Printable View
Συμφωνώ σε αυτό, αλλά έχω την αίσθηση ότι την ενδιαφέρει εφόσον μένουν μαζί (το χειμώνα ίσως; ) και ενδέχεται να σκέφτεται γάμους και παιδιά. Γι αυτό προσπαθώ να καταλάβω αν μένουν μαζί, αν υπάρχουν ενδεχόμενα γάμου... Αλλιώς φυσικά είναι πιο εύκολα τα πράγματα αν μένει ο καθένας σπίτι του και δεν παίζει συμβίωση/γάμος.Quote:
Originally Posted by mantelas nelson
Τέλος εσύ λες είσαι 35. Τι θες από αυτό τον άνθρωπο. Θες κάτι σοβαρό, οικογένεια ? Θα μπορούσες να κάνεις παιδιά μαζί του και τα προβλήματα από 10 να γίνουν 100 ? Μην το πολυψάχνεις, μείνε στις συμπεριφορές και μην το τραβάς πολύ γενικότερα.
...τα ίδια της λέμε... φοβάμαι ότι τα θέλει, ωστόσο.Quote:
Originally Posted by mantelas nelson
Βέβαια, όλα αυτά τα γράφουμε βάση της δικής σου εκδοχής της ιστορίας. Γενικά έχω μία επιφύλαξη στους ανθρώπους που λένε ότι έχουν τρομερή ενσυναίσθηση, χωρίς παρεξήγηση.Quote:
Είμαι ένας άνθρωπος με τρομερή ενσυναίσθηση
Μετακόμισα κανονικά σπίτι του στα Χριστούγεννα. Ηρθαμε μαζί στο μέρος που μεγάλωσα για το μνημόσυνο του μπαμπά μου πριν λίγο καιρό και είδαμε ότι με τους πιο χαλαρούς ρυθμούς της επαρχίας είμαστε κι εμείς καλύτερα. Εκείνος μου λέει ότι είμαι εγώ διαφορετική εδώ δλδ. Προσωπικά δεν πιστεύω πως ισχύει. Αυτο που είδα είναι ότι μικρές λεπτομέρειες που αν είχαν συμβεί στην Αθήνα θα τον είχαν μπερδέψει και βγάλει εκτός εαυτού εδώ δεν έδωσε καμία σημασία. Δεν είχε και ιδιαίτερη επιθυμία ούτε για αλκοόλ. Τα βάλαμε κάτω και σκέφτηκαμε να κοιτάξουμε να έρθουμε μαζί εδώ που βρίσκομαι. Επιστρέφουμε Αθήνα γίνεται ένας καβγάς και μπαίνω στη διαδικασια να του πω να μαζέψω τα πράγματα μου να τα στείλω στο πατρικό μου. Υποχωρώ καθώς μου λέει ότι δεν θέλει να συμβούν τα πράγματα με αυτό το τρόπο. Συμβαίνει ξανά καβγάς όπου μου λέει να μαζέψω τα πράγματα μου και θα μείνει μέχρι τότε σε ένα φίλο του. Η κουβέντα αυτή έγινε το πρωί πριν πάει για δουλειά. Γυρίζει κανονικά στο σχόλασμα και βλέπει τις κούτες στο σπίτι όπου παθαίνει σοκ και μου λέει πως δεν θυμόταν τίποτα. Το είδα πραγματικά στα μάτια του, όντως δε θυμόταν κάτι. Είναι η πρώτη φορά που επέμεινα τόσο πολύ στο να χωρίσουμε. Ήταν μια παρα πολύ δύσκολη μέρα. Άρχισε να μου λέει ότι εκείνος έπιασε πάτο, ότι μου κάνει δώρο με το να με αφήσει να φύγω.. Με τα πολλά έκανα πακέτο τα δικά μου πράγματα από το σπίτι και άφησα τα απαραίτητα. Χωρισμός φυσικά δεν συνέβη. Τα πράγματα μου τα πήρα σίγουρα για να δείξω ότι κάτι αλλάζει παρόλα αυτά μήπως και εκεί προβληματιστεί και στη τελική αν όντως αφήναμε την Αθήνα ένα μέρος της διαδικασίας είχε ήδη ολοκληρωθεί. Στις διακοπές μας ηρθαμε στο μέρος μου όπου για διάφορους λόγους έπρεπε να παραμείνω και μετά τις διακοπές. Όταν τελείωσε η άδεια του γύρισε Αθήνα μόνος. Θεωρώ πως εκεί οφείλεται η προσπάθεια αλλαγής της συμπεριφοράς του μέχρι που χθες δεν άντεξε. Η αλήθεια είναι πως κάπου ντρέπομαι που θα ήθελα περισσότερα από αυτόν τον άνθρωπο. Αλλά βλέπω πολλά στοιχεία εδώ που ταιριάζουν σε εμένα. Ότι δλδ κάπου περιμένουμε να «γυρίσει» το πρόσωπο που κάποτε γνωρίσαμε.
