περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

για μενα δεν ειναι χιλιοειπωμενα
πρωτη φορα διαβασα κατι παρομοιο

δεν παυω να επικοινωνω μαζι του ειτε ψυχικα ειτε στην φαντασια μου...ποιος ξερει?στο μνημοσυνο των 2 χρονων το μονο που επαναλαμβανα απο μεσα μου ειναι η λεξη \"κοιμητηρια\"
δεν ξερω γιατι αλλα ενιωθα πολυ βοηθημενη οταν σκεφτομουνα αυτη τη λεξη
γαληνια...
του ειπα \"κοιμησου, αναπαυσου\"κι ισως να εισαι καλυτερα απο οτι ειμαστε εμεις εδω οι κολασμενοι της γης..περα απο το γιο σου ολα τα αλλα γυρω μας συνεχιζουν τα ιδια
παιδια βιαζονται ,πολεμοι,δοαφθορα , εκγληματικοτητα ..οικονομικες ταλαιπωρειες κ πανω απο ολα ψυχικος πονος..κοιμησου ψυχη μου μην τα δεις αυτα κ τρομαξεις....
εγω για το μικρο θα αντεξω κ θα τα καταφερω οταν ξανασυναντηθουμε καπως καποτε να εισαι περηφανος για μενα κ το μικρο
δεν θελω να σε ξαναπληγωσω!

Από το βιβλίο «Μαθηματα Ζωης» των Elizabeth Kubler-Ross και David Kessler, σας παραθετω ολο το υποκεφαλαιο με την ονομασία ΑΠΩΛΕΙΑ, για να μοιραστουμε τα νοηματά του….

ΕΛΙΣΑΒΕΤΗ

Ένας φοιτητης ψυχολογίας, που δούλευε τη διδακτορική του διατριβή, πάλευε με την επικέιμενη απώλεια του σοβαρά άρρωστου παππού του, του ανθρώπου που είχε βοηθήσει πολύ στην ανατροφή του. Ένα μερος της πάλης του, έλεγε, αφορούσε στο εάν έπρεπε να διακόψει για ένα διαστημα τον τελευταίο χρόνο σπουδών του, για να μπορέσει να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στον παππού του. Ταυτόχρονα όμως ένιωθε έντονα την παρόρμηση να ολοκληρώσει τις ακαδημαϊκές του υποχρεώσεις τωρα, επειδή τον τελευταίο αυτό χρόνο σπουδών μάθαινε πολλά πράγματα γύρω από τη ζωή. «Αυτά που μαθαίνω τώρα στο Πανεπιστήμιο», μου εξηγούσε, «με βοηθούν πραγματικά να ωριμάσω ως άτομο».
«Εάν πραγματικά θέλεις να ωριμάσεις ως άτομο», του είπα, «και να μάθεις, θα πρέπει να συνειδητοποιήσεις οτί το σύμπαν σε έχει εγγράψει στο προπτυχιακό πρόγραμμα της ζωής που ονομάζεται απώλεια».
©©©
Στο τέλος, χανουμε όλα όσα έχουμε, όμως αυτό που τελικά μετράει δεν μπορεί να χαθεί ποτέ. Τα σπίτια μας, τα αυτοκίνητα, οι δουλειές και οι περιουσίες μας, τα νιάτα μας ή ακόμα και τα αγαπημένα μας πρόσωπα είναι για μας τα δάνεια αυτής της ζωής. Όπως και κάθε τι άλλο έτσι και τα αγαπημένα μας πρόσωπα δεν είναι δικά μας για πάντα. Η συνειδητοποίηση όμως αυτής της αλήθειας δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει. Αντίθετα, μπορο΄τμε χάρη σ’ αυτή να εκτιμήσουμε καλύτερα τις τόσες θαυμαστές εμπειρίες και όλα τα υπέροχα πράγματα που έχουμε όσο ζούμε στον κόσμο αυτό.
Με πολλούς τρόπους, εάν η ζωή είναι ένα σχολείο, η απώλεια είναι ένα βασικό μαθημα του σχολικού προγράμματος. Ζώντας την εμπειρία της απώλειας, ζούμε ταυτόχρονα και την εμπειρία εκείνων που αγαπάμε – μερικές φορές ακόμα και των ξένων- των ανθρώπων που μας φρόντιζαν τα χρόνια που τους είχαμε εμείς ανάγκη. Η απώλεια είναι σαν μια τρύπα στην καρδιά μας. Μια τρύπα όμως που είναι ένα καλεσμα αγάπης και μας επιτρέπει να κρατήσουμε μέσα μας την αγάπη των άλλων. Ερχόμαστε στον κόσμο αυτόν υποφέροντας από την απώλεια του τόπου της μήτρας, του τέλειου εκέινου κόσμου που μας δημιούργησε. Μας σπρώχνουν σ’ έναν κόσμο που δε θα μας ταϊζουν κάθε φορά που πεινάμε και δεν ξέρουμε, όταν η μαμά απομακρύνεται από την κούνια, αν θα ξαναγυρίσει. Μας αρέσει να μας κρατάνε αγκαλιά και ξαφνικά μας αφήνουν. Μεγαλώνοντας, χάνουμε φίλους κάθε φορά που αλλάζουμε τόπο διαμονής, χάνουμε τα παιχνίδια μας όταν σπάνε ή εξαφανίζονται και χάνουμε στο πρωτάθλημα μπάλας της γειτονιάς. Ζούμε τους πρώτους μας έρωτες, μόνο και μόνο για να τους χάσουμε. Και αυτή η μακρά σειρά απωλειών είναι μόλις στο ξεκίνημά της. Στα χρόνια που έπονται χάνουμε δασκάλους, φίλους, χάνουμε και τα παιδικά μας όνειρα.
Κάθε τι άυλο- όπως τα όνειρα, η νιότη και η ανεξαρτησία- τελικά θα ξεθωριάσει ή θα τελειώσει. Όλα τα πράγματα που μας ανήκουν, ουσιαστικά τα έχουμε δανειστεί. Ήταν ποτέ πραγματικά δικά μας? Η πραγματικότητά μας στον κόσμο αυτόν δεν είναι μόνιμη, όπως δεν είναι και η οποιαδήποτε ιδιοκτησία μας. Τα πάντα είναι παροδικά. Η προσπάθεια να βρούμε κάπου τη μονιμότητα είναι αδιέξοδη και τελικά μαθαίνουμε ότι η προσπάθειά μας να «κρατήσουμε» τα πάντα, όπως και η προσπάθεια μας να αποτρεψουμε την απώλεια, δεν μας δίνει ασφάλεια.
Δεν μας αρέσει να βλέπουμε τη ζωή με τον τρόπο αυτό. Μας αρέσει να προσποιούμαστε ότι η ζωή μας, όπως και τα πράγματα που αυτή περιλαμβάνει, θα κρατήσουν αιώνια. Και δεν θέλουμε καν να βλέπουμε την έσχατη αντιληπτή απώλεια, τον θάνατο. Είναι εκπληκτικό να βλέπει κανείς τις προσποιήσεις στις οποίες εμμένουν πολλές οικογένειες που έχουν ανθρώπους με καταληκτικές ασθένειες. Δε θελουν να μιλούν για τις απώλειες τις οποίες βιώνουν και σίγουρα δε θελουν να κανουν καμια νυξη γι αυτό στα αγαπημένα τους πρόσωπα που πεθαίνουν. Το προσωπικό του νοσοκομέιου επισης προτιμα να μην λεει τίποτα στους ασθενείς του. Πόσο κοντόφθαλμοι είμαστε, όταν νομιζουμε ότι οι άνθρωποι που φτάνουν στο τελος τη ζωής τους δε συνειδητοποιούν αυτην την κατάσταση. Και πόσο ανόητο, επίσης, να πιστεύουμε ότι αυτό ουσιαστικά τους βοηθά. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι με καταληκτικές ασθένειες που κοιτουν τις οικογένειές τους και λενε άτεγκτα, «Μην προσπαθείτε να μου κρύψετε το ότι πεθαίνω. Πως μπορείτε να μην το λέτε? Δεν καταλαβαίνετε ότι κάθε ζωντανό πλάσμα γυρω μου μου υπενθυμιζει ότι πεθαίνω?».
Οι άνθρωποι που πεθαίνουν κατανοούν πολύ καλά τι χάνουν και εκτιμουν την αξία του. Αυτοί που συνήθως παραμυθιαζονται είναι εκείνοι που ζουν.

