Printable View
τι να κανουμε, καποιοι ανθρωποι εχουν ορισμενες ιδιαιτεροτητες. εμεις εχουμε πολυ ευαισθητη και ευθραστη ψυχη που τραυματιζετα πολυ ευκολα... δεν πειραζει πανικουλα.. καλυτερα ευαισθητοι και σκεπτομενοι και ας ποναμε πολυ καμια φορα παρα αναισθητοι σε εναν τελοιο κοσμο ψευδαισθησεων..
εχεις παιδακι πανικουλα?μπραβο! δεν το ηξερα.. ποπο αυτος ειναι ενας μελλοντικος μου φοβος. αν θα καταφερω να κανω ενα παιδακι και να τα βγαλω περα τοσο αδυναμη που ειμαι καποιες φορες..
θα προτειμουσα να ειμαι αναισθητη.
αν ηξερα οτι τελικα θα τραυματηστει τοσο η ψυχη μου θα επερνα τα μετρα μου απο νωρις
τωρα φοβαμαι μην κολησα την γρυπη γιατι φταρνιζομαι εδω και μερες και εχω τρομοκρατηθει μην κολισω τον μικρο αν εχω την γρυπη.
Quote:
Originally posted by annouk
εχεις παιδακι πανικουλα?μπραβο! δεν το ηξερα.. ποπο αυτος ειναι ενας μελλοντικος μου φοβος. αν θα καταφερω να κανω ενα παιδακι και να τα βγαλω περα τοσο αδυναμη που ειμαι καποιες φορες..
ναι εχω εναν γιο στα 7 παει.στα 23 τον εκαναπριν αρχησω να εχω αυταστα 28 μου δλδ.
και εγω αγχωνομαι γιαυτο το θεμα αν θα μπορεσω να κανω και αλλο.
μαρεσουν πολυ τα παιδια και μελλοντικα θα ηθελα να κανω αλλα 3αλλα δυσκολο
μην αγχωνεσαι.. κοιτα να χαρεις την καθε στιγμη με τον παιδακι σου ειδικα τωρα που ειναι μικρουλης και αυτος αλλα και εσυ και αν τυχει να ερθει και αλλο παιδακι στη ζωη σου καλως.. εισαι πολυ τυχερη που εχεις τον γιο σου. σκεψου ποσες γυναικες ταλαιπωρουνται να αποκτησουν εστω ενα παιδακι πανικουλα..διανυουμε δυσκολους καιρους απ ολες τις αποψεις!
μολις επαθα μια τρομερη κριση πανικου μεσα στον υπνο μου. με πηρε για λιγο ο υπνος και πεταχτηκα αποτομα τρεχωντας μεχρι τον μπανιο, χωρις να εχω ξυπνησει καλα και φωναζοντας οτι πεθαινω, ζαλιζομαι, λυποθυμαω και η μητερα μου ετρεχε πισω μου να με προφτασει αλλα εγω δεν μπορουσα να ξυπνησω και να συνελθω, και οταν αρχισα να καταλαβαινω τι γινεται ετρεμα, η καρδια μου χτυπαγε σαν τρελλη και συνειδητοποιησα τι ακριβως ειχε συμβει. αυτο ειναι κατι το οποιο παθαινω σε περιοδους εντονου στρεσ ειδικα τα βραδια που παω να χαλαρωσω και να ξεχαστω. σαν να αντιδραει το σωμα μου μονο του. το εχει νιωσει κανεις σας ποτε αυτο το γεγονος που περιεγραψα?
Στον υπνο μου ποτε δεν μου εχει συμβει καμια κριση .
Στον ξυπνιο μου τωρα και συγκεκριμενα σημερα ειχα 2 κρισουλες - κρισεις .Μια στο σπιτι και μια πανω στο μηχανακι !!!
Προσπαθησε μια φορα οσο δυσκολο κ αν σου φανει ΝΑ ΜΗΝ ΤΡΕΞΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ...κατσε εκει που εισαι και παρε βαθιες αργες ανασες βαζοντας και το χερι μπροστα στην μυτη σου ...
Θα ζαλιστεις ,θα αισθανθεις ασχημα ,αλλα θα σου περασει και θα εχεις κερδισει ενα ειδος ελεγχου απεναντι στον #$@#@πανικο..
