Στέλλα πολυ ωραιο άρθρο ανέβασες!!
Printable View
Στέλλα πολυ ωραιο άρθρο ανέβασες!!
Καλημέρα παίδες!
Είδα ένα ντοκυμανταίρ, ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!
Ένα θα σας πω: το είδε το αδερφάκι μου (που μου έλεγε εδώ και 1 χρόνο ότι είμαι υπερβολική με την διατροφή και ότι δεν χρειάζεται να κόψω τελείως την ζάχαρη και το άσπρο αλεύρι) και μου είπε "Πωωω, είχες δίκιο! Επιβεβαιώθηκες σε όλα!". :smug: (είμαι ψωνάρα, τί να κάνουμε!)
Σοβαρομιλώντας τώρα,
αυτό το ντοκυμανταίρ αξίζει!
Λέγεται "That Sugar Film", και είναι ένας τύπος από την Αυστραλία που κάνει πείραμα στον εαυτό του. Αυτός είχε κόψει τελείως την ζάχαρη (και το άσπρο αλεύρι) τα τελευταία 3 χρόνια. Είχε έναν "καθαρό" οργανισμό. Και σκέφτηκε να κάνει το εξής: να τρώει όση ζάχαρη παίρνει από την διατροφή του ο μέσος Αυστραλός την ημέρα (40 κουταλάκια του γλυκού), για 2 μήνες (60 μέρες). Και κατέγραψε τις επιπτώσεις που είχε αυτή η μεταβολή της διατροφής του στην υγεία του και την ψυχολογία του.
Το πιο θεϊκό της όλης υπόθεσης, είναι ότι δεν έπαιρνε τα 40 κ.γλ. ζάχαρης από τρόφιμα που όλοι ξέρουμε ότι κάνουν κακό (πχ γλυκά, junk food κλπ), αλλά από τρόφιμα που θεωρούνται τα πιο υγιεινά (πχ επιδόρπια γιαουρτιού, μπάρες δημητριακών, χυμούς φρούτων, κλπ)! Μάλιστα απαγορευόταν σε όλο το διάστημα του πειράματος να τρώει γλυκά και junk food!
Ένα επίσης ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι όλο αυτό το διάστημα, ο μέσος όρος των θερμίδων που έπαιρνε, ήταν ακριβώς ίδιος με τον μέσο όρο των θερμίδων που έπαιρνε πριν το πείραμα! Το μόνο που άλλαξε ήταν το από ποια τρόφιμα έπαιρνε τις θερμίδες!
Και τ' αποτελέσματα αυτής της αλλαγής τα βλέπετε στην ταινία!
Στην ταινία επίσης φαίνεται για ποιόν λόγο έχει μπει η ζάχαρη σχεδόν σε όλα τα τρόφιμα του σούπερ μάρκετ. Επίσης λέει ότι η ζάχαρη (η επεξεργασμένη), υπάρχει στην διατροφή του ανθρώπου μόλις τις τελευταίες δεκαετίες, και δεν υπήρχε ποτέ παλαιότερα. (Ακούς baklava; :P )
Το site της ταινίας είναι: http://thatsugarfilm.com/
Εγώ την είδα από το Popcorn Time, ένα site που την έχει άμεσα διαθέσιμη για προβολή χωρίς να πληρώσεις και χωρίς να περιμένεις να την κατεβάσεις με τις ώρες. Το μόνο θέμα είναι ότι το 'χει μόνο στ' αγγλικά, χωρίς ελληνικούς υπότιτλους.
Πραγματικά αξίζει!
:starhit:
το υπέρβαρο μοντέλο λέει
«Όταν ήμουν 12 χρονών μου είπαν ότι αν χάσω αρκετό βάρος, θα γίνω ένα από τα πιο πετυχημένα μοντέλα»,
«Η μητέρα μου τότε άρχισε να γελάει και είπε «Ευχαριστούμε αλλά δεν θα το κάνουμε αυτό». Δεδομένου ότι κάθε άνθρωπος ψάχνει την επιβεβαίωση και το θαυμασμό γι” αυτό που είναι από τους γονείς του, η αντίδραση της μου έδωσε απέραντη αυτοπεποίθηση. Αν η μαμά μου έβρισκε ότι δεν έπρεπε να χάσω βάρος τότε όντως δεν χρειαζόταν».
Γιατί οι δίαιτες συνήθως δεν έχουν αποτέλεσμα!
"Αν οι δίαιτες λειτουργούσαν θα ήμασταν ήδη όλοι αδύνατοι. Γιατί συνεχίζουμε να κάνουμε το ίδιο πράγμα περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα; Οι δίαιτες μπορεί να φαίνονται ακίνδυνες, αλλά στην πραγματικότητα δημιουργούν παράπλευρες βλάβες. Το χειρότερο είναι πως καταστρέφουν ζωές."