Αυτό είναι η αρχη, σκεφτηκα ότι θα γραφω σιγα σιγα το κειμενο και για πρακτικους λογους αλλα και για να ξεδιπλωνεται αργα αργα, μου αρεσει αυτό.

weird καθως διαβαζα ειλικρινα μου εχουν σηκκωθει ολες οι τριχες
δεν νομιαω να ξαναεχω ανατριχιασει ετσι στη ζωη μου
με την συνταξη του μικρου απο τον πατερα του πηρα με δανειο ενα σπιτι..
θα παμε να ζησουμε οι δυο μας εκει
οι δυο μας
οχι οι τρεις μας
σημερα ημουν εκει να καθαρισω
επεστρεψα κομματια δυαλυμενα καθως αναρωτιομουνα ποσο ακομα πιο εντονη μπορει να γινει η απουσια του???
καποια επιπλα απο το σπιτι μας εκει..καποιες ηλ.συσκευες εκει
κ πανω απο ολα το ιδιο του το παιδι....
ολα εκει ΕΚΤΟΣ απο αυτον....
στεκομουνα διπλα απο την συρταριερα μας που καποτε φιλοξενουσε τα ρουχα του κ ενιωθα αυτην την τρυπα στην καρδια.....να με τρωει αργα κ βασανιστηκα
ημουν μονη μου 3 ωρες
τη 1 καθαριζα
την αλλη τον εψαχνα...στο χωρο στον αερα στον ουρανο...
τον βρηκα στην καρδια μου..στην ψυχη μου
μεσα μου
τον βρισκω οταν κοιταζομαστε στα ματια με τον γιο μου
καθρευτιζεται στις ματιες μας

κ εχει τοσο αληθεια αυτο το κειμενο
ζουμε εχοντας τη ζωη μας κι αυτων που αγαπαμε δεδομενα
ανεπαφα απο καθε μορφη τελους
τα προστατευουμε απο \"καντεμιες\"χτυπωντας ξυλο κ φτυνοντας τον κορφο μας στο ακουσμα ενος θανατου
κι ομως..αν τον ειχα σκεφτει σαν δεδομενο επισκεπτη κι αυτον γιατι ειναι το πιο δεδομενο στη ζωη μας...θα ειχα προστατεψει την σκεψη μου κ την ψυχη μου...

δεν φτανει ενα ευχαριστω για τον κοπο που εκανες κ μοιραστηκες μαζι μας αυτο το κειμενο..
δεν φτανει..ευχομαι να νιωθεις ανακουφιση που μας παρεσειρες στην πραγματικοτητα με αυτο το κειμενο
θελω να πω οτι οσο κ αν πονεσα σημερα
οσο κι αν τσακιστηκα την ωρα που αντιμετωπιζα την πραγματικοτητα κοντρα στο ονειρο να ζησουμε κ οι 3 μαζι ξανα ...
δεν επαψα να νιωθω δυνατη!

κι εγω ανατριχιασα και συγκινηθηκα βαθια διαβαζοντας τις γραμμες σου...
Αναβιωνεις τον αντρα σου μεσα σου, στη σχεση που εχετε εσυ και το παιδι. Πολυ χαιρομαι για το νεο σας ξεκινημα...
Με τη θεραπευτρια μου καναμε καποτε μια κουβεντα, αυτος που εφυγε, εφυγε. Μα η απουσια του δεν μπορει να αναιρεσει το οτι υπηρξε, τα χναρια μενουν, παντα.
Καλη μου, το βιβλιο το εδωσα στην θεραπευτρια μου γιατι εχουμε αναπτυξει αναμεσα μας την ομορφη συνηθεια να ανταλλασουμε βιβλια! Δεν μπορω να περιγραψω ποσους νεους δρομους εχουμε ταξιδεψει με τον τροπο αυτον...
Την Δευτερα που ερχεται εχω συνεδρια και το πρωτο πραγμα που θα κανω αφου καβω το βιβλιο θα ειναι να σου γραψω την συνεχεια...
Χαιρομαι, αυτο δεν ηταν παρα η αρχη κι ομως αγγιξε τοσο πολυ.
Εχουν δυναμη τα λογια της Ελισαμπεθ.. Ειναι ανθρωπος που εχει βοηθησει πολλους να περασουν στην αντιπερα οχθη.
Σου ευχομαι καλη μετακομιση.
Πολλα πολλα φιλια σε εσενα και το μικρακι σου!

σε ευχαριστω κ περιμενω με αγωνια το υπολοιπο
θα ψαξω κι ολας μολις καλυτερευσουν τα οικονομικα λογω μετακομισεως να το αγορασω

φιλια πολλα

Ο πονος, κι η αδυναμια ακομα, ειναι αναποσπαστα στοιχεια της δυναμης μας! Ετσι δεν με ξαφνιαζει καθολου αυτο που λες. Η δυναμη σου ειναι εκει, ακομα και τις φορες που δεν την νιωθεις.. Φιλια και παλι:)

Εχω σκανερ στο γραφειο οποτε θα ειναι πιο ευκολο! Το συντομοτερο δυνατο γλυκεια μου.

αχ weird να ξερες πως περιμενω....
:)

DAVID

Έμαθα για την απώλεια όταν κάποτε ξύπνησα μέσα στη νύχτα σφαδάζοντας απ’ τον πόνο. Ήξερα από την πρώτη κιόλας στιγμή ότι ήταν κάτι σοβαρό : αυτός ο κοιλιακός πόνος ήταν κάτι παραπάνω από έναν απλό στομαχόπονο. Επισκέφτηκα τον γιατρό μου, ο οποίος μου έγραψε μια συνταγή με αντιόξινα χάπια και μου είπε να παρακολουθούμε το πρόβλημα. Τρεις ημέρες αργότερα, μια Πέμπτη, ο πόνος χειροτέρεψε και ο γιατρός αποφάσισε ότι θα έπρεπε να έχει μια πιο σαφή εικόνα. Μου έκανε μια ημερήσια εισαγωγή για μια σειρά από γαστρεντερικές εξετάσεις της άνω και κάτω κοιλίας, με ειδικά όργανα που θα του επέτρεπαν να δει εάν υπήρχαν ανωμαλίες σε όλο το σύστημα.
Στο δωμάτιο της ανάρρωσης, ο γιατρός μου εξήγησε ότι είχε βρει έναν όγκο που εμπόδιζε εν μέρει το άνω εντερικό σύστημα.
«Αυτό σημαίνει χειρουργείο?», τον ρώτησα τρομαγμένος.
«Έκανα μια δεύτερη δειγματολογική βιοψία και την έστειλα στο εργαστήριο», μου απάντησε. «Θα ξέρουμε την Δευτέρα.»
Παρόλο που ήξερα ότι ο όγκος ήταν εξίσου πιθανό να είναι καλοήθης ή κακοήθης, το μυαλό και τα συναισθήματά μου πήγαν στον πατέρα μου, ο οποίος είχε πεθάνει από καρκίνο του παχέος εντέρου. Εκείνες τις τέσσερις βασανιστικές ημέρες της αναμονής των αποτελεσμάτων, θρηνούσα την απώλεια της άτρωτης νιότης μου, της υγείας μου, ακόμα και της ίδιας μου της ζωής. Η νεοπλασία αποδείχτηκε καλοήθης, όμως τα συναισθήματα της απώλειας εκείνες τις λιγοστές ημέρες ήταν πολύ αληθινά.




Οι περισσότεροι άνθρωποι σε όλη μας τη ζωή παλεύουμε και αντιστεκόμαστε στην απώλεια, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι ζωή σημαίνει απώλεια και απώλεια ζωή. Η ζωή δεν μπορεί να αλλάξει κι εμείς δεν μπορούμε να αναπτυχθούμε χωρίς απώλεια. Υπάρχει μια παλιά εβραϊκή παροιμία, που λέει ότι όποιος χορεύει σε πολλούς γάμους, κλαίει και σε πολλές κηδείες. Αυτό σημαίνει πως όταν είσαι παρών σε μια αρχή, θα είσαι και στο τέλος. Εάν έχετε πολλούς φίλους, θα βιώσετε το μερίδιό σας στις απώλειες.
Την αίσθηση της μεγάλης απώλειας βιώνουν μόνο εκείνοι που έχουν ευλογηθεί πλούσια από τη ζωή. Οι απώλειες που βιώνουμε στη ζωή είναι και μικρές και μεγάλες, από τον θάνατο ενός γονέα μέχρι την απώλεια ενός αριθμού τηλεφώνου. Οι απώλειες της ζωής μπορεί να είναι μόνιμες, όπως ο θάνατος, ή προσωρινές, όπως όταν σας λείπουν τα παιδία σας στα επαγγελματικά σας ταξίδια. Τα πέντε στάδια – τα οποία περιγράφουν τον τρόπο που αντιδράμε σε κάθε απώλεια – μπορούν να εφαρμοστούν σε όλες τις απώλειες της ζωής, μικρές ή μεγάλες, μόνιμες ή προσωρινές. Ας υποθέσουμε ότι το παιδί σας είναι εκ γενετής τυφλό, για σας είναι μια μεγάλη απώλεια και ενδέχεται να αντιδράσετε με τον εξής τρόπο:

1. Άρνηση - Οι γιατροί λένε ότι δεν μπορεί να παρακολουθεί τις κινήσεις των αντικειμένων με τα μάτια του. Ας του δώσουμε λίγο χρόνο, όταν μεγαλώσει λίγο ακόμα θα το κάνει.
2. Θυμός – Οι γιατροί θα έπρεπε να το ξέρουν, έπρεπε να μας το είχαν πει νωρίτερα! Γιατί να μας το κάνει αυτό ο Θεός!
3. Διαπραγμάτευση – Θα μπορέσω να το αντέξω και να το αντιμετωπίσω, αρκεί να είναι εκπαιδεύσιμος και να μπορεί να φροντίζει τον εαυτό του όταν μεγαλώσει.
4. Κατάθλιψη – Είναι τρομερό, η ζωή του θα είναι τόσο περιορισμένη.
5. Αποδοχή – Όταν θα υπάρξει πρόβλημα, θα το αντιμετωπίσουμε. Εξάλλου θα μπορεί να ζήσει μια καλή ζωή, γεμάτη αγάπη.