Καταλαβαίνω ότι η ενσυναίσθηση ακούστηκε βαρύγδουπο αλλά το έγραψα με μια παραπάνω σιγουριά επειδή είναι λεγόμενο φίλων μου για εμένα και όχι κάτι που το πιστεύω μόνη μου και το «επιδεικνύω». Λογικό να μου επισημάνετε ότι σας προβληματίζει, είναι ένα απρόσωπο forum εξάλλου.
Προφανώς και στο παρελθόν είχα σχέσεις που έληξαν, έχω κάνει μακροχρόνιες αλλά δεν είχα τέτοια θέματα. Τώρα το κομμάτι του γάμου, παιδιών δεν μπορώ να πω ότι το ψάχνω στη ζωή μου σαν απαραίτητη προϋπόθεση. Να βρω έναν άνθρωπο να συμβιώσω και να πορευτώ μαζί του, ναι θα το ήθελα.
Καλημέρα Ivory. Λοιπόν, ας κάνουμε μια μικρή ανακεφαλαίωση. Γνωριστήκατε πριν 1,5 χρόνο και μένετε μαζί 7-8 μήνες (από πέρσι τα Χριστούγεννα). Οι συνθήκες δύσκολες. Είχες άρρωστο τον μπαμπά σου, μετά τον έχασες. Είχαμε και καραντίνα. Λογικό να θέλεις να είσαι μαζί του. Ομως, δεν τα βρίσκατε και πολύ στη συγκατοίκηση. Κάθε εβδομάδα ξεσπούσε και ένας καυγάς. Επιπλέον, με τέτοιες συνθήκες πίνατε και οι δυο και κυρίως αυτός. Πήγατε μαζί επαρχία για το μνημόσυνο του μπαμπά σου και είδατε ότι οι ρυθμοί είναι πιο ανθρώπινοι εκεί και σκεφτήκατε να πάτε να μείνετε μόνιμα για να είστε καλύτερα.
Ομως, μια που το σκεφτήκατε και μια που ξέσπασε πάλι καυγάς. Τώρα εσύ είσαι επαρχία στο πατρικό σου κι αυτός Αθήνα.
Ασχετα αν είναι οριακός ή κάτι άλλο, εφόσον δεν καίγεσαι κιόλας για γάμο και παιδιά, γιατί επιμένεις μαζί του, αφού βλέπεις ότι δεν τραβάει η κατάσταση; Τι σε κρατάει σε αυτόν, αν εξαιρέσεις τον 1,5 χρόνο σχέσης και το οκτάμηνο συγκατοίκησης; Εδώ χωρίζουν ζευγάρια 20 χρόνια παντρεμένα με 2-3 παιδιά, εσύ γιατί κόλλησες έτσι μαζί του; Τώρα που είσαι μόνη σου στο πατρικό σου, ίσως να μπορείς κι εσύ να το δεις πιο καθαρά.
Πχ ο Dpath είναι 15 χρόνια σε σχέση-γάμο και έχει 2 μικρά παιδιά, γι΄ αυτό το σκέφτεται μήπως δεν χωρίσει, εσύ όμως; Αξίζει τον κόπο μια τέτοια ταλαιπωρία; Ναι, σίγουρα είδες ένα καλύτερο πρόσωπο στην αρχή, αλλά όλοι στις αρχές μιας σχέσης βλέπουμε κάτι καλύτερο. Τώρα τον έχεις δει και τον ξέρεις αρκετά καλά πια. Τι λες, αξίζει το παίδεμα; Και όχι, δεν χρειάζεται να συμφωνεί κι αυτός για να χωρίσετε.
