Οριακή μου αγάπη Vol. 2

Κάθε επανασύνδεση διώχνει τεχνητά το αίσθημα ενοχής και ανεπάρκειας που καλλιεργούν οι παθητικο-επιθετικές συμπεριφορές ή αλλιώς αμυντικοί μηχανισμοί (συμπεριλαμβανομένης και της τιμωρητικής σιωπής) των ατόμων με bpd όταν νιώθουν ότι κατακλύζονται από τις συναισθηματικές ανάγκες του άλλου ή όταν καλούνται να κάνουν μια υποχώρηση σε κάποιο θέμα στο οποίο δεν υπάρχει ταύτιση. Είναι σαν επιβράβευση αλλά και μια ευκαιρία να αποδείξει πόσο αγαπάει κανείς αυτό το πρόσωπο (έτσι το εκλαμβάνει δλδ ο σύντροφος ατόμου με bdp).
Πιστεύω ότι ακόμα και πριν την πρώτη μεγάλη υποτίμηση-απομυθοποίηση αρχίζει να βιώνει κανείς εναλλαγές των φάσεων-σταδίων του πένθους (άρνηση, θυμός, θλίψη, διαπραγμάτευση). Σε φάσεις επανασύνδεσης κυριαρχεί η άρνηση ή/και η διαπραγμάτευση (ελπίδες ότι αυτή τη φορά κάτι όντως θα αλλάξει). Το δύσκολο λοιπόν είναι να φτάσει κανείς στην αποδοχή γτ προφανώς δεν αρκεί η γνώση μιας κατάστασης για να ξεφύγει συναισθηματικά-ψυχικά. Για αυτό πρέπει κανείς να στραφεί στον εαυτό του, στο μέσα του, να ακούσει τις βαθύτερες ανάγκες και επιθυμίες του. Το να εστιάζεις στον άλλο συνέχεια δε βοηθάει κανέναν από τους δυο. Η ψυχοθεραπεία βοηθάει σημαντικά και όσους σχετίζονται με ανθρώπους που έχουν κάποια διαταραχή προσωπικότητας.

Εάν μία συμπεριφορά (πχ επανασύνδεση) προκαλεί άμεση ανακούφιση από μεγάλο φόβο (πραγματικό ή πλασματικό), τότε αυτή η συμπεριφορά γίνεται αυτό που ονομάζουμε εξαρτημένη συμπεριφορά-αντίδραση αποφυγής φόβου. Στην περίπτωση αυτή, η εξαρτημένη συμπεριφορά προστίθεται στο συμπεριφορικό ρεπερτόριο του ατόμου μαζί με τις εγγενείς συμπεριφορές αποφυγής φόβου που είναι η πάλη, φυγή, πάγωμα, ή το παίζω ψόφιος. Από εκεί και πέρα η ώθηση του ατόμου προς την συμπεριφορά αυτή δεν εξαρτάται καθόλου από γνωστικούς παράγοντες και δεν αποτελεί καν επιλογή. Η συμπεριφορά αποφυγής φόβου που έχει παγιωθεί μνημονικά αποτελεί αυτοματική αντίδραση της αμυγδαλής στην περίπτωση εμφάνισης του συγκεκριμένου φόβου. Αυτό ονομάζεται φοβία! Προσωπικά δεν ένοιωθα ούτε ανεπαρκής, ούτε μειονεκτικά, ούτε ενοχικά. Απλά από ένα σημείο και μετά, όταν η κυρία έφευγε, χεζόμουν επάνω μου χωρίς να κατανοώ το γιατί. Τώρα το κατανοώ.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι αυτό που κάνουν οι BPD ειναι να ενσταλάζουν το φόβο στους συντρόφους τους με κάθε ευκαιρία. Ο τριγωνισμός πχ για ποιο λόγο νομίζετε ότι γίνεται; Τα περισσότερα χειριστικά παιγνίδια εκεί αποσκοπούν. Ένα κλασικό παιχνίδι που θα παίξουν από την αρχή της σχέσης είναι ο τεχνιτός καυγάς. Θα δημιουργήσουν έναν καυγά για μαλακίες και θα φύγουν, μόνο και μόνο για να κόψουν αντιδράσεις, να δουν αν θα φοβηθείς.

Να τονίσω ότι όταν μιλάμε για θέματα σεξουαλικά, μιλάμε για ένστικτα και όχι για... ψυχαγωγία. Τα ένστικτα ως συμπεριφορές που προάγουν την επιβίωση και αναπαραγωγή είναι άμμεσα συνδεδεμένα με το σύστημα του φόβου αλλά και της ανταμοιβής.

