Ήθελα να σας ευχαριστήσω για τις απαντήσεις σας..
Και ομολογουμένως τα λόγια της Ναταλίας κάτι άφησαν μέσα μου, γιατί ξέρω πως κάπου έχει δίκιο όταν μου λέει να σπάσω τον εγωισμό μου και να στραφώ προς το συνάνθρωπο.. Και μάλλον πρέπει να μάθω να συγχωρώ, να βάζω νερό στο κρασί μου.. αλλά είναι θέμα εγωισμού και αυτό.. Δεν καταδέχομαι να ρίξω τον εγωισμό μου ούτε στο ελάχιστο και να δεχτώ κάποιον με τα λάθη του, με τα ελαττώματά του..
Λες και εγώ δεν έχω ελαττώματα.. Κατά βάθος για να μην λέω ψέματα, δεν βλέπω τα δικά μου ελαττώματα..
Τα μόνο που εντοπίζω είναι σε θέμα σκέψης και αντίληψης όπου είμαι πιο αργή από το μέσο όρο, σε θέμα φαγητού, επειδή τρώω για να καλύψω κενά, αλλά σε θέμα χαρακτήρα νομίζω πως δεν έχω ελαττώματα.. Κι όμως!
Εδώ κάποτε πίστευα πως είμαι ο Μεσσίας..
Οπότε ίσως νά ένα ελάττωμα, η αλαζονεία..
Έψαχνα να γεμίσω τη ζωή μου με κάτι ενδιαφέρον τότε, είχα φτιάξει με τη φαντασία έναν κόσμο διαφορετικό, όπως τον ήθελα, γιατί αυτός εδώ ο κόσμος όπως είναι δεν μου άρεσε..
Και φυσικά η ψυχιατρική είναι εκεί για να επιτελέσει το έργο της και να επαναφέρει το άτομο στη γη..
Να' ναι καλά τα φάρμακα..
Μόνο που ενώ τότε ζούσα στο δικό μου κόσμο και ήμουν κατά ένα μεγάλο μέρος ευτυχισμένη, τώρα έχουν μείνει υπολείμματα από εκείνη την περίοδο, τα οποία δεν είναι τόσο δυνατά, οι σκέψεις δεν είναι τόσο ζωηρές, τόσο έντονες για να με ξαναβγάλουν εκτός..
Οπότε ζω την πραγματικότητα όπως τη ζουν όλοι μόνο που καθημερινά βιώνω αυτές τις συγκρούσεις που σας έλεγα..
Απ' τη μία ονειρεύομαι κάτι άλλο από αυτό που ζω χάρη στα υπολείμματα φαντασίας που έχουν μείνει, απ' την άλλη καλούμαι να ζήσω και να επιβιώσω σε αυτήν εδώ ακριβώς την πραγματικότητα, γιατί πλέον μπορώ και ο γιατρός μου δεν με θεωρεί άρρωστη πλέον..
Μόνο που δεν μπορώ να ζήσω φυσιολογικά και να συγκεντρωθώ στο τι γίνεται γύρω μου χωρίς έννοιες μεταφυσικές..
Κι έτσι κρατάω μια στάση παθητική.. Είμαι και δεν είμαι παρούσα.. πάλι οι βάρκες..
Βλέπω τί γίνεται γύρω μου και δεν συμμετέχω.. Κι όταν πρέπει για κάποιο λόγο να συμμετάσχω, βρίσκω δικαιολογίες για να βγω εκτός, και να σκεφτώ πάλι τα γνωστά αδύνατα και μεταφυσικά στα οποία καταφεύγω κάθε φορά που απογοητεύομαι απ' την πραγματικότητα..
Τέλος πάντων, ξεκίνησα να γράφω για να σας ευχαριστήσω που ασχοληθήκατε..
Για να μην σας αδικώ, στο παρελθόν μου είχαν απαντήσει πάλι κάποιοι, μεταξύ όλων και η Ναταλία, απλά επειδή τις τελευταίες φορές που γράφω είτε δεν παίρνω κάποια απάντηση είτε μου απαντάει ο έλις με κάτι που είτε είναι λίγο άσχετο είτε εμένα δεν με βοηθάει προσωπικά, γι' αυτό είχα σχηματίσει την εντύπωση πως δεν θα ασχοληθείτε αυτή τη φορά..
kozchr, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, μόνο που δεν αισθάνομαι πως έχω βγει έξω απ' το μάτριξ..
Το μόνο που αισθάνομαι είναι πως δυσκολεύω τη ζωή μου και πως κάνω μία τρύπα στο νερό, όταν αρνούμαι να συμβιβαστώ και να πάω με τα νερά της ζωής ενώ είμαι ακόμα στη ζωή..
Ίσως είμαι και πιο παγιδευμένη σε σχέση με άλλους ακριβώς επειδή σκέφτομαι την κατάστασή μου συνέχεια..
Δεν έχει νόημα αυτό που κάνω ούτε θα με βγάλει πουθενά, απλά δεν ξέρω πώς να σταματήσω αυτή την τάση και πώς να βγω από αυτή την ψυχολογική κατάσταση στην οποία έχω περιέλθει τα τελευταία 10 χρόνια περίπου..
Μπορεί πράγματι να διαπιστώνω πόσο άδικη, πόσο αγγούρι είναι η ζωή αλλά αυτό δεν με βοηθάει να ζήσω ούτε με βγάζει απ' το μάτριξ..
Και αν όλοι σκέφτονταν σαν κι εμένα, ίσως δεν υπήρχε το ανθρώπινο γένος τώρα.. Ίσως να είχαν αυτοκτονήσει όλοι..
Οπότε ο τρόπος που σκέφτομαι είναι αντίθετος με τη ζωή, δεν προάγει τη ζωή αλλά το θάνατο..
Γιατί η ζωή έχει κάποιους κανόνες και διδάσκει πως παρά τις δυσκολίες πρέπει να προχωράμε μπροστά..
oeo, όσο για την παρομοίωση που χρησιμοποίησες, θα συμφωνήσω με τον σείριο..
Θα έλεγα κι εγώ πως είναι μια ατυχής παρομοίωση αφού συγκρίνονται δύο τελείως ανόμοια πράγματα και αντίθετα μεταξύ τους..
ο ερχομός στη ζωή και το τέλος της ζωής..
Στην παρομοίωση συγκρίνονται πράγματα τα οποία έχουν ένα κοινό τουλάχιστον μεταξύ τους, πχ γρήγορος σαν τον άνεμο..
δεν είναι άνεμος ο άνθρωπος αλλά έχει το χαρακτηριστικό της γρηγοράδας..
Αν πούμε ότι υπάρχει ζωή μετά τη γέννα πως είναι το ίδιο με το ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο δεν στέκει, δεν έχουν κάποιο κοινό αυτά τα δύο, γιατί η ζωή ξεκινάει ήδη από τη μήτρα.. Δεν ξέρω αν βοήθησα..
Την έχω διαβάσει κι εγώ πάντως αυτή την ιστοριούλα με τα μωρά..
Στα άλλα που περιγράφεις πιο πάνω συμφωνώ..
