http://www.youtube.com/watch?v=bCDIt50hRDs
Printable View
http://www.youtube.com/watch?v=bCDIt50hRDs
Ξέρεις, υπάρχει μια έννοια που λέγεται υγιής εγωισμός.Quote:
Originally posted by keep_walking
Αυτο προσπαθω για αυτο καταθετω αποψεις.
Ολα τα κανουμε για τον εαυτο μας εντελει,ακομα και οταν βοηθαμε τους αλλους, με μια λεξη με μια προταση ειναι για να καλυψουμε τις αναγκες του εαυτου μας.Γιατι νοιωθουμε αραγε την αναγκη να προσφερουμε?Quote:
Το μοίρασμα, είναι τροφή.
Παντοδυναμια οχι αλλα εμεις ειμαστε ο κοσμος κατα καποιο τροπο,αυτο που αντιλαμβανομαστε με τις αισθησεις μας και το μυαλο μας σαν κοσμο.
Αυταρκεια ειναι το νιρβαννα ισως που θελουμε να φτασουμε αλλα ειναι απιαστο?Δεν νομιζω να ειναι ψευδαισθηση.
Α καλα οσο παει και γινεται πιο μπερδεμενη η κατασταση,το καψα:p
Κατσε να πιω καμμια μπυρα να ευθυγραμμιστω:)
Δεν είναι κακό να ζούμε με βάση εμάς.
Το κέντρο του κόσμου μου να είμαι εγώ, να είμαι αυτεξάρτητος, να μην περιμένω διαρκώς επιβεβαίωση απο τους άλλους, χωρίς αυτό να σημαίνει οτι μπορώ να ζώ χωρίς κανέναν άλλο, χωρίς να μοιράζομαι πράγματα μαζί του ( γι αυτό και δεν πιστεύω στο εφικτό της πλήρους αυτονομίας - ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό και συμπροσδιορίζεται απο τις σχέσεις του με τους άλλους- δεν μπορεί να υπάρχει μόνος, καθώς δεν προήλθε απο το πουθενά, αλλά εν αλληλεξάρτηση).
Οταν γνωρίζω και σέβομαι τον εαυτό μου,
είναι πιθανότερο, να προσφέρω όχι τόσο για να λάβω, ποκομίζοντας πχ κάποιο αίσθημα υπεροχής ή επιβεβαίωσης, αλλά γιατί το απολαμβάνω.
Οχι επομένως για να καλύψω κάποια επιτακτική μου ανάγκη,
καθώς φροντίζω με εργαλείο τον υγιή εγωισμό μου, εμένα τον ίδιο, ώστε να μην έχω ανάγκη να λάβω αξία επειδή βοηθάω, ή να νιώσω αγαπητός και αρεστός απο τους άλλους.
Υπο τους όρους αυτούς, η προσφορά σαν απόρροια ενός υγιούς εγωισμού και μιας ανάγκης για την ίδια την προσφορά και την αλληλεγγύη, σαν ανάγκη δηλ για μοίρασμα και επικοινωνία ( γιατί εκτιμά κανείς οτι αυτό καθαυτό αξίζει), δεν είναι για μένα κάτι κηλιδωμένο απο έναν εγωισμό ανάγκης.
Ο κόσμος είναι αυτό που αντιλαμβάνεται ο καθένας σαν τέτοιο. Ας πούμε οτι όλοι βλέπουμε το ίδιο ερέθισμα αλλά το αναπαράγουμε μέσα μας, με βάση την ιδιοσυγκρασία μας, τα βιώματά μας, το ιδιαίτερο ποιόν μας.
ΑΠο την άποψη αυτή, ο καθένας έχει μέσα του έναν κόσμο δικό του.
Η δημιουργικότητα, είναι το να αντλεί κανείς υλικό απο τον κόσμο του και να το εκφράζει προς τα έξω.
Δηλαδή αντιλαμβάνομαι την δημιουργικότητα και ως γέφυρα για να επικοινωνήσουν σε ένα επίπεδο πραγματικού οι ετερόκλητοι κόσμοι του εκάστοτε δημιουργού με τον κάθε άλλο-αποδέκτη.
Επικοινωνία.
Ουσιώδες αγαθό, γιατί είτε το θέλουμε είτε όχι, είμαστε μέρος του συνόλου.