κι άλλα δώδεκα λεπτά που με βοήθησαν να θυμηθώ γιατί δε θέλω να ξανακάνω δίαιτα
ενίσχυση διεκδικητικότητας
"Με τον όρο διεκδίκηση τι σας έρχεται πρώτα στο μυαλό; Θυμάστε πότε ήταν η τελευταία φορά που διεκδικήσατε; Και αν ναι, τι;
«Διεκδίκησα ..» θέση, τίτλο, άνθρωπο, τα θέλω μου-επιθυμίες, χώρο, χρόνο, δικαίωμα, πράγματα, στιγμές. Κάποιες από τις απαντήσεις αυτές, ωστόσο, δεν θα σας τις δώσουν πιθανόν άτομα που εμφανίζουν διατροφικές διαταραχές διότι η διεκδικητικότητα όπως περιγράφουν είναι «..στον πάτο και ακόμα παρακάτω», «κάτι που ψάχνω να το βρω ακόμα» ή «μια λέξη που δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο μου»."
Πώ Πώ! Αυτό με την Οργάνωση "κατά των χοντρών" που διάβασα μόλις,δεν έχω λόγια!
Πραγματικά πόσο πιο ηλίθιοι μπορεί να γίνουν μερικοί!
εκνευρίζομαι τόσο πολύ με την αδικία,ελπίζω να πάρουν κανένα μάθημα..
Γλυκαιμικός δείκτης: Ορισμός και πίνακας
Ίσως το καλύτερο και αναλυτικότερο άρθρο που έχω διαβάσει σχετικά με τον γλυκαιμικό δείκτη!
Ο γλυκαιμικός δείκτης είναι -κατά την γνώμη μου- το κλειδί για το χάσιμο του περιττού λίπους, τη διατήρηση ενός φυσιολογικού βάρους και το να κρατάμε μακριά τον διαβήτη για πάντα!
:wink1:
Δωρεάν Γυμναστήρια!
Για όποιον ενδιαφέρεται, και μένει στην Αθήνα
ανακάλυψα δυο γυμναστήρια που έχουν φτιάξει οι Δήμοι,το 1 είναι στην στάση Μπάτης του τράμ, είναι ένα πάρκο που έφτιαξαν στην παραλία με όργανα γυμναστικής και το δεύτερο κοντά στη στάση Αιγαίου του τράμ,πάλι ένα ωραίο παρκάκι με δέντρα και με δρόμο για τρέξιμο και τα όργανα γυμναστικής.
Η είσοδος είναι πάντα ανοιχτή και στα δύο.Και είναι δωρεάν!! :thumbup:
Πέτυχα το λογαριασμό στο Instgram αυτής της όμορφης κοπέλας που ξεπέρασε anorexia nervosa.
Έχει κι ένα χαριτωμένο Blog.
Είπα να το μοιραστώ
https://www.instagram.com/bodyposipanda/
Ίσως ο "διακόπτης" του εγκεφάλου που ελέγχει την όρεξη να μην λειτουργεί σωστά σε άτομα με υπερφαγια και βουλιμια...
Tassos67 Καλημερα. Κι εγω αυτο βλεπω για τον εαυτο μου. Και παραπανω. Χρονια προσοχης. Παιρνουμε ενα κιλο; Γρηγορα να το χασουμε. Να μην γινουν δυο. Ευχαριστουμε για το αρθρο. Καλημερα :-)
Ένα άρθρο / συνέντευξη για τις διατροφικές διαταραχές από την Καλλιόπη Εμμανουηλίδου, μια ψυχολόγο που το κατέχει το θέμα:
Ποιοι είναι οι παράγοντες που διαμορφώνουν τις διατροφικές συνήθειες του ανθρώπου?
Από την πρώτη βρεφική ηλικία μας αρχίζουμε να δεχόμαστε μαθήματα σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να τρώμε.
Πάνω μας θα επιδράσουν (αλλά και θα αλληλεπιδράσουν) πάμπολλοι παράγοντες που θα καθορίσουν τις μελλοντικές μας συνήθειες.
Ουσιαστικά στις παρούσες διατροφικές μας συνήθειες αντανακλάται όλη η ιστορία της ζωής μας αλλά και της οικογένειάς μας!
Ο τρόπος ταΐσματος (επίμονος ή χαλαρός, με βάση την τήρηση αυστηρών οδηγιών και δοσολογιών ή με βάση την πείνα,
τον κορεσμό και τις προσωπικές προτιμήσεις του βρέφους) είναι ένας παράγοντας που, αν και δεν τον θυμόμαστε, καταγράφηκε μέσα μας.
Για παράδειγμα το αναγκαστικό τάισμα μας διδάσκει από νωρίς να μπορούμε (ή και να επιβάλλεται!) να τρώμε μέχρι σκασμού.
Η χρήση της τροφής ως αμοιβής ή ως τιμωρίας επίσης φορτίζει συναισθηματικά το φαγητό και το καθιστά ισοδύναμο της προσοχής.
