Γωνιά των ποιητών

Quote:

---

Originally Posted by salvador

Για όσους αλλάξαν τόπο αλλά η ζωή παρέμεινε η ίδια (σε μια ταινία και σε μια αποστροφή του πρωταγωνιστή είχε ειπωθεί: Μπορείς να αλλάξεις τόπο αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις ουρανό...)

Η πόλις, Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απ' αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμόν αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα.»

Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γη την χάλασες.

---

Η νέα πόλις

Ναι' επήγα σ' άλλη γη, επήγα σ' άλλη θάλασσα.
Και μια άλλη πόλι βρέθηκε καλύτερη από αυτή.
Δεν είν' η προσπάθειά μου καταδίκη πια γραφτή '
κι είν' η καρδιά μου -ζωντανή τώρα- ανεστημένη.
Ο νους μου τώρα μες τον μαρασμόν εκείνον πια δεν μένει.
Κι όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
τα ερείπια εκείνης της ζωής δεν είναι πια εδώ,
που τόσα χρόνια εμμένοντας, τη ρήμαζα, τη χάλασα.

Εύρηκα νέους τόπους, εύρηκα άλλες θάλασσες.
Η πόλι εκείνη τώρα δεν με ακολουθεί.
Και δεν γυρνώ στους δρόμους πια τους ίδιους.
Και δεν γερνώ στις ίδιες πάλι γειτονιές '
τα σπίτια που άσπριζα τώρα πια εχαθήκαν.
Δε ξαναφτάνω πια σε εκείνη εκεί την πόλι.
Και δεν ελπίζω τώρα για τα αλλού, το ζω,
βρήκα το πλοίο για εμένα, βρήκα οδό.
Τώρα που τη ζωή μου χτίζω πάλι εδώ,
σε νέα κόχη -ναι, μικρή-
μα εμπρός μου ανοίγεται μια άγνωστη, μια νέα τώρα θάλασσα.

Αν δεν γδαρει ο νους η νέα πολιτεία θα ναι επανάληψη της προηγούμενης.
Διαλείμματα δεν υπάρχουν για να αλλάξει ο εαυτος σου. Κανένας δεν θα σε περιμένει.
Κι αν πηγες και δεν αλλαξες, απλα θα τρεφεις ελπιδες που θα καταρρέουν σαν ψευδαισθήσεις.
Στο τελος, θα γίνεις ένας φιλόσοφος της ζωης, μα και ενας καλός σύμβουλος.
Τότε θα πρέπει να κατευθυνεις τη σκέψη μακρια απο τη δυστυχία του τι υπηρξες.
Η ζωή σου ξεκινά να φτιάχνεται πολυ πριν μπεις στην πολιτεία.
Μπαινεις σ αυτήν απλα ως είσαι.
Μακάριοι όσοι ειχαν καλό ξεκινημα πριν καν αντιληφθούν τι θα πει ζωή και πολιτεία.

Η κόλαση είναι οι άλλοι (Ζαν-Πoλ Σαρτρ)

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Αν δεν γδαρει ο νους η νέα πολιτεία θα ναι επανάληψη της προηγούμενης.
Διαλείμματα δεν υπάρχουν για να αλλάξει ο εαυτος σου. Κανένας δεν θα σε περιμένει.
Κι αν πηγες και δεν αλλαξες, απλα θα τρεφεις ελπιδες που θα καταρρέουν σαν ψευδαισθήσεις.
Στο τελος, θα γίνεις ένας φιλόσοφος της ζωης, μα και ενας καλός σύμβουλος.
(…)
Η ζωή σου ξεκινά να φτιάχνεται πολυ πριν μπεις στην πολιτεία.
Μπαινεις σ αυτήν απλα ως είσαι.

