Printable View
Σ\'ευχαριστώ Φοίβη. Εδωσες ένα παράδειγμα που με εκφράζει απόλυτα.
Γενικά το μπερδεμα ρόλων προϋπήρχε και από την οικογένεια οπότε συνεχίστηκε...:(
Αυτό το \"χρειάζονται δύο\" για το restart έίναι απαραίτητο. Και ένιωθα-νιώθω μόνη σε αυτή την προσπάθεια:( Αλλά και πάλι αναρρωτιέμαι. Ακόμα κι αν προσπαθούσαμε από κοινού, μπορεί ο έρωτας (από τη μεριά μου) να επανέλθει; Ξαναγεννιέται άραγε; :(
Κατα τη γνώμη μου ο έρωτας μοιάζει σαν τη φωτιά. Και μια σπίθα να έχει σωθεί αρκεί για να φουντώσει ξανά σε δυνατή φωτιά.
Καταλαβαίνω το πόσο μόνη νιώθεις σε αυτή την προσπάθεια. Απο την άλλη όμως ακούω έναν άνθρωπο ο οποίος συμφωνεί να ρίξει τον εαυτό του μέσα σε ένα μπέρδεμα γιατί δεν θέλει να σε χάσει...
Μπορεί, αυτή τη στιγμή να μην συμμερίζεται την προσπάθειά σου αλλά τουλάχιστον παλεύει για να παραμείνετε μαζί.
Ήρθε η ώρα να φύγω, καλή μου ανώνυμη. Σε ευχαριστώ πολύ για την πλούσια κουβέντα μας! Την απόλαυσα! Καλό σου απόγευμα.
Σ\'ευχαριστώ πολύ Φοίβη μου, πραγματικά!
Για να δούμε, ο χρόνος θα δείξει και πάλι...
Ανώνυμη μου,δε διάβασα ακόμα τη συνέχεια(δεν έχω πολύ χρόνο αυτή τη στιγμή)αλλά θέλω να πω το εξής εδώ:Quote:
Originally posted by anwnimi
Σε αυτή τη φάση ο τίτλος είναι αυτός. Το μαζί με πνίγει, το προσωρινά χώρια καθόλου. Το οριστικό χώρια ναι.
Το θέμα είναι ότι το μαζί και το ρευστό χώρια το έζησες και εκφέρεις άποψη που βίωσες-βιώνεις ενώ το οριστικό χώρια είναι το επόμενο βήμα που δεν έζησες όμως ακόμη!Μπορεί το οριστικό χώρια να μη σε πνίξει πραγματικά παρά μόνο υποθετικά.
Όπως έγραψες κάπου είναι έργο που δεν έχεις δει ακόμα....
Κατά τα άλλα φυσιολογικό είναι μετά από μια μακροχρόνια σχέση να περνάς και ένα στάδιο αποχωρισμού που πονάει....Θα περάσει.Όλοι έχουμε ζήσει,άλλος πιο πολύ ,άλλος πιο λίγο τι οδυνηρό είναι να χάνεις ένα άνθρωπο απ\'τη ζωή σου που κάποτε υπήρχαν τόσο δυνατά συναισθήματα και δέσιμο.Δυστυχώς όμως κάποιες φορές αυτά τελειώνουν......
Ήδη έκανες ένα μεγάλο βήμα, μείνε σε αυτό. Μείνε στο προσωρινά χωρια σου και δες που θα σας βγάλει:)))Quote:
Originally posted by anwnimi
Σε αυτή τη φάση ο τίτλος είναι αυτός. Το μαζί με πνίγει, το προσωρινά χώρια καθόλου. Το οριστικό χώρια ναι.
Ενα προσωρινά χώρια δεν έχει να κάνει τόσο με την διάρκεια, αλλά με το είδος του \"μαζί \" που συντηρεί.
Φοίβη μου, πόσο πολύ με συγκινείς, να ξερες πόσο....Quote:
Originally posted by Φοίβη
Θα χε κι αυτός τους δικούς του λόγους για να το κάνει, χε χε ;) !!!
Αχ αυτό το μαστίγωμα το ξέρω καλά...Γιατί νομίζεις έχω τόσο ανάγκη να αγκαλιάσω το κομμάτι σου αυτό? Είναι σαν να εξιλεώνομαι λιγάκι για όσα έχω κάνει στο αντίστοιχο δικό μου.
Θέλα να σου δώσω μια αγκαλιά, να αγκαλιάσω κι εγώ εκείνο το καημένο το κομματάκι σου, να του δώσω ότι μπορώ, γιατί κι εγώ το έχω κάνει αυτό στον εαυτό μου...
:)Quote:
Originally posted by Φοίβη
Πάντως η γυναίκα μέσα μου τα μεγαλύτερα μαθήματα ζωής τα έχει πάρει απο το μικρό μου κοριτσάκι. Αναγνωρίζω τώρα πια οτι αυτό είναι το πιο σοφό μου κομμάτι.
