Κοινωνική Φοβία

Quote:

---

Originally posted by gus1973
Το μεγάλο βήμα ήταν ότι πριν ξεκινήσω γνωστοποίησα στο κοινό ότι είμαι αγχωμένος και ότι υπάρχει πιθανότητα να κομπιάσω στα πρώτα λεπτά. Έκανα και λίγο χιούμορ και πήγαμε παρακάτω.

Νιώθω περήφανος για τον εαυτό μου ..............

Σας ευχαριστώ όλους παιδιά! Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Αναγνωρίζω ότι ο δρόμος μας είναι δύσκολος αλλά όχι αδιάβατος... Θα την βρούμε την άκρη :) :)

---

Χαιρομαι που τα καταφερες, χαιρομαι για ολο το μηνυμα, μα πιο πολυ χαιρομαι που διαβαζω οτι νιωθεις περηφανος για σενα. Αλλα και για την αισιοδοξη κ διαφορετικη σου σταση στο απο δω κ περα:) Ολα αυτα ειναι πολυ ομορφα κ ενθαρρυντικα μηνυματα. Για ολους μας πιστευω! Μπραβο σου, για ολα αυτα λοιπον!:):)

μακαρι να ειχα το κουραγιο σου...εγω παντως οταν μου ζητησουν να κανω τη παρουσιαση η θα παω μεθυσμενος η θα εχω πλακωθει στα xanax απο πριν....η θα το πω στη καθηγητρια ελπιζω να καταλαβει...ψυχολογοι ειναι οι καθηγητες εξαλλου

Υπάρχει και αλλη λύση. Να την κανεις με ελαφρα πηδηματακια - να λακιξεις - να φυγεις τρεχοντας απο τη μαχη. Αυτο μαλλον θα κανω αυριο εγω. Οχι σε παρουσιαση αλλα σε μια δυσκολη κατασταση που εχω να αντιμετωπισω...

Παιδιά σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
@ katatonia αν πριν από ένα χρόνο με ρώταγες αν πιστεύω ότι κάποτε θα έχω τη δύναμη να υποστηρίξω ένα θέμα μπροστά σε κοινό θα απαντούσα κατηγορηματικά \"όχι\". Κάτι άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει...

Υποστηρίζεις τον εαυτό σου όμως Gus,κι αυτό είναι απείρως πιο σημαντικό...Μπράβο σου.Και συγχαρητήρια για την επιτυχία που είχε το εγχείρημά σου.Να δώσεις στον εαυτό σου την πίστη που του αξίζει και όλα θα πάνε μία χαρούλα.Έτσι,επέμενε και προχώρα!

gus δε φανταζεσαι ποσο το θελω...ονειρευομαι να μιλαω μπροστα στο κοινο στην εδρα με μικροφωνακι και νιωθω υπεροχα.υπαρχουν στιγμες που νευριαζω απιστευτα με τον εαυτο μου και λεω γαμ%$μενη φοβια θα σε νικησω!αλλα @@ μολις ερχεται η στιγμη δε μπορω να κανω τπτ.χθες να φανταστεις ημουν στο αγαπημενο μου μπαρ και ερχεται η μπαργουμαν να με χαιρετησει και εσταζα απο ιδρωτα...ρομπα εγινα.το χειροτερο απολλα ειναι οτι το ειχα προβλεψει οτι θα ερθει να μου μιλισει!μολις την ειδα να σηκωνεται απο το τραπεζι ειπα απο μεσα μου οχι ρε γαμοτο εδω ερχεται!και ειναι και ωραια κοπελα και γουσταρα...αν ειναι να συνεχιστει ετσι η ζωη μου να μου λειπει...επισης δε θελω να παω σε ψυχιατρο γτ θα βρει και αλλα απο καταθλιψη και αυτοκτονικους ιδεασμους μεχρι φοβιες και θα καταληξω να πινω ολοκληρο τον εοφ απο φαρμακα.