Και φυσικά όσο απαραίτητη είναι η επικοινωνία με τον άλλο, είναι και με τον εαυτό.
Γι αυτό και το να δίνω στον εαυτό μου τον χώρο να συνδεθεί με το μέσα του, στα πλαίσια μιας κατ επιλογήν μοναχικότητας, μου μοιάζει συχνά, αναγκαίο.
Quote:
Originally posted by keep_walking
Που νομιζεις οφειλεται αυτο?Καπως ετσι και για μενα.Quote:
Δεν λύνομαι, δεν δίνω στον άλλο την άδεια να με πλησιάσει. Η προοπτική μιας νέας γνωριμίας με γεμίζει άγχος. Όχι τόσο για την πρώτη φορά που θα συναντηθούμε, αλλά κυρίως για την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλω για να συντηρήσω μια νέα γνωριμία.
Να προσθεσω οτι αγχωνομαι γιατι θελω να δειξω το \"καλο\" εαυτο μου σε μια νεα γνωριμια.Γιατι?
Γιατι να με νοιαζει τοσο?
Ειναι σαν τη φωτογραφια...μερικοι δειχνουν τοσο αυθορμητοι οταν τους φωτογραφιζουν...αλλοι αισθανονται \"πιεση\".
Εχω μερικες απαντησεις αλλα θελω να ακουσω αλλες αποψεις.
Το υπόβαθρο όλης αυτής της συμπεριφοράς, είναι πιθανόν να εντοπίζεται στην έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης.
Μεγάλωσα σε ένα οικογενειακό περιβάλλον όπου οποιαδήποτε προσπάθεια μου αντιμετωπίζονταν … σιωπηλά.
Αν κάποιος μας παρατηρούσε από απόσταση θα έλεγε ότι βλέπει μια ήρεμη, καλή οικογένεια. Όμως, κατά βάθος κυριαρχούσε μια σιωπηλή αναταραχή. Η επιβράβευση και η αποδοχή ήταν σιωπηλές διαδικασίας. Ξέρεις, αυτό το «καλά τα πήγες…» αφήνοντας ένα υπονοούμενο ότι «θα μπορούσες να τα πας και καλύτερα…».
Τελείωσα το σχολείο με καλούς βαθμούς, πέρασα στο πανεπιστήμιο, πήρα όσα πτυχία μπόρεσα να πάρω, αλλά η αναζήτηση της επιβράβευσης και της αποδοχής δεν σταμάτησε ποτέ.
Μαζί με όλα αυτά ήρθε η τελειομανία, η προσπάθεια να είμαι πρώτος σε ότι και αν κάνω. Προσπάθεια που είχε προσωπικό κόστος. Η κοινωνική φοβία δεν άργησε να εμφανιστεί και μετά από κάποια χρόνια εμφανίσθηκαν και οι αγχώδεις διαταραχές.
Μια από τις σκέψεις η οποία με φρενάρει από το να κοινωνικοποιηθώ είναι ότι θα είμαι βαρετός ή ότι δεν είμαι αρκετά ενδιαφέρων ως άνθρωπος. Αν και οι άνθρωποι που με ξέρουν καλά υποστηρίζουν το αντίθετο δεν πείθομαι γι΄αυτό και πέφτω συνεχώς.
Τί πάει να πει λάθος βάση κ ποια ειναι η σωστη κινητηρια δύναμη?Quote:
Originally posted by keep_walking
Μου λεει οτι εχω επιτευγματα γιατι ειμαι αυτος ακριβως που ειμαι και δεν θα σταματησω να κατακτω πραγματα.
Αλλα δεν μπορω να βρω την ισορροπια και την ηρεμια με τον εαυτο μου.Δεν μπορω...πολυς κοσμος ειναι ετσι ισως δεν ξερω,καποιοι εχουν καταφερει απιθανα πραγματα τι ειναι αυτο που τους ωθει,ποια κινητηριος δυναμη?
Η δικια μου κινητηρια δυναμη νομιζω οτι ειναι ολη χτισμενη σε λαθος βαση?
Νομιζω οτι πολλες φορες εχει σημασια σε πρωτη βαση τουλάχιστον, ποιοι ειναι οι στοχοι μας.Τί θελουμε να πετυχουμε, προς ποια κατευθυνση.
