ΣΤΙΧΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΚΦΡΑΖΟΥΝ

Πως να στο πω, τη νύχτα πάντα τη φοβάμαι
είν' η σιωπή της μια σιωπή που καταπίνει
όπως η τρέλα κι όπως η παραφροσύνη
που μες το κλάμα της σε κλείνει...
Γι' αυτό τη νύχτα τη φοβάμαι...

Δε με γνωρίζεις,
με αφορίζεις,
φοβάμαι κι όλο κλείνομαι...
Στον πανικό μου,
κάτι δικό μου
να ψάχνω και ν' αφήνομαι...
Κάνω αγώνα
και στον κανόνα,
ας είμαι η εξαίρεση...
Κι ας την πατήσω
κι ας ξεψυχήσω
στης νύχτας την προσπέραση...
Κι ας ουρλιάζουν φαντάσματα και λύκοι,
θα τους πάρω αυτό που μου ανήκει...

Μια μάχη γίνεται πίσω μου
στα πόδια μου βλέπω τους ίσκιους
ακούω τις σκόρπιες τους λέξεις
δεν γυρνάω το κεφάλι
Σκαρώνουν σχέδια πλάι μου
το πιάνουν οι άκρες των ματιών μου
μυρίζω τον ιδρώτα των ερώτων τους
δεν τους κάνω τη χάρη

Γιατί δε γίνεται τίποτα εμπρός μου
με μια ματιά να το κλέψω να φύγω
και μένω εδώ καρφωμένος με την πλάτη στον τοίχο

Ένα καράβι ενοχές τη ζωή μου αρρωσταίνει
μέσα στη γη του πυρός ταξιδεύω γυμνός
ένας πανάρχαιος μύθος απ’ τη μύτη με σέρνει
αδέξιος, τεχνίτης κι αλήτης με την πλάτη στον τοίχο

Φοβέρες χτίζουν πάνω μου
μικραίνει όσος έμεινε χώρος
βαραίνουνε κιόλας οι ώμοι μου
δεν σηκώνω το βλέμμα
Μια τρύπα σκάβουνε κάτω μου
βουλιάζουν στην κινούμενη άμμο
τραβάνε στη γη τα φεγγάρια μου
δε θα φτάσουν στο τέρμα

Γιατί δε γίνεται τίποτα εμπρός μου
με μια ματιά να το κλέψω να φύγω
και μένω εδώ καρφωμένος με την πλάτη στον τοίχο

Ένα καράβι ενοχές τη ζωή μου αρρωσταίνει
μέσα στη γη του πυρός ταξιδεύω γυμνός
ένας πανάρχαιος μύθος απ’ τη μύτη με σέρνει
αδέξιος, τεχνίτης κι αλήτης με την πλάτη στον τοίχο

http://www.youtube.com/watch?v=iKrTC...E2A5BACB3731F1

σαν πεφτει η νυχτα ολα γλυκαινουν στην ψυχη μου
γινονται οι φοβοι μου χαρουμενα σκιαχτρα
στηνουν χορο μες το θεορατο κελι μου
μου τραγουδαει μια ξεκουρδιστη μπαντα

Ο ουρανός φεύγει βαρύς
πάνω από τη ζωή μου,
μα η θύμηση σου έμεινε
να δένει την ψυχή μου...
Ο ουρανός φεύγει βαρύς,
τα όνειρα μου παίρνει
και μες την τόση μου φωτιά
κι άλλη φωτιά μου φέρνει...
Δεν έχω μάτια να σε δω,
καρδιά να σου μιλήσω
πέσαν τα χέρια μου νεκρά
και πώς να σε κρατήσω;
Δεν έχω μάτια να σε δω...

Οι ελέυθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές
μες τα τείχη που ‘χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές


http://www.youtube.com/watch?v=aswrVnE-CpM

I find it kind of funny..
I find it kind of sad..
The dreams in which I'm dying are the best I've ever had..

Κάθε που νιώθω μοναξιά
σκέφτομαι πως υπάρχεις
και θέλω να ΄ρθω εκεί κοντά
τίποτα να μην πάθεις...
Θα φτιάξω χρώμα της φωτιάς
απ' το χαμόγελο σου
σ' άδεια δωμάτια, σκοτεινά
θα βλέπω απ' το φως σου...
Να με θυμηθείς,
να με θυμηθείς,
δε φταίω εγώ,
μέσα μου θα ζεις...