Σε μια πιο ασήμαντη εκδοχή, ας υποθέσουμε ότι σας πέφτει στο πάτωμα ένας φακός επαφής. Στην απώλειά του ενδέχεται να αντιδράσετε ως εξής:

1. Άρνηση – Δεν το πιστεύω ότι μου έπεσε!
2. Θυμός – Που στο διάολο είχα το μυαλό μου?
3. Διαπραγμάτευση – Υπόσχομαι ότι εάν τον βρω αυτή τη φορά, στο μέλλον θα είμαι πιο προσεκτική.
4. Κατάθλιψη – Πόσο στεναχωριέμαι που τον έχασα, τώρα θα πρέπει να αγοράσω άλλον.
5. Αποδοχή - Εντάξει μωρέ, φαίνεται ότι ήταν γραφτό κάποτε να χάσω έναν φακό επαφής. Θα παραγγείλω έναν καινούργιο σήμερα κιόλας.

Δεν περνάμε όλοι από τα πέντε αυτά στάδια κάθε φορά που βιώνουμε μια απώλεια και οι αντιδράσεις μας δεν εκδηλώνονται πάντα με αυτή τη σειρά. Επίσης μερικές φορές περνάμε ξανά από το ίδιο στάδιο. Ωστόσο, πολλές φορές και με πολλούς τρόπους έχουμε βιώματα απώλειας και πάντα αντιδρούμε στις απώλειές μας. Με την απώλεια αποκτάμε την εμπειρία της εκάστοτε κατάστασης και έτσι είμαστε καλύτερα εξοπλισμένοι για να αντιμετωπίσουμε τη ζωή.
Ό, τι κι αν νιώθετε χάνοντας ένα πρόσωπο ή κάποιο αντικείμενο, είναι αυτό ακριβώς που έπρεπε να νιώθετε. Δεν μπορούμε ποτέ να πούμε σε κάποιον, «Είσαι σε φάση άρνησης πολύ καιρό τώρα, είναι καιρός πια να περάσεις στο θυμό» ή κάτι άλλο σχετικό, γιατί δεν γνωρίζουμε πώς πρέπει να είναι η θεραπευτική διαδικασία ενός άλλου ατόμου. Τις απώλειες τις νιώθουμε έτσι ακριβώς όπως είναι. Μας αφήνουν με μια αίσθηση κενότητας, αβοήθητους, ακινητοποιημένους, παραλυμένους, ανάξιους, θυμωμένους, θλιμμένους και φοβισμένους. Δε θέλουμε να κοιμηθούμε ή το μόνο που θέλουμε είναι να κοιμόμαστε. Δεν έχουμε καθόλου όρεξη ή τρώμε ό,τι βρούμε μπροστά μας. Μπορεί να πηδάμε από τη μια υπερβολή στην άλλη ή να είμαστε απόλυτα σχολαστικοί με τα πάντα. Η θέση μας σε κάθε έναν ή σε όλους αυτούς τους τόπους είναι μέρος της θεραπείας μας.
Ίσως η μόνη βεβαιότητα σχετικά με την απώλεια είναι ότι ο χρόνος μας θεραπεύει όλους. Δυστυχώς, η θεραπεία δεν είναι πάντοτε άμεση. Δε μοιάζει με την ανοδική γραμμή ενός γραφήματος, ούτε μας οδηγεί γρήγορα και ήπια σε ανώτερα στάδια πληρότητας. Αντίθετα. Η όλη διαδικασία είναι κάτι σαν το τρενάκι του λούνα-παρκ – ανεβαίνεις αργά αργά στην πληρότητα και μετά βυθίζεσαι στην απόγνωση. Κάποια στιγμή φαίνεται να παλινδρομείς και ξαφνικά κινείσαι εμπρός, μετά νιώθεις πως είσαι και πάλι στην αρχή. Αυτή είναι η θεραπεία. Και να είστε σίγουροι πως θα θεραπευτείτε και θα επιστρέψετε στην πληρότητα.
Μπορεί να μην πάρετε πίσω αυτό που χάσατε, μπορείτε όμως να θεραπευτείτε. Και σε κάποιο σημείο του ταξιδιού σας μέσα στη ζωή, θα δείτε ότι στην πραγματικότητα δεν είχατε ποτέ το πρόσωπο ή το αντικείμενο που πενθείτε, έτσι όπως νομίζατε ότι το έχετε. Και θα δείτε επίσης ότι θα είναι πάντα δικά σας με έναν άλλο τρόπο.
Η πληρότητα είναι διακάης μας πόθος. Ελπίζουμε πως θα μπορέσουμε να κρατήσουμε τους ανθρώπους και τα πράγματα ακριβώς όπως είναι, ξέρουμε όμως πως αυτό δεν γίνεται. Η απώλεια είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα στη ζωή. Προσπαθούμε να την απαλύνουμε ή ακόμα και να της δώσουμε έναν πιο ρομαντικό χαρακτήρα, όμως ο πόνος του αποχωρισμού από ένα πρόσωπο ή αντικέιμενο που μας νοιάζει είναι ένα από τα πιο σκληρά πράγματα που θα βιώσουμε ποτέ. Η απουσία δεν κάνει παντα την καρδιά μας πιο τρυφερή. Ορισμένες φορές την κάνει να νιώθει θλιμμένη, μοναχική και άδεια.
Όπως δεν μπορεί να υπάρχει το καλο χωρίς το κακό ή το φως χωρίς το σκοτάδι, έτσι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη χωρίς απώλεια. Και επίσης, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, δεν υπάρχει απώλεια χωρίς ανάπτυξη. Είναι μια έννοια που δύσκολα γίνεται κατανοητή και ίσως για το λόγο αυτό πάντοντε μας εκπλήσσει και μας ξαφνιάζει.
Οι καλύτεροι δάσκαλοι αυτής της έννοιας είναι οι γονείς που έχουν χάσει τα παιδιά τους από καρκίνο. Κατά κανόνα, οι γονείς λένε, δικαιολογημένα, ότι αυτή η εμπειρία είναι το τέλος του κόσμου. Κάποια χρόνια μετά, ορισμένοι αναφέρουν ότι μέσα από την τραγωδία αυτή οι ίδιοι έχουν ωριμάσει. Φυσικά, θα προτιμούσαν να μην είχαν χάσει τα παιδιά τους, μπορούν όμως να δουν πώς οι απώλειες αυτές τους βοήθησαν μ’ έναν εντελώς απροσδόκητο τρόπο. Έμαθαν ότι είναι καλύτερο «να έχεις αγαπήσει και να εχεις χάσει παρά να μην έχεις αγαπήσει καθόλου». Και η αλήθεια έιναι ότι σπάνια θα ανταλλάσσαμε την εμπειρία του να έχουμε και να χάσουμε από τη ζωή μας αγαπημένα πρόσωπα με την εμπειρία του να μην τα έχουμε ποτέ.
Με την πρώτη ματιά στη ζωή και στις απώλειές μας, δύσκολα μπορούμε να διακρίνουμε πως έχουμε αναπτυχθεί και ωριμάσει. Όμως έτσι συμβαίνει. Όσοι έχουν υποστεί απώλειες στη ζωή γίνονται τελικά πιο δυνατοί, πιο ολοκληρωμένοι.

• Στη μέση ηλικία μπορεί να χάνουμε μέρος των μαλλιών μας, αλλά συνειδητοποιούμε πως ότι υπάρχει μέσα μας είναι εξίσου σημαντικό με ότι υπάρχει απ’ έξω.
• Με τη σύνταξή μας μπορεί το εισόδημά μας να είναι μικρότερο, όμως η ελευθερία που έχουμε είναι μεγαλύτερη.
• Στα γεράματά μας μπορεί να μην είμαστε τόσο ανεξάρτητοι, ‘όμως γινόμαστε αποδέκτες της αγάπης που κάποτε προσφέραμε στους άλλους.
• Πολλές φορές, όταν χάνουμε τα υπάρχοντά μας ή τις περιουσίες μας, μετά το πένθος διαπιστώνουμε ότι τώρα ειμαστε πιο ελέυθεροι και συνειδητοποιούμε πως ήταν γραφτό να ταξιδέψουμε ανάλαφροι στον κόσμο που ζούμε.
• Ορισμένες φορές, με το τέλος μιας σχέσης, μαθαίνουμε ποιοι πραγματικά είμαστε – όχι σε σχέση με άλλους ανθρώπους, αλλά έτσι ακριβώς όπως είμαστε εμείς.
• Μπορεί να χάσουμε κάποια αντικέιμενα ή ικανότητες που έχουμε μόνο και μόνο για να συνειδητοποιήσουμε πόσο εκτιμάμε αυτά που μας έχουν απομείνει.
Εδώ τελειωνει αυτό το υποκεφάλαιο.