Πάντως οι ολο κ περισσοτερες επιτυχιες μπορει να ειναι μια αναγκη για επιβράβευση που δεν ερχεται, για ενα δλδ δυνατο μπραβο που δεν ηρθε απο κει που χρειαστηκαμε. Ετσι το ζηταμε ετεροχρονισμενα (ισως) υποσυνειδητα.
Φτιαχνουμε δλδ το εδαφος, \"φωτιζομαστε\", \"φωναζουμε\" με αυτον τον τροπο \"ειμαι εδω, τα καταφερα, δες με\".
Ολο αυτο το κυνηγι νομιζω πώς σταματα, οταν για λιγο δουμε τί πραγματικα συμβαινει μ αυτο κ τί αναγκες μας αντανακλα.
Μια απο τα ιδια.Μηπως ειναι κανονας?Quote:
Μια από τις σκέψεις η οποία με φρενάρει από το να κοινωνικοποιηθώ είναι ότι θα είμαι βαρετός ή ότι δεν είμαι αρκετά ενδιαφέρων ως άνθρωπος. Αν και οι άνθρωποι που με ξέρουν καλά υποστηρίζουν το αντίθετο δεν πείθομαι γι΄αυτό και πέφτω συνεχώς.
Σοφια εχεις δικιο σε πολλα σημεια.
Αυτο που θελω να κατακτησω ειναι κοινωνικη αποδοχη ουσιαστικα οχι απο την αποψη της καταξιωσης που παιζει και το ρολο της και αυτη...αλλα να μπορω κυριως να επικοινωνω ελευθερα με το κοσμο χωρις να με βασανιζουν ενα καρο ανασφαλειες και αγχη.Να διασκεδαζω πραγματικα την επικοινωνια γιατι δεν υπαρχει και κατι πιο ουσιαστικο εντελει.
Μπορει ομως Keep ο ανθρωπος που μας πλησιαζει να μην χρειαζεται απαραιτητα ενα καλο βιογραφικο ή τις δεκαδες επιτυχιες μας για να μας προσεγγισει. Για να εντυπωσιαστει. Αυτο ειναι η δικη μας αναγκη κ μονο, που ισως νιωθουμε πώς χρειαζεται για να καλυφθει για να τραβηξουμε το ενδιαφερον των αλλων. Οταν νιωθουμε οτι δεν υπολειπομαστε και αποδεχτουμε οτι δεν πειράζει να ειμαστε ελλειπεις, και ειμαστε ενταξει μ αυτο τοτε νομιζω οτι το αγχος μετριάζεται:)Quote:
Originally posted by keep_walking
Αυτο που θελω να κατακτησω ειναι κοινωνικη αποδοχη ουσιαστικα οχι απο την αποψη της καταξιωσης που παιζει και το ρολο της και αυτη...αλλα να μπορω κυριως να επικοινωνω ελευθερα με το κοσμο χωρις να με βασανιζουν ενα καρο ανασφαλειες και αγχη.Να διασκεδαζω πραγματικα την επικοινωνια γιατι δεν υπαρχει και κατι πιο ουσιαστικο εντελει.
Οταν έχεις αυτοπεποίθηση δεν αντιμετωπίζεις πρόβλημα.Μήπως δεν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν κάνει σπουδές αλλά κατα βάθος να έχουν πρόβλημα επικοινωνίας να μην αισθάνονται άνετα να έχουν πρόβλημα κοινωνικοποίησης;Εξαρτάτα� � πόσο καλά τα έχεις βρεί με τον εαυτό σου
Παιδιά εγώ πιστεύω πως είναι θέμα αυτοαποδοχής.
Πριν 1,5-2 μήνες περίπου έφαγα μια αναλαμπή με την ωφελιμότητα της αρνητικής κριτικής(ευαίσθητο μου σημείο αφού έχω θέμα με την αποδοχή...),ενιωσα πιο άνετα απέναντι σε μια αρνητική κριτική και κατά συνέπεια πιο άνετα με τον εαυτό μου και ήδη άρχισα να βλέπω κάποιες αλλαγές στη ζωή μου.
