"όλα μια χαρά"

Quote:

---

[i]Originally posted by Lenaki[/
Αναφερεις πως τα ladose στα χορηγησε παθολογος. Δεν ειμαι ειδικος και δεν πασχω απο βουλιμια η ανορεξια. Θαθελα απλα να εκφρασω τον προβληματισμο μου...Σε αυτες τις περιπτωσεις ο αρμοδιος γιατρος για να χορηγησει τετοιου ειδους φαρμακα δεν ειναι ο ψυχιατρος;

---

Λενάκι, έγινες αιτία μίας αντιπαράθεσης που ακολούθησε στην συνέχεια με αφορμή την χορήγηση αντικαθλιπτικών από παθολόγο...

Καταρχήν δεν νομίζω να υπάρχει κάποια διάταξη η οποία και να απαγορεύει στους παθολόγους να συνταγογραφούν αντικαθλιπτικά.

Συμφωνώ και εγώ ότι το σωστό θα ήταν ο παθολόγος να παραπέμψει την ασθενή του σε ψυχίατρο ή σε ψυχολόγο.

Για να κατηγορήσουμε όμως τον εν λόγο παθολόγο θα έπρεπε τουλάχιστον να γνωρίζουμε και άλλες παραμέτρους.

Η patoylini ανέφερε το κύριο πρόβλημά της. Ο γιατρός ίσως εντόπισε και συνυπάρχουσα κατάθλιψη...

Ίσως ακόμη η ασθενής όπως πολλοί άνθρωποι στην αρχή - συμπεριλαμβανομένου και εαυτού μου- να έχει κάποιο πρόβλημα να επισκευτεί ψυχίατρο πολύ περισσότερο αν ζεί σε μία επαρχιακή πόλη.

Δεν νομίζω ότι πρέπει να είμαστε τόσο απόλυτοι Νίκο με τον συγκεκριμένο παθολόγο.

Προσωπικά επιζητώ πάντα μια εξειδικευμένη συμβουλή. Πόσο αρμόδιος είναι ο παθολόγος να χορηγήσει αντικαταθλιιπτικό? Γιατι να μην πάρεις και μια δευτερη γνώμη αν ευτο δεν ειναι πρακτικά αδύνατο? Τόσα χρόνια που σε ταλαιπωρεί η βουλιμία δεν έχεις επισκευτεί κάποιον ψυχολόγο? όλοι οι προλαλήσαντες συμφωνουν οτι οι ΔΤΠ αντιμετωπίζονται κατα βαση με ψυχοθεραπεία.
Φιλικη συμβουλή να μην πειραματιστείς στο θέμα αυτό, περιμένοντας να δεις τι αποτελεσματα θα φερει αν φέρει το φάρμακο. Ζητα και δευτερη γνώμη, μια ολοκληρωμένη διαγνωση και αντιμετώπιση- επιβλεψη απο ειδικο ψυχολογο.
Δεν θα ρίσκαρα έτσι πρόχειρα με το να ακολουθησω μια αγωγή που ίσως και να χειροτερέψει την κατάσταση του οργανισμού και το πρόβλημά μου.

Και ποσο αρμόδιος είναι ο παθολογος να εντοπισει οποιαδηποτε συνυπάρχουσα κατάθλιψη μιχάλη μου?

Tessa καλα τα λες αλλα μιλάς γενικά και αοριστα. Εν προκειμένω ακομα κι αν δεχτουμε οτι το ladose θα βοηθήσει ( δεν εχω ιδεα καθως ειμαι άσχετη με τον κλαδο σας) όπως είπες κι εσυ αυτό νοειται σε συναρτηση με την ψυχοθεραπεία που πρεπει να ακολουθήσει. Εδώ ομως η κοπέλα μας λέει οτι της το χορήγησε παθολόγος... το πλαισιο αυτο ειναι που με ανησύχησε προσωπικά. Το θεωρώ ανεύθυνο απο μέρους σου να δίνεις τη συκγατάθεσή σου για το ladose στη συγκεκριμένη περίπτωση,με το επιχείρημα της \"σχολης\" εκεινης των γιατρων που ακολουθουν την πρακτική αυτή.
Φιλικα

Quote:

---

Originally posted by Μιχάλης

Quote:

