Μακόνι μου αυτό είναι το γνωστό σύμπτωμα του να μεγαλώνουν οι γονείς και παράλληλα να μην έχουν δημιουργήσει τα παιδιά δικές τους οικογένειες.
Οι μεγάλοι άνθρωποι έχουν την τάση με το πέρασμα των χρόνων να ακουμπούν όλο και περισσότερο πάνω μας. Τι έλεγαν οι παλιότεροι; Να κάνεις ένα κορίτσι, να σου δίνει ένα ποτήρι νερό στα γεράματα..
Εμείς από την άλλη νιώθουμε να ασφυκτιούμε όταν δεχόμαστε πιέσεις. Γιατί, κακά τα ψέμματα, το ότι δε δημιουργήσαμε οικογένεια δε σημαίνει ότι την περνάμε ζάχαρη. Μια ζωή στις υποχρεώσεις, στα θρανία, στις δουλειές, στο πρέπει. Τώρα ήρθε η ώρα μας να απολαύσουμε, αλλά δυστυχώς σε αυτό το καίριο σημείο αρχίζουν οι πιέσεις. Όταν ζούσα εκείνες τις εφιαλτικές μέρες με τους γονείς μου, παρατήρησα ότι άρχισαν να τσακώνονται και μεταξύ τους. Τους είπα φτάνει, δε με λυπάστε, σταματήστε! Είδε η μητέρα μου την κατάστασή μου και τι μου είπε, η άτιμη; Ότι όταν είναι μεταξύ τους δε μαλώνουν, το αντίθετο.. Μόλις βλέπουν εμένα, νιώθουν ότι στηρίζονται κάπου και χαιδεύονται. Ακούς; Ακούω να λες!
Δεν είναι σωστό να αδιαφορούμε για τους γονείς μας, αλλά τώρα που είναι μακρυά, το πόσο χαίρομαι δεν περιγράφεται!
Μην αισθάνεσαι τύψεις, Μακ μου, για όσα έρχονται στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Είναι απολύτως φυσιολογικά και ανθρώπινα.