---

Quote:

---

Originally Posted by salvador

σε μια ταινία και σε μια αποστροφή του πρωταγωνιστή είχε ειπωθεί: Μπορείς να αλλάξεις τόπο αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις ουρανό

---

Σωστός ο Ιωάννης. Αυτό κατέδειξε και ο Καβάφης, αυτό και η σκηνή στην ταινία εκείνη: Η ''πόλις'' θα σε ακολουθεί

Και αυτό υποννοεί και το ''ποίημα μου'' αν και δεν το αναφέρει ρητά: Ότι ναι, ''μπορείς να αλλάξεις πόλι''. Και ότι η λύτρωση ήλθε όχι από την αλλαγή της πόλης αλλά από την αφύπνιση, την κατανόηση και την αποδοχή που βίωσα εντός μου.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Τότε θα πρέπει να κατευθυνεις τη σκέψη μακρια απο τη δυστυχία του τι υπηρξες.

---

να την κατευθύνεις πως; Εδώ είναι όλη η ουσία: με ποιον τρόπο; Η ψυχολογία (οι ψυχολογικοί μέθοδοι που γνώρισα εγώ τουλάχιστον) υποστηρίζει πως πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις το γεγονός/γεγονότα διαφορετικά θα είναι πάντα εκεί να σε στοιχειώνουν. Έχεις κάτι άλλο υπόψιν σου;

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Μακάριοι όσοι ειχαν καλό ξεκινημα πριν καν αντιληφθούν τι θα πει ζωή και πολιτεία.

---

αυτοί όμως έζησαν; Το ότι πέρασαν μια ζωή πιο εύκολη, πιο χαρούμενη και πιο ανέμελη, μήπως τελικά τους στέρησε αυτό το βίωμα του μεγαλείου που αντιμετώπισαν όσοι υπόλοιποι χρειάστηκε να υποφέρουν και να αγωνιστούν (οπότε και να μεγαλώσουν ως άνθρωποι δηλαδή);

Ο Φρόιντ είχε πει: Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία.

Εγώ θα έλεγα -συμπληρώνοντας- πως ίσως τα χρόνια που αγωνίστηκες να φαίνονται τα πιο ωραία, ΑΝ στο τέλος τα κατάφερες.

Quote:

---

Originally Posted by salvador

Σωστός ο Ιωάννης. Αυτό κατέδειξε και ο Καβάφης, αυτό και η σκηνή στην ταινία εκείνη: Η ''πόλις'' θα σε ακολουθεί

Και αυτό υποννοεί και το ''ποίημα μου'' αν και δεν το αναφέρει ρητά: Ότι ναι, ''μπορείς να αλλάξεις πόλι''. Και ότι η λύτρωση ήλθε όχι από την αλλαγή της πόλης αλλά από την αφύπνιση, την κατανόηση και την αποδοχή που βίωσα εντός μου. Η αποδοχή δεν είναι εύκολο εγχείρημα, κι ούτε ξέρω αν οδηγεί στη λύτρωση από τα ψυχολογικά γι αυτό που θα θελαμε να ήμασταν αλλά δεν γίναμε. Τουλάχιστον κάνε κάποια πράγματα στη ζωή σου που θεωρείς ως επιτυχίες, εφικτές εννοείται, για να νιώθεις στη συνέχεια καλύτερα απ ότι αν δεν είχες πετύχει κάτι που θεωρείς την επιτυχία. Αυτό λέω και σε μένα



να την κατευθύνεις πως; Εδώ είναι όλη η ουσία: με ποιον τρόπο; Η ψυχολογία (οι ψυχολογικοί μέθοδοι που γνώρισα εγώ τουλάχιστον) υποστηρίζει πως πρέπει να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις το γεγονός/γεγονότα διαφορετικά θα είναι πάντα εκεί να σε στοιχειώνουν. Έχεις κάτι άλλο υπόψιν σου; Η ψυχολογία λέει, διώχνετα από την σκέψη όταν έρχονται, στρέφε με απόσπαση της προσοχής τη σκεψη σου αλλού πχ σε χόμπις, δουλειές, κοινωνικοποίηση, φύση κλπ, μέχρι με τον καιρό ξεθωριάσουν και όταν έρχονται να ναι σχεδόν σαν αδιάφορη ανάμνηση γεγονότων χωρίς συναίσθημα