Ένιωσα τόσο ωραία και ελεύθερη ένα διάστημα τώρα που φοβάμαι μήν τυχόν με ξεγελάει για ακόμα μια φορά ο εαυτός μου και ένα κάποιο γεγονός με επαναφέρει πάλι σε μια ΄φοβισμένη΄ κατάσταση στο να είμαι απλά εγώ.Ακόμα κι ανασφαλής και ότι άλλο να είμαι εγώ χωρίς να νιώθω άσχημα.Οι ενοχές,οι απαιτήσεις απ\'τον εαυτό μας κάνουν τη ζημιά πιστεύω...προσπαθούσα να διορθωθώ,να γίνομαι κάτι άλλο απέναντι σε κάποια υποτιθέμενη γνωριμία,να πιέζομαι υποσυνείδητα να αλλάξει κάτι που ποτέ η ίδια και μόνο η ίδια δε δέχτηκά.Μιλάω στον παρελθοντικό χρόνο αλλά δεν ισχύει,δε νομίζω πως τώρα δε λειτουργώ ή δε θα λειτουργήσω έτσι,οι αλλαγές θέλουν χρόνο...μα πέρασα ένα διάστημα(ελπίζω να συνεχιστεί!)πολύ ελεύθερο και μου άρεσε.Απλά να είμαι εγώ,να αφήνω ελεύθερα τα κουσούρια μου και γενικώς τον εαυτό μου.
Νομίζω οτι αν δεν κατακτήσεις πρώτα την αποδοχή εσού απο τον ίδιο σου τον εαυτό, αυτή η κοινωνική αποδοχή δεν θα έρχεται. Θα την σκιάζουν δικά σου άγχη και ανασφάλειες.Quote:
Originally posted by keep_walking
Μια απο τα ιδια.Μηπως ειναι κανονας?Quote:
Μια από τις σκέψεις η οποία με φρενάρει από το να κοινωνικοποιηθώ είναι ότι θα είμαι βαρετός ή ότι δεν είμαι αρκετά ενδιαφέρων ως άνθρωπος. Αν και οι άνθρωποι που με ξέρουν καλά υποστηρίζουν το αντίθετο δεν πείθομαι γι΄αυτό και πέφτω συνεχώς.
Σοφια εχεις δικιο σε πολλα σημεια.
Αυτο που θελω να κατακτησω ειναι κοινωνικη αποδοχη ουσιαστικα οχι απο την αποψη της καταξιωσης που παιζει και το ρολο της και αυτη...αλλα να μπορω κυριως να επικοινωνω ελευθερα με το κοσμο χωρις να με βασανιζουν ενα καρο ανασφαλειες και αγχη.Να διασκεδαζω πραγματικα την επικοινωνια γιατι δεν υπαρχει και κατι πιο ουσιαστικο εντελει.
Σκέψεις ουσιαστικά δικές σου για εσένα ( τις πλευρές σου που δεν αποδέχεσαι) και που θα φοβάσαι μήπως τις κάνουν οι άλλοι. Μήπως σκεφτούν το ένα ή το άλλο.
Μπορείς να είσαι κάποιες φορές και βαρετός.
Μπορεί κάποιες άλλες να μην παρουσιάζεις κανένα ενδιαφέρον.
Δεν μπορούμε πάντα, κάθε φορά να είμαστε στο ζενίθ, την καλή διάθεση, ενδιαφέροντες κτλ.
Αν κάποιος κρίνει έτσι επιπόλαια, γιατί να του κάνω και παρέα στην τελικη?
Το παιχνίδι της μη αυτοαποδοχής κρύβει παγίδες.
Αυτά που εσύ δεν αποδέχεσαι πάνω σου, τροφοδοτούν το πώς μπορεί να σε βλέπουν, τις ανασφάλειες σου.
Οι άλλοι γίνονται αυτόματα υποψήφιοι κριτές, επειδή εσύ μέσα σου δεν σταματάς να σε κρίνεις και να σε αξιολογείς.
Κάποτε έσκυψα πολύ βαθιά μέσα στο πηγάδι της ψυχής μου.
Κόντεψα να πέσω!
Εστησα το αυτί και άκουσα μια φωνή να μου λέει
\"Πρέπει να είσαι τέλεια, άψογη, ενδιαφέρουσα, εύστοχη, αστεία...κτλ\"
\"οχι δεν πρέπει! Εχω δικαίωμα να είμαι βαρετή, κακόκεφη, μέτρια κτλ και να με δέχομαι και να με δέχονται ΚΑΙ έτσι, γιατι είναι πλευρές μου αυτά!!\" Ούρλιαξα στην φωνή.