το προβλημα γινεται ακομα πιο ακραιο γτ ΔΥΣΤΗΧΩΣ ειμαι ωραιος(δε το λεω απο ψωνιο!μακαρι να ημουν ασχημος!!)και ερχονται κοριτσια και μου τη πεφτουν στα ισα και οσο και να θελω να προχωρησω δε με αφηνει η γαμ&μενη φοβια.και φυσικα ελα στη θεση μου να σου λενε οι φιλοι σου πηγαινε ρε μλκ τι καθεσαι????και δε ξερω τι να τους πω...οτι φοβαμαι????λολ

πλεον εχω στηριξει ολες μου τις ελπιδες στις σπουδες μου στη ψυχολογια για να το ξεπερασω...

Quote:

---

Originally posted by jimi25
ρε παιδιά αν κάποιος που ιδρώνει κάνει ράνει σε ένα τραπέζι πχ. ότι και καλά νομίζει ότι δεν είναι αστείος είναι βαρετός δεν τραβάει τη προσοχή της παρέας μπορεί να πει κάποιες κουβέντες και να μην του δώσουν όλοι σημασία,μπορεί να παρουσιάσει μια εργασία και να κομπλάρει,να πάει να μιλήσει και να μπερδέψει τα λόγια του να πει μια μαλακία που ίσως τον παρεξηγήσει κάποιος, δεν είναι λύση να πεί στα @@ μου?αυτός είμαι και τέλος?με τους κολητούς μου είμαι άνετος,με την οικογένοιά μου άνετος,με την γκομενά μου άνετος.(και να μην είναι και με αυτους πάλι δε τρέχει) θυμάμαι αρκετά χρόνια της ζωής μου να σκέφτομαι \"είπα μαλακία,μίλησα και δε με προσέξανε,λέω αστεία και δε γελάνε\" δεν είναι κατι τραγικό, στα @@ μου,από τότε που το έχω εφαρμόσει αυτά στο πρόβλημα που ονομάζεται κοινωνική φοβία έχω βελτιωθεί κατά πολύ
Τελικά σκέφτομαι, μήπως είμαστε λίγο ψώνια,θέμε να είμαστε το επίκεντρο της παρέας να λέμε όλο έξυπνες ατάκες και να τραβάμε τη προσοχή?δεν είναι κακό να βλέπεις και να ακούς τους άλλους,να μην είσαι ανταγωνιστικός...παρουσιάζ� �ις την εργασία σου με ότι αποτέλεσμα έχει,θυμάμαι όταν σπούδαζα και άλλα παιδια που παρουσίαζαν εργασίες κολούσαν και μερικές φορές δε μπορούσαν να συνεχίσουν,και σκέφτομαι,το παιδί που παρουσίασε την εργασία και κόλησε έκανε κάτι κατακριτέο?πως μου φάνηκε στα μάτια μου?έκανε κάτι κακό που έπρεπε να ντρέπεται για αυτό???...όχι δε μου φάνηκε κακό,σχεδόν μετα από κάποια λεπτά ούτε που το θυμόμουν,ο κάθε άνθρωπος έχει πολλά στο μυαλό του για να σκεφτεται συνέχεια τι έκανα εγώ στην παρουσίαση...έτσι φαίνεται και στα μάτια και των άλλων,οπότε άμα το κάνω και εγώ δεν είναι κάτι κακό...
Αυτή η παρατήρηση με βοήθησε να ξεπεράσω σε μέγιστο βαθμό την κοινωνική φοβεία,στα μάτια μου δε βλέπω τον άλλο \"κάπως\" επειδή κόλησε στην παρουσίαση, μου μίλησε και τραύλισε κτλ. κτλ. που εγώ το σκεφτόμουν και δε μπορόυσα να κοιμηθώ για μέρες όταν το έκανα γιατι το έβαζα στο μεγενθυντικό φακό και το έκανα πενταπλάσιο...γνώμη μου είναι το \"αυτός είμαι\" δέχομαι τον εαυτό μου,απολαμβάνω τα άτομα που είναι η ψυχή της παρέας και εκμεταλεύομαι το ταλέντο τους να διασκεδάζουν τους άλλους και εμένα μαζί και όχι να τους ζηλεύω και να μιζεριάζω με αυτολύπηση γιατί να μην είμαι έτσι, να μην είμαι άνετος και τα λοιπα σκατά...
ΔΕ θέλω να το παίξω ότι έχω πιάσει το νόημα και έχω καταλάβει τη ζωη,ίσα ίσα καθημερινά βιώνω στιγμές ίσως υπερβολικού άγχους,όπως για ορισμένες ευθύνες που αναλαμβάνω στη δουλεία μου,αλλά αυτό που έχω καταφέρει είναι πλέον ότι μπορώ να πάω σε μια εκδήλωση σαν τον άνθρωπο και να περάσω καλά...παλιότερα αυτό ήταν μαρτύριο για μένα...
Με λίγα λόγια θέλω να πω ότι πρέπει που και που να λέμε στα παλία μου τα παπούτσια,παρά να πιεζόμαστε να γίνουμε κάτι άλλο,και έχω παρατηρήσει ότι αν το καταφέρεις αυτό,αυτόματα πετάς και τις ωραίες ατάκες σου επειδή νοιώθεις πιο άνετα και δε \"κομπλεξάρεσε\"...