Πίστεψέ με και για μένα είναι σημαντικό να το γράφω, μόλις πριν λίγο πήρα το βιβλίο στα χέρια μου. Θα το συνεχίσω όσο πιο σύντομα μπορώ. Χαιρομαι που το μοιραζόμαστε αυτό, είναι υπέροχο, να επικοινωνουμε μεταξύ μας οι άνθρωποι τη σοφία που χαρίζει στον καθένα μας η ζωή, μέσα απο τη δική του εμπειρία μαζί της. Πολλά φιλιά και στον μικρο!

weird εχω μεινει στην κυριολεξια να διαβαζω αυτες τις γραμμες
ειναι σαν να με νιωθει κ να με παρηγορει καποιος που ξερει...
σταθηκα σε καθε λεξη ..κ για μενα χωρις υπερβολη η καθε λεξη ηταν κι ενα δυνατο συναισθημα
αυτο με το τρενακι...αυτο που προσπαθω να περιγραψω τοσο καιρο οτι ειναι σαν να κανω κυκλους κ να ξαναρχιζω απο κει που πρωτοξεκινησα..αυτο με την πληροτητα

αγγιξε καθε μια λεξη την ψυχη μοθ,το πενθος μου,τον πονο μου
ηταν σαν ενα χαδι στον πονο μου
κ ειναι μαγικο που μοιραζομαστε τετοια πραγματα
καποια στιγμη ευχομαι να νιωσεις καλα με τον εαυτο σου που μας βοηθας με ολα αυτα τα λογια που μας μοιραζεσαι αυτο που διαβασες κ μοιαζει με μια ελευθερια
δεν χωραει ευχαριστω
μακαρι να νιωσεις ποσο σε ευγνωμωνω
σε ευχαριστω που σκεφτεσαι το μικρο μου...

Αχ! Με συγκινει η μοιρασια, και η βοηθεια που μπορουμε να δνουμε ο ενας στον αλλον! Αρκει να βρουμε τροπους να συνδεομαστε, κι αυτο το φορουμ ειναι ενας τροπος. Νικο και παλι σε ευχαριστω...
Ιντερ μου, με αγγιξαν τα λογια σου, πολυ. Σ ευχαριστω κι εγω, τωρα, εναμιση δυο χρονια μετα, που εισαι ετοιμη να δεχεσαι, το πλησιασμα... Να βλεπεις το φως, να το αφηνεις να αγγιζει την ψυχη σου και να νιωθεις(ελπιζω) αυτο που λεω παντα και πιστευω:Εχουμε το εδω και το τωρα! Εχουμε το μαζι! Αυτα φτανουν για να χτιζουμε παραδεισους, αρκει να δινουμε τα χερια...
Οπως ειπες νιωθεις πως αυτα τα λογια γραφηκαν απο καποιον που ξερει.. Αυτη η αισθηση του πανανθρωπινου τελικα δεν ειναι μια μεγαλη παρηγορια? Οταν βλεπεις οτι οι ψυχες των ανθρωπων επικοινωνουν τελικα, βιωνουν ολες τους την απωλεια, τοσο μοναδικα η καθεμια αλλα και τοσο κοινα, πανανθρωπινα.
Θα συνεχισω συντομα! Σας φιλω.

ο,τι σημαντικο μενει πια να κανουμε ειναι αυτοι που μενουμε να δενουμε τα χερια οπως ειπες κ να πολεμαμε μαζι ο καθενας τον πονο του κι ο καθενας τον πονο του αλλου..ειμαστε τοσο αδυναμοι απεναντι σε μια απωλεια,ανικανοι να αλλαξουμε την κατασταση κι ομως οταν μιλαμε μεταξυ μας ειναι σαν να βγαινει ενα κοινο αχ!μια πληρη συναισθηση της απωλειας κ ενα αδυναμο θελω που πολλα μαζι αδυναμα θελω κανουν ενα δυνατο κ ισχυρο θελω
θελω να ζησω κι οχι να επιβιωνω κ να ψαχνω για μοναδικες ανθρωπινες στιγμες με οσο πονο με οσο κενο κι αν υπαρχει μεσα μου..

μια πληρη συναισθηση της απωλειας.. θελω να ζησω κι οχι να επιβιωνω! Τι υπεροχα λογια που βγαζεις απο μεσα σου!..Συνεχιζω να σου γραφω την συνεχεια του κεφαλαιου και θα περιμενω τις σκεψεις σου.. Φιλακια.

* το υποκεφαλαιο αυτο, μου εφερε στο μυαλο μια φιλη, που μου αρεσει να αποκαλώ \"Μαρια βαθειά\".

Elisabeth

Όταν σκεφτόμαστε τις απώλειες, το μυαλό μας τρέχει στις μεγάλες απώλειες, όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή η απώλεια της ζωής μας, του σπιτιού ή των χρημάτων μας. Στα μαθήματα όμως της απώλειας διαπιστώνουμε ότι συχνά τα μικρά πράγματα στη ζωή γίνονται μεγάλα. Τώρα που η ζωή μου είναι περιορισμένη σ\' ένα νοσοκομειακό κρεβάτι στο σαλόνι του σπιτιού μου και στην καρέκλα που υπάρχει δίπλα του, νιώθω ευγνώμων που δεν έχω χάσει ορισμένα απο τα πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένα. Με τη βοήθεια ενός δοχείου που είναι προσαρμοσμένο δίπλα στο κρεβάτι μπορώ τουλάχιστον να ουρώ μόνη μου. Για μένα, θα ήταν τρομερή απώλεια να μην μπορώ να πηγάινω μόνη μου στην τουαλέτα, να μην μπορώ μονη μου να πλυθώ. Τώρα είμαι ευγνώμων μόνο και μόνο επειδή μπορώ ακόμη να κάνω αυτά τα πράγματα μόνη μου.
***

Ο θάνατος των αγαπημένων μας προσώπων είναι σίγουρα μια από τις πιο σπαραξικάρδιες εμπειρίες της ζωής. Ένα ενδιαφέρον σχόλιο, που καταγράφεται χωρίς καμιά πρόθεση ασέβειας απέναντι σε οποιονδήποτε, είναι οι άνθρωποι που χάνουν κάποιον εξαιτίας ενός διαζυγίου ή χωρισμού συνειδητοποιούν, όπως οι ίδιοι λένε, πως ο θάνατος δεν είναι η ύψιστη απώλεια. Μάλλον το πιο δύσκολο απ\' όλα είναι ο αποχωρισμός από τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ίσως το να γνωρίζει κανείς ότι ο άλλος συνεχίζει να υπάρχει χωρίς να μπορεί να το μοιραστεί αυτό μαζί του, να προκαλεί πολύ μεγαλύτερο πόνο και να κάνει τη λύση του προβλήματος πολύ πιο δύσκολη απ\' ότι ο μόνιμος αποχωρισμός λόγω θανάτου. Με εκείνους που έχουν πεθάνει, βρίσκουμε συνήθως νέους τρόπους να μοιραζόμαστε την ύπαρξή τους, αναβιώνοντάς τους μέσα στις καρδιές και στις μνήμες μας.
Από τα άτομα που πεθαίνουν, έχουμε μάθει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα γύρω απο την απώλεια. Καποια κοινά και αρκετά ξεκάθαρα μαθήματα παίρνουμε από εκέινους που κάποια στιγμή ήταν κλινικά νεκροί και αργότερα επανήλθαν στη ζωή. Το πρώτο πράγμα που μας λένε είναι οτί έχουν πάψει πλεόν να φοβούνταιτο θάνατο. Στη συνέχεια, λένε οτί τώρα ξέρουν πως ο θάνατος δεν είναι τίποτε περισσότερο παρά η απόρριψη ενός σώματος, κάτι σαν να βγάζει κανείς από πάνω του ένα ρούχο που δεν το χρειάζεται πλέον. Τρίτον, θυμούνται ότι στο θάνατό τους είχαν μια πολύ βαθιά και έντονη αίσθηση πληρότητας και ένιωθαν ότι είχαν επαφή με όλους και με όλα χωρίς καμιά αίσθηση απώλειας. Τέλος αναφέρουν ότι δεν ένιωθαν ποτέ μόνοι, αλλά ότι πάντα κάποιος ήταν μαζί τους.