---

[i]Originally posted by Lenaki[/
Αναφερεις πως τα ladose στα χορηγησε παθολογος. Δεν ειμαι ειδικος και δεν πασχω απο βουλιμια η ανορεξια. Θαθελα απλα να εκφρασω τον προβληματισμο μου...Σε αυτες τις περιπτωσεις ο αρμοδιος γιατρος για να χορηγησει τετοιου ειδους φαρμακα δεν ειναι ο ψυχιατρος;

---

Λενάκι, έγινες αιτία μίας αντιπαράθεσης που ακολούθησε στην συνέχεια με αφορμή την χορήγηση αντικαθλιπτικών από παθολόγο...

Καταρχήν δεν νομίζω να υπάρχει κάποια διάταξη η οποία και να απαγορεύει στους παθολόγους να συνταγογραφούν αντικαθλιπτικά.

Συμφωνώ και εγώ ότι το σωστό θα ήταν ο παθολόγος να παραπέμψει την ασθενή του σε ψυχίατρο ή σε ψυχολόγο.

Για να κατηγορήσουμε όμως τον εν λόγο παθολόγο θα έπρεπε τουλάχιστον να γνωρίζουμε και άλλες παραμέτρους.

Η patoylini ανέφερε το κύριο πρόβλημά της. Ο γιατρός ίσως εντόπισε και συνυπάρχουσα κατάθλιψη...

Ίσως ακόμη η ασθενής όπως πολλοί άνθρωποι στην αρχή - συμπεριλαμβανομένου και εαυτού μου- να έχει κάποιο πρόβλημα να επισκευτεί ψυχίατρο πολύ περισσότερο αν ζεί σε μία επαρχιακή πόλη.

Δεν νομίζω ότι πρέπει να είμαστε τόσο απόλυτοι Νίκο με τον συγκεκριμένο παθολόγο.

---

Μιχαλη μου δεν κατηγορησα κανεναν απολυτως. Οπως ειδες εξεφρασα τον προβληματισμο μου. Και αυτος ηταν υπο μορφην ερωτησεων.

Αν οντως εγινα αιτια αντιπαραθεσεων, σιγουρα δεν ηταν σκοπιμο.

Quote:

---

[i]Originally posted by Μιχάλης[/i

Καταρχήν δεν νομίζω να υπάρχει κάποια διάταξη η οποία και να απαγορεύει στους παθολόγους να συνταγογραφούν αντικαθλιπτικά.

Συμφωνώ και εγώ ότι το σωστό θα ήταν ο παθολόγος να παραπέμψει την ασθενή του σε ψυχίατρο ή σε ψυχολόγο.

---

Διαταξεις μπορει να μην υπαρχουν. Αντιθετως φανταζομαι πως για καποιο λογο οι γιατροι χωριζονται σε ειδικοτητες. Αν εδειξα προβληματισμενη ειναι γιατι κι εγω απο παθολογο ξεκινησα, δεν ηθελα καν να ακουσω για ψυχιατρο κι ας μην μενω στην επαρχια. Ειχα κακη εμπειρια και γι αυτο αποφασισα οταν εχω καποιο προβλημα να πηγαινω ΜΟΝΟ στον ειδικο.

Το 2ο σκελος της παραθεσης αποδεικνυει πως ουσιαστικα συμφωνουμε...

λοιπον παιδια καλησπερα..θελω να πω για το ladose γιατι εχει γινει μικροπαρεξηγηση.. πηγαινα σε ψυχιατρο ο οποιος δεν μου ενεπνεε εμπιστοσυνη..και μαλιστα δεν πηγα σε εναν αλλα σε δυο..και οι δυο ηταν......δεν θελω να χαρακτηρισω...τεσπα..εμενα δεν μου εκαναν..γενικα ειχα ακουσει για τον εναν εστω οτι ειναι καλος γιατρος(για τους αλλους)..με συστασεις ειχα παει σε αυτον..μου ειχε πει οτι πρεπει να παρω ladose γιατι εχω καταθλιψη και μαλιστα σε μεγαλο βαθμο και σε αυτο συμφωνω γιατι η κατασταση ειχε γινει αφορητη..περναγαν απο το μυαλο μου φρικτα πραγματα..τοτε δεν ηθελα να παρω χαπια,δεν το συζητουσα καν..ουτε να μου το αναφερουν..εκοψα λοιπον τον γιατρο και μετα απο 1 μηνα πηγα στην παθολόγο μου η οποια εχει ειδικευτει στην βουλιμια(μεταπτυχιακα κ.τ.λ) και της ειπα πως εχει η κατασταση..στην αρχη μου ειπε να το παλεψουμε.οταν της ειπα οτι δεν παλευεται η κατασταση εδω και 3 χρονια, μου εδωσε τα αντικαταθλιπτικα. επισης μου συστησε αλλον ψυχιατρο στον οποιο δεν πηγα..δεν θελω να προσβαλλω κανεναν αλλα δεν τους εμπιστευομαι..ειναι καθαρα δικια μου αποψη..αυτα..σας ευχαριστω ολους παντως..