Sometimes it feels like I always keep falling
into the void and into the blue
I wish I knew why it all stays the same
Whatever I do, wherever I go

See me drown in your abyss
Watch me wander in the dark
See me drown in your abyss
Watch me wander in the dark

A secret lies hidden in my mortal core
Never forgotten companions for life
The darkest embrace, so fragile but light
My burden indeed, a blissful delight

The darkness in me always will be there
The darkness in me will never let go
See me drown in your abyss
Watch me wander in the dark

I believe in miracles
you sexy thing

Hahahaha

μπραβο κοπέλα , αισιοδοξια !
Εμένα με εκφραζουν οι επικοι στοιχοι του σπαλιαρα
Μια ματια στο κορμι μου σου αρκει
για να δεις οτι δεν εχω ουτε μια ατελεια μικρη
Ενω εσυ μέσα σε μια κουταλιά
πνιγεσαι γιατι πήρες τη ζωή πολυ στα σοβαρα
Μα εγω αρέσω
Ναι αρεσω
Και μη μου κολλάς μη σε βαρεσω
:P

You make my heart sing
you make everything!!!!

I can't laugh
I can't cry
I can't see inside of me
Don't know the reason why

I ain't straight
And I ain't high
I'm the ugly in between
Can't live and I can't die

I wanna scream
And I can't win
My life's a living soundtrack
For a human horror film

I can't feel
And I can't love
My mama never showed me how
I never was enough

I can't laugh
And I can't smile
I'll sacrifice my aged elders
To show me how to die

I can't love
And I can't feel
And my mother never loved me
Deep down she hated me

I can't fuck
I can't feel
I'm one bizzare motherfucker
What the fuck's inside of me

I'll kill the beast
So to free my soul
And smash the mirrors
That won't let me go
Oh if there's a smile that ya see
It's only the clockwork orange that's in me
I curse the darkness impassioned plea
And tear the heart out and watch me bleed
I'll sacrifice my blood for free
To satisfy the vengence that's in me
And bury the mirror that's inside me

Στίχοι: Γιάννης Πανουτσόπουλος
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
1. Γιώργος Νταλάρας & Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου

Το μέλλον είναι ο θεριστής σε μια πλαγιά με στάχυ
είναι το βλέμμα που μετρά πόσο σιτάρι θα ‘χει
Το μέλλον είναι αστραπή, τυφώνας που σαρώνει
κόπους ολόκληρης ζωής τους κάνει να ‘ναι σκόνη

Το μέλλον είναι η παγωνιά που νιώθω το χειμώνα
ένα κοστούμι που φοράς να βγάλεις τον αιώνα
Το μέλλον είναι το μετά που τρέχω για να φτάσω
το καλοκαίρι που θα ‘ρθει κι εγώ που θα ξεχάσω

Το μέλλον είναι μια βροχή που κάποτε τελειώνει
μετά θα γίνει συννεφιά και θα ξανάρθει χιόνι
Το μέλλον είναι ουρανός την ώρα που βραδιάζει
ο ήλιος που θα γεννηθεί σαν έρθει να χαράζει

Στα μονοπάτια του καημού
στη γέφυρα του στεναγμού
μ’ έκαν’ η μάνα μου
Μια φθινοπωρινή βραδιά,
ζωή την κρύα σου καρδιά
είδαν τα μάτια μου

Με κουδουνίστρες πλαστικές
όμορφες και χρωματιστές
με νανουρίζανε
Και τα ματάκια τα μικρά
είδαν του κόσμου τ’ αγαθά
και συμφωνήσανε

Ήταν το γάλα μου πικρό
και το νεράκι μου γλυφό
που με μεγάλωνε
Κι απέναντι στη κούνια μου,
η μοίρα η κακούργα μου
και με καμάρωνε

Ήταν το κλάμα μου μουντό
σαν κάτι να `θελα να πω,
μα δε με νιώσανε
Μια λυπημένη αναπνοή
για την ******* τη ζωή
που μου χρεώσανε

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
δε με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
άλλα μου δείξανε και άλλα εγώ αντίκρισα
Θεέ μου κι ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω
και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω

Πάνω σε λάσπες και καρφιά
στ’ άδικου κόσμου τη φωτιά πρωτοπερπάτησα
Ισορροπία σταθερή
για να προλάβω τη ζωή,
όμως την πάτησα

Μονό το "α" και το "χ"
στη σχολική μου εποχή
πρωτοσυλλάβισα
Γι αυτό το "αχ" και το "γιατί"
όπου βρεθώ μ’ ακολουθεί
κι ας σαραντάρισα

Έτσι περνούσε ο καιρός
και γω στο δρόμο μου σκυφτός
έκανα όνειρα
Έτυχε να `μαι απ’ αυτούς
που κολυμπάνε στους αφρούς
και στα λασπόνερα

Στάζει το αίμα της ψυχής,
σαν τις σταγόνες της βροχής
όμως ποιος νοιάζεται
Και την αόρατη πληγή
που μέσα μου αιμορραγεί
ποιος την μοιράζεται

Έτσι ξεκίνησα λοιπόν, έτσι ξεκίνησα,
δε με ρωτήσανε ζωή, μα σε συνήθισα
Σαν πληγωμένο αετόπουλο στο χώμα,
ψάχνω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα

lying on the sand
i let my spirit dissappear
from this world
fly away from you

forgotten
vanishing
i wished my mind
could wander without pain

to the gleaming shelters
hidden somewhere in the sun
far away from this world
far away from you

lying on the sand i hear
the distant singing sea
and stare at lonely clouds
fading above me
i wished my mind could join them
i wished my mind could wander free

to the gleaming shelters
hidden somewhere in the sun
far away from this world
far away from you

so far away

I hear the roar of a big machine
Two worlds and in between
Hot metal and methedrine
I hear empire down...

"And maybe when the bitterness has gone,
There'll be sweetness on our tongues once more."

Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...

Η σκέψη μου νοσταλγικά ενυχτώθη
στον κήπο, στη λιμνούλα και στη σέρα
που εσβήνανε τριαντάφυλλα σαν πόθοι
κι επέθαινε στα τζάμια πάνω η μέρα.

Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...

Ένας καημός που ακόμα δεν εδόθη
γινόταν άστρο. Σύννεφο από πέρα
μεγάλωνε (ίδιο σάβανο που κλώθει
με μοχθηρή σπουδή μοιραία μητέρα).

Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...

Όταν το δέος μου αξήγητον απλώθη,
το στερνό ρόδο θα 'χανε η σέρα
και η λίμνη με νεκρόφυλλα θα εστρώθη.
Τ' άστρα ζυγώνανε, καημοί , από πέρα.

Έτσι προχθές ήταν γλυκιά η εσπέρα...

Welcome to the show the great finale's finally here
I thank you for coming into my theatre of fear
Welcome to the show, you're all witnesses you see
A privileged invitation to the last rights of me


Remember me? You can't save me
Mama you never needed me
No crimson king, look in my eye, you'll see
Mama I'm lonely, it's only me, only me

I don't wanna be, I don't wanna be, I don't wanna be
The crimson idol of a million
I don't wanna be, I don't wanna be, I don't wanna be
The crimson idol of a million eyes, of a million

I am the prisoner of the paradise I dreamed
The idol of a million lonely faces look at me
Behind the mask of sorrow, four doors of doom behind my eyes
I've got their footprints all across my crimson mind

Long live, long live, long live the king of mercy
Long live, long live

There is no love, to shelter me
Only love, love set me free
No love, to shelter me, only love, love set me free
I was the warrior, with an anthem in my soul
The idol of eight thousand lonely days of rage ago
And remember me when it comes your time to choose
Be careful what you wish for, it might just come true


Red, crimson red, am I the invisible boy
The strap on my back
Red, crimson red, no I was never to be
Only one crimson son, no it never was me

Living in the limelight little did I know
I was dying in the shadows and the mirror was my soul
It was all I ever wanted, everything I dreamed
But the dream became my nightmare and no-one could hear me scream
With these six-strings, I make a noose
To take my life, it's time to choose
The headlines read of my suicide, of my suicide

Oh sweet silence, where is the sting
I am no idol, no crimson king
I'm the imposter, the world has seen
My father was the idol, it was never me
I don't wanna be, I don't wanna be, I don't wanna be
The crimson idol of a million
I don't wanna be, I don't wanna be, I don't wanna be
The crimson idol of a million eyes

No love, to shelter me, only love
Love set me free
No love, to shelter me, only love
Love set me free

ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟΥ

Μέσ' στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά,
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ' ένα μνήμα !