Το να είχαμε στην παιδική μας ηλικία άτομα που εξέφραζαν την αγάπη τους μέσα από την προσφορά τροφής είναι ένας ακόμα παράγοντας
που συνετέλεσε στο να γίνεται μέσα μας το φαγητό μια πράξη φροντίδας και παρηγοριάς στον εαυτό μας (π.χ. να τρώμε όταν είμαστε αγχωμένοι,
για να νιώσουμε μεγαλύτερη συναισθηματική ασφάλεια). Από εκεί και πέρα όλες οι συνήθειές μας από κάπου αποκτώνται:
το τι τρώμε, το πώς το τρώμε, η ταχύτητα που μασάμε, το είδος των γευμάτων μας, όλα αυτά αποτελούν μια αντανάκλαση εικόνων που βιώσαμε,
προτύπων που μιμηθήκαμε, ιδεών που πήραμε από την οικογένεια, την κοινωνία, την τηλεόραση, τους φίλους. Ο κυριότερος παράγοντας
πάντως σίγουρα είναι η διατροφική φιλοσοφία, συμπεριφορά και πράξη της οικογένειας στην οποία μεγαλώσαμε.
Πότε γίνεται προβληματική η σχέση με το φαγητό? Ποιες είναι οι συνήθεις μορφές διατροφικής διαταραχής και πώς μπορούν να διαγνωστούν?
Όταν η διατροφή αρχίζει και γίνεται εμμονή και αυτή η εμμονή γίνεται έντονη και αρχίζει να προκαλεί σοβαρή δυσλειτουργία στη ζωή ενός ατόμου.
Τα επίσημα διαγνωστικά εγχειρίδια μας δίνουν επιβοηθητικά μια συμπτωματολογία (για την ψυχογενή ανορεξία και τη βουλιμία), αλλά η υποκειμενική
και ειλικρινής αίσθηση που βιώνει ένα άτομο μέσα του είναι ο σοφότερος σύμβουλος. Το ένστικτο που έχουμε σχετικά με το πόσο ευχαριστημένοι ή όχι
είμαστε με τη διατροφή και το σώμα μας θα μας καθοδηγήσει, αρκεί να το αφουγκραστούμε με ειλικρίνεια. Γενικά θα έλεγα ότι προβληματική είναι
η σχέση μας με το φαγητό, όταν έχουμε διαρκώς το νου μας στο φαγητό (είτε το υπερκαταναλώνουμε είτε το αποστερούμαστε)
και στην εικόνα του σώματός μας. Και συνήθως αυτό συμβαίνει, όταν ένας άνθρωπος έχει άλλες δυσκολίες στη ζωή του, σε άλλους τομείς
αλλά δυσκολεύεται ή αδυνατεί να τις διαχειριστεί και απευθύνεται στον τρόπο διατροφής του για πρόσκαιρη ανακούφιση
ή για να αποκτήσει μια ψευδή αίσθηση ελέγχου.
Σε ό,τι αφορά τώρα τις επίσημα αναγνωρισμένες διαταραχές πρόσληψης τροφής, αυτές είναι η ψυχογενής ανορεξία και η ψυχογενής βουλιμία.
Η ανορεξία αφορά την παθολογική εμμονή με το αδυνάτισμα, την υπερβολική απώλεια βάρους και την αδυναμία αναγνώρισης αυτού του χαμηλού βάρους.
Η βουλιμία από την άλλη εκδηλώνεται με υπερφαγικές κρίσεις που ακολουθούνται από αντισταθμιστικές μεθόδους, για τον έλεγχο του βάρους
(π.χ. αυτοπροκαλούμενο εμετό). Όμως τα τελευταία χρόνια οι ειδικοί έχουν αναγνωρίσει και μια ακόμα που φαίνεται να είναι η συνηθέστερη:
την υπερφαγία (συναισθηματική, καταναγκαστική ή επεισοδιακή). Αυτή αφορά το να τρώμε όχι με γνώμονα την πραγματική πείνα
αλλά ανεξάρτητα από αυτήν και το να απασχολούμαστε με το φαγητό σε υπερβολικό βαθμό, είτε κάνοντας υπερφαγικές κρίσεις
(κατανάλωση υπερβολικών ποσοτήτων σε μικρό χρονικό διάστημα) είτε βιώνοντας ένα διαρκές τσιμπολόγημα,
χωρίς όμως να ακολουθεί μια ακραία μέθοδος αποβολής της τροφής ή καύσης των θερμίδων.
Η επίσημη διάγνωση μιας ψυχικής διαταραχής μπορεί να γίνει από έναν ειδικό ψυχικής υγείας (ψυχολόγο ή ψυχίατρο).
