Entry no12: Wake me up when November ends.
Πονάει. Πονάει να ανασαίνεις. Πονάει να σκέφτεσαι. Πονάει να κλείνεις τα μάτια και να παρακαλάς να μην πονάς πια. Πονάει να εύχεσαι να χάσεις κάθε αίσθηση, γιατί κάθε μία ζωγραφίζει με τη δική της πινελιά τον πόνο και τον μοιράζει σε ό,τι και αν αγγίξεις, ό,τι και αν ακούσεις, όπου και αν κοιτάξεις. Η παρουσία του έχει νοτίσει κάθε πτυχή της ζωής σου, οτιδήποτε είναι γύρω σου υπογραμμίζει το πόσο σου λείπει, και δε θέλεις να σκέφτεσαι τίποτα πια, γιατί στον πόνο της καρδιάς προστίθεται και ο πόνος της σκέψης.
Και ο φόβος, τόσος φόβος, σε επίπεδα που δεν ήξερα καν ότι υπάρχουν, για λόγους που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα με επηρεάσσουν. Ο φόβος που σαν λέπρα μεταδίδεται στην κάθε μου σκέψη, στην κάθε μου κίνηση, στην κάθε μου ανάσα, και σαπίζει ό,τι αγγίξει, και πέφτει μαζί με κομμάτια από την καρδιά μου. Φοβάμαι τόσο πολύ για αυτόν, να μην του συμβεί κάτι, μην τον στείλουν σε καμία βάση σε χώρες που δεν υπάρχει όχι μόνο ασφάλεια αλλά βασικό επίπεδο ζωής, μην χάσει μέσα στην καταστροφή και τον πόνο τα κομμάτια του που με κάναν να τον λατρέψω, γιατί δεν έχω ακούσει κανέναν να πηγαίνει στον στρατό για να βρει τη χαμένη του αθωότητα. Φοβάμαι γιατί μπορεί να μην τον ξαναδώ ποτέ, και με σκοτώνει που αυτό δεν είναι απλά σχήμα λόγου.
Δεν έχω άλλα όνειρα, στέρεψα πια. Δεν αντέχω άλλα όνειρα, δε γίνεται, πονάει. ΠΟΝΑΕΙ. Πόσο ακόμα να προσπαθήσω, πόσο ακόμα να κοροϊδέψω τον εαυτό μου ότι θα περάσει, θα τον ξεχάσω, θα είναι καλά όπου και αν πάει, θα τον ξεπεράσω, θα βρεθούμε μετά από χρόνια για καφέ, θα γελάσω πάλι, θα θα θα... Ναι ίσως τα κάνω όλα αυτά ξανά, και ξέρω και τώρα που το γράφω ότι αυτό το "ίσως" είναι βέβαιο... αλλά πονάει η σκέψη. Πονάει, και μου λείπει τόσο πολύ.
Δεν μπορώ να μείνουμε φίλοι, δεν μπορώ να τον περιμένω, και είναι τιμή του που δεν μου το ζητά αλλά θα ήθελα να το έκανε, μόνο και μόνο για να αρνηθώ, και να μην στροβιλίζονται στο μυαλό μου χιλιάδες "ίσως αν". Δε θέλω, δε γίνεται, με πόση απόσταση; Έχουμε υπάρξει τόσα παραπάνω, και δεν μου αρέσουν κατώτεροι συμβιβασμοί. Με πρόδωσε, όχι γιατί επέλεξε μία οδό χωρίς εμένα, όχι γιατί με σκοτώνει να τον σκέφτομαι τόσο μακρυά και σε τόσο κίνδυνο, αλλά γιατί γελάστηκα και έχτισα τα όνειρά μου μαζί του, και ταιριάξαμε τόσο πολύ, και με άφησε να το κάνω. Με προέτρεψε να βάλω το πρόσωπό του σε όλα αυτά τα θαμπά όνειρα που θυμάσαι πεντακάθαρα όταν ξυπνάς, αλλά στα οποία κανείς ποτέ δεν έχει πρόσωπο. Πως θα τα ζήσω τώρα όλα αυτά μόνη μου, πως θα αντικαταστήσω το δικό του πρόσωπο με το πρόσωπο κάποιου άλλου;
Μου λείπει τόσο πολύ, και τον μισώ γιατί εγκατέλειψε όχι εμένα αλλά το όνειρο. Γιατί μόνο αυτό αξίζει. Προδοσία που δεν μπορώ να συγχωρήσω, γιατί το όνειρο ήταν δικό μου, και το μοιράστηκα μαζί του, και τώρα μου το εκλεψε και δεν έχω άλλο να βάλω στη θέση του.
Και τον μισώ γιατί γλύστρισε μέσα από τις χαραμάδες και γέμισε το δωμάτιό μου με χρώματα, και τώρα το γκρίζο της καθημερινότητάς μου χωρίς αυτόν θα είναι τόσο πιο έντονο.
http://www.youtube.com/watch?v=Y_7avY5NpZ4