Α! και κάτι σημαντικό. Εχει αποδειχτεί ότι για να συνδεθεί μία κατάσταση με τον φόβο, δεν είναι απαραίτητο η κατάσταση αυτή να είναι απειλητική. Το μόνο που χρειάζεται είναι εκείνη τη στιγμή να είναι αυξημένα τα επίπεδα της αδρεναλίνης στον οργανισμό σου. Πράγμα συνήθες όταν εισαι με μια borderline.

Μία από τις πιο γνωστές πειραματικές συνθήκες εκμάθησης φόβου ειναι η παβλοβινή συνθήκη (το πείραμα του Παβλοφ). Βάζουμε ένα ζώο σε ένα κλουβί,και του κάνουμε ηλεκτροσοκ που προκαλεί πόνο (μη εξαρτημένο ερέθισμα). Συγχρόνως ακούγεται ένας ήχος (ουδέτερο ερέθισμα που δεν προκαλεί φόβο). Το αποτέλεσμα ειναι ότι μετά από λίγες επαναλήψεις το ζώο θα αντιδρά φοβικά μόνο με τον ήχο που τώρα ονομάζεται εξαρτημέο ερέθισμα. Έχουμε λοιπόν τη σύνδεση δύο ερεθισμάτων που πριν το πείραμα ήταν άσχετα μεταξύ τους.

Τώρα προσέξτε... επαναλαμβάνουμε το πείραμα αλλά αυτή τη φορά το ηλελτροσοκ ειναι ήπιο και δεν προκαλεί εκμάθηση φόβου. Κάνουμε μία ένεση αδρεναλίνης στο ζώο και μαντέψτε το αποτέλεσμα... Η εκμάθηση φόβου πραγματοποιήθηκε με την πρώτη. Το ποντίκι είναι πλέον φοβικό στον ήχο με τεχνικό τρόπο, χωρίς να ξέρει το γιατι.

Απλά η φοβία αυτή δεν καλλιεργείται το ίδιο εύκολα σε όλους τους ανθρώπους, αλλά εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία και τα ερεθίσματα που δέχεται κανείς από μικρός. Δηλαδή ο ευαίσθητος-συναισθηματικός τύπος είναι πιο ευάλωτος. Γι' αυτό λέω ότι έχει να κάνει και με την αυτοεκτίμηση. Εγώ πχ σε διάφορες περιστάσεις αναπτύσσω μια φοβία πως δε θα ικανοποιήσω τα σημαντικά για εμένα πρόσωπα. Φοβάμαι δηλαδή ενδεχόμενη απόρριψη από άτομα με τα οποία δένομαι συναισθηματικά.

Τα άτομα με bdp δε συμπεριφέρονται έτσι επειδή θέλουν να προκαλέσουν στον άλλο μια φοβία, αλλά για να καλλιεργήσουν μέσα τους ένα αίσθημα ασφάλειας για το ενδεχόμενο πραγματικής ή φανταστικής εγκατάλειψης. Δημιουργούν ένα μικρόκοσμο όπου πάντα πρέπει να υπάρχει κάποιος που θα παίζει το ρόλο το φροντιστή, κάποιος που θα είναι ο ιδανικός σύντροφος κτλ κτλ. Αλλά όλους τους κρατάνε σε μια απόσταση έτσι ώστε αν κάτι χαλάσει (μέσα τους) να μπορούν να αλλάζουν τα πρόσωπα που θα παίζουν τους διάφορους ρόλους. Κι όλα αυτά προέρχονται από τις βαθιά ριζωμένες φοβίες-ανασφάλειες που έχουν. Το μείζον πρόβλημα στην εκάστοτε σχέση είναι η απουσία empathy, δλδ μπορεί να αναγνωρίσουν στον εαυτό τους μια άσχημη συμπεριφορά αλλά ακόμα και να υπάρξει παραδοχή θα είναι καθαρά με σκοπό την απενοχοποίηση κι όχι για να αλλάξει κάτι ή επειδή νοιάζονται για τη ψυχοσυναισθηματική κατάσταση του άλλου. Βέβαια αντιλαμβάνονται ότι όποιος δένεται συναισθηματικά μαζί τους αργά ή γρήγορα ενδέχεται να επιστρέψει. Αλλά και να μην επιστρέψει δεν υπάρχει κάτι απτό που να τους δένει μαζί τους. Ο τεχνητός καυγάς σκοπό έχει να απαλλαγούν οι ίδιοι από τις δικές τους φοβίες, όταν θεωρούν ότι ο άλλος ευθύνεται για αυτές. Και όλα ξεκινούν από τη μη αποδοχή του εαυτού τους.