Ακόμα και αν δεν πληρούνται όλα τα διαγνωστικά κριτήρια, ο ειδικός θα εξετάσει το αίτημα του ασθενούς ή πελάτη και θα δώσει έμφαση,
φροντίδα και υποστήριξη στην ανακούφιση από τα συμπτώματα και στην εξερεύνηση των βαθύτερων αιτίων και των άλλων προβλημάτων
του ψυχικού μας κόσμου και της ζωής μας που συνήθως αντανακλώνται σε αυτές τις διατροφικές συμπεριφορές.
Ποιες είναι οι ηλικίες στις οποίες παρατηρείται αύξηση τέτοιων διαταραχών?
Οι διαταραχές πρόσληψης τροφής απαντώνται συχνότερα στην εφηβική και τη νεανική ηλικία. Ωστόσο παρατηρείται τα τελευταία χρόνια
ότι εκδηλώνονται ολοένα συχνότερα και στην παιδική ηλικία, ενώ αυξητικές τάσεις βλέπουμε και στο αντρικό φύλο. Τις περισσότερες φορές
οι διαταραχές αυτές σχηματίζουν προγνωστικές «ρίζες» στην παιδική ηλικία, πρωτοεκδηλώνονται στην εφηβεία και, αν δεν αντιμετωπιστούν με επιτυχία,
θα συνοδεύουν το άτομο σε όλη του τη ζωή, με εντονότερα συμπτώματα σε περιόδους κρίσης, έντονων συναισθηματικών διακυμάνσεων, άγχους και πίεσης.
Ποιοι παράγοντες επιβαρύνουν τις διατροφικές διαταραχές?
Την εκδήλωση διαταραχών πρόσληψης τροφής πυροδοτεί συχνά μια δίαιτα (οι στερητικές δίαιτες διαταράσσουν τον εγκέφαλο και αποσυντονίζουν
τη διατροφική συμπεριφορά) και διάφορες μεταβάσεις, αλλαγές και κρίσεις στη ζωή που οδηγούν σε λανθασμένους τρόπους ανακούφισης
από τη συναισθηματική φόρτιση και που δίνουν μια ψευδή αίσθηση ελέγχου της κατάστασης. Γιατί όμως δεν εκδηλώνουν όλοι οι άνθρωποι
έναν τέτοιον στρεβλό τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων; Οι έρευνες μελετούν την ύπαρξη βιολογικών και γενετικών προδιαθέσεων,
ενώ είναι εμφανής η συμβολή τόσο ατομικών χαρακτηριστικών όσο γνωρισμάτων του περιβάλλοντος.
Οι διαταραχές που αφορούν την πρόσληψη τροφής εκδηλώνονται περισσότερο στα άτομα που δυσκολεύονται να εντοπίσουν τα συναισθήματά τους
και να εκφραστούν συναισθηματικά. Έτσι χρησιμοποιούν την τροφή (την κατανάλωση ή την αποστέρησή τους) σαν μια πράξη συμβολική στον εαυτό τους
(π.χ. τιμωρητικά, παρηγορητικά) ή σαν ένα έμμεσο, υποσυνείδητο μήνυμα προς τους άλλους (π.χ. ανάγκη για αγάπη, φροντίδα). Τα άτομα που έχουν
διαταραγμένη σχέση με το φαγητό επίσης συνήθως διαθέτουν κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς τους που διευκολύνουν την εμφάνιση των διαταραχών,
όπως: τελειομανία, από ανάγκη για υπερβολικό έλεγχο, άλλες καταναγκαστικές συμπεριφορές, υπερβολική αυτοκριτική, χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Συνηθέστατα οι διαταραχές πρόσληψης τροφής συνοδεύονται από συμπτώματα άγχους ή/ και κατάθλιψης. Ένας ακόμα ενδοατομικός παράγοντας
είναι το ιστορικό παχυσαρκίας και ακόμα περισσότερο το ιστορικό κοροϊδίας, χλευασμού ή και κακοποίησης.
Το οικογενειακό περιβάλλον των πασχόντων συνήθως έχει επιδείξει έντονη επικριτική διάθεση και ενθαρρύνει την τελειομανία.
Παρατηρείται ελλιπής συναισθηματική διαθεσιμότητα, ενώ συνήθως οι γονείς έχουν κι αυτοί δυσαρέσκεια με το σώμα τους ή επικριτική διάθεση
απέναντι στο φαγητό ή το πάχος γενικότερα ή έχουν δυσκολίες με το φαγητό (π.χ. συχνές δίαιτες ή συναισθηματική φόρτιση του φαγητού)
ή και ιστορικό σε διαταραχές πρόσληψης τροφής. Εκτός από το οικογενειακό περιβάλλον ενδέχεται να συμβάλουν και άλλοι περιβαλλοντικοί παράγοντες,
όπως η επαφή με τον χώρο του αθλητισμού, της μόδας ή του θεάματος. Τέλος, στους εξωγενείς επιβαρυντικούς παράγοντε εντάσσεται η έκθεση στα ΜΜΕ.