Μετά πήρα μια γομολάστιχα και λίγο λίγο, έσβηνα απο μέσα μου αυτή τη διαστρεβλωμένη πεποίθηση για το πώς πρέπει να είμαι και να δείχνω.
Κάνε λοιπόν ένα διάλογο με σενα, ίσως βοηθήσει ;)
κιπ . βρισκομαι ισως σε μια παρομοια φαση με τη δικη σου και γιαυτο παιρνω το θαρρος να σου πω την γνωμη μου...Quote:
Originally posted by keep_walking
Παλια απομονωνομουν επειδη δεν ημουν καλα.
Τωρα το τελευταιο καιρο το εχω ριξει στην απομονωση ενω αισθανομαι εξαιρετικα.
Δεν ξερω δεν με ικανοποιουν οι φιλιες που ειχα,προτιμω να γυρναω μονος μου,να ασχολουμε με τον υπολογιστη κλπ.
Ειμαι και σε περιοδο αδειας οποτε δεν εχω και επαφη με το εργασιακο περιβαλλον ωστε να εχω λιγη κοινωνικοτητα,αλλα αυτο δεν με ωθει στις φιλικες παρεες οπως ειναι το αναμενομενο.
Και μην ξεχναμε οτι προκειται για καλοκαιρακι.
Βεβαια εχω βαλει καποιους στοχους που θελω να πραγματοποιησω και αυτοι θελουν μοναξια και μελετη,αλλα ως επι των πλειστων υπαρχει απλετος ελευθερος χρονος μιας και οπως βλεπετε το τελευταιο καιρο ολο σουλατσαρω στο φορουμ,βγαινω για καφε,κανω αυτα που θελω να κανω αλλα μονος.
Δεν μπορω να το εξηγησω παντως αισθανομαι καλα.
Τοτε θα μου πειτε τι ανησυχεις και κανεις ποστ?
Δεν ξερω δεν μου εχει ξανατυχει να αισθανομαι πραγματι καλα και να επιζηταω απομονωση.
Κανε μια σύγκριση του φορουμ αυτού, με τον πραγματικο κόσμο, για να δεις γιατί περνάς εδώ την αδεία σου αντί ίσως για μια παραλία η ένα βουνό....
Ξεκίνα με την λέξη απομόνωση για να δεις ότι αναφέρεσαι στον πραγματικο κόσμο και οχι στον εικονικό
Στον πραγματικο κόσμο, αν ήσουν πχ σε μια παραλία μονος σου , τότε πραγματικά θα ήσουν μονος !
Γιατί πιθανότατα κάποιες αναστολές η τελειομανιες , δεν θα σε άφηναν ας πούμε να πλησιάσεις μια γυναίκα η καποιον άλλον τέλος πάντων για να πιάσεις κουβέντα μαζί του...
Εδώ μαζί μας διαλέγεις και παίρνεις, απο εκατοντάδες ανθρώπους , θέματα και ερεθίσματα...
Στην πραγματικότητα την φοβάσαι την απομόνωση και την αποφεύγεις...Αυτό δίνει ιδιαίτερη αξία σε αυτο το φορουμ , γιατί σου γεμίζει τις ώρες της μοναξιάς με πλήθος νέων ερεθισμάτων και ξεχνάς ίσως, αυτά που σε εμποδίζουν να βγεις στον έξω κόσμο ,με αυτοπεποίθηση για να κατακτήσεις νέους φίλους και παρέες...
Νομίζω ότι καλά κάνεις που αποφεύγεις φίλιες, που δεν σου προσφερουν αυτά που ζητάς. Είχα και γω κάποτε πολλούς φίλους , αλλά αποδείχθηκαν δυστυχώς όλοι επιφανειακοί και μόνο για την καλοπέραση και αυτόματα έπαψα να περιμένω πολλά απο αυτούς... Η μοναδικη μου παρεα ολη την ημερα [γιατι η γυναικα μου δουλευει μεχρι τις 9 το βραδυ ειναι ενας γατος και μια γατα που συνθηως κοιμουνται οσο εγω ειμαι στο ινετρνετ....αν μεχρι σημερα δεν εχεις καποιο κατοικιδιο ζωο δοκιμαστε με μια γατα και θα καταλαβεις τι σημαινει γυναικα!!!!!!