Quote:

---

Originally Posted by The sound of silence

Απλά η φοβία αυτή δεν καλλιεργείται το ίδιο εύκολα σε όλους τους ανθρώπους, αλλά εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία και τα ερεθίσματα που δέχεται κανείς από μικρός. Δηλαδή ο ευαίσθητος-συναισθηματικός τύπος είναι πιο ευάλωτος. Γι' αυτό λέω ότι έχει να κάνει και με την αυτοεκτίμηση. Εγώ πχ σε διάφορες περιστάσεις αναπτύσσω μια φοβία πως δε θα ικανοποιήσω τα σημαντικά για εμένα πρόσωπα. Φοβάμαι δηλαδή ενδεχόμενη απόρριψη από άτομα με τα οποία δένομαι συναισθηματικά.

---

Σίγουρα! Στη δική μου περίπτωση την πήρε 3 χρόνια για να το καταφέρει. Αυτό δικαιολογεί και το γιατί κράτησε τόσο πολύ η σχέση. Ποτέ δε φεύγουν πριν το καταφέρουν αυτό. Αν κάποιος είναι ευαίσθητος με χαμηλή αυτοεκτίμηση, είναι φυσικό να είναι περισσότερο επιρρεπής στη χειριστικότητα που θα δεχτεί. Το θέμα όμως είναι ότι δεν είναι απαραίτητο αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Κάνε αναζήτηση στο internet αλλά και στο youtube. Κάποιοι από αυτούς που ασχολούνται με τοξικές σχέσεις και θύματα ναρκισσιστικής κακοποίησης έχουν βίντεο για διαταραχές προσωπικότητας. Αν βρεις κάποιο που νομίζεις ότι σου κάνει, στείλε ένα mail περιγράφοντας με ακρίβεια το αίτημά σου. Ότι δλδ ζητάς υποστήριξη για να φύγεις από ένα γάμο με BPD σύντροφο κτλ. Από την απάντηση θα καταλάβεις τι παίζει.

---

Το έχω προσπαθήσει, αλλά δεν έχω βρει άκρη. Ίσως φταίει και η περίοδος. Δεν ξέρω τι να πω.

Quote:

---

Originally Posted by The sound of silence

Τα άτομα με bdp δε συμπεριφέρονται έτσι επειδή θέλουν να προκαλέσουν στον άλλο μια φοβία, αλλά για να καλλιεργήσουν μέσα τους ένα αίσθημα ασφάλειας για το ενδεχόμενο πραγματικής ή φανταστικής εγκατάλειψης.

---

Ακριβώς! θέλουν να νοιώσουν ασφάλεια, να μειώσουν τον φόβο εγκατάλειψης. Με ποιο τρόπο προσπαθούν αν το καταφέρουν αυτό; Κυρίως με το να δημιουργούν έντονα συναισθήματα πάθους στην άλλη πλευρά, με το να είναι απαραίτητοι για τους άλλους. Ποια είναι η ένδειξη ότι ο άλλος το έφαγε το παραμύθι; Το ότι ζηλεύει! Πότε ζηλεύει; Όταν φοβάται.

Με άλλα λόγια όταν η bpd βλέπει κάποιον που δε ζηλεύει, ανεβαίνει στα μάτια της αλλά είναι απειλητικός και της προκαλεί φόβο. Τι θα κάνει; Θα προσπαθήσει να το ανατρέψει αυτό για να μη νοιώθει η ίδια φόβο (οπότε έχεις δικιο, το κάνει για να νοιώσει ασφάλεια). Όταν το καταφέρει αυτό και ο άλλος θα ζηλεύει και άρα θα φοβάται, τότε δεν είναι απειλητικός και δεν θα προκαλεί φόβο, αλλά πλέον θα έχει χάνει και την αξία του στα μάτια της bpd και έτσι εχει στρωθεί το έδαφος για το τελικό discard. Πιο splitting πεθαίνεις.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

In My Opinion

H σχέση τύπου Push-Pull που χαρακτηρίζει τις σχέσεις με οριακούς δημιουργεί φοβία στο άτομο που θα βιώσει κατ' επανάληψη το ενδεχόμενο εγκατάλειψης και επανασύνδεσης. Έχουν γίνει πειράματα σχετικά. Γι αυτό λένε ότι ο οριακός σιγά σιγά θα σου μεταφέρει τους δικούς του φόβους και ανασφάλειες.