Τωρα τελευταια που αποφασισα να παρω και εναν διαδρομο για να φτιαξει και η φυσικη κατασταση και να χασω και κανενα κιλο , καθε φορα που κοντευω να τελειωσω την ασκηση με πιανει η γνωστη \"εγκεφαλικη\" ζαλαδα και νομιζω οτι θα πεσω ..(τι αλλο κουφο συμπτωμα θα βιωσω ρε γαμωτο!!)
Να σκεφτεις οτι την πρωτη φορα (πριν απο μια εβδομαδα) που πηγα στο καταστημα για να δοκιμασω ποιον διαδρομο θα παρω με επιασε ζαλαδα στα 2 λεπτα ασκησης !!!!! Τωρα πλεον βγαζω ανετα 40-50 λεπτα προγραμμα ...
Οταν σας πιανει πανικος νοιωθετε πισεση στο κεφαλι και σαν να σφιγγονται τα δοντια σας ?
annouk ναι...σπανια στον υπνο βεβαια και ειναι απο τις χειροτερες , αλλα μεσα στο τελευταιο 2μηνο 2 φορες μου συνεβη...βεβαια αυτο το καλοκαιρι μπορει επισημα να χαρακτηριστει ενα απο τα χειροτερα καλοκαιρια της ζωης μου καθως αυτο μεσα στον υπνο μου ειχε συμβει οταν πρωτοξεκινησε το προβλημα , πριν αρχισω θεραπεια κι επειτα στα 10 χρονια καποιες ελαχιστες φορες....εχει μια ειδικη ονομασιαμ nocturne panic η καπως ετσι , το ειχα διαβασει σε ενα αμερικανικο site για την υγεια..
ασχετο-θα ανοιξω τοπικ για αυτα που περναω τελευταια γιατι θα σκασω!
σημερα κανει πολυ ζεστη και η ζεστη φουντωνει ολα μου τα προβληματα!!!.. επισης σημερα χωρισα απο μια σχεση που ειχα τους τελευταιους δεκα μηνες και πιστευω ειναι απο τις καλυτερες αποφασεις που εχω παρει. θα ανφερθω καποια αλλη στιγμη συγκεκριμενα σε αυτο το θεμα παντως αυτο που εχω να πω ειναι οτι μερικοι ανθρωποι αν τους το επιτρεψεις μπορουν να σε καταστρεψουν.. δυστυχως εγω το επετρεψα..
Quote:
Originally posted by annouk
σημερα κανει πολυ ζεστη και η ζεστη φουντωνει ολα μου τα προβληματα!!!.. επισης σημερα χωρισα απο μια σχεση που ειχα τους τελευταιους δεκα μηνες και πιστευω ειναι απο τις καλυτερες αποφασεις που εχω παρει. θα ανφερθω καποια αλλη στιγμη συγκεκριμενα σε αυτο το θεμα παντως αυτο που εχω να πω ειναι οτι μερικοι ανθρωποι αν τους το επιτρεψεις μπορουν να σε καταστρεψουν.. δυστυχως εγω το επετρεψα..
τωρα π χωρισες θα δεις οτι θα μοιωθουν οι κρησεις.
και εμενα τα βραδια με πιανανε συνηθως.
εχω μηνα να παθω κρηση και ανυσηχω χααχχα.
προσπαθησε τα βραδια να διαβαζεις καποιο ομορφο μυθηστορηα να ξεχνεσαι ,γιατι εκεινες τις ωρες οπως και σε μενα το μυαλο σκευτεται δυσαρεστα πραγματα.
η ψυχαναλυση συνεχιζεται..οι κρισεις μειωθηκαν σημαντικα αλλα τα σωματικα συνεχιζουν να με ταλαιπωρουν ολη μερα..αχ....
