερα να νομίζεις ότι είσαι μια χαρά και να είσαι τρεις τρομάρες, ή να νιώθεις ότι είσαι τρεις τρομάρες και να είσαι -στην πραγματικότητα- μια χαρά;; (ερώτηση τύπου sex and th city!!)
Αλλο ωραίο θέμα που θέτεις. Οντως, αν το καλοσκεφτείς, πολύ πιθανόν κάποιος παρά το ψυχικό τραύμα του και την όποια επίπτωση έχει αυτό στην ζωή του, να διαθέτει μεγαλύτερα ποσοστά συνειδητότητας, ωριμότητας και επίγνωσης,απο έναν άλλο, που μπορεί να μην έχει σε μεγάλο βαθμό καποιο ψυχικό τραύμα και να δίνει την αίσθηση του λειτουργικού και άρα \"δυνατού\".
όσο για το θυμό που λέγατε πιο πάνω, ναι πράγματι η κατανόηση (της οπτικής τους άλλου) είναι πολύτιμο εργαλείο στις ανθρώπινες σχέσεις.
όταν όμως έρχεται η κατανόηση να προβάλλει αναχώματα στην εκδήλωση του θυμού μας , μήπως μας εξυπηρετεί, για να μη θυμώσουμε τελικά; για να μην επιρτρέψουμε στον εαυτό μας να βιώσει τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας , ψαλιδίζουμε την οργή μας με επιχειρήματα όπως \"κατανόηση και σεβασμός του άλλου\";
όπως σωστά προ ειπώθηκε ο θυμός είναι ένα συναίσθημα που σε ξεγυμνώνει, που σε φέρνει σε άμεση επαφή με το \"μέσα\" σου.
μήπως καμιά φορά λοιπόν επικαλούμαστε την \"κατανόηση\" ως μηχανισμό ελέγχου του θυμού μας, γιατί απλώς φοβόμαστε την μετωπική σύγκρουση;
Θέλω να σου πω, ένα μεγάλο ευχαριστώ γι αυτήν σου τη φράση. Ουσιαστικά συμπυκνώνεις την ουσία του προβληματισμού μου πιο πάνω, βοηθώντας με να δω ακόμα πιο καθαρά τα πράγματα.....ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ. Αυτό ισχύει στην περίπτωσή μου. Συχνά η ωριμότητα, η διαλλακτικότητα και η κατανόηση του άλλου, ήταν το όχημα για να αποφύγω να εκθέσω το δικό μου σκοτεινό κομμάτι του θυμού. Η καταπίεση αυτή που σαν αποτέλεσμα εξαρτημένης μαθησης ( έτσι μου έμαθαν να κάνω απο πολύ νωρίς, στερώντας με απο ένα κομμάτι του εαυτού μου, δίνοντάς μου έναν ρόλο μέσαστην οικογένεια) γίνεται ανεπίγνωστα, πολλές φορές με κάνει να αισθάνομαι ένα έλλειμμα αληθινότητας, ( απέναντι στα συναισθήματά μου κυρίως) αν και γενικώς είμαι πολύ αληθινός άνθρωπος... Μετά, η καταπίεση του κομματιού μου αυτού, το κάνει να εκρύγνειται παρα πάνω απο όσο πρέπει, άλλες φορές, όπου, όπως είναι λογικό, χάνω τον έλεγχο.
Δύσκολο το να βγει κανείς απο ένα τέτοιο λούκι.
Τουλάχιστον τώρα, είμαι στο σημείο, να βλέπω την επιλογή, κάτι που παλιότερα δεν υπήρχε. Την επιλογή ανάμεσα στην πιο επεξεργασμένη- αλλοκεντρική ( μπαίνω στην θέση του άλλου, αμβλύνοντας τις δικες μου αξιώσεις ) φιλτραρισμένη με την λογική αντίδραση και στην πιο άγουρη, αδόκιμη, εγωκεντρική, αυτούσια και αληθινή ( και όχι πάντα αρεστή - πολύ βασικό σημείο του λουκιού αυτό).
Κι κάποιες φορές επιλέγω το ένα, κάποιες το άλλο, χωρίς να με απασχολούν οι γκριμάτσες των γύρω μου προσώπων, αφού εγώ, ξέρω.
Να σαι καλά Αντάρα. Με βοήθησε πολύ αυτή σου η παράγραφος. Ηρθε την πιο κατάλληλη στιγμή :))
weird!!! γιατι νιωθεις συγκινηση; που ειναι αυτη η πληγη που δεν βλεπεις; πες μας τι νιωθεις σε παρακαλω , με το δικό σου γλαφυρό τρόπο!!