---

Bingo Αιολε. Αυτό ακριβώς. Έτσι ξεκινάει το σύρσιμο. Αλλά πώς να εμπιστευτείς και να πάρεις απόφαση ζωής με ένα τέτοιο άτομο, όταν σε χωρίζει και σε "λατρεύει " κάθε μέρα; Μπερδεύεσαι και διστάζεις,θέλεις μια σταθερότητα, το ψυχανεμίζεται αυτό και μετά αποσύρεται οπότε πάρε ενοχές και κατηγορίες ότι την κοροϊδεύεις και ότι δεν την θέλεις τόσο και ότι εσύ δεν είσαι σταθερός. Και μετά να σερνεσαι μεσα στις ενοχές να τις αποδείξεις ότι η καρδούλα σου έχει όχι απλά καεί αλλά απανθρακωθει για αυτην.....Αλλά δεν πρόκειται φυσικά να το πιστέψει ούτε στο 1% Η απόφαση έχει παρθεί. Η άμυνά της κέρδισε.Ο τοίχος σηκώθηκε.
Επίσης να προσθέσω ότι όλο αυτό μου άφησε μεγάλο κόμπλεξ και αμφιβολία για τον εαυτό μου, για το πόσο και αν μπορώ να αγαπήσω καποιον

Quote:

---

Originally Posted by The sound of silence

Όποιος έχει σχέση και είναι συναισθηματικά δεμένος με άτομο που παρουσιάζει ΟΔΠ έχει εξιδανικεύσει στο μυαλό του την (ψευδ)αίσθηση ευχαρίστησης που αντλεί από το ενδιαφέρον του ατόμου αυτού (στις καλές στιγμές-φάσεις) θεωρώντας υποσυνείδητα ότι αποκτά ο ίδιος αξία μέσω αυτής της αναγνώρισης. Έχει να κάνει με το θέμα της συνεξάρτησης και της χαμηλής αυτοεκτίμησης αυτό. Έτσι ενώ γενικά δεν τον γεμίζει στην πραγματικότητα αυτή η σχέση, ακόμα και στις στιγμές πλήρους απαξίωσης-υποτίμησης, ενεργοποιείται η φοβία εγκατάλειψης από το άτομο με τη διαταραχή, γιατί ο εγκέφαλος έχει μάθει πως η αξία του ατόμου καθορίζεται από αυτή τη σχέση και την αποδοχή από αυτό το πρόσωπο.

---

Πόσο σωστό!!! Ακριβώς sound of silence, λέξη προς λέξη ταυτίζομαι. Η καλύτερη περιγραφή για τη δικιά μου περίπτωση

Quote:

---

Originally Posted by The sound of silence

Όποιος έχει σχέση και είναι συναισθηματικά δεμένος με άτομο που παρουσιάζει ΟΔΠ έχει εξιδανικεύσει στο μυαλό του την (ψευδ)αίσθηση ευχαρίστησης που αντλεί από το ενδιαφέρον του ατόμου αυτού (στις καλές στιγμές-φάσεις) θεωρώντας υποσυνείδητα ότι αποκτά ο ίδιος αξία μέσω αυτής της αναγνώρισης. Έχει να κάνει με το θέμα της συνεξάρτησης και της χαμηλής αυτοεκτίμησης αυτό. Έτσι ενώ γενικά δεν τον γεμίζει στην πραγματικότητα αυτή η σχέση, ακόμα και στις στιγμές πλήρους απαξίωσης-υποτίμησης, ενεργοποιείται η φοβία εγκατάλειψης από το άτομο με τη διαταραχή, γιατί ο εγκέφαλος έχει μάθει πως η αξία του ατόμου καθορίζεται από αυτή τη σχέση και την αποδοχή από αυτό το πρόσωπο.

---

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Ακριβώς! θέλουν να νοιώσουν ασφάλεια, να μειώσουν τον φόβο εγκατάλειψης. Με ποιο τρόπο προσπαθούν αν το καταφέρουν αυτό; Κυρίως με το να δημιουργούν έντονα συναισθήματα πάθους στην άλλη πλευρά, με το να είναι απαραίτητοι για τους άλλους. Ποια είναι η ένδειξη ότι ο άλλος το έφαγε το παραμύθι; Το ότι ζηλεύει! Πότε ζηλεύει; Όταν φοβάται.