αυτοί όμως έζησαν; Το ότι πέρασαν μια ζωή πιο εύκολη, πιο χαρούμενη και πιο ανέμελη, μήπως τελικά τους στέρησε αυτό το βίωμα του μεγαλείου που αντιμετώπισαν όσοι υπόλοιποι χρειάστηκε να υποφέρουν και να αγωνιστούν (οπότε και να μεγαλώσουν ως άνθρωποι δηλαδή); Δεν ξέρω αν ο Καβάφης έζησε χαρούμενη κι επιτυχημένη ζωή. Ούτε αν το μεγαλείο το απέκτησε πριν το θάνατο, νοειται χωρίς να το επιζητήσει. Απλά ο λόγος του ο ποιητικός θα πήγαζε απ το βαθύτερο είναι του κι ίσως αυτός είναι ο λόγος που η έκφραση του τον έκανε αθάνατο. Για τον Φρόυντ διάβασα πως είχε και φτώχιες στη ζωή του ασχέτως του έργου που άφησε επειδή αγαπούσε το αντικείμενο του ταυτισμένο με το είναι του

Ο Φρόιντ είχε πει: Κάποια μέρα κοιτάζοντας πίσω, τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία. Συμφωνώ μ αυτό που συμπληρώνεις πιο κάτω, αλλιώς θα ναι πόνος

Εγώ θα έλεγα -συμπληρώνοντας- πως ίσως τα χρόνια που αγωνίστηκες να φαίνονται τα πιο ωραία, ΑΝ στο τέλος τα κατάφερες.

---

Η ποιηση φίλε μου ελαφρύνει την καρδιά τ ανθρώπου, είτε το να διαβάζεις, κυρίως όμως άμα μπορείς να εκφραστείς ποιητικά κι όσο γίνεται με ακρίβεια. Και πάλι αυτό πρέπει να βγαίνει απ το βαθύτερο σου είναι ή κάπου κοντά σ αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Η αποδοχή δεν είναι εύκολο εγχείρημα, κι ούτε ξέρω αν οδηγεί στη λύτρωση από τα ψυχολογικά γι αυτό που θα θελαμε να ήμασταν αλλά δεν γίναμε. Τουλάχιστον κάνε κάποια πράγματα στη ζωή σου που θεωρείς ως επιτυχίες, εφικτές εννοείται, για να νιώθεις στη συνέχεια καλύτερα απ ότι αν δεν είχες πετύχει κάτι που θεωρείς την επιτυχία. Αυτό λέω και σε μένα

---

Σωστά, μικρούς στόχους και πραγματοποιήσιμους και όχι όνειρα που θα σε κρατούν ναρκωμένο και που στο τέλος θα σε κάνουν να εκλάβεις την ζωή σου ως μάταιη και αποτυχημένη (αφού και δεν θα ''βγουν αληθινά'')

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Δεν ξέρω αν ο Καβάφης έζησε χαρούμενη κι επιτυχημένη ζωή. Ούτε αν το μεγαλείο το απέκτησε πριν το θάνατο, νοειται χωρίς να το επιζητήσει. Απλά ο λόγος του ο ποιητικός θα πήγαζε απ το βαθύτερο είναι του κι ίσως αυτός είναι ο λόγος που η έκφραση του τον έκανε αθάνατο. Για τον Φρόυντ διάβασα πως είχε και φτώχιες στη ζωή του ασχέτως του έργου που άφησε επειδή αγαπούσε το αντικείμενο του ταυτισμένο με το είναι του

---

ο Καβάφης, από όσο έχω μελετήσει για αυτόν, ήταν ομοφυλόφιλος οπότε τουλάχιστον στην εποχή όπου έζησε (έναν αιώνα πριν), θα είχε σίγουρα λόγους να μην ήταν η ζωή του χαρούμενη.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Η ψυχολογία λέει, διώχνετα από την σκέψη όταν έρχονται, στρέφε με απόσπαση της προσοχής τη σκεψη σου αλλού πχ σε χόμπις, δουλειές, κοινωνικοποίηση, φύση κλπ, μέχρι με τον καιρό ξεθωριάσουν και όταν έρχονται να ναι σχεδόν σαν αδιάφορη ανάμνηση γεγονότων χωρίς συναίσθημα