υγ:ο κύριος μορφέας να με βοηθούσε λίγο να κοιμόμουν καλύτερα θα ήταν όλα πιο βολικά...αλλά τέσπα

υγ2:αυτές τις σκέψεις που με έχουν βοηθήσει πάρα πολύ τις έχω σκεφτεί μόνος αλλά κανονικά θα έπρεπε να μου τις έιχε πει καποιος ψυχολόγος ίσως στον οποίο να έπρεπε να είχα απευθυνθεί πριν χρόνια...

---

Θα συμφωνησω με τον jimi25 σε αυτο που λεει.Και εγω μια απο τα ιδια ειμαι και τωρα τελευταια το εχω σκεφτει και το εχω εφαρμοσει και εγω αυτο το «στα @@ μου».Συνεχεια σκεφτομαστε το πως θα μας δουνε οι αλλοι σε μια παρεα π.χ. και τι εντυπωση θα δημιουργησουμε και τι θα πουνε για μας.Αν θα πουμε κατι με λαθος τροπο ή κατι που δεν θα αρεσει κτλ.Πιστευω πρεπει να ειμαστε πιο αδιαφοροι στο τι λενε οι αλλοι για εμας και να μην μας ενδιαφερει τοσο πολυ.

Εγω τωρα π.χ. αν ειναι να βγω με καποια ατομα που δεν ξερω τοσο καλα,φιλους φιλων μου κτλ θα παω πιο πολυ με το σκεπτικο οτι ειμαι αυτος που ειμαι,θα πω αυτα που εχω να πω και στα @@ μου και σε οποιον αρεσω.Οτι ειναι να γινει ας γινει και ας με συμπαθησει οποιος ειναι να με συμπαθησει.Βεβαια αυτο ειναι μονο ενα σκεπτικο και στα λογια ολα ειναι ευκολα.Ουτε εγω εχω καταφερει να ειμαι πληρως ετσι και δεν ειμαι τοσο χαλαρος και ανετος και το προσπαθω ακομα πολυ με μικρα βηματακια αλλα απλως ειναι μια λογικη που σε βοηθαει.Αυτο θελω να πω.

Επισης πιστευω οτι ειναι και πιο ειλικρινες προς αυτους που εχεις απεναντι σου αλλα και προς τον ιδιο σου τον εαυτο απο την αποψη οτι μπορει καποιος για να προκαλεσει εντυπωσεις σε μια παρεα π.χ. να παρουσιασει τον εαυτο του καπως αλλιως και οχι οπως ειναι στην πραγματικοτητα. Ενω οταν δεν σε ενδιαφερει τι γνωμη θα σχηματισουνε οι αλλοι για εσενα τοτε λες αυτο που πραγματικα σκεφτεσαι και θελεις να πεις και εισαι αυτος που πραγματκα εισαι.

Quote:

---

Originally posted by katatonia
gus δε φανταζεσαι ποσο το θελω...ονειρευομαι να μιλαω μπροστα στο κοινο στην εδρα με μικροφωνακι και νιωθω υπεροχα.υπαρχουν στιγμες που νευριαζω απιστευτα με τον εαυτο μου και λεω γαμ%$μενη φοβια θα σε νικησω!αλλα @@ μολις ερχεται η στιγμη δε μπορω να κανω τπτ.χθες να φανταστεις ημουν στο αγαπημενο μου μπαρ και ερχεται η μπαργουμαν να με χαιρετησει και εσταζα απο ιδρωτα...ρομπα εγινα.το χειροτερο απολλα ειναι οτι το ειχα προβλεψει οτι θα ερθει να μου μιλισει!μολις την ειδα να σηκωνεται απο το τραπεζι ειπα απο μεσα μου οχι ρε γαμοτο εδω ερχεται!και ειναι και ωραια κοπελα και γουσταρα...αν ειναι να συνεχιστει ετσι η ζωη μου να μου λειπει...επισης δε θελω να παω σε ψυχιατρο γτ θα βρει και αλλα απο καταθλιψη και αυτοκτονικους ιδεασμους μεχρι φοβιες και θα καταληξω να πινω ολοκληρο τον εοφ απο φαρμακα.