Αυτά προβάλλουν συνήθως αφύσικες και επίπλαστες εικόνες τέλειας εξωτερικής εμφάνισης και εκπέμπουν έμμεσα ή άμεσα μηνύματα που ωθούν
τον καταναλωτή να νιώσει άσχημα με την εξωτερική του εμφάνιση, για να τη βελτιώσει με χρήση διάφορων προϊόντων και υπηρεσιών.
Με ποιες μεθόδους επεμβαίνετε στην αντιμετώπιση τέτοιων διαταραχών?
Υπάρχουν διάφορες προσεγγίσεις ανάλογα με την ειδικότητα και την εκπαίδευση του κάθε επαγγελματία ψυχικής υγείας (ψυχιάτρου ή ψυχολόγου).
Η αντιμετώπιση επίσης διαμορφώνεται εξατομικευμένα, καθώς κάθε άνθρωπος αποτελεί ξεχωριστή οντότητα και εκδήλωσε το πρόβλημα για διαφορετικούς λόγους.
Έτσι, κάθε άνθρωπος που απευθύνεται στον ειδικό για βοήθεια πρέπει να αντιμετωπίζεται ξεχωριστά.
Καθώς οι διαταραχές πρόσληψης τροφής οφείλονται σε πολλαπλά αίτια, έτσι και η αντιμετώπισή τους πρέπει να απευθυνθεί σε πολλά «μέτωπα».
Ένα κομμάτι είναι η εκπαίδευση του ατόμου στο να ανακτήσει την επαφή με το σώμα και τις αισθήσεις του, ώστε να μάθει να αφουγκράζεται την πείνα και τον κορεσμό του
αλλά και να τρώει με επίγνωση και όχι μηχανικά. Το ψυχοεκπαιδευτικό κομμάτι επίσης μπορεί να βοηθήσει τον πάσχοντα να καλλιεργήσει την ικανότητα να αναγνωρίζει
τα συναισθήματά του και να τα εξωτερικεύει, αντί να τα κατευθύνει παραπλανητικά στη διατροφική του συμπεριφορά. Όταν για παράδειγμα νιώθει μοναξιά,
να διαχειρίζεται τη μοναξιά του και όχι να την καλύπτει με φαγητό ή να τιμωρεί τον εαυτό του με στερήσεις. Επίσης η ψυχοθεραπεία στοχεύει στη βελτίωση της αυτοεικόνας
και την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης. Σίγουρα όμως χρειάζεται και παρέμβαση σε πιο δύσκολα και βαθιά μονοπάτια. Η ψυχοθεραπεία θα διευκολύνει
την εξερεύνηση οικογενειακών σχέσεων, θα ενθαρρύνει την απαλλαγή από τις βαθύτερες δυνάμεις που ώθησαν το άτομο να προσφύγει σε διατροφικές συμπεριφορές,
θα βοηθήσει στην επούλωση από βαθύτερα ψυχικά τραύματα του παρελθόντος κτλ.
Για να γίνει ολοκληρωμένη δουλειά, εκτός από το ψυχοθεραπευτικό κομμάτι θα χρειαστεί και διατροφική αποκατάσταση με τη βοήθεια διαιτολόγων-διατροφολόγων,
οι οποίοι όμως θα πρέπει να είναι εξειδικευμένοι και προσεκτικοί και στο διατροφικό περιεχόμενο αλλά και γενικότερα στην προσέγγισή τους. Η προσέγγισή τους πρέπει
να είναι απαλλαγμένη από αυστηρότητα και καταναγκασμό, καθώς οι πάσχοντες χρειάζονται να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και όχι να ασκούνται
στον αυτοπεριορισμό. Με εξαίρεση βέβαια τη διατροφική αποκατάσταση της νευρικής ανορεξίας, κατά την οποία στα αρχικά βήματα θα πρέπει να ενθαρρυνθεί
η πειθαρχία στις διατροφικές οδηγίες, καθώς τίθεται σοβαρό θέμα βλάβης της υγείας.
Τέλος, αν παρατηρούνται συνοδά συμπτώματα που αφορούν έντονο άγχος, κατάθλιψη και/ή ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές, η φαρμακευτική αγωγή
(που παρέχεται μόνο από ψυχιάτρους) θα προσφέρει ανακούφιση από αυτά. Η ανακούφιση αυτή όμως χρειάζεται να συνοδεύεται οπωσδήποτε
από ψυχοθεραπευτικές παρεμβάσεις, για να μην υπάρξουν υποτροπές και για να εξασφαλιστεί ένα μόνιμο αποτέλεσμα.
Γενικότερα η αντιμετώπιση πάντως πρέπει να έχει ως στόχο να διευκολύνει το άτομο να αποκαταστήσει τη διατροφική του συμπεριφορά,
να μάθει και πάλι να βλέπει το φαγητό ως μια πράξη θρέψης του σώματος και φυσιολογικής απόλαυσης
αλλά κυρίως να αποδεχτεί την ανθρώπινη φύση του και να μάθει να αγαπάει τον εαυτό του!