Νομίζω πάντως οτι θα βοηθούσε αν οι αρχηγοί των δυο στρατοπέδων καθόντουσαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και συζητούσαν με τις ώρες.
Θα πρεπε πρώτα να ακουστεί βαθιά ο ένας απο τον άλλο.
Μιλάνε γλώσσα αλλιώτικη.
Ο ένας με το μυαλό κι ο άλλος με την καρδια.
Quote:
Originally posted by Φοίβη
Ποιός το λέει αυτό αλήθεια?Quote:
Originally posted by anwnimi
Ίσως γιατί εκεί κανονικά δε θα \"έπρεπε\" να καταλαμβάνει τόσο χώρο το παιδί, αλλά η γυναίκα.
Όσο για το παιδί, το κοριτσάκι μου, αυτό ξέρει να βουτάει μέσα στη ζωή. Να τη γεύεται έτσι όπως είναι την κάθε στιγμή...με το σώμα του, το συναίσθημά του, την ψυχή και το μυαλό του. Βλέπει το νόημά της στο πέταγμα μιας πεταλούδας. Και ξέρει οτι το πιο σημαντικό πράγμα απο όλα είναι το παιχνίδι.
Αυτό είναι όμως το δικό μου σοφό κοριτσάκι. Το δικό σου είμαι σίγουρη οτι θα έχει άλλα πολύτιμα μαθήματα να σου διδάξει. Αρκεί να σκύψεις και να το αφουγκραστείς. Αρκεί να ακούσεις τα λογάκια του χωρίς να προσπαθήσεις να τα ερμηνεύσεις.
Τότε μόνο γερνάμε, όταν παύουμε να ακούμε το παιδί... που έχουμε βαθιά μέσα μας.
Και τότε γινόμαστε κουτοί, όταν δεν κάνουμε προσοχή στον σκοπό του τραγουδιού του ή το χλευάζουμε...
Αχ, αυτό το παιδί.
Θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σας κορίτσια, επιτρέψτε μου :)
Καλή μου, αυτό που έχω καταλάβει, είναι οτι ο έρωτας που θα βιώνω θα νοθεύεται απο άλλα συναισθήματα, αν δεν κλείσω πρώτα τους λογαριασμούς με τα βασικά πρόσωπα αναφοράς μου, τους γονείς.Quote:
Originally posted by anwnimi
Αυτό όντως Φοίβη υπόκειται στην υποκειμενική κρίση του καθενός, του τι είναι ωφέλιμο για τον καθένα.
Για μένα, προσωπικά, σε αυτή τη σχέση έμενε ικανοποιημένο μόνο το παιδί, η γυναίκα λίγο. Οπότε γι\' αυτό η σχέση έχασε τα ερωτικά της στοιχεία...Ίσως, αν αυτά τα δύο κομμάτια ήταν εξίσου ικανοποιημένα, να μη με βασάνιζε αυτος ο πόλεμος.
Στον έρωτα, υπάρχει το χάδι και η σύγχυση των ορίων.
Ενα χάσιμο μέσα στον άλλο, που θυμίζει βιωματικά την σχέση την γονεική, κυρίως με την μητέρα.
Οταν υπάρχουν ακάλυπτες ανάγκες, εκεί είναι που βρίσκει ευνοικό έδαφος το \"παιδί\" και μας μπερδεύει.
Ο ομφάλιος λώρος πρέπει να κοπεί.
Αλλιώς θα μπερδεύω τους εραστές μέσα μου.
Η το ένα ή το άλλο λοιπόν. Τα άκρα...Quote:
Originally posted by anwnimi
Ωράιο αυτό που λες. Είχα μια \"διαμάχη\" σχετικά με αυτό πριν λίγο καιρό με τον εαυτό μου στην ουσία (χαχα όλο πολέμους μου ανοίγω). Και συνειδητοποίησα ότι αυτό το κομμάτι, το έχω ξεχάσει. Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω και να αναλύσω πράγματα τα οποία δεν \"έβλεπα\", σοβάρεψα τόσο πολύ, που αντί αυτά τα δύο κομμάτια (της συνειδητοποίησης και του παιχνιδιού) να τα συνδυάσω, θυσίασα το ένα για το άλλο:) Γιατί πίστευα ότι το ένα αναιρεί το άλλο...Quote:
Originally posted by Φοίβη
Χμμμμ, καλή ερώτηση!Quote:
Originally posted by anwnimi
Τι ακριβώς σημαίνει για σένα παιχνίδι Φοίβη (για να ξέρω αν οι κεραίες μου σε πιάνουν:) );
Λοιπόν, ανακαλύπτω το παιχνίδι τους τελευταίους δύο μήνες, οπότε είναι κάτι πολύ φρέσκο για μένα.
Παιχνίδι σημαίνει καταρχήν να μην βλέπω τον εαυτό μου και τη ζωή μου και τους άλλους πολύ σοβαρά!Να γελάω, να χαίρομαι...να παίζω!
Είναι λίγο σαν τον έρωτα! Δεν μπορείς να το περιγράψεις εύκολα με λόγια!