το προβλημα γινεται ακομα πιο ακραιο γτ ΔΥΣΤΗΧΩΣ ειμαι ωραιος(δε το λεω απο ψωνιο!μακαρι να ημουν ασχημος!!)και ερχονται κοριτσια και μου τη πεφτουν στα ισα και οσο και να θελω να προχωρησω δε με αφηνει η γαμ&μενη φοβια.και φυσικα ελα στη θεση μου να σου λενε οι φιλοι σου πηγαινε ρε μλκ τι καθεσαι????και δε ξερω τι να τους πω...οτι φοβαμαι????λολ

πλεον εχω στηριξει ολες μου τις ελπιδες στις σπουδες μου στη ψυχολογια για να το ξεπερασω...

---

Δυστυχως katatonia σε καταλαβαινω και ξερω τι αισθανεσαι.Λογω του οτι «φοβαμαι» ,ντρεπομαι και ισως λογω χαμηλης αυτοπεποιθησης και αλλων τετοιων δεν παιρνω την πρωτοβουλια να παω να μιλησω σε κοπελες που μου αρεσουνε αλλα και γενικοτερα οταν μιλαω με κοπελες ειναι κατι αγχοτικο για μενα..Και το οτι ειμαι «ωραιος»(επισης ουτε εγω το λεω απο ψωνιο ελπιζω να μην παρεξηγηθω) το κανει ακομα πιο δυσκολο γιατι ετσι προκαλουνται και καταστασεις που με κανουν να νιωθω πολυ αμηχανα και ειναι αγχοτικες(οπως το να μου την πεσει καποια κτλ.).Απο την μια προσπαθεις να αποφυγεις τετοιες καταστασεις(απο την αποψη οτι ειναι κατι το πολυ δυσκολο για σενα ενω στην πραγματικοτητα το θελεις και η συνειδητοποιηση αυτου του πραγματος ,δλδ οτι το θελεις αλλα λογω της φοβιας που εχεις προσπαθεις να το αποφυγεις, σε κανει να νιωθεις ακομα πιο ασχημα με τον εαυτο σου) και απο την αλλη δημιουργουνται χωρις να το προκαλεις εσυ.Ειναι σαν καταρα!(ενταξει το δραματικοποιησα και λιγο!)

Και επισης και αυτο που λες με τους φιλους σου.Αυτοι μου λενε «χωσου, κανε κατι με αυτην και εκεινη αφου σε γουσταρουνε» κτλ. Και εγω επειδη δεν μπορω να πω οτι «φοβαμαι» βρισκω ηλιθιες δικαιολογιες και τους λεω οτι και καλα «δεν μου αρεσει επειδη εχει αυτο και εκεινο».Εχω χασει πολλες ευκαιριες δυστυχως και το μετανιωνω συνεχεια.Και το χειροτερο ειναι οταν σκεφτομαι το ποσο διαφορετικη θα μπορουσε να ειναι η ζωη μου χωρις να φοβαμαι και ποσα πραγματα εχω χασει ολα αυτα τα χρονια γενικοτερα και οχι μονο στο θεμα των σχεσεων.Τεσπα τι να κανεις ομως.Το μονο που μπορεις να κανεις ειναι σιγα σιγα να αντιμετωπιζεις τους φοβους σου κατα μετωπο ωστε να τους ξεπεραεις.Ευκολο στα λογια και δυσκολο στην πραξη.

Quote:

---

Originally posted by gus1973
Παιδιά σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
@ katatonia αν πριν από ένα χρόνο με ρώταγες αν πιστεύω ότι κάποτε θα έχω τη δύναμη να υποστηρίξω ένα θέμα μπροστά σε κοινό θα απαντούσα κατηγορηματικά \"όχι\". Κάτι άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει...

