Originally posted by Jane
Quote:
Originally posted by weird
Jane, σου έγραψα και παραπάνω αλλά δεν επικοινώνησες κάτι πάνω σε αυτά που σου είπα.
Ας πούμε οτι υπάρχει ένα αντιερωτικό στοιχείο πάνω στον άντρα σου. ( για σένα, είναι αντιερωτικό, και για πολλούς άλλους θα ήταν. Διακρίνω βέβαια την επιθυμία σου να το ανάγεις σε ακλόνητο αντικειμενικα δεδομένο )
Τόσα χρόνια, δεν σε ξενέρωνε, καθώς, υποθέτω, υπήρχαν άλλα στοιχεία που σε νέρωναν αρκετά απο τη μία, ενώ απο την άλλη υπήρχε η προοπτική να του ασκήσεις εσύ την επιρροή που χρειάζεται για να το απαλέιψει αυτό το στοιχείο.
Τελικά, όσο σε διαβάζω, σκέφτομαι, μήπως κατα βάθος, η συζυγική ζωή για σένα, ήταν κι ένα προσωπικό στοίχημα?
Να εξαλείψεις την επιρροή των γονιών( στην τάση αυτή διακρίνω κι ενα στοιχείο ανταγωνισμού), αλλάζοντας τον σύντροφό σου προς μια πιο ελκυστική για σένα κατεύθυνση?
Και τώρα που βλέπεις αυτό το ενδεχόμενο να σβήνει, έχεις αρχίσει να δυσφορείς?
Εχεις διακρίνει τί ήταν αυτό που κράτησε γαντζωμένο σε αυτή τη συνήθεια τον άντρα σου?
Μήπως, κατά κάποιο τρόπο κι εσύ η ίδια τον αντιμετωπίζεις ως μπούλη, τοποθετώντας σε σε ρόλο αντίπαλου δέους απέναντι στην μητρική κυρίως επιρροή?
Διότι το να μιλάς σε φίλους και γνωστούς για την φρουτόκρεμά του, ή το να δίνεις την εντολή στο προσωπικό να κρύψει ( απο το παιδί!!;) τα πορτοκάλια, μου δίνει την αίσθηση της αντιμετώπισής του σαν να ήταν βρέφος κι όχι ενήλικας.
Από την αρχή ήθελα να σου απαντήσω γιατί είχα βρει πολύ ενδιαφέρον στα λόγια σου.
Ομως, και μ\'αυτό απαντώ και στο μέλος sabb που μου είπε χτες η σήμερα ότι για μια μικρούλα εμμονή δεν ανοίγουμε θέμα, ήταν τόσο μεγάλη η συμμετοχή στο θέμα που που μου ήρθε σωστός χείμαρρος!
Στο παρόν ποστ τώρα λες ότι έχω την ανάγκη να το αναγάγω σε ακλόνητο αντικειμενικά δεδομένο. Ουσιαστικά με προκαλείς να πω αυτό που προηγουμένως ανέβαλα να πω στη σοφία. Να θυμίσω ότι τα λόγια της Σοφίας ήταν: είναι γούστο σου και αυτό φτάνει. Ακόμα και αν δεν αρέσει σε κανέναν άλλον, αρέσει σε σένα. Αυτό ουσιαστικά ήθελε να πει.
Λέω λοιπόν εγώ. Ναι. Είναι γούστο μου. Αλλά επιπλέον έχω και την τύχη να συμφωνεί μαζί μου και η βιβλιογραφία. Γιατί να μην το χρησιμοποιήσω; Δεν δίνει παραπάνω βαρύτητα;
Ναι, δίνει, αλλά δίνει παραπάνω βαρύτητα, όσον αφορά τον τρόπο που εσύ ζυγίζεις τα πράγματα, κι όχι απαραίτητα εκείνος. Τζεην μου, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που, μπροστά στο προσωπικό τους γούστο, δεν δίνουν και πολλή μεγάλη σημασία, στην έννοια του \"μέσου όρου\" ή του φυσιολογικού. Απο την άλλη, όπως διαπίστωσες στο παρόν ποστ, πέρα απο την όποια αντικειμενικότητα, σε πολλές αυτή η συνήθεια μέχρι που θα άρεζε κιόλας.