***

Ένας άντρας περίπου τριάντα πέντε χρονών, μου είπε πως εντελώς απροσδόκητα η γυναίκα του τον εγκατέλειψε. Ένιωθε απόλυτα ισοπεδωμένος. Μου μίλησε για όλη την οδύνη που βίωνε εκείνο το διάστημα και στη συνέχεια με κόιταξε και ρώτησε: \"Έτσι νιώθουμε πάντα την απώλεια? Πολλοί φίλοι μου έχουν χάσει ανθρώπους με χωρισμούς και διαζύγια , ακόμα και με θανάτους. \'Ηταν θλιμμένοι και μου έλεγαν ότι πονάνε, όμως δεν είχα ιδέα για το πώς νιώθει κανείς σ\' αυτές τις περιπτώσεις. Τώρα που γνωρίζω αληθινά πώς είναι τα πράγματα, θα ήθελα να επιστρέψω σε όλους εκείνους και να τους πω, \"Λυπάμαι, δεν είχα ιδέα για το τί περνούσες.\"
\"Έχω ωριμάσει και έχω γίνει πολύ πιο συμπονετικός. Στο μέλλον, αν ένας φίλος αναγκαστεί να ζήσει κάποια απώλεια, θα είμαι ένα εντελώς διαφορετικό πρόσωπο και θα μπορέσω να τον βοηθήσω πολύ περισσότερο. Θα είμαι κοντά του με έναν τρόπο που στο παρελθόν μου ήταν αδιανόητος και θα μπορώ να του συμπαρασταθώ έτσι όπως δεν το είχα ποτέ μου φανταστεί.\"

***

Αυτός είναι ένας από τους σκοπούς που υπηρετεί η απώλεια στη ζωή μας. Μας ενώνει. Μας βοηθά να κατανοούμε βαθύτερα ο ένας τον άλλον. Μας συνδέει μεταξύ μας με έναν μοναδικό τρόπο, που κανένα άλλο μάθημα ζωής δεν μπορεί να μας προσφέρει. Όταν είμαστε δεμένοι στην εμπειρία της απώλειας, νοιαζόμαστε ο ένας τον άλλον και βιώνουμε ο ένας τον άλλον με έναν νέο και πολύ έντονο τρόπο.
Το μόνο πράγμα που είναι εξίσου δύσκολο με την απώλεια είναι η αβεβαιότητα ενόψει μιας πιθανής απώλειας. Οι ασθενείς λένε συχνά:\"Εύχομαι ή να καλυτερέψω ή να πεθάνω!\"Ή \"Οι ημέρες που περνάω περιμένοντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων είναι ένα μαρτύριο\".
Ένας άντρας και μια γυναίκα που κάνουν αγώνα για να επανασυνδεθούν, λένε με παράπονο, \"Ο αποχωρισμός μας σκοτώνει. Μακάρι να μπορέσουμε να κάνουμε τη σχέση να δουλέψει - αλλιώς,επιτέλους, να λήξει\".
Η ζωή μερικές φορές μας εξωθεί να περάσουμε από ένα καθαρτήριο, χωρίς να γνωρίζουμε εαν τελικά θα βιώσουμε κάποια απώλεια ή όχι. Ίσως χρειαστεί να περιμένουμε ώρες μέχρι να ακούσουμε ότι η εγχείρηση πέτυχε ή ημέρες για να δούμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων ή κάποιο διάστημα όσο ένα αγαπημένο μας πρόσωπο δίνει τη δική του μάχη με την αρρώστια. Ίσως χρειαστεί να μείνουμε στο καθαρτήριο για ώρες, ημέρες, εβδομάδες ή ακόμα περισσότερο όταν, για παράδειγμα, εξαφανίζεται ένα παιδί. Οι οικογένειες των στρατιωτών που αγνοούνται στη μάχη βασανίζονται επώδυνα από τη μακρόχρονη παραμονή τους στο καθαρτήριο. Δεκαετίες αργότερα, πολλοί ακόμα παλεύουν να ξεδιαλύνουν συναισθύματα που αφορούν στις απώλειες που βίωσαν. Ίσως να μη μπορέσουν ποτέ τους να το κάνουν, μέχρι να μάθουν οριστικά εαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα είναι νεκρά ή διασώθηκαν. Η πληροφορία αυτή όμως ίσως δεν έλθει ποτέ. Ένα ολόκληρο έθνος ένιωσε την καταπόνηση του καθαρτηρίου όταν το αεροπλάνο του John F. Kennedy ήταν αγνοούμενο επί μέρες. Οι τοπικές, πολιτειακές και ομοσπονδιακές αρχές εξάνλτησαν κάθε μέσο για να ανακαλύψουν τί έχει γίνει, επειδή αυτή η ιστορία έπρεπε κάπως να κλείσει.
Το βίωμα του καθαρτηριου για μια ενδεχόμενη απώλεια, είναι από μόνο του μια απώλεια. Ανεξάρτητα απο την έκβαση της κατάστασης, δεν πάυει να είναι μια απώλεια που πρέπει να αντιμετωπιστεί.

*Και αυτό μου θύμισε μια άλλη φίλη, την Σόνια.

DAVID

Έχω κρατήσει πολύ ζωντανή την εικόνα του πατέρα μου: το φωτεινό του πρόσωπο, τη σπίθα στα μάτια του, το ζεστό του χαμόγελο και το χρυσό του ρολόι με το μαύρο λουράκι, που έμοιαζε να είναι κομμάτι του χεριού του. Ο Μπαμπάς μου κι εκείνο το ρολόι ήταν πάντα κομμάτι της ζωής μου. Δεν ήξερα πως μπορεί να είναι η ζωή μου χωρίς αυτά. Ο πατέρας μου ήξερε πόσο αγαπούσα αυτό το ρολόι.
Πριν χρόνια, τις τελευταίες ημέρες του πατέρα μου, καθόμουν δίπλα του στο κρεβάτι και τον κοιτούσα με δάκρυα στα μάτια λέγοντας «Δεν ξέρω πώς να σε αποχαιρετήσω».
Ο πατέρας μου αποκρίθηκε, «Ούτε εγώ ξέρω πώς να σε αποχαιρετήσω. Ξέρω όμως ότι πρέπει να πω αντίο και σε σένα και σε όλα εκείνα που αγάπησα. Τα πάντα, από το πρόσωπό σου μέχρι το σπίτι μου. Χτες βράδυ κοιτούσα έξω από το παράθυρο και αποχαιρετούσα ακόμα και τα αστέρια. Βγάλε μου το ρολόι», μου ζήτησε, δείχνοντας τον καρπό του.
«Όχι μπαμπά. Αυτό το ρολόι το φορούσες πάντα.»
«Τώρα όμως ήρθε η ώρα να πω σ’ αυτό αντίο και να το φορέσεις εσύ.»
Έβγαλα μαλακά το ρολόι από τον καρπό του και το έβαλα στον δικό μου. Καθώς το κοιτούσα, τον άκουσα να λέει, «Μια μέρα και συ θα πρέπει να το αποχαιρετήσεις».


Τα χρόνια περνούσαν και οι λέξεις αυτές είχαν μείνει στο μυαλό μου. Το ρολόι ήταν πάντα για μένα μια γλυκόπικρη υπενθύμιση της παροδικότητας της ζωής. Σπάνια το βγάζω απ’ το χέρι μου. Πριν ένα χρόνο περίπου, μετά από μια πυρετώδη ημέρα στη δουλειά, πήγα στο γυμναστήριο με έναν φίλο. Έκανα ντους εκεί, γύρισα σπίτι, έκανα κάποιες εξωτερικές δουλειές, έκανα ξανά ντους στο σπίτι και ντύθηκα για να βγώ έξω το βράδυ. Όταν γύρισα κι ενώ ετοιμαζόμουν να πέσω για ύπνο, συνειδητοποίησα ότι το ρολόι είχε χαθεί. Τις επόμενες ημέρες έψαχνα συνέχεια, παντού.
Εκείνη την περίοδο είχα ταυτόχρονα να αντιμετωπίσω την απώλεια του ρολογιού που τόσο έντονα αντιπροσώπευε τον πατέρα μου και τα παιδικά μου χρόνια και το μάθημα που ο πατέρας μου με είχε διδάξει. Ήξερα πάντα ότι κάποια στιγμή θα έχανα αυτό το ρολόι, είτε εξ αιτίας του δικού μου θανάτου είτε εξ αιτίας κάποιου άλλου γεγονότος. Χρειάστηκε πραγματικά να υπομείνω και να δουλέψω αυτό το συναίσθημα, καθώς και τη γνώση του πόσο προσωρινά και πόσο δανεικά είναι όλα όσα έχουμε. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο περισσότερο συνήθιζα στην ιδέα αυτή και στην αναπόφευκτη απώλεια που είχα υποστεί. Αντί να εστιάζομαι αποκλειστικά στο ρολόι, βρήκα άλλους τρόπους που με συνέδεαν με τον πατέρα μου και την παιδική μου ηλικία. Συμφιλιώθηκα με την υπενθύμιση του πατέρα μου ότι κι εγω κάποτε θα έπρεπε να αποχαιρετίσω τα πάντα.
Τρεις μήνες αργότερα, έριξα κατά λάθος το ποτήρι με το νερό που είχα δίπλα στο κομοδίνο μου. Σκύβοντας πίσω από το κρεβάτι για να μαζέψω τα νερά, βρήκα το ρολόι. Είχε πέσει πίσω από το κάγκελο, απ’ τη μεριά του προσκέφαλου. Το ρολόι ξαναγύρισε στον καρπό μου, όμως τώρα καταλαβαίνω ότι όλα μας τα δώρα είναι προσωρινά. Και μέσα από αυτόν τον αποχαιρετισμό των πάντων, ανακαλύπτουμε κάτι μέσα μας που δε χάνεται ποτέ.
Τα περισσότερα πράγματα που κατέχουμε σημαίνουν κάτι για μας, κάτι που στην πραγματικότητα δεν αφορά στα πράγματα αυτά καθ’ εαυτά. Αντίθετα, σημαίνουν πολλά, επειδή κάτι αντιπροσωπέυουν – και αυτό που αντιπροσωπέυουν είναι δικό μας για πάντα.