Εάν θέλετε, δώστε προσοχή στο εξής σημείο: εάν προυπάρχει η διαταραχή πρόσληψης τροφής και η κατάθλιψη ακολούθησε ως συνέπεια της ΔΠΤ, τότε χρειάζεται θεραπεία για την Διαταραχή πρόσληψης τροφής. Μόλις η θεραπεία προχωρήσει σε ικανοποιητικό βαθμό, θα υποχωρήσει και η κατάθλιψη.

Διαφέρουν τα πράγματα, αν η κατάθλιψη είναι αίτιο της ΔΠΤ. Μερικές φορές, ιστορικό ψυχολογικών παθήσεων όπως η κατάθλιψη λειτουργεί σαν αίτιο, ευνοεί την ανάπτυξη μιας ΔΠΤ.

Ένα μόνο σχόλιο περί παθολόγων και ψυχιάτρων στο θέμα μιας ΔΠΤ και δεν ξανα επανέρχομαι. Είναι σαν να χαλάει η τηλεόραση σας και την πηγαίνετε για σέρβις στον Γερμανό. Με κινητά ασχολείται ο Γερμανός, ηλεκτρονικά είναι κι αυτά, οπότε όλο και κάτι θα ξέρει.

Quote:

---

Originally posted by patoylini
λοιπον παιδια καλησπερα..θελω να πω για το ladose γιατι εχει γινει μικροπαρεξηγηση.. πηγαινα σε ψυχιατρο ο οποιος δεν μου ενεπνεε εμπιστοσυνη..και μαλιστα δεν πηγα σε εναν αλλα σε δυο..και οι δυο ηταν......δεν θελω να χαρακτηρισω...τεσπα..εμενα δεν μου εκαναν..γενικα ειχα ακουσει για τον εναν εστω οτι ειναι καλος γιατρος(για τους αλλους)..με συστασεις ειχα παει σε αυτον..μου ειχε πει οτι πρεπει να παρω ladose γιατι εχω καταθλιψη και μαλιστα σε μεγαλο βαθμο και σε αυτο συμφωνω γιατι η κατασταση ειχε γινει αφορητη..περναγαν απο το μυαλο μου φρικτα πραγματα..τοτε δεν ηθελα να παρω χαπια,δεν το συζητουσα καν..ουτε να μου το αναφερουν..εκοψα λοιπον τον γιατρο και μετα απο 1 μηνα πηγα στην παθολόγο μου η οποια εχει ειδικευτει στην βουλιμια(μεταπτυχιακα κ.τ.λ) και της ειπα πως εχει η κατασταση..στην αρχη μου ειπε να το παλεψουμε.οταν της ειπα οτι δεν παλευεται η κατασταση εδω και 3 χρονια, μου εδωσε τα αντικαταθλιπτικα. επισης μου συστησε αλλον ψυχιατρο στον οποιο δεν πηγα..δεν θελω να προσβαλλω κανεναν αλλα δεν τους εμπιστευομαι..ειναι καθαρα δικια μου αποψη..αυτα..σας ευχαριστω ολους παντως..

---

patoylini δε φανταζεσαι σε τι περιπετειες μ\'εχουν βαλει ορισμενοι που (για αγνωστο κατ\'εμε λογο) φερουν τον τιτλο του ψυχιατρου.