Σαν μ' αρπάχθηκε η χαρά
που εχαιρόμουν μια φορά
έτσι σε μιαν ώρα. ....
μέσ' σ' αυτήν την χώρα
όλα άλλαξαν τώρα !

Κι' από τότε που θρηνώ
το ξανθό και γαλανό
και ουράνιο φως μου,
μετεβλήθη εντός μου
και ο ρυθμός του κόσμου.

Μέσ' στα στήθια η συμφορά
σαν το κύμα πλημμυρά,
σέρνω το βαρύ μου βήμα
σ' ένα μνήμα. . . .

Τον σταυρό τον αψηλό
αγκαλιά, γλυκοφιλώ
το μυριάκριβο όνομά της,
κι' απ' τα χώματά της
η φωνή της η χρυσή
με καλεί «έλα και συ
δίπλα στο ξανθό παιδί σου
και κοιμήσου ! »

Necroscope
I can see to the other side
I can feel the dying sign
it's a vision that brings the vacant light to surface

Sovereign of apocryphal dimensions
Liberate the spirits of doom

Necroscope
my one precious telescope
a navigator to the opposite edge
a silver dimension that drives everything in space

Sovereign of apocryphal dimensions
Liberate the spirits of doom

A sudden death is always like a sudden kiss
the smell of rotting flesh will always be there

I see the Hand to approaching in my eye
I consider the truth is an absent vibe
Like a blind man that can see the blaze
I follow the destiny into my own haze

Far away, they are dying
I stand and watch
Far away from the light
the sudden birth
Far away, they are dying
A sonic chaos
Far away from the light
a divine watcher, architect of life

Necroscope,
The only guide to the unknown
A tool to watch the source of god
an instrument of the devil's shore

I see the Hand to approaching in my eye
I consider the truth is an absent vibe

Descent, human act -
A Sinful watcher
Confess the sins
Symmetric fact
Stairs to the unknown

Absence of mankind
A healing tool
Swear to the top
like a sick of faith

Felt like the weight of the world was on my shoulders
Pressure to break or retreat at every turn
Facing the fear that the truth, I discovered
No telling how, all these will work out
But I've come to far to go back now

I am looking for freedom, looking for freedom
And to find it cost me everything I have
Well I am looking for freedom, looking for freedom
And to find it, may take everything I have

I know all too well it don’t come easy
The chains of the world they seem to moving tight
I try to walk around if I’m stumbling so come..
Trying to get up but the doubt is so strong
There’s gotta be a winning in my bones

Oh not giving up there’s always been hard, so hard
But if I do the things the easy way I won’t get far

Mhm, life hasn't been very kind to me lately, (Well)
But I suppose it’s a push for moving on (Oh yeah)
In time the sun’s gonna shine on me nicely (On me yeah)
Something tells me good things are coming and I ain’t gonna not believe

Outside there's a bird and it is singing
And outside of my window, there's a life
I feel like someone's talking to my spirit
They tell me that there's reasons to survive
I could draw you a picture
I could write on my face
I could read you a scripture of tales


And I know, no matter how much colder
Or how much I carry on my shoulders
As long as I'm standing, I'll be closer
Cause it ain't over, 'til it's over
But we don't get down
No we don't get down
We can turn this 'round
And maybe
It's today ahh yeahh

Cause all these scenes of grief got my head spinnin'
And we're dancing on the edge of a knife
And could I be your hero or your villain
Uhh, I guess it just depends in whose eyes


I could draw you a picture
I could write on my fist
I could read you a scripture of this

And I don't get down
Cause you lift me up
No I don't get down
Cause you lift me up... Το αγαπω!

