Δεν πήγε καλά αυτή η εξεταστική τελικά...:mad:
Printable View
Δεν πήγε καλά αυτή η εξεταστική τελικά...:mad:
Σκέφτομαι πως τα χρόνια περνάνε.
Η ζωή μου είναι επίπεδη επί 11 χρόνια τώρα. Κάθε φορά που γράφω (είμαι αρκετά χρόνια σ' αυτό το φόρουμ), κάθε φορά που γράφω λοιπόν, απλά προσθέτω κι ένα χρόνο ακόμα, στην άδεια ζωή που ζω.
Απλά προσθέτω χρόνια. Δεν αλλάζει τίποτα.
Θεωρητικά είμαι πιο λειτουργική, φαίνομαι πιο φυσιολογική, στην πράξη όμως δεν έχω καταφέρει τίποτα στη ζωή μου.
Διάβασα λίγο απ' το βιβλίο "Συναισθηματική Νοημοσύνη".
Κατάλαβα πως έχω μετατραυματική αγχώδη διαταραχή. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός πως είμαι ανίκανη πλέον να κάνω το οτιδήποτε που απαιτεί την ελάχιστη πίεση.
Αυτό είναι μια ταμπέλα. Δεν μου βάζω ταμπέλα, απλά προσπαθώ να εξηγήσω αυτό που μου συμβαίνει, το οποίο πλέον έχει παγιωθεί, έχει γίνει χρόνιο και το αισθάνομαι σαν μόνιμο.
Το βιβλίο έλεγε πως τα παιδιά ξεπερνούν ένα τραύμα πιο γρήγορα. Ενεργοποιούν άλλους μηχανισμούς άμυνας, όπως η φαντασία. Με τη φαντασία τους μπορούν να σκέφτονται πιο όμορφα κι έτσι να επουλώνουν την πληγή. Οι ενήλικες (όταν το τραύμα δλδ βιωθεί στην ενήλικη ζωή), δεν χρησιμοποιούν τόσο τη φαντασία κι επομένως είναι πιο δύσκαμπτοι στην αλλαγή του συναισθήματός τους.
Έλεγε πως ένα σύμπτωμα του τραύματος είναι η ισοπέδωση των συναισθημάτων και η απουσία ενδιαφέροντος για τη ζωή.
Και αυτά ακριβώς τα συμπτώματα έχω κι εγώ επί τόσα χρόνια.
Οπότε σκέφτομαι πως είναι λογικό που θέλω να πεθάνω. Δεν είμαι εγώ η παράλογη.
Απλά κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να με καταλάβει. Οι γονείς μου θεωρούν, με πρώτο διδάξαντα το γιατρό, τον οποίο και μόνο εμπιστεύονται και ακούν, πως είμαι θεραπευμένη και πως πρέπει να βοηθήσω κι εγώ τον εαυτό μου.
Και λέω τώρα, πώς θα γίνει αυτό, όταν με την παραμικρή αφορμή, στενοχωριέμαι, με το πιο απλό πράγμα;
Όταν δεν μπορώ να δουλέψω κανονικά παρά μόνο όταν αντιμετωπίζομαι σαν άτομο με αναπηρία, τότε μόνο με δέχονται να δουλέψω (και όχι κανονικά. Αναφέρομαι σε μια πρακτική που έκανα μετά το ιεκ που τελείωσα. Μόλις τελείωσε η πρακτική, κανείς δεν είχε διάθεση να με κρατήσει, αφού είμαι άτομο που θέλει βοήθεια μια ζωή, έχω επίπεδα συναισθήματα, δεν με ενδιαφέρει τίποτα, πώς θα μπορούσα εγώ να προσφέρω υπηρεσία; )
Αισθάνομαι άχρηστη.
Βέβαια το βιβλίο έλεγε πως υπάρχει δυνατότητα επανεκπαίδευσης στην αξία της ζωής.
Βοηθάνε και τα φάρμακα αλλά μπορεί το άτομο να βοηθήσει τον εαυτό του και μέσω ψυχοθεραπείας, όπου θα πρέπει να προσπαθεί να φέρνει στο συνειδητό την τραυματική του εμπειρία, ώστε να την κάνει πιο εύκολα διαχειρίσιμη.
Σίγουρα υπάρχουν ελπίδες.
Έφερνε το παράδειγμα επιζόντων του ολοκαυτώματος. Κάποιοι μετά από χρόνια φαίνεται πως είχαν θεραπευτεί (το 1/4).
Οι υπόλοιποι μετά από χρόνια κι αυτοί, δεν είχαν ξεπεράσει το τραύμα και συνέχιζαν να βιώνουν οποιαδήποτε εμπειρία με το ελάχιστο στρες τόσο έντονα όπως και το γεγονός που τους τραυμάτισε.
Ξεκάθαρα ανήκω στην δεύτερη κατηγορία.
Πάντα ελπίζω όμως ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.