---

Επομένως Gus,
ή στιγμή που άρχισε να γίνεται το κλικ της αλλαγής ήταν όταν αποφάσισες να κάνεις ψυχοθεράπεία, αν θυμάμαι καλά; :)

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by gus1973
Παιδιά σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
@ katatonia αν πριν από ένα χρόνο με ρώταγες αν πιστεύω ότι κάποτε θα έχω τη δύναμη να υποστηρίξω ένα θέμα μπροστά σε κοινό θα απαντούσα κατηγορηματικά \"όχι\". Κάτι άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει...

---

Επομένως Gus,
ή στιγμή που άρχισε να γίνεται το κλικ της αλλαγής ήταν όταν αποφάσισες να κάνεις ψυχοθεράπεία, αν θυμάμαι καλά; :)

---

Όντως η αλλαγή ξεκίνησε από τη στιγμή της απόφασης. Ωστόσο τον πρώτο καιρό δεν ήθελα να το δω. Επαναλάμβανα (στον εαυτό μου, στην θεραπεύτρια και στους οικείους μου) ότι οι καταστάσεις δύσκολα ανατρέπονται και γι\' αυτό δεν απαιτώ και δεν περιμένω τίποτα. Μάλλον κρατούσα πισινή σε περίπτωση που τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως θα ήθελα. Με τον καιρό λύθηκα και άρχισα να είμαι περισσότερο ανοιχτός σε \"πειραματισμούς\" και \"εξερευνήσεις\"... Συνεχίζουμε την προσπάθεια και τον αγώνα...

συμφωνώ με αυτά που λες για αντιμετώπιση του φόβου. Όταν όμως ο φόβος σου δημιούργεί για αρκετά χρόνια αποφυγή και τελικά απειρία τί γίνεται; συμφωνώ και με το βήμα βήμα αντιμετώπιση αλλά εκεί που θες να γίνει άλμα είτε επαγγελματική ευκαιρία είτε να κερδίσεις κάποια γυναίκα που θέλεις πως το χειριζόμαστε;

ioanni,δε νομίζω πως κάποιος μπορεί να κάνει άλματα,αν δεν είναι έτοιμος γι αυτά.Μήπως πιέζεις τον εαυτό σου για δραστικές αλλαγές και σε αγχώνουν οι ευθύνες που αυτές συνεπάγονται;
Θα έλεγα πως η μέθοδος του Gus,αυτή η σταδιακή αλλαγή,η βήμα-βήμα είναι σίγουρα πιο αποτελεσματική σε τέτοιες περιπτώσεις.
Δεν θα δεις τρομερές αλλαγές από τη μία μέρα στην άλλη,αλλά σιγά σιγά οι μικρές επιτυχίες σου θα γίνονται περισσότερες,μέχρι να επιτευχθεί ο στόχος σου.

Quote:

---

Originally posted by ioannis2
συμφωνώ με αυτά που λες για αντιμετώπιση του φόβου. Όταν όμως ο φόβος σου δημιούργεί για αρκετά χρόνια αποφυγή και τελικά απειρία τί γίνεται; συμφωνώ και με το βήμα βήμα αντιμετώπιση αλλά εκεί που θες να γίνει άλμα είτε επαγγελματική ευκαιρία είτε να κερδίσεις κάποια γυναίκα που θέλεις πως το χειριζόμαστε;