Αντικειμενικά όντως τα πράγματα είναι πολύ ξεκάθαρα. Ξέρω ότι σε όλες μου τις σχέσεις (όχι μόνο ερωτικες) με πιάνει μια επιμονή «να λύσω το πρόβλημα» και ειδικά με αυτόν ακόμα περισσότερο. Το αναγνωρίζω ότι δεν θα έπρεπε να συμβαίνει. Επιπλέον έχω περάσει μια σχέση έξι χρόνων με συγκατοίκηση όπου όμως τότε δεν τον ήθελαν οι δικοί μου και με αυτόν τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Προφανώς δεν έχουν εικόνα της κατάστασης. Με μπερδεύει (ή μπέρδευε δε ξέρω) αυτή η διαύγεια που δείχνει όταν γίνεται συζήτηση και περιγράφει ο ίδιος το πρόβλημα όπου κάνει και τις δικές του παραδοχές. Προφανώς είναι εσφαλμένη εικόνα και αυτή βέβαια..
Το συναίσθημα δεν ακολουθεί την λογική.Quote:
Originally Posted by Ivory
Σκέψου τι θα ακολουθήσεις. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος.καποιοι ακολουθούν τη λογική, άλλοι το συναίσθημα, το ζητούμενο είναι να είσαι ευτυχισμένη.
Σε αυτό το στοιχείο, της επιμονής, σε καταλαβαίνω γιατί το έχω κι εγώ. Όμως πρέπει να φυλάγεσαι και να βάζεις και τη λογική μπροστά για να μην πληγωθείς. Ο ίδιος πιθανότατα αλλάζει την πραγματικότητα και τα παρουσιάζει όλα όπως θέλει και τον βολεύουν (στοιχείο των οριακών).Quote:
Originally Posted by Ivory
Συνήθως οι άνθρωποι δεν ακολουθούμε την οδό της ευτυχίας, αλλά την οδό που καλύπτει τα σκοτεινά μας σημεία. Και δεν ξέρουμε και γιατί φερόμαστε έτσι.Quote:
Originally Posted by Dpath
Όπου σκοτεινά σημεία θα μπορούσαν να είναι τραύματα του παρελθόντος;
Ναι. Εγώ πιστεύω πως όσοι σχετιζόμαστε με οριακούς τα έχουμε κι εμείς τα θέματά μας. Βέβαια από τη μέχρι τώρα περιγραφή σου δεν έχω συμπεράνει αν είναι οριακός ο φίλος σου. Αλλά ό,τι και να είναι, σκέψου ότι κάποια άλλη στη θέση σου θα είχε ήδη φύγει. Πρέπει να βρεις τι σε κάνει να μένεις, έστω και υποσυνείδητα.Quote:
Originally Posted by Ivory
Όταν βγαίνει εκτός εαυτού πολλές φορές θα γυρίσει να μου πει ότι «πήρα αυτό που ήθελα» και εννοεί πως εγώ ήξερα πολύ καλά με ποιον τρόπο να τον φέρω σε αυτή τη κατάσταση. Το ίδιο συμβαίνει και όταν τίθεται θέμα χωρισμού φυσικά. Πάντα σε μια ένταση εγώ είμαι αυτή που κατά τα λεγόμενα του κατάφερα να φέρω τα πράγματα στο σημείο της σύγκρουσης, του χωρισμού.. Αν δεν είναι σίγουρο ότι μιλάμε για οριακό άτομο, ίσως να μην συνέχιζα τα σχόλια σε αυτό το topic; Υπάρχουν φορές που προσπαθώ να του κάνω συζήτηση με επιχειρήματα (έχει την τάση να κάνει σενάρια χωρίς κάποια λογική στα συμπεράσματα του) και όταν του κάνω την ερώτηση πχ τι είναι αυτό που πιστεύει ότι μπορεί να «κρύβεται» πίσω τον φόβο του ή οτι άλλο αρκετές φορές είναι ένα «δεν ξέρω». Ούτε καν να αναφέρει ένα οποιοδήποτε τρελό σενάριο. Μάταια προσπαθώ να του πω ότι αν δεν μπορεί να σκεφτεί έναν λόγο, μια απάντηση, το πιο πιθανον να μην υπάρχει και κάτι. Πριν κανένα τρίμηνο μου είπε ότι ξύπναγε