Οποτε, μη φανταστεις πως εχεις να κανεις με ατομο \"αγκιστρωμενο\" απο αυτους.

Περασαν ΠΟΛΛΑ χρονια για να πεισω τον εαυτο μου πως σε ολους τους κλαδους υπαρχουν υπευθυνοι και ανευθυνοι. Και μη φανταστεις πως αυτη η διαδικασια του \"ψαξιματος\" και της αξιολογησης ηταν απλη και χωρις κοστος. Το πληρωσα ακριβα και λογω ταλαιπωριων τις οποιες υπεστην απο τις διαφορες \"δοκιμες\" για να βρεθει η καταλληλη αγωγη, αλλα κυριως χανοντας πολυτιμο χρονο ( ολο αυτο το διαστημα τα συμπτωματα αυξανονταν οπως καταλαβαινεις ).

Τελικα κατεληξα σε συνδυασμο ψυχιατρου και ψυχολογου ( φαρμακευτικης αγωγης και ψυχοθεραπειας ).

Σε πληροφορω πως ακομη ταλαιπωρουμαι και θα ταλαιπωρουμαι για πολυ ακομη. Αρχισα στραβα και το πληρωνω.

Ευχομαι να εισαι πιο τυχερη και να απαλλαγεις συντομα απο αυτο που σε βασανιζει. Ειλικρινα το ευχομαι μεσα απο την ψυχη μου :)

ευχαριστώ πολύ λενάκι,να σαι καλα..και γω σου ευχομαι οτι καλυτερο γιατι αυτη η κατασταση μας τρωει μερα με την μερα..εχω προσπαθησει πολυ μονη μου,να καταλαβω τισ αναγκες μου και τους λογους που με οδηγουν στις ακροτητες αλλα δεν καταφερα τιποτα..παρα μονο να προχωραω το προβλημα..τα χαπια τα παιρνω 8 μερες.ακομα δεν εχω δει τιποτα,δηλαδη καμια ουσιαστικη διαφορα αλλα ειναι ακομα νωρίς..εχω πίστη ομως γιατι 3 χρονια εχω βαλει ενα μεγαλο Χ σε ολα και εχω απομονωθει απο ολους..και οταν ρωταω τον εαυτο μου: \"γιατι τα κανεις ολα αυτα??\",απαντηση δεν εχω..πνιγομαι μεσα στο ιδιο μου το σωμα που τοσο πολυ μισω.δεν αγαπαω καθολου τελικα τον εαυτο μου και βασικα ποτε δεν τον αγαπουσα.η ζωη μου εχει μεινει στασιμη.ωσπου να χασω καποια κιλα που εχω παρει,την εχω σταματησει.δεν ζω καθολου.δεν κανω τιποτα.το μονο που σκεφτομαι ειναι τα κιλα.και στο κατω κατω πριν ενα χρονο και για εναν ολοκληρο χρονο ημουν αδυνατη..τι καταφερα?? τιποτα απολυτως..ισα-ισα ημουν χειροτερα γιατι ετρεμα την κα8ε μπουκια που ετρωγα.παντου υπηρχαν 8ερμιδες.ξυπνουσα μεσα στον υπνο μου και εκλαιγα επειδη εβλεπα ονειρο οτι ειχα κανει βουλιμικο η εστω οτι ειχα φαει λιγο παραπανω...αυτη ειναι η ζωη μου εδω και 3 χρονια.απλα υπαρχω,δεν ζω..και βαρε8ηκα.βαρέθηκα να δινω σε ολουσ ηλιθιεσ δικαιολογιες του στυλ βαριεμαι να βγω εξω,δεν εχω ορεξη σημερα,ειμαι αρρωστη,ειμαι αδιαθετη ή καθε τι αλλο μου περναει απο το μυαλο εκεινη την στιγμη.ολη μου η ζωη ειναι αυτη.τιποτα περισσοτερο,τιποτα λιγοτερο.μια ουτοπια μεσα στην οποια παυεις να υπαρχεις ουσιαστικα για να καταφερω τι ?? μια σαπια υπαρξη και εναν απροσδιοριστο φοβο για οτιδηποτε με προσσεγγιζει.πολλες φορες λεω στον εαυτο μου οτι η ζωη ειναι μικρη και οπρεπει να την ζησουμε γιατι δεν εχουμε πολλα περιθωρια.οταν παω να το εφαρμοσω στην πραξη,δεν μου βγαινει..και μετανιωνω την ιδια στιγμη που λεω πραγματα τα οποία δεν μπορώ να εφαρμόσω και τοτε μισω ακομα περισσοτερο τον εαυτο μου..μια αεναη παλη με μενα,με μενα που καθε μερα με κανω κομματια τα οποια μου παιρνουν πολυ καιρο να συμμαζεψω και αν τελικα τα καταφερω..:(