---

Ναι, η ψυχολογία για κάποια προβλήματα προτείνει να αλλάξεις τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα και σε άλλα προτείνει τον τρόπο αντιμετώπισης που σημείωσες. Μου το έχουν συμβουλέψει για να αντιμετωπίσω τις ιδεοληψίες παλαιότερα.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Συμφωνώ μ αυτό που συμπληρώνεις πιο κάτω, αλλιώς θα ναι πόνος

---

Αν, όμως (για να διαφωνήσω και με τον εαυτό μου) το μεγαλείο υπάρχει ακόμη κι αν δεν νίκησες στο τέλος; Και ο Σωκράτης στο τέλος ήπιε το κώνειο, και ο Χριστός σταυρώθηκε. Και τόσοι μάρτυρες και ήρωες πέθαναν στην μάχη χωρίς να χαρούν νίκη.

Εμειναν ομως αθάνατοι, χωρίς να το επιδιώξουν. Αυτό δεν θα συμβεί σε σενα και σε μένα. Πρέπει ηδη να σαι καπου ψηλά για να μείνεις αθανατος. Πχ ο άσημος Σωκρατης ηδη είχε την αρνητικη κυρίως παρα θετική αποδοχή ολων των λογιων και σοφων της εποχης του. Δεν τον ήθελαν αλλα δεν τον ειχαν χαμηλά κι αυτό που έκανε ηταν κάτι το πρωτότυπο για τις μέρες που έζησε. Οπως κι ο Χριστός, ο οποιος όμως είχε την ευρεία αποδοχη στον πολύ απλό κοσμο.

Ψάχνω το νόημα στο κύμα που σβήνει, στην σκόνη που αιωρείται στο φως του πρωινού.
Μα κάθε απάντηση γεννά μια ερώτηση,
και κάθε τέλος μια νέα αρχή.

Αν ο χρόνος κυλά, γιατί μοιάζει ακίνητος;
Και αν η ζωή είναι δώρο ποιος την χρωστάει;
Τρέχω μπροστά, μα το παρόν με κρατάει,
σαν να είμαι ταξιδιώτης σε δρόμο κυκλικό.

Ίσως το μυστικό να μην είναι να φτάσω,
αλλά να σταθώ και να δω..
πως ήδη είμαι εκεί.

Quote:

---

Originally Posted by salvador

Αν, όμως (για να διαφωνήσω και με τον εαυτό μου) το μεγαλείο υπάρχει ακόμη κι αν δεν νίκησες στο τέλος; Και ο Σωκράτης στο τέλος ήπιε το κώνειο, και ο Χριστός σταυρώθηκε. Και τόσοι μάρτυρες και ήρωες πέθαναν στην μάχη χωρίς να χαρούν νίκη.

---

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Εμειναν ομως αθάνατοι, χωρίς να το επιδιώξουν. Αυτό δεν θα συμβεί σε σενα και σε μένα. Πρέπει ηδη να σαι καπου ψηλά για να μείνεις αθανατος. Πχ ο άσημος Σωκρατης ηδη είχε την αρνητικη κυρίως παρα θετική αποδοχή ολων των λογιων και σοφων της εποχης του. Δεν τον ήθελαν αλλα δεν τον ειχαν χαμηλά κι αυτό που έκανε ηταν κάτι το πρωτότυπο για τις μέρες που έζησε. Οπως κι ο Χριστός, ο οποιος όμως είχε την ευρεία αποδοχη στον πολύ απλό κοσμο.