εκείνη τη περίοδο με τον φόβο ότι θα τον αφήσω και μάλιστα ότι θα γυρνούσε σπίτι από τη δουλειά, θα είχα πάρει όλα τα πράγματα και θα είχε μείνει μόνο ένα σημείωμα. Σίγουρα έχει παίξει ρόλο το ότι σε μεγάλο βαθμό δεν εγκαταλείπω κάποιον που έχει ανάγκη γενικά στη ζωή μου χωρίς να είναι απαραίτητα στον στενό μου κύκλο (έχω μεγάλο ενδιαφέρον σε ανθρωπιστικές δραστηριότητες, κοινωνικές κουζίνες κλπ) δε θα στηριξω κάποιον πιο στενό μου; Κάπου έχω κάνει και τη σκέψη ότι πριν ξεκινήσει να χαλάει το κλίμα από τη μεριά του, κάτι έχει ξεκινήσει πρώτα να πληγώνει εκείνον. Να είναι δείγμα ότι κάπου τον λυπάμαι; Ξέρω πως αυτό που θα πω είναι παράλογο αλλά θα μου έκανε καλό έστω να γινόταν μια διάγνωση και να πω μέσα μου «εντάξει ήταν μια διαταραχή δεν γινόταν τίποτα καλύτερο» ή ακόμα καλύτερα να τα βάζαμε κάτω με τα δεδομένα στη πραγματική τους διάσταση και όχι φαντασιακα σενάρια και κατηγορίες και να παιρνόταν τότε οι αποφάσεις. Δε νομίζω ότι θα μου στοίχιζε τότε το τέλος αλλά με το να με υποτιμάει με τον τρόπο που με υποτιμάει, με πληγώνει πολύ το να δείχνει να μην έχει εκτιμήσει τίποτα στο πρόσωπο μου. Βέβαια ζητάω κάτι που δεν πρόκειται με τίποτα να μου δώσει. Βάση λογικής είναι ξεκάθαρο. Επίσης μου έχει πει (και φαίνεται) να έχει τρομερή σχέση με την αδερφή του. Έχει πει πως είναι το μόνο άτομο που βάζει φίλτρα και προσέχει τον εαυτό του. Λέτε να είναι αυτή το favourite person του; Το άλλο που μου έχει κάνει εντύπωση είναι πως μετά από στιγμές έντασης, θα αναφέρει πόσο του λείπει η μαμά του. Μια φορά χαρακτηριστικά είχε βάλει τα κλάματα και μάλιστα σε σημείο που δεν το είχε συνειδητοποιήσει ότι έκλαιγε και είχε πει πως τα βαρέθηκε όλα. Υπάρχουν φορές που ενώ ξέρει πως να νιώσει καλύτερα αν τον ακουμπήσω με οποιοδήποτε ίχνος τρυφερότητας σε στιγμή που νιώθει ζορισμένος, δεν μου το επιτρέπει! Και το έχει εκφράσει ακριβώς έτσι ότι «δεν θέλει να νιώσει καλύτερα». Τέτοια περιστατικά μου στοιχίζουν πολύ γιατί τον νιώθω να βασανίζεται. :( μπορεί να είμαι παράλογη, σίγουρα νιώθω χαζή και μόνο που τα γράφω σε εσάς.
Όχι μόνο δεν ειναι παράλογο αυτό που λες, αλλά εγώ νομίζω ότι ειναι και λυτρωτικό, το να καταλάβουμε ότι απέναντί μας έχουμε μία διαταραχή προσωπικότητας και όχι απλά ένα... κακομαθημένο. Γιατί ειναι λυτρωτικό; Γιατί πεθαίνει η ελπίδα που μας κρατά δέσμιους σε μία κατάσταση που δεν θα αλλάξει. Είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις έναν ανάπηρο να περπατήσει επειδή νομίζεις ότι απλά βαριέται να περπατήσει. Ξέρεις ποια είναι το πιο σημαντική ένδειξη ότι ο φίλος σου μπορεί να ειναι bpd? Το ότι είσαι εδώ.Quote:
Originally Posted by Ivory
Κι εγώ συμφωνώ με τον Αίολο. Ούτε ο δικός μου έχει πει ότι έχει οριακή. Μόνη μου είδα τα σημάδια, ήρθα σε αυτό το τόπικ και από τότε όλα ταιριάζουν και όλα βγάζουν νόημα.