Η απώλεια είναι κάτι περίπλοκο και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την αντίδραση που μπορεί να προκαλέσει. Η θλίψη είναι προσωπική. Τα συναισθήματα μπορεί να είναι αντικρουόμενα, ετεροχρονισμένα και κατακλυσμικά.
Μια απώλεια, ή ακόμα και μια πιθανή απώλεια, αγγίζει πολλές ζωές : την οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους και τους επαγγελματίες υγείας που φροντιζουν τον ασθενή. Όλοι πονάνε, ακόμα και τα κατοικίδια ζώα. Όλοι νιώθουμε την απώλεια. Μια απώλεια μπορεί να μας χωρίσει ή να μας ενώσει.
Μια γυναίκα σ’ ένα σεμινάριο θρηνούσε την απώλεια του άντρα της, όχι από θανατο αλλά από διαζύγιο. Κατά έναν ενδιαφέροντα τρόπο μας εξηγούσε πως τα προβλήματά τους ξεκίνησαν όταν ο σύζυγός της έδινε τη μάχη για τον καρκίνο.
«Στη διάρκεια της θεραπείας του, εγώ ξενυχτούσα πλάι του και παρακολουθούσα την ανάσα του», μας εξηγούσε ήρεμα. «Με βασάνιζε απελπιστικά η σκέψη ότι θα μπορούσα να τον χάσω. Έμενα ξύπνια πάνω στο κρεβάτι και αναρωτιόμουν όλη νύχτα τι θα έκανα τη μέρα που θα σταματούσε να ανασαίνει. Δεν άντεχα να σκέφτομαι το τι θα μπορούσε να συμβεί, ότι θα τον έχανα. Στο τέλος κατέληξα με νευρικό κλονισμό και οδηγήθηκα, από ενοχές, να φύγω από το γάμο. Έχουν περάσει χρόνια από τότε και η υγεία του σήμερα είναι εξαίρετη. Αυτή η κατάσταση με έμαθε πως, όταν κάποιος αντιμετωπίζει μια αρρώστια που απειλεί τη ζωή του, όλη η προσοχή είναι στραμμένη πάνω του. Τα πάντα εστιαζονται γύρω από το πώς είναι, πως νιώθει, εάν η θεραπεία πάει καλά κ. λπ. Σκεφτόμουν λοιπόν πόσο εγωιστικό θα ήταν να έχω τα δικά μου συναισθήματα και τους δικούς μου φόβους. Δε διανοήθηκα ούτε μια στιγμή να πω, «Ε, είμαι κι εγώ εδώ!» Δε θα ένιωθα καλά έτσι. ʼλλωστε ποια ήμουν εγώ που θα τολμούσα να ζητήσω βοήθεια ενώ ο άλλος πέθαινε? Έτσι κρατούσα το στόμα μου κλειστό, μέχρι που στο τέλος έσπασαν τα νεύρα μου.»
Η θλίψη μας επηρεάζεται άμεσα κάθε φορά που πάμπολλοι θάνατοι ή άλλες περιστάσεις όπως ένας φόνος, μια επιδημία ή κάτι το απροσδόκητο περιπλέκουν το πένθος. Δεν αποκλείεται να βρεθούμε «εκτροχιασμένοι» από το θυμό μας ενόψει των συνθηκών ενός θανάτου, από το σοκ της ταχύτητας με την οποία εξελίχθηκε κ. ο. κ. Ουσιαστικά, πιστεύω ότι κάθε είδος θλίψης είναι ένα περίπλοκο φαινόμενο. Σπάνια είναι κάτι απλό.


*Δε θυμαμαι αν τελειωνει εδω ή αν εχει κι άλλο, θα το συνεχισω απο αυτο ακριβώς το σημείο πάντως.

δεν βρηκα το κουραγιο να το διαβασω ακομα
τωρα που κανω το σπιτι που θα μεινω ο μικρος κι εγω ταλαιπωρουμε παραπανω κι εχω πεσει ως προς το πενθος
μολις γινει ξανα πιο αναλαφρη η ανασα μου θα ειναι το πρωτο πραγμα που θα κανω να διαβασω..με εχει φερει τουμπα η μετακομοιση αλλα που θα παει???θα περασει παλι κ παλι κ παλι αυτο το ιδιο σταδιο οπως το ιδιο περασε κ περναει εδω κ 2 χρονια....

ακομα να το βρω....

χαιρομαι που αποφασισα να τα γραφω λιγο λιγο.. μεχρι να το βρεις λοιπον θα περιμενω κι εγω για τα επομενα. Ειμαστε διπλα σου να σε στηριζουμε οπως μπορουμε! Φιλακια

δεν ξερω τι επαθα
επιρρεαστηκα πολυ με την μετακομοιση
ολα ειναι εκει εκτος απο αυτον
ξερω οτι θα συνελθω κ τοτε θα μπορεσω να το διαβασω κ να το νιωσω καθε λεξη

weird σε ευχαριστω παρα παρα πολυ

interappted...
Να ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω...
Ούτε χαρτάκια με τηλέφωνα που έγραφε η μαμα μου δεν μπορώ να πετάξω..
Κουράγιο καλή μου

Weird μου καλή, υπέροχο βιβλίο, έχεις ταλέντο στο να διαλέγεις βιβλία. Με έκανε να κλαίω από τις πρώτες τρεις γραμμές. Το κλάμα αυτό όμως δεν είναι κακό, είναι ανακουφιστικό, λυτρωτικό... Λένε τόσες αλήθειες αυτά τα κομμάτια, είναι τόσο αγγιχτικά, τόσο τρυφερά, τόσο αληθινά...
Σ\'ευχαριστούμε...Σ\'ευχαρισ� �ώ και προσωπικά...Πέτυχες πάλι διάνα.

Συνέχισε έτσι, να μας γράφεις λίγο λίγο τα κομμάτια αυτού του βιβλίου.

Ίντερ μου με μια λέξη τα λες όλα \"ολα ειναι εκει εκτος απο αυτον\" και αυτό δυστυχώς είναι που μας πονάει σε κάθε αλλαγή της ζωής μας. Στην ορκωμοσία μου δεν ήθελα να πάω γιατί δε θα ήταν εκεί ο μπαμπάς μου. Πέρασα τα σήματα και έκλαιγα αργότερα στην καφετέρια γιατί εκείνος ήταν που μου είχε αγοράσει το βιβλίο πριν χρόνια και δεν μπορούσα να τον πάρω τηλέφωνο να του πω ότι επιτέλους κάθησα και τα διάβασα... Και η φάση είναι ότι μερικές φορές το ξεχνάς ότι έχει φύγει. Δηλαδή έκανα ασυναίσθητα τη σκέψη ότι θέλω να τον πάρω τηλέφωνο και σε χιλιοστά του δευτερολέπτου ήρθε η συνειδητοποίηση της πραγματικότητας. Όπως και το αντίστροφο μερικές φορές... Αμφιβάλλω αν μια ανάμνησή μου πραγματικά την έζησα, αφού πια αυτός δεν υπάρχει. Πολύ βασανιστικό.

Το άσχημο είναι ότι πολλές φορές ξεχνάμε τους ζωντανούς και ζούμε μόνο με τους νεκρούς. Δηλαδή αντί να σκεφτώ ότι κάποιοι άλλοι δικοί μου άνθρωποι θα χαρούν με κάποιο ευχάριστο νέο μου όπως τα παραπάνω, εμένα δε με ενδιέφεραν πλέον αυτοί σε σημείο πολύ ακραίο. Καθόμουν κι έκλαιγα στην καφετέρια μπροστά στο αγόρι μου που μες στον κόσμο δεν ήξερε τι να κάνει. Ξέρω πόσο λάθος είναι να ξεχνώ παντελώς τους ζωντανούς μερικές φορές... Αλλά και πόσο δύσκολο είναι να κρατήσω τις ισορροπίες... Δεν είναι άδικο για τους ζωντανούς να τους αγνοούμε; Κι εγώ που το συνειδητοποιώ δεν το εφαρμόζω πάντα... Δεν ξέρω πλέον που βρίσκεται η ισορροπία...

Βίωσε τον πόνο σου καλή μου Ίντερ για την έλλειψη του άντρα σου ειδικά σε αυτή τη νέα αρχή της ζωής σου αλλά να έχεις πάντα στο νου σου το γλυκό σου αγοράκι...Είναι ζωντανό, είσαι ζωντανή, η αγάπη είναι το μόνο που αξίζει να ζεις τελικά...