https://www.youtube.com/watch?v=-7UUlY_5tKo

""Δὲν ξέρω, μὰ δὲν έμεινε καθόλου σκοτάδι.
Ο ήλιος χύθηκε μέσα μου ἀπὸ χίλιες πληγές.
Καὶ τούτη τὴ λευκότητα ποὺ σὲ περιβάλλω
δὲ θὰ τὴ βρεῖς ούτε στὶς Άλπεις, γιατὶ αὐτὸς ὁ αγέρας
στριφογυρνά ὡς ἐκεί ψηλὰ καὶ τὸ χιόνι λερώνεται.
Καὶ στὸ λευκὸ τριαντάφυλλο βρίσκεις μιὰ ἰδέα σκόνης.
Τὸ τέλειο θαύμα θὰ τὸ βρεις μοναχὰ μὲς στὸν άνθρωπο:
λευκὲς ἐκτάσεις ποὺ ἀκτινοβολούν ἀληθινὰ
στὸ σύμπαν καὶ υπερέχουν. Τὸ πιὸ καθαρὸ
πράγμα λοιπὸν της δημιουργίας δὲν είναι τὸ λυκόφως,
ούτε ὁ οὐρανὸς ποὺ καθρεφτίζεται μὲς στὸ ποτάμι,
ούτε ὁ ήλιος πάνω στης μηλιάς τ᾿ άνθη. Είναι ἡ αγάπη.""


"Το καθαρότερο πράγμα της δημιουργίας", Νικηφόρος Βρεττάκος.

Οι ανδρείοι την υφαρπαγή του λόγου στα μουλοχτά ή εκεί που ο νόμος δεν έριξε φως την λένε δύναμη

uninvited

Like anyone would be
I am flattered by your fascination with me
Like any hot blooded woman
I have simply wanted an object to crave
But you you're not allowed
You're uninvited
An unfortunate sight

Must be strangely exciting
To watch the stoic squirm
Must be somewhat heartening
To watch shepherd meet shepherd
But you you're not allowed
You're uninvited
An unfortunate sight

Like any uncharted territory
I must seem greatly intriguing
You speak of my love like
You have experienced love like mine before
But this is not allowed
You're uninvited
An unfortunate sight

I don't think you unworthy
I need a moment to deliberate

χριστοκλείδης έπρεπε να γραφτώ στο φόρουμ

Το πρόσωπο ενός πολιτικού υποψηφίου σε ένα πίνακα διαφημίσεων της πόλης

να τος
όχι πολλά μεθύσια
όχι πολλοί καυγάδες με γυναίκες
όχι πολλά κλαταρισμένα λάστιχα
ποτέ δε σκέφτηκε την αυτοκτονία

όχι περισσότεροι από τρεις πονόδοντοι
ποτέ δεν έχασε γεύμα
ποτέ δεν έκανε φυλακή
ποτέ δεν ερωτεύτηκε

7 ζευγάρια παπούτσια
ένας γιος στο πανεπιστήμιο
αμάξι ενός έτους
ασφαλιστήρια συμβόλαια
ένα πολύ πράσινο γρασίδι
κάδοι σκουπιδιών καλά σφραγισμένοι
θα εκλεγεί.

Εγώ την τρέλα μου τη φοράω καπέλο μεγάλε.
Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά.
Και όσο για την παράγκα μου,
μόλις δω ότι πιάνει κοριούς,
ανάβω ένα σπίρτο και την καίω ...
Δεν το 'χω για τίποτα.
"Πόσο κάνει"; Λέω στη μοίρα μου...
"Τι χρωστάω"; Τόσο μου λέει...
Πάρτα και δίνε του.
Έχω ραντεβού με την επόμενη μέρα...

Αλκυόνη Παπαδάκη

το ειδα σε μια σελιδα του fb και μ' αρεσε δεν ξερω αν με εφραζει νομιζω πως οχι την αλκυονη σιγουρα παντως!

