Δεν ισχύει, δε μπορούμε να φανταστούμε τις ζωές μας απελευθερωμένες από αυτά τα γρανάζια, έχουμε γαλουχηθεί
με τις ιδέες της εργασίας, της προόδου, του πολιτισμού, της κοινωνικής συνεισφοράς και τόσα άλλα. Δε μπορούμε να διανοηθούμε τι θα κάναμε αν δεν υπήρχαν αυτοί οι καταναγκασμοί που μας ρουφάνε το μεδούλι. Αλλά εγώ λέω πως γίνεται. Γιατί η αίσθηση αχρηστίας να μην προέρχεται από το γεγονός ότι η μισή ζωή ενός ανθρώπου θα πάει στη δουλεία; Όσο για τις ψυχιατρικές διαταραχές, θα έλεγα τώρα, αλλά μεγάλη συζήτηση για το Βδέλυγμα.