κατάθλιψη ή απλά βαρεμάρα?

Νομίζω να ψάξεις να βρεις τρόπο να βοηθηθείς στην προσπάθειά σου να ανακτήσεις τη χαμένη σου δημιουργικότητα.
Εσύ τι λες?Ποιό νομίζεις οτι θα ήταν το κατάλληλο επόμενο βήμα?

σε αυτό δεν έχω ακόμη απάντηση.

οταν ξεκίνησε αυτή η φάση, θεώρησα ότι η ρουτίνα του \"τίποτα\" θα ήταν αρκετή για να με συνεφέρει. μετά είπα φάση είναι θα κάνει τον κύκλο της και περίμενα. αλλά κουράστηκα βλέποντας οτι τίποτα δεν αλλάζει.

Φοίβη είσαι και εσύ της άποψης ότι είναι μονόδρομος για την περίπτωσή μου η επισκεψή μου σε ένα ειδικό?

Αυτό, καλή μου, δεν μπορεί να το αποφασίσει κανένας άλλος πάρα μόνο εσύ η ίδια. Ένας ειδικός πιθανότατα θα σε βοηθήσει να ανακαλύψεις πολλά πράγματα μέσα σου, αν βρεις κάποιον άνθρωπο με τον οποίο υπάρχει η κατάλληλη χημεία μεταξύ σας και ο οποίος θα δώσει τη δύναμη της θεραπείας σε σένα.
Παρόλα αυτά, πρέπει να είναι δική σου απόφαση και ελεύθερη επιλογή να απευθυνθείς σε ειδικό. Δεν μπορώ να στο πω εγώ αυτό, ούτε και κανένας άλλος.

έχω πεισμώσει τόσο και θέλω να το παλέψω μόνη μου. δεν ξέρω μπορεί να ακούγεται αδιέξοδο, αλλά πραγματικά θεωρώ πως σε ένα βαθμό είναι state of mind και δεν μπορώ να δεχτώ ότι δεν μπορώ να ελέγξω το μυαλό μου.

Οκ. Μπορείς μα το προσπαθήσεις μόνη σου, αν θέλεις. Δεν φεύγουν οι ειδικοί. Αν τους χρειαστείς, θα τους βρεις.

όταν ανέβαζα αυτό το post είχα μια κρυφή ελπίδα ότι θα καταλήγατε ότι τελικά είμαι απλώς μια τεμπέλα, μια κακομαθημένη που βαρέθηκα να κάθομαι. αλλά από ότι βλέπω όλοι αναγνωρίζετε ότι είναι πιο σοβαρή η κατάσταση.

Χριστίνα μου, εσύ τι πιστεύεις για σένα? Αυτό έχει σημασία καλή μου.

εγώ τείνω να πιστέψω, πως είναι ένας συνδυασμός ήπιας κατάθλιψης, ενισχυμένη με τεμπελιά.

Δηλαδή κάτι φυσιολογικό που όμως τείνει να ξεφεύγει λιγάκι. Ε?

ε...όχι και ακριβώς φυσιολογικό. αν και από την άλλη το διάβασμα απαιτεί αυτοπειθαρχία, κόπο, δεν είναι ευχάριστη διαδικασία, οπότε μήπως απλώς είμαι μεγάλη (35 ετών) για να έχω αντοχές για διάβασμα (άργησα να κάνω την επιστημονικη στροφή, την έκανα στα 29, όταν άλλοι ξεμπερδεύουν με όλα αυτά) και αυτό το βαφτίζω κατάθλιψη, αυθυποβάλλομαι, οπότε και για αυτό δεν έχω όρεξη μετά για τιποτα?

Δεν είναι ανάγκη να το βαφτίσεις τίποτα βασικά. Ούτε κατάθλιψη, ούτε...ωρίμανση.
Και δεν θα πείραζε αν δεν σου απομηζούσε την ενέργεια τόσο πολύ και εαν δεν σε απομάκρυνε απο τους στόχους σου.

δεν είναι προαπαιτούμενο η \"βάφτιση\" για να το αντιμετωπίσω?

Κατά τη γνώμη μου, όχι απαραίτητα. Αρκεί που ξέρεις τα χαρακτηριστικά του , το πως το βιώνεις. Το τι σου κάνει και τι θέλεις να αλλάξεις.
Εκτός και εαν έχει σημασία για σένα. Να το βαφτίσεις κάπως.

Φοίβη μου σε ευχαριστώ πολύ για αυτό το διάλογο, με βοηθάνε πολλοί οι απαντήσεις σου, αν και φοβάμαι πως σε έχω εξανλήσει.

Ωραία γνωρίζω την αφετηρία μου, γνωρίζω το που θέλω να φτάσω, αλλά μου διαφεύγει ο τρόπος και το μέσο.

Δεν με έχεις εξαντλήσει, μην ανησυχείς για αυτό. Ίσα ίσα τον απολαμβάνω τον διάλογό μας.
Οπότε απο τα τέσσερα έχεις ήδη βρει τα δυο! Έχεις χαράξει στο μυαλό σου ήδη ένα προσχέδιο της πορείας σου. Το μόνο που σου μένει είναι να βρεις πώς θα διανύσεις αυτή την πορεία. Με ποιόν τρόπο και με ποιό μέσο.