Καλημέρα. Ένας από τους λόγους που γράφω είναι γιατί θέλω να συμμετέχω κάπου όπου δεν είμαι το φρικιό που δεν την παλεύει. Δεκατέσσερα χρόνια τώρα έχω περάσει όλα αυτά που βλέπω ότι σας ταλαιπωρούν, κι άλλα τόσα. Έχω αναπτύξει την ικανότητα όταν απορρίπτω κάτι από όλα όσα νομίζω ότι μου συμβαίνουν ή μπορεί να μου συμβούν και να με απειλήσουν να μπορώ να βάζω αμέσως άλλα στη θέση τους. Έχω περάσει χιλιάδες φορές το στάδιο \"τρελαίνομαι\" κι ακόμα περισσότερες το \"πεθαίνω\". Χρόνια πολλά τώρα πεθαίνω κάθε βράδυ από λογιών ασθένειες. Έχω \"περάσει\" εγκεφαλικά, παράλυση, εμφράγματα, αλλεργικά σοκ, σχιζοφρένειες, φόβους για σεισμούς, εγκλωβισμούς, διαρρήξεις, πυρκαγιές, τσιμπήματα εντόμων, επαφής, μικροβίων, δερματικών, αναπνευστικών ασθενειών. Φοβάμαι τον αέρα που αναπνέω και, εννοείται, το φαΐ που τρώω, παρόλο που λατρεύω το φαΐ - ξεκίνησε με το φόβο της κατάποσης και έχει εξελιχθεί στο φόβο του αλλεργικού σοκ, οπότε κάθε τροφή είναι ύπουλη και θανατηφόρα απειλητική, ακόμα κι ότι τρώω 35 χρόνια τώρα χωίς πρόβλημα, ακόμα κι αν είμαι τελικά απόλυτα υγιής. Και τα φάρμακα που μου συνέστησε ο δικός μου θεραπευτής δεν μπορώ να τα πάρω γιατί κι αυτά τα νιώθω απειλητικά για την υγεία μου, σωματική και ψυχική. Έχω εξασκηθεί στο να δουλεύω, να πίνω ποτό, να φλερτάρω, να συμμετέχω σε κινητοποιήσεις και παράλληλα να νιώθω ότι αφήνω την τελευταία μου πνοή. Κάθε μέρα. Με πιάνει μόνο το ποτό, αλλά κι αυτό το πληρώνω την άλλη μέρα με πιο δυνατές κρίσεις. Νομίζω ότι το λάθος που έκανα ήταν ότι υποτίμησα ό,τι μου συνέβαινε, αλλά και ότι υπερτίμησα τις δυνάμεις μου. Πήγα κόντρα στην κόντρα και ζήτησα πολύ αργά βοήθεια. Όσες αλλαγές κι αν κάνω πια αργούν να δείξουν αποτέλεσμα. Απορώ μόνο που τους ανθρώπους που συναντώ εδώ δεν τους βρίσκω πουθενά στην καθημερινή ζωή, πράγμα που με κάνει να νιώθω η τρελή του χωριού. Μάλλον όλοι έχουμε εξασκηθεί στο να κρυβόμαστε καλά. Κυκλοφορούμε όλοι σαν να μην τρέχει τίποτα, κι από κάτω γίνεται ο κακός χαμός. Χαίρομαι που σας βρίσκω.
ΥΓ.: Όσο για μια προηγούμενη συζήτηση, δεν πιστεύω ότι οι άνθρωποι που πασχίζουν για την επιβίωση έχουν απαλλαγεί από την κατάθλιψη, απλώς δεν έχουν την πολυτέλεια της εκδήλωσής της. Εγώ μπορεί να υποφέρω κάθε μέρα από μυριάδες συμπτώματα, αλλά δεν έχω τις παθολογικές συμπεριφορές που έχει ο άνεργος (όχι ακόμα τουλάχιστον) ή ο εξαθλιωμένος και που είναι πολύ πιο ουσιαστικά απειλητικές για την ύπαρξη (αυτοκτονίες, δολοφονίες και κάθε τύπου παραβατική συμπεριφορά). Δε γλιτώνει κανείς, απλώς εμείς που έχουμε φαΐ και σπίτι εκδηλώνουμε την απελπισία μας περισσότερο απειλητικά σε εμάς και όχι στο κοινωνικό σύνολο γιατί έχουμε την ψευδαίσθηση ότι είμαστε ενταγμένοι.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ NISAFI ΚΑΙ ΚΑΛΩΣΟΡΙΣΕΣ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ!