Είναι να βουτάω τα χέρια μου μέσα σε δαχτυλομπογιές, να γίνομαι χάλια, να το φχαριστιέμαι, κι απλά να μην με νοιάζει.
Κάτι τέτοιο τέλος πάντων!
Οταν δεν είμαι το ένα, είμαι το άλλο.
Οταν παιζω, νιώθω ενοχές για την ελαφράδα μου....
Κι όμως, η ζωή χωρίς την ελαφράδα και το παιχνίδι της, καταντάει σοβαροφανής.
Συμφωνώ μαζί σου
:)
Η μάχη του παιδιού με τον ενήλικα.
Υπάρχει μέσα μου ένα παιδάκι
που τσιρίζοντας από χαρά κι άγριο ενθουσιασμό
Στριφογυρνάει και φωνάζει
Ανέμελο
Αμέριμνο
Είναι μάλιστα φορές που
Πέφτει πάνω σε κάποιον άλλο,
τον κοιτά με μάτια έτοιμα να ρουφήξουν κάθε του λέξη,
τον αγαπά υστερικά.
Νομίζω, ότι ενίοτε αυτό το παιδάκι
με κάνει πιότερο κουμάντο
παρά η ίδια εγώ.
Κι όταν πάω να το ελέγξω,
να το κάνω να σωπάσει,
να ηρεμήσει,
αδυνατώ.
Αφού
είναι κάτι στιγμές
που
Με μαγνητίζει και
Σχεδόν
Με υπνωτίζει.
Μπροστά στην αθόρυβη εισβολή του
Χάνω κάθε ίχνος
Του ειρμού μου και
Μαζί
Του ενήλικου εαυτού μου.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία, συνειδητοποιώ ότι τελικά είμαι των άκρων, κι ας μη μου φαίνεται! (:) )
Από τη άκρατη εκλογίκευση των συναισθημάτων μου και την επιβολή της λογικής σε αυτά (αλλά και στο εσωτερικό παιδί), πέρασα στο να αφήνω το συναίσθημα να με παρασύρει (η εκλογίκευσή του και η καταπίεση του παιδιού όμως δε χάθηκε εντελώς).
Από την άκρατη έκθεση στους πανικούς (επιβολή πάλι στο φοβισμένο παιδί), πέρασα ένα στάδιο της παντελούς αποφυγής τους (κανάκεμα του παιδιού σε σημείο νοσηρό).
Από το άκρατο παιχνίδι στη ζωή αλλά και την επιφανειακότητα (παρόλη την εκλογίκευση των συναισθημάτων υπήρχε και αυτό το κομμάτι πολύ έντονο), πέρασα στην σοβαρότητα και τη διαρκή ανάλυση.
Από την απεγνωσμένη ανάγκη να μη διαλυθεί οποιαδήποτε σχέση στη ζωή μου, πέρασα σε διάθεση...Νέρωνα να κάψω οτιδήποτε παλιό για να έρθει στη θέση του το νέο (εξ\'ου και η υπογραφή μου!:))
Και για να γελάσετε και λίγο: Από την τελειομανή διάθεση στη δουλειά (ή νωρίτερα ως μαθήτρια-φοιτήτρια) και στο σπίτι σε όλη τη μέχρι τώρα ζωή μου, πέρασα εδώ και μήνες στην άκρατη τεμπελίτιδα/χαλαρότητα σε δουλεια+σπίτι:)
Μέσα μου μαίνεται πόλεμος στον οποίο υπάρχουν και διαστήματα ηρεμίας που νιώθω πιο σίγουρη, με αυτοπεποίθηση. Όταν όμως ο πόλεμος ξαναξεκινά, εκεί λέω πως ξεγελάστηκα και νόμισα ότι τελείωσε;
Αχ κορίτσια θα απαντήσω μάλλον αύριο...Να σκεφτώ:)
Στην αρχή το ένα άκρο,στη συνέχεια η ανακάλυψη του άλλου άκρου
και μετά η ταλάντευση...ώσπου να βρεθεί η μέση,η ισορροπία.........
Πόσο γνώριμο μου είναι αυτό που λες....Τα καλά νέα είναι οτι καμιά φορά το ένα μπορεί να οδηγήσει στο άλλο, και τότε να αρχίσουν και τα δυο μαζί να λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. ;DQuote:
Originally posted by anwnimi
Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω και να αναλύσω πράγματα τα οποία δεν \"έβλεπα\", σοβάρεψα τόσο πολύ, που αντί αυτά τα δύο κομμάτια (της συνειδητοποίησης και του παιχνιδιού) να τα συνδυάσω, θυσίασα το ένα για το άλλο:) Γιατί πίστευα ότι το ένα αναιρεί το άλλο...
Πολύ ωραίο αυτό!Quote:
Originally posted by Φοίβη
....Τα καλά νέα είναι οτι καμιά φορά το ένα μπορεί να οδηγήσει στο άλλο, και τότε να αρχίσουν και τα δυο μαζί να λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. ;D