--->ΠΗΓΗ
θα προτιμούσα να είμαι χονδρή από ότι ρηχή
http://www.cosmopolitan.gr/sheseis/e...a-to-swma-soy/
http://www.diaforetiko.gr/exipni-tro...etes-kritikes/
http://www.elle.gr/article.asp?catid...ubid=130375406
Σίγουρα.
https://www.youtube.com/watch?v=2QzxwPiKy8o
εκπομπη "Μπορω" με την Αννα Δρουζα με καλεσμενο τον διαιτολογο κυριο Ζουμπανεα, αφιερωμενη στην παχυσαρκια. την βλεπω τωρα...
πω πω έκατσα και την είδα που να με πάρει...
Η παρουσιάστρια-παντογνώστης που αναχαίτιζε κάθε φωνή λογικής από όπου κι αν ερχόταν
Η επίθεση και το λαϊκό δικαστήριο στις κοπέλες...
Το έλα κόσμε πάρε κόσμε από τους ειδικούς...
Ο ηθοποιός που "πετυχημένα" με τη μέχρι και σήμερα συνεργάτιδα της παρουσιάστριας έχασε βάρος και μετά από δύο χρόνια πέθανε από λόγους που σχετίζονταν με την παχυσαρκία του...
Όλα αυτά μου δημιούργησαν ρίγη και ανατριχίλες..
Μερικές φορές χαίρομαι που η ελληνική τηλεόραση σήμερα έχει ξεπέσει...
Και που οι εναπομείνασες αντίστοιχες παρουσιάστριες για να είναι στον αέρα πρέπει να διαφημίζουν διαγωνισμούς και προϊόντα τηλεμάρκετινγκ
Χαχαχαχαχαχα!! Κ εγώ χαίρομαι που πολλά από την ελληνική τηλεόραση έχουν ξεπέσει, αυτές οι εκπομπές, που όλοι ήταν ειδικοί ξαφνικά... Και έκριναν... Δυστυχώς δεν μπορούν να το καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι...
Το άρθρο είναι στα αγγλικά, δυστυχώς, αλλά όσοι μπορείτε να το διαβάσετε, please do:
Tried and true but MANAGEABLE tips to help you become healthyish
Διαβάζουμε εδώ: 14 Ways To Be A Healthyish Eater Right Now
πολύ καλό το άρθρο στα αγγλικά Blossom! :thumbup:
πράγματι πολύ καλό το άρθρο της μπλόσομ!
βάζω κεγώ ένα http://spirossoulis.com/mi-variesai-...neis-ta-panta/
α, και αυτό είναι ωραίο! (μου το έβγαλε ως προτεινόμενο απο το αρθρο της Μανταμ σου σου ) http://spirossoulis.com/5-efkoloi-ka...roumenos-tora/
μου θύμισε λίγο τον εαυτό μου όταν είμουν παιδί με την γιαγιά μου..
ΧΟΝΤΡΗ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΣΑΙ...
( Γιατί το κακό που μπορεί να κάνει σε μια παιδική ψυχή η ενήλικη βλακεία είναι απύθμενο… )
Τις παρακολουθώ εδώ και ώρα. Η κόρη ‒θα ʼναι δεν θα ʼναι πέντε χρονών‒ να παρακαλάει τη μάνα για «ένα μόνο κρουασάν και θα σου ζητήσω ξανά το άλλο καλοκαίρι».
Η μάνα ανένδοτη, η κόρη «σιροπιασμένη»: «Σε παρακαλώ, μανουλίτσα μου, ένα μόνο κρουασάν με σοκολάτα και τίποτʼ άλλο». Οι παρακλήσεις της μικρής, επαναλαμβανόμενη δέηση ενός γλυκού «αμαρτήματος»· η αντίδραση της μάνας, ακαριαία μαχαιριά ενός μεγάλου «εγκλήματος»: «Όχι, Σοφία! Δεν υπάρχει περίπτωση να σου πάρω κρουασάν γιατί… θα γίνεις χοντρή! Μη σου πω ότι ήδη είσαι χοντρή!»
Η Σοφία δακρύζει. Δεν κλαίει γοερά, ούτε διαμαρτύρεται. Ούτε στριγκλίζει, ούτε φωνάζει. Η Σοφία δακρύζει. Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά. Μοιάζουν με ήσυχες, ατάραχες, λιμνούλες που κυλάνε σιγά-σιγά σε τοσοδούλικες ψυχές μέχρι να γίνουν καταρράκτες και να πνίξουν μέσα τους κάθε ενήλικη προσβολή. Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά. Δεν είναι δάκρυα οργής, ούτε θυμού, παρά μόνο στάλες ντροπής αποκρυσταλλωμένες σε παιδικές αναμνήσεις. Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά. Είχα κι εγώ μια φίλη που όταν ήταν μικρή ο πατέρας της την απειλούσε πως η γλυκιά γεύση της καραμέλας θα της προσδώσει την πίκρα του πάχους. Και πως αν τρώει πολύ θα γίνει χοντρή. Και άσχημη. Και παραμορφωμένη. Και πως τα παιδιά θα την κοροϊδεύουν. Και πως τα κορίτσια δεν θα την κάνουν παρέα. Και πως τα αγόρια δεν θα την αγαπούν. Και πως τα όμορφα φουστάνια θα κάνουν σε όλες τις άλλες εκτός από εκείνη.