Εκτός αν η διαφορά με τη Σοφία ή ίσως με σένα είναι αλλού. Εγώ πχ αν ήξερα ότι κάτι που κάνω μου μειώνει τη θηλυκότητα θα ήθελα να το διορθώσω. Αρκεί να το ήξερα.
Εχεις σκεφτεί οτι ο άντρας σου, έχει καταλάβει οτι μειώνεται, τουλάχιστον, ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ, αλλά δεν είναι διατεθειμένος να κόψει την συνήθειά του ?
Σου μίλησα παραπάνω για ευνουχισμό. Μπορεί με το ενδεχόμενο του να υπακούσει στην επίμονη προτροπή σου να κόψει αυτή τη συνήθεια, ο άντρας σου να νιώθει πολύ λιγότερο άντρας, ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ, απο ότι με το να μην σε υπακούσει. Δεν υποτάσσεται στην θέληση σου για να σου είναι αρεστός, κι έτσι το να σε αγνοεί το έχει κάνει ένδειξη του ανδρισμού του! Μένοντας στην λιγότερο ευνουχιστική, ΣΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ, συνήθεια της φρουτόκρεμας.
Δηλαδή βάζουμε στην ίδια ζυγαρια αν μου αρέσει κάποιο τραβηγμένο βίτσιο με το να μου αρέσει η αρρενωπότητα στους άντρες;
Κάτι που έχει μια βάση λογική και φυσιολογική, ας το πούμε έτσι, μπορεί να καταντήσει βίτσιο ή εμμονή, ανάλογα με το πώς το διεκδικούμε και με τις βαθύτερες αιτίες τις διεκδίκησής του.
Σχετικά με την παρατήρηση ότι τόσα χρόνια δεν με ξενέρωνε, πάλι έχω να πω ότι πέφτεις μέσα υποθέτοντας ότι υπήρχαν άλλα που με νέρωναν. Οχι ότι δεν με ξενέρωνε η προσκόλληση στις συνήθειες αυτές αλλά το παρέβλεπα λίγο γιατί έλπιζα, λίγο γιατί είχα τις εγκυμοσύνες, τα μωρά, σταθμούς σημαντικούς στη ζωή μου.
Είχες άλλα πράγματα να ασχοληθείς.. Αλήθεια, στην παρούσα φάση, μήπως αυτό που κυρίως \"γεμίζει\" την ζωή σου, είναι η φρουτόκρεμα του άντρα σου? Θέλω να πω, μήπως βιώνεις κάποια κενή περίοδο?
Για το προσωπικό στοίχημα που λες πράγματι από ένα σημείο και μετά σκέφτηκα ότι είναι άδικο μια τόσο ακαλαίσθητη γονεϊκή προσκόλληση να καταστρέψει ένα άξιο και όμορφο αγόρι.
Νομίζω οτι το δραματοποιείες, μιλώντας για καταστροφή. Πολλές γυναίκες θα ήθελαν το άξιο και όμορφο ΑΓΟΡΙ, παρά την ακαλαίσθητη συνήθεια. Μου κάνει εντύπωση που τον αποκαλείς αγόρι. Σε όλο το ποστ, βλέπω να μιλάς για αυτόν, σαν να είναι αγόρι, για να μην πω βρέφος. Και δεν νομιζω οτι αυτό εκκινεί απο την δική του μεριά, αλλά απο την δική σου. Το προσωπικό σου στοίχημα, φαινομενικά ήταν να κοπέι η συνήθεια, αλλά βαθύτερα, δεν ήταν να απεξαρτηθεί απο τους γονείς, αλλά να εξαρτηθεί σε σένα. Γίνομαι τολμηρή λέγοντας αυτά, αλλά επέτρεψέ μου να κάνω τις υποθέσεις μου και διέψευσέ με αν θέλεις.
Στη τελευταία σου παρατήρηση ότι το να γνωστοποιώ στους φίλους το θέμα...... έχω να σε ρωτήσω γιατί πρέπει να το αποκρύψω από τους φίλους; Τι είναι και πρέπει να κρυφτεί το θέμα αυτό; Μυστικά του κράτους; Αν είναι κάτι που είναι άξιο ντροπής ας το διορθώσει. Αν δεν είναι άξιο ντροπής τότε γιατί να μην το συζητήσουμε;