Ένα ποίημα του Μπουκόφσκι για την επιτυχία των άλλων "Ανθρώπινη φύση" ΣΧΟΛΙΑ (7) 1357 Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα είναι αυτό του Τσάρλς Μπουκόφσκι. Βρίσκεται στο βιβλίο «Η Λάμψη της αστραπής πίσω από το βουνό» εκδόσεις «ηλέκτρα». Περιγράφει με άψογο τρόπο αυτό το οδυνηρό συναίσθημα των ανθρώπων για την επιτυχία του διπλανού τους. Κακά τα ψέματα, αυτοί που χαίρονται με την επιτυχία του διπλανού τους είναι ελάχιστοι. Περισσότερο υποστηρικτικοί είμαστε με την αποτυχία του άλλου. Μου αρέσουν περισσότερο οι στίχοι: «και ένα απ τα πλατύτερα χαμόγελα που έχω δει ποτέ, είναι σαν να σκίζεται το πρόσωπο της στα δύο». Μερικοί δεν καταφέρνουν ούτε να κοντρολάρουν αυτό το συναίσθημα. Απολαύστε το: ____________ Ανθρώπινη φύση Συμβαίνει εδώ και καιρό. μια νεαρή σερβιτόρα εκεί που παίρνω καφέ στον ιππόδρομο. «Πώς πάει σήμερα;» ρωτάει. «Καλά πάει, κερδίζω», απαντάω. «Και χτες κερδίσατε, ε;» ρωτάει. «Ναι», λέω, «και προχτές». Δεν ξέρω τι είναι ακριβώς αλλά πιστεύω ότι έχουμε ασύμβατες προσωπικότητες. Συχνά υποβόσκει εχθρικός τόνος στους διαλόγους μας. «Μου φαίνεται ότι είστε ο μόνος εδώ πέρα που όλο κερδίζει», λέει, χωρίς να με κοιτάζει, δυσαρεστημένη. «Σοβαρά;» απαντάω. Και το πολύ παράξενο: όποτε χάνω, η κοπέλα δεν είναι ποτέ εκεί. Ίσως έχει ρεπό ή δουλεύει σ’ άλλον πάγκο. Κι εκείνη στοιχηματίζει και χάνει. Πάντα χάνει. Και παρ’ ότι μπορεί να έχουμε Ασύμβατες προσωπικότητες λυπάμαι για λογαριασμό της. Αποφασίζω την επόμενη φορά που θα τη δω να της πω ότι χάνω. Αυτό κάνει λοιπόν. Όταν με ρωτάει «πως πάει;» Λέω, «θεέ μου, δεν μπορώ να το καταλάβω, Χάνω, δεν με θέλει με τίποτα, σ’ όποιο άλογο Και να ποντάρω τερματίζει τελευταίο!» «Αλήθεια;» ρωτάει. «Αλήθεια», λέω. Το κόλπο πιάνει. Χαμηλώνει το βλέμμα και ένα απ τα πλατύτερα χαμόγελα που έχω δει ποτέ, είναι σαν να σκίζεται το πρόσωπο της στα δύο. Παίρνω τον καφέ μου, της αφήνω γερό φιλοδώρημα, Φεύγω για να δω τον πίνακα. Αν πέθαινα στο φλεγόμενο αυτοκίνητο μου στην εθνική οδό στοιχηματίζω πως θα ‘ταν ευτυχισμένη για καμιά βδομάδα! Πίνω μια γουλιά καφέ. Τι είναι τούτο πάλι; Έβαλε μια οκά γάλα, Αν και ξέρει πως τον πίνω σκέτο. Μες τον ενθουσιασμό της, το ξέχασε, τη χαμούρα. Να τι κέρδισα για το ψέμα που είπα.

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε
τα χέρια θα περάσουμε στους ώμους
παλιά τραγούδια για να θυμηθούμε
ονόματα και βλέμματα και δρόμους

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Κι αν άλλάξαν οι φίλοι μας λιγάκι
αλλάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας
χαθήκαμε μια νύχτα στο Παγκράτι
αλλά βλεπόμαστε στα όνειρά μας

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
που θυμάσαι και θυμάμαι
τίποτα δε χάθηκε ακόμα
όσο ζούμε και πονάμε
χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια
μόνο τρόπο να κοιτάνε

Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Δεν μ' αρέσουν τα τραγούδια

Δε μ’ αρέσουν τα τραγούδια όταν λένε σ’ αγαπώ
δε μ’ αρέσουνε εκείνοι που γελάνε με σκοπό
δε μ’ αρέσουνε οι φίλοι που με ανακρίνουνε
να δικάσουν την ψυχή μου και να φύγουνε.

Δε μ’ αρέσουν οι γυναίκες που παρθένες ντύνονται
και ανάβουν άλλα φώτα που ποτέ δε σβήνουνε
δε μ’ αρέσουνε οι άντρες σαν και μένανε
που όλο λένε πως θα φύγουν κι όλο μένουνε.

Κολλημένος στα ίδια τα λάθη
και να σέρνομαι
να ζητάω βοήθεια απ’ τη λάσπη
και ν’ ανασταίνομαι.