---

(μισώ τα συντακτικά μου λάθη)
δεν το διατύπωσα σωστά καθώς έβαλα στην ίδια πρόταση αυτούς που ναι μεν πέθαναν «στην μάχη τους» αλλά πήραν ως ανταμοιβή ότι έμειναν «αθάνατοι» μαζί με τους άλλους που
πέθαναν «στην μάχη τους» αλλά που τώρα δεν τους ξέρει κανένας, που δηλαδή ΔΕΝ έμειναν «αθάνατοι». Πχ στην επανάσταση του '21 ξέρουμε την Μπουμπουλίνα, τον Κολοκοτρωνη, τον Κανάρη κα. Όμως τι γίνεται με το υπόλοιπο πλήθος επαναστατών που δεν τους γνωρίσαμε και δεν τους μνημονεύουμε ονομαστικά (δλδ δεν έμειναν «αθάνατοι»);
Οπότε μάλλον δεν ισχύει το παραπάνω που έγραψα «ίσως τα χρόνια που αγωνίστηκες να φαίνονται τα πιο ωραία, ΑΝ στο τέλος τα κατάφερες»
και ισχύει το απόφθεγμα του Φροιντ πως «τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία». Σκέτο, ακόμη και αν δεν νίκησες στο τέλος. Αρκεί που αγωνίστηκες

Quote:

---

Originally Posted by Rainbow86

Ψάχνω το νόημα στο κύμα που σβήνει, στην σκόνη που αιωρείται στο φως του πρωινού.
Μα κάθε απάντηση γεννά μια ερώτηση,
και κάθε τέλος μια νέα αρχή.

Αν ο χρόνος κυλά, γιατί μοιάζει ακίνητος;
Και αν η ζωή είναι δώρο ποιος την χρωστάει;
Τρέχω μπροστά, μα το παρόν με κρατάει,
σαν να είμαι ταξιδιώτης σε δρόμο κυκλικό.

Ίσως το μυστικό να μην είναι να φτάσω,
αλλά να σταθώ και να δω..
πως ήδη είμαι εκεί.

---

Αρκετά μεταφυσικοί οι προβληματισμοί. Σε κάποια σημεία του αρκετοί έχουν διατυπώσει κάποιες απαντήσεις (ή τουλάχιστον αυτό επιχείρησαν)

Quote:

---

Originally Posted by salvador

(μισώ τα συντακτικά μου λάθη)
δεν το διατύπωσα σωστά καθώς έβαλα στην ίδια πρόταση αυτούς που ναι μεν πέθαναν «στην μάχη τους» αλλά πήραν ως ανταμοιβή ότι έμειναν «αθάνατοι» μαζί με τους άλλους που
πέθαναν «στην μάχη τους» αλλά που τώρα δεν τους ξέρει κανένας, που δηλαδή ΔΕΝ έμειναν «αθάνατοι»; Πχ στην επανάσταση του '21 ξέρουμε την Μπουμπουλίνα, τον Κολοκοτρωνη, τον Κανάρη κα. Όμως τι γίνεται με το υπόλοιπο πλήθος επαναστατών που δεν τους γνωρίσαμε και δεν τους μνημονεύουμε ονομαστικά (δλδ δεν έμειναν «αθάνατοι»);
Οπότε μάλλον δεν ισχύει το παραπάνω που έγραψα «ίσως τα χρόνια που αγωνίστηκες να φαίνονται τα πιο ωραία, ΑΝ στο τέλος τα κατάφερες»
και ισχύει το απόθφεγμα του Φροιντ πως «τα χρόνια που αγωνίστηκες θα σου φαίνονται τα πιο ωραία». Σκέτο, ακόμη και αν δεν νίκησες στο τέλος. Αρκεί που αγωνίστηκες

---

Τους ξέρουμε διότι κατα το δεδομένο χρονο ηταν αυτοι που φαίνονταν, που ηταν υψηλά, αναμεσα στο πληθος, πχ λόγω της αρχηγίας τους. Από τους υπολοιπους που δεν τους ξερουμε φτιαχτηκε η φράση "αφανείς ήρωες", η οποία είναι διαχρονική με απαρχές στα βάθη των αιώνων, και εφαρμόζει ακομα και σήμερα, σε καιρούς δηλαδή ειρήνης, σε ολες τις πτυχές της ζωής οπου απαιτείται σύμπραξη ανθρώπων. Κι ίσως οι ήρωες αυτοι να είναι, γι αυτο που προσφεραν κατα το δεδομενο χρονο, κατα πολύ μεγαλύτεροι απ αυτους που ξέρουμε.