Αυτο ισχυει , αν οχι για ολους, για τους περισσοτερους εδω...
Γινομαστε κομματια και προσπαθουμε μετα να συναρμολογησουμε το παζλ ξανα και ξανα και ξανα...

Κι ερχονται καποιοι και σου λενε \"Δεν προσπαθεις αρκετα\", \"Μην κανεις αυτο\", \"Κανε εκεινο\" και οτι αλλο τους κατεβαινει στο κεφαλι...Ειδικα δε, αυτο το \"Δεν προσπαθεις αρκετα\" οταν εκστομιζεται απο ανθρωπο που καθημερινα παρακολουθει τη ζωη μας και τους αγωνες που κανουμε..ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ να το χωνεψω...

Οποτε καταλαβαινεις πως στην ουσια ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ θα κανουμε τη διαφορα...καποια μερα...ενα κλικ...να μας κανει να στιψουμε κυριολεκτικα την πετρα...να ξαναζησουμε...

Τουλαχιστον εμεις ειμαστε συνειδητοποιημενοι και εχουμε αποδεχτει αυτα που μας συμβαινουν. Σκεψου ΤΟΟΟΟΣΟ κοσμο εκει εξω που κρυβονται πισω απο το δαχτυλο τους και υποκρινονται πως ζουν και στην ουσια απλα ακολουθουν τον οχλο..σαν προβατα που τα οδηγουν σε σφαγη..

Πολλες φορες κατηγορησα τον εαυτο μου ως πολυ ευαισθητο. Οταν ομως το ξανασκεφτηκα και προσπαθηνσα να με φανταστω αδιαφορη, σκληρη, στυγνη...αποφασισα πως ειμαι πολυ πιο \"γεματη\" και ευτυχισμενη μεσα στη δυστυχια και την ταλαιπωρια μου, απ\' οτι αν ημουν κατι απο τα παραπανω.

Αλλωστε ολος ο κοσμος κουβαλαει ενα σταυρο. Εμας μας ετυχε αυτος. Κι επειδη για ολους η ζωη ειναι διαρκης αγωνας, δεν εχουμε επιλογες. ΠΡΕΠΕΙ να παλεψουμε. Κι ας εχουμε σκαμπανεβασματα. Κι ας ειναι οι κακες στιγμες περισσοτερες απο τις καλες.

Αυτα που λεω τα απευθυνω πρωτα σε μενα και μετα σε ολους τους αλλους. Τα υπενθυμιζω στον εαυτο μου οσο συχνοτερα μπορω.ΠΡΕΠΕΙ...

Συγγνώμη αν βγαίνω offtopic αλλά επειδή παρακολουθώ από όταν μπήκα τα μηνύματα σου Λενάκι μου ήθελα να σου πω ότι με εντυπωσιάζει καθε φορα ο ακρως συναισθηματικός και συγγροτημενος τροπος γραφής σου.Αυτό ομως που με συγγινει βαθειά είναι το ότι πίσω από τα μηνυματά σου (οσο μελαγχολικα και αν φενονται με πρωτη ματιά) ξεπροβάλλει δειλα δειλα η ελπίδα,η προσπάθεια...ο αγώνας που οπως λες ΠΡΕΠΕΙ ολοι εδω μέσα να δώσουμε.Ειμαι και γω σε μια παρομοια φαση της ζωης μου... αυτη την ελπιδα αγωνιζομαι καθημερινα να διατηρησω ζωντανη για αυτο ίσως τα λόγια σου μου μιλάν κατευθείαν στην καρδια!
Που θα πάει βρε Λένα κάποια μέρα θα γίνει αυτό το κλικ...μέσα μας όπως έχει γίνει σε τόσους μα τόσους πολλους που περασαν οτι περναμε...
σου εύχομαι ολόψυχα τα καλύτερα κοπέλα μου :)