Πρέπει να μάθω να ελέγχω τον εαυτό μου. Είναι τόσο δύσκολο όμως όταν ο εγκέφαλος έχει μάθει να εκκρίνει μεγάλες ποσότητες κατεχολαμινών (υπεύθυνες για τη βίωση του στρες) και όχι ενδορφινών (που καταπραΰνουν το αίσθημα του πόνου).
Φαββελ δεν διαβασα ολο το κειμενο σου γιατι στενοχωριεμαι, ξεκινα ενα χομπυ!!!!!!!!! Θα σου κανει καλο, εγω αυτο θα κανω (ελπιζω). Θα ανεβεις πολυ ψυχολογικα και δεν θα σπαταλας την ζωη σου, μπορεις να ξεκινησεις κεραμικη, ξυλογλυπτικη, ραψιμο, κολυμβηση σε κολυμβητηριο, γυμναστηριο κατι που σου αρεσει, κηπουρικη, υπολογιστες, φωτογραφια, μαγειρικη, καποιο οργανο,ντεκουπαζ, κατασκευες οποιαδηποτε ειδους και αλλα πολλα, επισης, μπορεις να γραφτεις σε ενα ΚΕΚ της περιοχης σου να κανεις ακομα περισσοτερα και μετα μπορεις να ασχοληθεις και επαγγελματικα, ψαξτο, μην καθεσαι αλλο!!!!!!! Περνουν τα χρονια οπως λες!!!!!!! Εγω κατι θα κανω δεν θα το αφησω ετσι και αν δεν κανω τωρα λογω χρηματων θα κανω απο Ιανουαριο!!! Καλη επιτυχια!!
γιατι μελετας και σκεφτεσαι για μετατραυματικες επιπτωσεις?Quote:
Originally Posted by favvel
θεωρεις οτι την ασθενεια στην προκαλεσε καποιο τραυμα, η θεωρεις οτι η ιδια η ασθενεια ειναι το τραυμα?
οσο για την δουλεια, η αποψη μου ειναι οτι οι περισσοτερες δουλειες γινονται πολυ καλυτερα και αποτελεσματικοττερα χωρις συναισθηματα, παρα με συναισθηματα, εκτος απο αυτες της κοινωνικης προσφορας σε συναισθηματικο επιπεδο που ειναι πολυ συγκεκριμενα επαγγελματα και μπορεις ανετα να τα αποφυγεις.
το αντιθετο μαλιστα! τα περισσοτερα προβληματα στην δουλεια, τα προκαλουν τα συναισθηματα!
την αδιαφορια για δουλεια μπορεις να την παλεψεις με λογικη και στοχοπροσηλωση. αν σου χρειαζεται η δουλεια για βιοπορισμο για παραδειγμα, θα βρεις τον τροπο να προκαλεσεις ενα τεχνητο ενδιαφερον που σε κραταει εκει. αυτο που θελει ειναι γνωσεις και ικανοτητες. συναισθημα δεν χρειαζεται.
λουλούδι, ευχαριστώ για τις ιδέες σου, μόνο που όπως είπες, οποιοδήποτε χόμπυ χρειάζεται χρήματα για να το κάνεις ή για να το μάθεις έστω στην αρχή.
Δεν είναι ότι πεινάω αλλά δεν έχω δικά μου χρήματα και δεν αισθάνομαι άνετα να ζητάω συνέχεια απ' τους δικούς μου.
Γι' αυτό το λόγο αποφεύγω οποιαδήποτε δραστηριότητα. Γιατί μόνο και μόνο όταν έρχομαι σε θέση να ζητάω και να δίνω λογαριασμό πού σπαταλάω τα χρήματα, μου φεύγει η όρεξη. Έτσι ζητάω χρήματα μόνο για εισιτήρια του μετρό αν θέλω να πάω κάπου ή για κανά καφέ όταν βγαίνω. Όχι ότι θα είχαν αντίρρηση οι γονείς μου να δαπανήσουν χρήματα για κάποιο χόμπυ αλλά εγώ δεν θέλω.
Remedy, σωστή η παρατήρησή σου. Δεν ξέρω πραγματικά. Έχω μπερδευτεί κι εγώ.
Υπήρξε ένα περίεργο συναίσθημα με το που γνώρισα κάποιον. Από τότε ξεκίνησα να έχω σοβαρό πρόβλημα. Αλλά ίσως να ήταν απλά η αφορμή για κάτι που μπορεί έτσι κι αλλιώς να γινόταν. Οπότε ας πούμε ότι εκλαμβάνω την ίδια την ασθένεια σαν τραύμα, το οποίο όμως προκλήθηκε λόγω έντονου συσσωρευμένου άγχους και στενοχώριας που είχαν προηγηθεί και αναφέρομαι στα γυμνασιακά και λυκειακά μου χρόνια.
Όσο για τη δουλειά, σίγουρα χρειάζεται να δουλέψω με τον εαυτό μου πάνω στο θέμα να μην με κατακλύζουν αρνητικά συναισθήματα.