Ελπίζω να βρεις περισσότερη ηρεμία και να διαβάσεις τα υπέροχα αποσπάσματα της weird. Με την ησυχία σου...

μπαινω κ προσπαθω...προσπαθω να διαβασω κ κοντοστεκομαι...ξερω οτι θα παρω κουραγιο αλλα δεν ξερω τι εγινε με το πενθος μου
γυρισα στις πρωτες μερες
σαν να το μαθα τωρα
ποναει η ψυχη μου
θελω να ανασανω να βρω ιχνος δυναμης κ να διαβασω αυτα τα λογια
νιωθω ελεηνα αδυναμη

Γενικά αυτο που εχω παρατηρησει εγω απο το δικό μου πένθος είναι οτι προσπαθώ με καθε ευκαιρία να γυρνω πίσω.. όλο πίσω σε εκείνα τα παιδικά μου χρόνια. Σ εκείνη την απώλεια που καθως δεν την εχω δουλέψει, εχει γίνει στο μυαλό μου κατι μυθικό, κάτι που κινείται μεταξύ αληθειας και φαντασίας.. Ειναι εκεινο το κομματι της παιδικής ηλικίας που χαθηκε στα αλήθεια, χαθηκε αναμεσα στα συγκεχυμενα μου συναισθήματα, την θολή αναμνηση που μπεδευεται απο εκεινη την επιθυμία να ωραιοποιούμε, να τραγικοποιούμε κιόλας ενδεχομένως εκεινο που δεν βιωθηκε όπως ήταν να βιωθέι. Μεσα σε αυτό το πλαίσιο της παλινδρόμησης, προσεξα οτι καθε αλλαγή μου ήταν επώδυνη και δύσκολη. Καθε προσαρμογη αδιανότητη. Η αλλαγη εμπεριεχει το πηγαινω μπροστά προχωράω. Ισως γι αυτο να φερνει μαζί της τόση αντισταση, τοσο πολύ συναισθημα. Δωσε όσο χρόνο σου χρειαζεται. Αφουγκράσου την και δες το πηγαινω μπροστά σαν ενα μερος της κοινής ζωής σας, αφου το παιδί είναι ενα βλαστάρι που μεγαλώνει. Κι εσύ εισαι νεα, αλλα φανταζομαι πόσο δύσκολο θα σου ειναι να αισθανθεις τη νιότη σου, γι αυτο δες το καλυτερα μεσα απο το παιδι. Φιλακια.

Ανωνυμη. Εισαι ενας τοσο γλυκος ανθρωπος, σ ευχαριστω για τα καλα σου λόγια, μικρη μου ηλιαχτιδα! Σε φιλω.

Quote:

---

Originally posted by weird
Γενικά αυτο που εχω παρατηρησει εγω απο το δικό μου πένθος είναι οτι προσπαθώ με καθε ευκαιρία να γυρνω πίσω.. όλο πίσω σε εκείνα τα παιδικά μου χρόνια. Σ εκείνη την απώλεια που καθως δεν την εχω δουλέψει, εχει γίνει στο μυαλό μου κατι μυθικό, κάτι που κινείται μεταξύ αληθειας και φαντασίας.. Ειναι εκεινο το κομματι της παιδικής ηλικίας που χαθηκε στα αλήθεια, χαθηκε αναμεσα στα συγκεχυμενα μου συναισθήματα, την θολή αναμνηση που μπεδευεται απο εκεινη την επιθυμία να ωραιοποιούμε, να τραγικοποιούμε κιόλας ενδεχομένως εκεινο που δεν βιωθηκε όπως ήταν να βιωθέι. Μεσα σε αυτό το πλαίσιο της παλινδρόμησης, προσεξα οτι καθε αλλαγή μου ήταν επώδυνη και δύσκολη. Καθε προσαρμογη αδιανότητη. Η αλλαγη εμπεριεχει το πηγαινω μπροστά προχωράω. Ισως γι αυτο να φερνει μαζί της τόση αντισταση, τοσο πολύ συναισθημα. Δωσε όσο χρόνο σου χρειαζεται. Αφουγκράσου την και δες το πηγαινω μπροστά σαν ενα μερος της κοινής ζωής σας, αφου το παιδί είναι ενα βλαστάρι που μεγαλώνει. Κι εσύ εισαι νεα, αλλα φανταζομαι πόσο δύσκολο θα σου ειναι να αισθανθεις τη νιότη σου, γι αυτο δες το καλυτερα μεσα απο το παιδι. Φιλακια.

---

ακριβως καλη μου ακιβως.....

2 χρονια κ 2 μηνες περιπου
δεν ξερω τι εχω παθει
πως γυρισα τοσο πισω...
τον σκεφτομαι συνεχεια
θελω να τον δω να ακγαλιαζει το παιδι μας
μου λειπει
οχι πρακτικα αλλα συναισθηματικα
που πηγε η δυναμη μου???
πως γυρισα αποτομα 2 χρονια ξανα πριν
δεν μπορω να κοιταξω καν οπως θελω το παιδι μου
το βλεμμα μου οταν συναντιεται με του μικρου μου γενναν την απουσια του..το προσωπο του...πασχιζω εδω κ 3 βδομαδες να κανω το ενα βημα μπροστα οπως παλι
αλλα αδυνατω

βαρεθηκα να αγκαλιαζω τζαμια κ κορνιζες ψαχνω κατι με ζωη μα το μονο ζωντανο ειναι η θυμηση η απουσια του κ η μονη αληθεια κρυβεταο στα ματια τα δικα μου κ του μικρου μας

Ειναι επωδυνο και δυσκολο.. Σκεψου το σαν ενα εντονο κυμα που σε παρεσυρε προσωρινα αλλα θα ξαναβρεις τις οποιες ισορροπιες ειχες χτισει. Ιντερ, μπορεις να διαβασεις και τα αποσπασματα που εγραψα, ισως βοηθησουν. Εξαλλου θυμησου τι ελεγε κι εκει για το πενθος:Οτι ειναι ενας δρομος που εχει διαρκως πισωγυρισματα. Κανε κουραγιο και γινε οσο πιο πολυ μπορεις ο βοηθος του εαυτου σου. Δεν εισαι ερμαιο, εχεις τη δυναμη να αντιδρασεις σε καποια κατασταση που σε θλιβει. Καν το ποιημα, καν το τραγουδι, καντο ενεργεια για το γυμναστηριο, καντο παραμυθι για τον γιο σου, ή, όπως και κανεις, μιλα μας, απλα. Αληθεια Ιντερ μου, πως παει η θεραπεια σου με τον ψυχιατρο? Φιλακια.

weird σε ευχαρισυω για το ενδιαφερον
δεν μπαινω πια συχνα στο forum γιατι δεν εχω να πω κατι ειμαι σε μια αθλια καταθλιψη κ μεχρι να την περασω ισως κ να μην μπαινω δεν εχω κανενα κουραγιο δεν παω στον ψυχιατρο πια απλα στο ικα κ γραφω μονο τα χαπια μου
ειμαι σε μια απολυτη αρνηση που δεν θελω να την μεταδωσω η να την μοιραστω με κανεναν γιατι κρυβομαι στο καβουκι μου οταν δεν νιωθω δυνατη
ντρεπομαι που κοντα εδω κι ενα μηνα δεν εχω κουραγιο για μενα κ να το μοιραστω μαζι σας
ξερω οτι καποια στιγμη θα βγω πο το οστρακο μου κ τοτε ισως να ξαναμοιραστουμε εκεινες τισ μαγικες καταχωρησεις
να εισαι καλα κι εσυ κι ολοι οσοι με στηριξανε κ με στηριζουν στο forum
ευχομαι να ειστε καλα ολοι κ συ weird μου να διαβαζεις τισ μαγικες σειρες απο τα βιβλια που τοσο βοηθανε
κ ευχομαι να μη με ξεχασετε γιτατι κι εγω αν κ δεν μπαινω πια συχνα
σας σκεφτομαι κ ευχομαι να ειστε καλα

Quote:

---

Originally posted by interappted
ειμαι σε μια απολυτη αρνηση που δεν θελω να την μεταδωσω η να την μοιραστω με κανεναν γιατι κρυβομαι στο καβουκι μου οταν δεν νιωθω δυνατη
ντρεπομαι που κοντα εδω κι ενα μηνα δεν εχω κουραγιο για μενα κ να το μοιραστω μαζι σας
ξερω οτι καποια στιγμη θα βγω πο το οστρακο μου κ τοτε ισως να ξαναμοιραστουμε εκεινες τισ μαγικες καταχωρησεις
να εισαι καλα κι εσυ κι ολοι οσοι με στηριξανε κ με στηριζουν στο forum
ευχομαι να ειστε καλα ολοι κ συ weird μου να διαβαζεις τισ μαγικες σειρες απο τα βιβλια που τοσο βοηθανε
κ ευχομαι να μη με ξεχασετε γιτατι κι εγω αν κ δεν μπαινω πια συχνα
σας σκεφτομαι κ ευχομαι να ειστε καλα

---

Χαίρομαι καλή interrapted που ακούς τον εαυτό σου και τις ανάγκες σου και δέχομαι οτι αυτή την εποχή αισθάνεσαι την ανάγκη να κλειστείς στο καβούκι σου. Από μένα δεν υπάρχει κανένα θέμα με αυτή σου την απόφαση. Να \'σαι σίγουρη οτι δεν θα σε ξεχάσω, παρόλο που δεν μπαίνεις πια συχνά.