ΖΗΤΗΣΕΣ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. Η ΒΕΛΤΙΩΣΗ ΘΑ ΕΡΘΕΙ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΑΡΓΑ. ΣΤΕΚΟΜΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΣ, ΟΤΙ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΑΣ ΕΔΩ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΒΡΙΣΚΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΝΙΩΘΕΙΣ Η ΤΡΕΛΗ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ...ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΟ ΕΞΗΣ: ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΟΥ ΧΩΡΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΚΑΤΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ (ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ-ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΑ ΣΕ ΥΠΟΤΡΟΠΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ), ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ 2 ΑΤΟΜΑ ΣΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΠΕΛΕΞΑ ΕΓΩ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ. ΚΙ ΑΥΤΟ, ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ, ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΟΛΟΙ, ΟΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΧΑΣΙΜΟ ΧΡΟΝΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΞΗΓΕΙΣ ΤΙ ΣΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΠΕΤΥΧΗΜΕΝΗ ΓΥΝΑΙΚΑ 30 ΕΤΩΝ, ΜΕ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΓΑΜΟ, ΑΓΑΠΗΤΗ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ, ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΣΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΝ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΝ. ΕΜΕΙΣ, ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕΙ ΤΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΖΗΝ, ΣΤΡΕΦΟΥΜΕ ΤΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ ΜΑΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ..
καλημερα σε ολους ,δυστηχος δεν εχω πια συνδεση στο σπιτι και πρεπει να ερχομε σε internet kafe ,πραγμα που με αρωστενει γιατι πρεπει να ειμαι μακρια απο το σπιτι μου !!! τελοσ παντον .nisafi ολα αυτα που γραφεις τα περναμε ολοι εδω για πολλλα χρονια οπως ανακαλυψες μαζι με αλλα πολλα και διαφορετικα συμπτωματα ,αυτο για την εξασκηση να κρυβομαστε ξαναπεστο.....ποσες κρισης εχω περασει μεσα σε παρεες και μαγαζια χωρις να το παρει κανεις χαμπαρη ,αμετρητες .ειναι και αυτο ενα απο τα παιχνιδακια της κρισης φαινετε σου μαθενει τον τροπο να το κρυβεις φαντασου διαφορετικα τι θα συνεβενε τοσοι που ειμαστε θα πεφταμε ολοι κατω θα περιμεναμε ασθενοφορο και θα φωναζαμε ολοι μαζι βοηθεια !!!!! χαμος .αναρωτιεμε ομως μονο αυτο μας εχει μαθει να κρυβουμε ??? η και διαφορα αλλα συνεσθηματα πχ πολυς χαρας , μεγαλου στρες ,κτλ φοβουμενοι μην παθουμε απο την εντονη εκδηλωση τους και αλλη μια κριση ??? φαυλος κυκλος .καλος ηρθες παντως και μην ντρεπεσε για αυτα που παθενεις κανεις δεν καταλαβενει τι περναμε στην πραγματικοτητα
Ευχαριστώ για το καλωσόρισμα και την υποστήριξη. Εννοείται ότι είναι μεγάλη φρίκη το ενδεχόμενο να συμβεί όντως κάτι πραγματικά συγκλονιστικό. Τρομοκρατούμαι στη σκέψη ότι δε θα αντεπεξέλθω, ότι αν καποιος χρειαστεί να στηριχτεί πάνω μου θα καταρρεύσει μαζί μου. Θέλω να πιστεύω ότι ίσως και να μην είναι μόνο τραυματικά όλα αυτά που μας συμβαίνουν. Ίσως σε αναγκάζουν να μάθεις πράγματα για τον εαυτό σου στην προσπάθειά σου να απαλλαγείς από τα συμπτώματα. Ίσως πάλι να έχω απλώς ανάγκη για happy end και να το πιστεύω αυτό. Αν και δεν μπαίνω πολύ συχνά στο φόρουμ γιατί θέλω να κάνω ότι δε με απασχολεί συνέχεια η κατάστασή μου, όποτε σας διαβάζω νιώθω πολύ καλύτερα. Μαζί με τις ατομικές προσπάθειες, νομίζω ότι βοηθάει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλο, έστω ιντερνετικά.