Κι όσο εκείνος την απειλούσε μοστράροντας στα παιδικά της μάτια την περιφέρειά της – «πρωταγωνίστρια» σε πίνακα του Ρούμπενς, τόσο εκείνη καταβρόχθιζε οτιδήποτε μπορούσε να τη μεταμορφώσει σε χοντρή! Όχι γιατί πεινούσε, αλλά επειδή πονούσε. Όχι γιατί λιμπιζόταν, αλλά επειδή υπέφερε. Από τις φοβέρες, τις απειλές και το τέρας του πάχους με το οποίο απαράληπτα, σχεδόν εμμονικά τη φοβέριζε ο ίδιος της ο γονιός. Κάπως έτσι, οδηγημένη από το αντιδραστικό ασυνείδητο που όλοι κρύβουμε μέσα μας, η Χριστιάννα, έγινε η «γεματούλα» της παρέας. Μια χαρούμενη, πανέξυπνη, πλακατζού και ακομπλεξάριστη γεματούλα, που είχε και φίλες να την αγαπούν, και αγόρια να τη γουστάρουν, και φουστάνια να τη χωρούν, και όνειρα να την περιμένουν. Ήταν ένα βράδυ, σʼ ένα από εκείνα τα ατελείωτα πάρτι της εφηβείας μας με τη γρεναδίνη-πορτοκάλι και τα κόκκινα φωτορυθμικά, όταν ο πατέρας της γεματούλας Χριστιάννας μπούκαρε στο μεγάλο σαλόνι με όλο το απύθμενο κόμπλεξ του και με στεντόρεια φωνή έκανε θρύψαλα την αυτοπεποίθηση της παιδικής μου φίλης: "Γεια σας, παιδιά! Ήρθα να πάρω… τη βαρέλω μου"!
Από εκείνη τη βραδιά, από εκείνη κιόλας τη στιγμή, η «βαρέλω» άρχισε να κατρακυλά σʼ έναν αγώνα απώλειας βάρους που είχε τα πάντα εκτός από πάτο. Η Χριστιάννα σταμάτησε να τρώει, έπαψε να λιμπίζεται, αρνήθηκε να πεινάει, κηρύσσοντας στον εαυτό της μία ανελέητη απεργία πείνας που είχε έναν και μοναδικό στόχο: να ξεράσει από τα σωθικά της όλη την καταπίεση του τέλειου κορμιού που ο πατέρας της ήθελε να «πλάσει» για εκείνη χωρίς εκείνη. Ό,τι «έβαζε» το «έβγαζε», ό,τι μύριζε την αναγούλιαζε, ό,τι απολάμβανε χθες, σήμερα το μισούσε. Ακολούθησε η νοσηλεία της, νοσηλεία ενός σκελετού που μαχόταν να κρατηθεί στη ζωή και άπειρες ώρες ψυχανάλυσης προκειμένου να ξεριζώσει το χοντρό φάντασμα που πλανιόταν μέσα της από τότε που ήταν ακόμη παιδί. Λίγα χρόνια αργότερα η Χριστιάννα επανήλθε. Και έζησε. Και ερωτεύτηκε. Και έκανε παιδιά. Και μας καλούσε σε μαγικές βραδιές οινοποσίας και μοναδικών εδεσμάτων που ετοίμαζε ξανά με όρεξη: "Ξέρεις, φιλενάδα…", μου είχε πει ένα βράδυ ανάμεσα σε τσιμπολογήματα και δυο ποτήρια κρασί: "Ακόμη κι αν σήμερα είμαι καλά, δεν θα ξεπεράσω ποτέ το κακό που μου έκανε ο ίδιος μου ο πατέρας και η εμμονή του να είμαι αδύνατη. Αν ήθελε να με αποτρέψει ας μου έλεγε ότι τα γλυκά θα κάνουν κακό στα δόντια μου. Ή ότι τα λαχανικά θα με κάνουν όμορφη σαν πριγκίπισσα. Ή πως με τα πολλά παγωτά θα με πονέσει η κοιλιά μου. Όχι όμως πως θα γίνω χοντρή. Αυτόν τον τρόμο του πάχους δεν πρόκειται να τον ξεπεράσω ποτέ. Το πιστεύεις πως όταν τρώω δυο μπουκιές παραπάνω κοιτάζω αυτομάτως το μπούτι μου για να δω μήπως… πάχυνε; Το πιστεύεις ότι εγώ, η νούμερο ένα γλυκατζού των Αθηνών, δεν μπορώ να βάλω στο στόμα μου γλυκό; Το πιστεύεις πως όταν κάνω μία ατασθαλία αισθάνομαι σαν μικρό παιδί που αξίζει τη χειρότερη τιμωρία";
Το πιστεύω, φιλενάδα μου. Γιατί το κακό που μπορεί να κάνει σε μια παιδική ψυχή η ενήλικη βλακεία είναι απύθμενο… Κοιτάζω ξανά γύρω μου. Η μικρή Σοφία κάθεται ακόμη παραδίπλα με τη μαμά της, τη μαμά που απείλησε το δικαίωμά της στην παιδική λιχουδιά με την ποινή του πάχους. Ασυναίσθητα, σχεδόν σπασμωδικά, σηκώνομαι από τη θέση μου και, περνώντας από δίπλα της, της ψελλίζω:
"Χοντρή είσαι και φαίνεσαι"!