---

ioanni2 το να κανεις ενα μεγαλο αλμα οπως λες δεν ειναι καθολου ευκολο.Γινεται αλλα για να το κανεις αυτο αν θες οπωσδηποτε να το κανεις πρεπει να βαλεις πολυ δυναμη και να ξεπερασεις «βιαια» τον εαυτο σου.Επισης το πιο πιθανο ειναι αν κανεις καποιο αλμα(αναλογως και την περιπτωση βεβεαι) τοτε η αλαγη που θα σου επιφερει αυτο σε εσενα(ψυχολογικα) δεν θα ειναι μονιμη ,αλλα μονο για την συγκεκριμενη φορα που θα κανεις το αλμα αυτο.Και γενικα πιστευω το να κανεις καποια αποτομη βεβιασμενη αλλαγη δεν ειναι και πολυ υγιες ψυχολογικα.Το πιο σωστο ειναι αυτο που λεει και η Rain και ο Gus.Βηματακι βηματακι και σιγα σιγα.Δυστυχως ετσι γινεται μονο.Και ετσι αν αλλαξεις με αυτον τον τροπο τον εαυτο σου και το πως σκεφτεσαι και βλεπεις τα πραγματα μεσα απο διαφορες εμπειριες, τοτε και η αλλαγη που θα κανεις θα ειναι πιο μονιμη και ουσιαστικη.
Τωρα οσο για τον φοβο που τελικα προκαλει την απειρια ξερω πολυ καλα πως αισθανεσαι γιατι μου εχει συμβει και εμενα.Ομως επειδη δεν μπορεις να γυρισεις τον χρονο πισω ,το μονο που μπορεις να κανεις ειναι να προσπαθησεις να αλλαξεις εσυ τωρα ωστε απο εδω και περα να αρχισει να γινεται και η ζωη σου πιο ποιοτικη.Μην καθεσαι και σκεφτεσαι τι εγινε στο παρελθον και χαλιεσαι.Απο εδω και περα τι κανεις ειναι το θεμα ωστε να μην γινουνε χειροτερα τα πραγματα αλλα να φτιαξουνε.Γιατι δυστυχως αν εχουμε γενικα ενα προβλημα και το αφησουμε ετσι, δεν προκειται να πανε τα πραγματα απο μονα τους προς το καλυτερο αλλα το αντιθετο.Πρεπει να προσπαθησεις για να αλλαξεις.Μακαρι να υπηρχε ενα χαπακι που αμα το παρουμε θα εξαφανιστουν ολα μας τα προβληματα(τα ψυχολογικα).Πιστεψε με θα το ειχαμε παρει ολοι πιστευω,αλλα απο οτι ξερω δεν υπαρχει :-P .

Quote:

---

Originally posted by gus1973

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by gus1973
Παιδιά σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
@ katatonia αν πριν από ένα χρόνο με ρώταγες αν πιστεύω ότι κάποτε θα έχω τη δύναμη να υποστηρίξω ένα θέμα μπροστά σε κοινό θα απαντούσα κατηγορηματικά \"όχι\". Κάτι άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει...

---

Επομένως Gus,
ή στιγμή που άρχισε να γίνεται το κλικ της αλλαγής ήταν όταν αποφάσισες να κάνεις ψυχοθεράπεία, αν θυμάμαι καλά; :)

---

Όντως η αλλαγή ξεκίνησε από τη στιγμή της απόφασης. Ωστόσο τον πρώτο καιρό δεν ήθελα να το δω. Επαναλάμβανα (στον εαυτό μου, στην θεραπεύτρια και στους οικείους μου) ότι οι καταστάσεις δύσκολα ανατρέπονται και γι\' αυτό δεν απαιτώ και δεν περιμένω τίποτα. Μάλλον κρατούσα πισινή σε περίπτωση που τα πράγματα δεν εξελιχθούν όπως θα ήθελα. Με τον καιρό λύθηκα και άρχισα να είμαι περισσότερο ανοιχτός σε \"πειραματισμούς\" και \"εξερευνήσεις\"... Συνεχίζουμε την προσπάθεια και τον αγώνα...

---

Μπράβο Gus.
Και είναι σημαντικό αυτό που λες. Δεν μπορούμε να περιμένουμε μαγικά αποτελέσματα, από τη μια στίγμή στην άλλη. Γιατί εκτός από το στόχο, σημασία έχει και το ταξίδι. Και μέσα στο ταξίδι, είναι και οι πειραματισμοί, και οι εξευρενευνήσεις που λες, και τα λάθη και τα σωστά και γενικά η ίδια η ζωή.
Καλή συνέχεια σου εύχομαι:)

νιωθω συχνα τον ιδιο φοβο πολλες στο δρομο,η στα μεσα μαζικη μεταφορας,οχι παντα στην ιδια ενταση,αλλα εχω παρατηρηση οτι οταν ειμαι πολυ χαρουμενος η πολυ εκνευρισμενος κανενα συναισθημα φοβου δεν με νικαει σε δημοσιους χωρους,μπορει κανεισ να μου πει αυτο που οφειλεται?ειναι καθαρα ψυχολογικο