Δε μ’ αρέσουν τα τραγούδια όταν λένε σ’ αγαπώ
οι προφήτες που προβλέπουν τον αόρατο εχθρό
δεν μ’ αρέσουν τα κεφάλια τα αγύριστα
που ακροατήρια θέλουν για κηρύγματα.

Κολλημένος στα ίδια τα λάθη
και να σέρνομαι
να ζητάω βοήθεια απ’ τη λάσπη
και ν’ ανασταίνομαι.

Φθινόπωρο στον έρωτα
απόψε ανατέλλει
αρισμαρί και μέλι
μύρισαν τα βουνά
κι εγώ κοιτάζω σιωπηλός
το χώμα το βρεγμένο
σαν κάρβουνο αναμμένο
η ομορφιά πονά.

Φιλί γυρεύω του ουρανού
κι αυτός μου δίνει στάχτη
μα απ’ της καρδιάς τ’ αδράχτι
σαν θέλω να κοπείς
σαλεύουν τα πορτόφυλλα
κι η κλειδωνιά γυρίζει
αέρας μου σφυρίζει
αν έρθεις, μην αργείς.

Γδύσου κι από τα μάτια μου
πάρε νερό και πλύσου
ο χωρισμός θυμήσου
είναι χειμωνανθός
τη λύπη την κατοίκησα
σε νύχτα και σε μέρα
σ’ αφήνω στον αέρα
για να σε βρω στο φως.

Η αγάπη φόβους και όνειρα
δειπνά προτού ραγίσει
στου πόνου το ξωκλήσι
αγιάζει η ερημιά
κι εγώ μια θλίψη που ζητώ
για να με σημαδέψει
το φως πριν βασιλέψει
θα σ’ αρνηθώ ξανά.

Ήτανε μια φορά μάτια μου κι έναν καιρό
μια όμορφη κυρά αρχόντισσα να σε χαρώ

Μια μικροπαντρεμένη κόρη ξανθή
τον κύρη της προσμένει βράδυ πρωί

Ένα Σαββάτο βράδυ καλέ μια Κυριακή
τον ήλιο το φεγγάρι, καλέ, παρακαλεί

Ήλιε μου φώτισέ τον φεγγάρι μου
πάνε και μίλησέ του για χάρη μου

Γυρίζει κι αρμενίζει καλέ στα πέλαγα
τους πειρατές θερίζει καλέ και τους χαλά

Στον ήλιο στο φεγγάρι και στη βροχή
και μένανε μ’ αφήνει έρμη και μοναχή

Γαλέρα ανοίχτηκε μάτια μου με το βοριά
στη μάχη ρίχτηκε μάτια μου και στον καυγά

Μέσα σ’ ένα σινάφι πειρατικό
είδα φωτιά ν’ ανάβει και φονικό

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
Σαν το ξεχασμένο στάχυ
Ο κόσμος γύρω άδειος κάμπος
Κι αυτοί στης μοναξιάς το θάμπος
Σαν το ξεχασμένο στάχυ
Άνθρωποι μονάχοι

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι
Όπως του πελάγου οι βράχοι
Ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
Κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι
Ανεμοδαρμένοι βράχοι
Άνθρωποι μονάχοι

Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
Σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα
Άνθρωποι μονάχοι σαν ξερόκλαδα σπασμένα
Σαν ξωκλήσια ερημωμένα, σαν εσένα, σαν εμένα...

Διάφανα Κρίνα - Τελευταίο ποτό με τον Διάβολο

Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο
απ’τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου, ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
αργεί τώρα, κάτω από βρώμικα σεντόνια,
αποζητώντας τα μέλη του στ’απομεινάρια μιας θυσίας.

Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου,
θρυμματίζουν όλα μου τα άστρα
και μ’ αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα,
στα ερωτηματικά και τους τρόμους.

Στα γράφω όλα αυτά, αυτή τη νύχτα
καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
και φυσάει μι’ αργόσυρτη βροχή,
φορτωμένη μ’αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
και την ανία της ζωής χωρίς εσένα.

Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ.
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω.

Δεν ειναι πιά η ζωή μου μια πορεία στην έρημο...
ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα...
ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο...
ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια....!!!!
Γιια κοίτα, φίλε μου, πώς γυρίζει ο τροχός!!!!
Δε χάθηκε ο ήλιος... στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε...
περίμενε λίγο... όλα θα αλλάξουν

Alkuoni Papadaki/Αλκυόνη Παπαδάκη