Δεν δίνω μία αν με άκουσε. Ούτε αν με κατάλαβε. Ούτε αν στα μάτια της φάνηκα αγενής, αναιδέστατη, ακόμη και κατίνα. Την ατάκα αυτήν της τη χρώσταγα, όπως τη χρωστάω σε όλους τους βοϊδοκέφαλους γονείς που απειλούν τα παιδιά τους ότι θα γίνουν χοντρά…
Κείμενο: Ρ.Ξυδα
Η μισή υπόθεση στην προσπάθεια απώλειας βάρους είναι η σωστή μερίδα. Πώς, όμως, μπορούμε να την πετύχουμε;
Η μερίδα που σερβίρεται σε κάποια εστιατόρια και η μερίδα που σερβίρουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας στο σπίτι, δεν έχει, συνήθως,
καμία σχέση με τη μερίδα που θα έπρεπε να καταναλώνουμε, έτσι ώστε και να χορτάσουμε και να προσέξουμε
να μην κάνουμε υπερβολική κατανάλωση θερμίδων στην καθημερινότητά μας.
Διαβάζουμε εδώ: Πως να υπολογίζουμε σωστά τη μερίδα μας;
Το διάβασα όλο το άρθρο και πολύ προσεκτικά, πολύ καλό!
ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΣ ΤΡΟΦΕΣ
Διαβάζουμε εδώ: 10 Τροφές για ένα γρήγορο θάνατο :thumbdown:
9 Μύθοι για την Απώλεια Βάρους
Υπάρχουν αρκετοί μύθοι όσον αφορά την απώλεια κιλών...
Διαβάζουμε εδώ: 9 Μύθοι για την Απώλεια Βάρους
Καλησπέρα,
μήπως μπορεί κάποιος να με βοηθήσει; Ξεκίνησα ένα θέμα και αντί για παχυσαρκία έχει καταχωρηθεί ως βουλιμία. Ξέρει κανείς να μου πει πως μπορώ να το αλλάξω; Ευχαριστώ!
Ωραιο, θα το κανω με γιαουρτι σογιας με προβιοτικα και σιροπι αγαυης αντι για μελι. Θα το δοκιμασω για πρωινο στη δουλεια. Λογικα θα ανακτευονται καλα με τη ζεστη κατα τη μεταφορα και θα ειναι ετοιμα για καταναλωση λιγο αργοτερα.
http://www.diatrofi.gr/food/sintages...5%ce%b9%cf%82/
Για ήρεμο ύπνο
http://www.vita.gr/ygeia/article/802...-ton-ypno-sas/
ερευνα για τα ενεργειακά ποτά και το πόσο επικίνδυνα είναι (αρθρο στα αγγλικα)
Προσωπικά όταν ημουν σε μία αγχώδη περίοδο είχα εθιστεί με δαύτα..
βελονισμος με "μονιμη" βελονα για απωλεια βαρους
http://www.healthpress.gr/wellbeing/...C%CF%83%CE%B5/
ιδανικό γυναικείο σωματότυπο στην ιστορία (βιντεο)
μαλλον σε λάθος εποχή γεννήθηκα χιε χιε
http://m.news247.gr/eidiseis/psixago...h.4186044.html όταν το τερατακι της ανορεξιας δυστυχως αρχιζει να σε νικαει...
https://m.facebook.com/story.php?sto...66691943540185
Μπορεί να δει κάποιος αν ανοίγει? Το βρήκα τρομερά ενδιαφέρον και επίκαιρο με τα μπάνια.
Τι είναι αυτό που το τρως και σε τρώει
έχει λίγο δύσκολο λεξιλόγιο αλλά αναφέρει τι είναι τα προϊόντα τελικής γλυκοζυλίωσης ή AGEs που λέγεται ότι ευθύνονται για το διαβήτη και το μεταβολικό σύνδρομο...
http://m.lifo.gr/print/print_feature/90267
Στον κόσμο του ζαναξ!