Quote:
Originally posted by RainAndWind
\"Δε με νοιάζουν τα λόγια σου,γιατί κοιτάω που είναι τα πόδια σου\".Τα πόδια της πού είναι;Στο σπίτι της,με τον άντρα της και τα παιδιά της.Συνειδητοποιείς πως μιλάς για δικές σου ανάγκες που δε σημαίνει ότι την αφορούν παρά μόνο στο σημείο που αυτές κάποιες στιγμές έρχονται και τέμνονται με τις δικές της;Eίστε δύο παράλληλες,που κάπου κάπου τέμνονται.Δεν κρίνω το ζήτημα ηθικοπλαστικά,κάτι τέτοια καθόλου δε με αφορούν,ποιος κεράτωσε ποιον και τρίχες κατσαρές.Εάν οι πιθανότητες της ζωής μαζί σου ήταν δυνατές,θα τον άφηνε και θα ζούσε μαζί σου.Ούτε παιδιά θα ήταν εμπόδιο,ούτε δουλειές,ούτε συντηρητικές οικογένειες.Έχω το παράδειγμα του εαυτού μου.Παράτησα τον επί αρκετών ετών σύζυγο,έχοντας επίσης δύο παιδιά και άκουσα τα ******* και άλλα τραγικά από δύο-όχι μία υπερσυντηρητικές οικογένειες.Χέστηκα.Εγώ ζω με τον εραστή μου,με αυτόν που θέλω,όχι αυτόν που πρέπει,εφόσον του εξήγησα φυσικά πως η σχέση μας δε με αφορούσε άλλο.Το πώς αντέδρασε αυτός,δικό του θέμα,έγινε κατίνα,αλλά και γι αυτό χέστηκα.:P
Τα παιδιά μου είναι ευτυχισμένα όταν η μάνα τους είναι ευτυχισμένη,γιατί τότε μπορεί να τους χαμογελά,να τα φροντίζει και να καλύπτει τις ανάγκες τους.
Πιστεύω πως αφού πέρασε το πρώτο κύμα του ενθουσιασμού και αφού χόρτασε το διάλειμμα,που προφανώς κάτι της κάλυπτε,τώρα η πραγματικότητα εισήλθε ως τσουνάμι που θα έλεγε και ο Βολτ,και η ζυγαριά έγειρε στην πλευρά του συζύγου.Ζήστο και όσο κρατήσει,όπως ανέφερε ο Κρίνος,αλλά μην χτίζεις παλάτια στην άμμο,όταν μάλιστα δεν έχεις την έγκριση του συγκάτοικου στο όνειρο.