Ιντερ μου κουράγιο,θα περάσει κι αυτό το δύσκολο διάστημα.
Ετσι αντιδρώ κι εγώ όποτε πέφτω πάρα πολύ.Κλείνομαι και απλώς περιμένω να περάσει,δεν έχω κουράγιο για τίποτα,ούτε να αντιδράσω ούτε καν να ζητήσω βοήθεια κάποιες φορές.
Δεν υπάρχει λόγος να αισθάνεσαι άσχημα που αντιδράς έτσι.Λογικό είναι να χάνουμε το κουράγιο μας μερικές φορές με όλα όσα περνάμε.Θα το ξαναβρείς,μην ανησυχείς.Και εύχομαι να το βρεις σύντομα.:)

Quote:

---

Originally posted by interappted
.... δεν μπαινω πια συχνα στο forum
γιατι δεν εχω να πω κατι
ειμαι σε μια αθλια καταθλιψη κ μεχρι να την περασω ισως κ να μην μπαινω
δεν εχω κανενα κουραγιο
δεν παω στον ψυχιατρο πια απλα στο ικα κ γραφω μονο τα χαπια μου
ειμαι σε μια απολυτη αρνηση που ..
δεν θελω να την μεταδωσω
η να την μοιραστω με κανεναν
γιατι κρυβομαι στο καβουκι μου οταν
δεν νιωθω δυνατη
ντρεπομαι που κοντα εδω κι ενα μηνα
δεν εχω κουραγιο για μενα κ να το μοιραστω μαζι σας
ξερω οτι καποια στιγμη θα βγω πο το οστρακο μου
κ τοτε ισως να ξαναμοιραστουμε εκεινες τισ μαγικες καταχωρησεις
.........

---

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ..... :

Όστρακο κλειστό ,
καβούκι , τρύπα , καταφύγιο , σκοτάδι ,
σιωπή , συρρίκνωση , απομόνωση , ...
ντροπή(;)

\'γιατί\' ... ,
\'θάπρεπε αλλιώς\' ... ,
οι άλλοι κι εγώ , ... ,
εγώ στο κέντρο ... , κι όλα γύρω ... , κι όλοι γύρω ...
σ΄άλλες τροχιές ... σ΄άλλες διαδρομές ...
παράλληλες , ασύμπτωτες ...
και πού να καταλάβουν ; ...
ποιοί θάθελαν να (ΜΕ) καταλάβουν ; ...
σε ΠΟΙΟΥΣ θάξιζα νάμαι κοντά; δίπλα; ,
... για ΜΕΝΑ ... ΠΟΙΟΣ ;
... ΓΙΑΤΙ ;
... ΕΓΩ στο κέντρο .. (ΜΟΥ)
... στην τρύπα (ΜΟΥ)
... στο ΧΡΟΝΟ τον δικό (ΜΟΥ) ... ΠΙΣΩ ... ΕΚΕΙ ... που (ΜΕ) πονάει ...
... και τον γυρεύω για να (ΜΕ) πονάει ... ΠΑΛΙ κ ΠΑΛΙ ...
... Γυρνάω ΠΙΣΩ ... για να (ΜΕ) πονάω

... τουλάχιστον ο ΠΟΝΟΣ με κάνει να ΝΟΙΩΘΩ ...
... με κάνει να ΠΛΗΡΩΝΩ για όσα ΘΑΠΡΕΠΕ αλλά ... ΔΕΝ πρόλαβα
... για όσα έπρεπε να ΚΡΑΤΗΣΩ κι ΑΦΗΣΑ να ... φύγουν ...
... να (ΜΟΥ) Ξεφύγουν ...
... ΧΑΝΩ τον ... έλεγχο ...
... ΧΑΝΩ τον ... κόσμο ...
... ΧΑΝΩ τη ... ζωή μου ...

.... χωμένη σε ...

Όστρακο κλειστό ,
καβούκι , τρύπα , καταφύγιο , σκοτάδι ,
σιωπή , συρρίκνωση , απομόνωση , .... ,
ντροπή (;)
... ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ .....

καλή μου, ΔΕΝ ΕΊΣΑΙ (Η) ΜΟΝΗ ...

αυτή η τρύπα η τόσο ... γνώριμη ...
είναι τόσο μεγάλη ... τόσο ... \'μαύρη\'...
ΚΑΙ με την έννοια της ... \'μαυρίλας\'
ΚΑΙ με την έννοια της ΦΥΣΙΚΗΣ που ...
μας χωράει ΟΛΟΥΣ ...
γυρεύοντας να μας ... ΚΑΤΑΠΙΕΊ
... σαν πραγματική \"BLACK HOLE\" ... !!!!

τουλάχιστον ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΗ ...
κι αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα σκέψου πως για κάποιον πιτσιρικά ...
ΕΙΣΑΙ (Η) ΜΟΝΑΔΙΚΗ (ΤΟΥ)

Quote:

---

Originally posted by interappted
... ευχομαι να μη με ξεχασετε γιτατι κι εγω αν κ δεν μπαινω πια συχνα
σας σκεφτομαι κ ευχομαι να ειστε καλα

---

.... ευτυχώς που η μνήμη αντέχει ακόμα και ... τη σιωπή
και μας ... συνδέει έστω και ΔΙΧΩΣ λόγια ή φυσική ..e-παρουσία ...


ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΜΩΡΕ ... !


---------------------------------------------
εξ΄αποστάσεως .... δίπλα σου ...!

Σε σκεφτομαι καθε φορα που ακουω για καποια γυναικα που εχασε τον αντρα της. Εχεις ολο το χρονο να ανακαμψεις! Εγινα κι εγω μαρτυρας της δυναμικης σου καλη μου και θα περιμενω μεχρι να εισαι ετοιμη να μιλησεις, να πεις οτιδηποτε, ξανα. Σε φιλω.

ευχαριστω για τα ενθαρρυντικα σας λογια
αλλαξα παλι θεραπεια
ευελπιστω να επανελθω
συντομα!
φιλια!

Ιωάννα κουράγιο, νιώσε τη θλίψη σου, έτσι θα έρθει κάποια στιγμή ξανά που να μπορείς να την προσπεράσεις... Είμαστε εδώ όποτε αιστανθείς ανάγκη για e-συντροφια...
Φιλιά...

ΥΓ. Psychangel μου άρεσε πολύ το κείμενό σου...

\"... τουλάχιστον ο ΠΟΝΟΣ με κάνει να ΝΟΙΩΘΩ ...\"

Καλη μου Ιωαννα τι κανεις? Πως παει η ζωη στο σπιτι με τον μικρο?
Συντομα θα συνεχισω να γραφω απο το βιβλιο για την απωλεια, στο γραφειο εχω συνδεση διαρκως..
Πολλα φιλια στελνω.

Ενα στιχάκι προς την Ιnter. (αν και δεν λέει ακριβώς αυτό που θα ήθελα να πώ αλλά η δύναμη των στίχων είναι ότι μπορείς να τους μεταφράζεις όπως θέλεις)

\"Να γράφεις να τηλεφωνείς,
και ας μην μένει εδώ κανείς\"

POWER

Το διαβασες Ιντερ το τελευταιο αποσπασμα που περασα? Οπως και να χει θα συνεχισω να το γραφω κι οποτε βρεις τη θεληση και το κουραγιο, ελπιζω να διαβαστουν. (γενικότερα κιολας)..
Πως εισαι λοιπον αυτες τις μερες της \"κατανυξης\"?
Θα θελ να ειχα καταφερει να μπω πιο βαθεια στο πνευμα τους.. Πραγματα που νεοτερη, στα εφηβικα μου χρονια εκανα με τοση φυσικότητα και ευκολία!
Τωρα πια θελει να καταβαλλω μεγαλη προσπαθεια για να νιωσω εκεινο το ανατριχιασμα, το φουντωμα του πνευματος που αισθανομουν διαβαζοντας την Κενη διαθηκη, τη Βιβλο, βλεποντας τον Ιησού απο τη Ναζαρέτ.
ποτε δεν κατασάλλαξα στα της πίστεως, ωστοσο ομολογώ οτι έμπαινα σε μια σπάνια διάσταση πνευματικότητας, σαν να επικοινωνουσα με κατι πολυ βαθυ και σοφό μεσα μου....
Με επιασε η φλυαρια μου!
Σημερα θελω ν παω στην εκκλησια, να ακουσω τον θρηνο... και να ανψω ενα κερακι.
Ιντερ, γραψε τα νεα σου οταν μπορεις.
Πολλα φιλια.