Δεν το έχω καταφέρει μέχρι στιγμής. Και αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να πετύχω κάτι με το ζόρι στον εαυτό μου και να με επιλέξει ένας εργοδότης στη δουλειά του, τη στιγμή που αυτό το κάτι, και αναφέρομαι στην ψυχραιμία και την ψυχική ισορροπία, σε κάποιους άλλους βγαίνει αβίαστα και φυσικά και αν δεν έχουν κι εκείνοι τις ίδιες δυσκολίες με μένα, τουλάχιστον σίγουρα τις έχουν σε μικρότερο βαθμό σε σημείο δλδ που να είναι διαχειρίσιμες και ελέγξιμες και να μην τους ακινητοποιούν όπως παθαίνω εγώ.
Στα ΚΕΚ μπορει να ειναι δωρεαν δεν ξερω το 'ψαξες; Στο δημο δεν εχει καποιο γυμναστηριο; Γενικα αμα ψαχτεις ολο και κατι δωρεαν θα βρεις.Quote:
Originally Posted by favvel
σημερα δεν ξερω τι με επιασε αλλα σκεφτομαι συνεχως πως θα ειχα εξελιχθει αν δεν ειχα τη μανα που ειχα και δεν ειχα περασει ο,τι περασα και δεν ειχα κανει τους αγωνες που εκανα για να τα ξεπερασω...
Μαρα η μάνα σου σε κάνε αγωνίστρια που είναι το πιο σημαντικό μπορεί να σου δώσουν τα πάντα κ να μη σε κάνουν μαχητή κ να τα χάσεις σε εσένα όμως κι σε εμένα δε μας έδωσαν τίποτα αλλά μας έκαναν μαχητές κι επειδή η μάνα σου είχε το πρόβλημα το δικό μου σκέφτομαι ότι μόνο αυτό μπορώ να προσφέρω σε ένα παιδί κ δε θα το καταλάβαινε ποτέ οπότε αγαπά την δεν μπορώ να στο εξηγήσω καλύτερα
οκ εχεις δικιο σε αυτο!!Quote:
Originally Posted by elis
ΑΛΛΑ εχασα ξεγνοιασια, εχασα ανεμελια, εχασα μια ανεφελη παιδικη ηλικια, εχασα κοινωνικοτητα/κυκλο/χαζομαριτσες της εφηβειας....
Νιωθω οτι μου ηρθε/πηρα τη ζωη αναποδα...
Δεν τα ήθελες αυτά αν τα ήθελες θα την έγραφες κ δε θα γινοσουν τίποτα εγώ έξι χρόνων ήξερα να κάνω ελληνικό καφέ που πινοταν να βράσω δύο αυγά να τρώγονται και να βιδωνω κ να ξεβιδωνω βίδες πράγμα που σημαίνει ότι μας έκοβε κι άλλα ήξερα
ε ναι.....η επιθυμια να ειμαι το καλο παιδι ηταν πιο δυνατη απο την επιθυμια για ανεμελια και χαζομαριτσες..Quote:
Originally Posted by elis
Δεν ξερω πως να ερμηνευσω το τι συμβαινει, ειλικρινα. Παρουσιαζονται ευκαιριες για δουλεια, και ασχετες και σχετικες με το αντικειμενο. Οι σχετικες ενω μου προκαλουν αφορητο αγχος (που ομως εχω δοκιμαστει σε αυτο και τις εχω ξανακανει) για να μπορω να τις κανω και πιο μετα θα επιβαλλεται το πτυχιο. Τωρα εχω την δικαιολογια οτι ειμαι ακομα φοιτητρια και κανω μαθηματα σε μαθητες. Μετα που δεν θα μπορω αφου τα εχω ηδη παρατησει; Δεν θα μπορω να λεω ψεματα, ουτε να κανω αυτη τη δουλεια που ενω μου προκαλει αγχος, ΤΗΝ ΑΓΑΠΩ. Δεν ξερω τι σημαδι ειναι. Ξαναδινω και περνανε αλλα τοσα χρονια αλλα κανω ταυτοχρονα αυτο που αγαπω; Με την επιμονη και το πεισμα αφου ξερω πως δεν εχω τις δυνατοτητες και θα φαω τα μουτρα μου παλι; Ή σημαδι οτι επ μαλακα αποδεξου το επιτελους και προχωρα με κατι ασχετο απλα για να επιβιωσεις. Ετσι κι αλλιως βασανιζεσαι και σε χτυπας καθημερινα. Τωρα απλα θα το κανεις συνεχεια αλλα θα προχωρας. Κι ομως καθομαι βυθισμενη παραιτημενη και παραλυμενη κοιτωντας το ταβανι.
Quote:
Originally Posted by blackbird
ετσι οπως το περιγραφεις, αυτοσαμποταζ ειναι...
Οτι εγινε , εγινε , δεν παντρευεσαι λεω γω να τα ξεχασεις ολα ......χάιντε , τι περιμενεις ......Quote:
Originally Posted by Mara.Z
ο σοφος λαος λεει ή μικρος μικρος παντρεψου ή μικρος καλογερεψου! και εχει δικιο...Quote:
Originally Posted by Macgyver