πατουλίνι μου εννοείται ότι και σε σένα κοπέλα μου εύχομαι τα καλύτερα!
συγγνωμη που δεν μπορω να σου πω περισσοτερα και να σε βοηθήσω πιο ουσιαστικά αλλα είμαι και γω σε down φάση...το μόνο που μπορω να σου πω είναι οτι το θέμα των κιλών μου αποτελεί μεγάλο σύμπλεγμα και πηγη αγχους και για μένα...δεν είναι και λίγο να πάρεις μέσα σε μία δεκαετία 30 ολόκληρα κιλά (ήμουν 44 κιλά και είμαι 74!)
φιλια κοριτσι μου!:)

σας ευχαριστω πολυ,παρα πολυ για την συμπαρασταση..και εγω πηρα 20 κιλα σε 4 μηνες..πως να το αποδεχτω?? απο εκει που ημουν αδυνατη ειμαι 20 κιλα παραπανω..η ζωη μου αλλαξε απο την μια στιγμη στην άλλη και το μισος για μενα εγινε ακομα μεγαλυτερο..παλευω ομως ή τουλαχιστον ετσι λέω..σας ευχαριστώ πολυ..
;)

Ιωαννα μου σ\' ευχαριστω για τα καλα σου λογια :)

patoylini, ξεκινωντας τη θεραπεια μου ( τον 1ο κυκλο ) ενα φαρμακο παλιας γενιας ( μιλαμε τωρα για το 1994 ), το οποιο πλεον δεν ακουω να κυκλοφορει διοτι προφανως το εχουν αντικαταστησει με αλλα, αποτελεσματικοτερα και με λιγοτερες παρενεργειες, σκευασματα, μου \"φορτωσε\"καπου 30 κιλα σε διαστημα 4 μηνων!

Οπως σου εχω πει δεν πασχω απο διαταραχες προσληψης τροφης. Οταν ομως ειδα τον εαυτο μου να μεταβαλλεται τοσο πολυ, τρελαθηκα! Για πολυ καιρο εκλαιγα τη μοιρα μου, με ειχε παρει απο κατω εντελως.

Καποια στιγμη, εκει που δεν το περιμενα, τσαντιστηκα τοσο πολυ με την παθητικη συμπεριφορα μου και αρχισα να κανω διαιτα, οχι ομως εξαντλητικη. Θα ελεγα πως μαλλον ακολουθησα μια πολυ προσεκτικη διατροφη και, κυριως, υγιεινη. Σε ενα χρονο εχασα ολα τα κιλα. Εχουν περασει 5 χρονια απο τοτε που αδυνατισα ( να συμπληρωσω πως συμβουλευτηκα διατολογο αρχικα ) ειμαι σταθερη στα κιλα μου.

Με αυτα που εγραψα θελω απλως να τονισω πως ειτε εχεις διαταραχες διατροφικες ειτε οχι, σαφως και κλωνιζεσαι οταν διπλασιαζεται το βαρος σου. Να θυμηθουμε πως σα γυναικες, απο τη φυση μας ειμαστε στην πλειοψηφια ματαιοδοξες και κοκετες και οταν η εξωτερικη μας εμφανιση αλλαζει προς το χειροτερο \"πεφτουμε\".

Κουραγιο, δυναμη και ΠΟΛΛΗ υπομονη κι επιμονη θελει. Πιστευω ακραδαντα πως αυτα ειναι στοιχεια που ολοι λιγο ως πολυ κρυβουμε μεσα μας. Αρα δε μενει παρα να \"σκαψουμε\" βαθεια ( το \"σκαψιμο\" ποναει ΠΟΛΥ ειναι αληθεια ) και να τα φερουμε στην επιφανεια. Παρα τους οποιους ασταθμητους παραγοντες, πιστευω πως καθε φορα που ζοριζουμε τους εαυτους μας ολο και κατι καλο βγαινει.

Κουραγιο, εδω ειμαστε ολοι να δωσουμε ενα μικρο χερι βοηθειας, ενα \"σπρωξιματακι\" σε οποιον απο μας το χρειαζεται :)