Το νόημα της στιγμής

Σαν άνεμος περνά η ζωή,
κύμα που σβήνει η ακτή,
και όμως, σε κάθε της στιγμή,
κρύβεται η αιωνιότητα.

Ο χρόνος ρέει σαν ποτάμι,
μα ποιος ορίζει την ροή;
Είναι ο νους, είναι η τύχη,
ή μήπως η αναμονή;

Ρωτάμε πάντοτε «γιατί»,
διψώντας για μια αλήθεια,
μα η σοφία ανασαίνει,
εκεί που λείπουν οι απαντήσεις.

Έτσι λοιπόν, μη χάνεσαι
σε όσα πέρασαν ή θα ‘ρθουν,
η κάθε ανάσα είναι θρόνος,
αν μάθεις να την κυβερνάς.

Μη με κοιτάς με μάτια που κλαίνε,
Μη μου μιλάς με χείλη που καίνε.
Μη με πονας με λόγια θλιμμένα,
Μη μου ζητάς να φύγω από 'σένα.

George Margaret, 1986

Η μια στιγμη φέρνει την άλλη και όλες μαζί είναι η ζωή που πια έζησες.
Ένα στιγμιαίο λαθος αρκεί για να καταρρεύσουν τα πάντα.
Έπειτα θα ζεις με τις υποθέσεις αλλά μπρος σου θα ναι βουνό ερειπίων.
Ετσι είναι κι ο δρόμος της ζωής.
Εκει στην κόψη, στη στιγμη, στο βλέμμα, στο δίλημμα που προστάζει κατα δω ή κατά κει.
Επειτα δεν υπάρχει γυρισμός, μόνο απολογισμός.

Ο Μπίλθας κάθεται κει στο μπαρ
σ' ένα γνώριμο ή διαλεγμένο σκαμπόν στα αγαπημένα του πια μπαρ
κει που δεν έχει κανέναν δίπλα του ή που χει κοπέλες δίπλα
με την κοροϊδία εαυτού, πια, σαν μια φυσιολογική σκέψη, όποτε πάει σε τέτοιους τόπους
πως θα πλησιάσει κάποιαν και θα τα φτιάξει μαζί της
κι αν τύχει και μιλήσει κάποιας επειδή βόλεψε η συγκυρία
που είναι, το ύφος της διπλανής που να του δίνει αίσθηση προσιτού, πρώτα την εμφάνιση περίπου στις απαιτήσεις του, τις παύσεις στη γυναικοκουβέντα για να μπόρει να μιλήσει, το να μην τούχει και πλήρως γυρισμένη την πλάτη ενώ μιλάει με τη διπλανή ή άμα τύχει κι η φίλη είτε η μια είτε η άλλη πάει στην τουαλέτα ή απορροφάται στο κινητό,
κι αν πει δυο τρεις κουβέντες μαζί της χωρίς συνέχεια πάλι επιτυχία θα ναι, κι αυτό μέρος της φυσιολογικής πια σκέψης,
θα πίνει το ποτάκι του, ένα κι ύστερα και δεύτερο
θα κοιτάει πέρα δώθε στο μπαρ μα και στο smartphone,
θέλει που θέλει να ναι παντού δημιουργικός σ' αυτά που ελπίζει πως θα του προσφέρουν αξία
σ΄αυτά που θα θελε ν' αναδειχθεί
ξικινάει και διαβάζει απ τις ιστοσελίδες κείμενα επιστημονικού του ενδιαφέροντος
που πιστεύει πως σύντομα ή κάποια στιγμή καθόλου απίθανη να του χρειαστούν
στο τέλος, αφού τέλειωσε και το δεύτερο ποτάκι ζητάει το λογαριασμό
άλλη μια ευχάριστη βραδιά όπως έμαθε να του ναι ευχάριστες
μ αυτά που έχει μα και μ αυτά που του λείπουν
και τουλάχιστον δεν νιώθει και δυστυχισμένος
καλά πέρασε κι απόψε.