Με άλλα λόγια όταν η bpd βλέπει κάποιον που δε ζηλεύει, ανεβαίνει στα μάτια της αλλά είναι απειλητικός και της προκαλεί φόβο. Τι θα κάνει; Θα προσπαθήσει να το ανατρέψει αυτό για να μη νοιώθει η ίδια φόβο (οπότε έχεις δικιο, το κάνει για να νοιώσει ασφάλεια). Όταν το καταφέρει αυτό και ο άλλος θα ζηλεύει και άρα θα φοβάται, τότε δεν είναι απειλητικός και δεν θα προκαλεί φόβο, αλλά πλέον θα έχει χάνει και την αξία του στα μάτια της bpd και έτσι εχει στρωθεί το έδαφος για το τελικό discard. Πιο splitting πεθαίνεις.

---

Εντάξει, τι να πω, ζωγραφίζετε στα τελευταία ποστ, Sound of silence και Αίολε. Σας ευχαριστώ. Όταν ζήλευα τότε ίσως είδα τη πιο γλυκιά πλευρά της. Τη ξετρελαινε αυτό. Αλλά ήδη ήμουν έρμαιο στα χέρια της και μάλιστα ο μαλάκας της το είχα πει κιόλας. Δεν είχα ιδέα βέβαια τι είχα μπροστά μου. Νόμιζα ότι με το να είμαι ειλικρινής πλήρως, θα ήταν όλα καλύτερα.

Quote:

---

Originally Posted by aeolus74

Ακριβώς! θέλουν να νοιώσουν ασφάλεια, να μειώσουν τον φόβο εγκατάλειψης. Με ποιο τρόπο προσπαθούν αν το καταφέρουν αυτό; Κυρίως με το να δημιουργούν έντονα συναισθήματα πάθους στην άλλη πλευρά, με το να είναι απαραίτητοι για τους άλλους. Ποια είναι η ένδειξη ότι ο άλλος το έφαγε το παραμύθι; Το ότι ζηλεύει! Πότε ζηλεύει; Όταν φοβάται.

Με άλλα λόγια όταν η bpd βλέπει κάποιον που δε ζηλεύει, ανεβαίνει στα μάτια της αλλά είναι απειλητικός και της προκαλεί φόβο. Τι θα κάνει; Θα προσπαθήσει να το ανατρέψει αυτό για να μη νοιώθει η ίδια φόβο (οπότε έχεις δικιο, το κάνει για να νοιώσει ασφάλεια). Όταν το καταφέρει αυτό και ο άλλος θα ζηλεύει και άρα θα φοβάται, τότε δεν είναι απειλητικός και δεν θα προκαλεί φόβο, αλλά πλέον θα έχει χάνει και την αξία του στα μάτια της bpd και έτσι εχει στρωθεί το έδαφος για το τελικό discard. Πιο splitting πεθαίνεις.

---

Στο θέμα της ζήλειας, που το έχουμε ξανασυζητήσει εδώ νομίζω, εγώ κάνω το εξής. Επειδή αντιλήφθηκα πως "δεν επιτρέπεται" ούτε να ζηλεύω, ούτε να μην ζηλεύω τις άλλες γυναίκες (πληθυντικός) με τις οποίες σχετίζεται, κανω το εξής. Δείχνω μεγάλο ενδιαφέρον για εκείνες, και όταν μου λέει ότι θα συναντήσει την "τάδε", του λέω να της δώσει χαιρετισμούς εκ μέρους μου και ότι θα ήταν ωραία να ήμασταν όλοι φίλοι και να βγαίναμε όλοι μαζί και άλλα παρόμοια, που δείχνει να του αρέσουν πάρα πολύ. Βέβαια για λειτουργήσει αυτό, θα πρέπει εξ αρχής να μιλάμε για σχέση μη μονογαμική (από απόσταση καλύτερα). Δεν ξέρω αν είναι καλή αυτή η τακτική, θα δούμε στο μέλλον.

Μια συμβουλή, μην μετανοιώνετε ποτε για ότι δώσατε. Χαλάλι και να μην το βιώνετε σαν μια περίοδο πόνου, αλλά σαν γνώση που πιθανώς να μην μάθαινες ποτε ούτε για τον εαυτό σου ούτε για τους άλλους, μια γνώση που σίγουρα θα σε κάνει καλύτερο γονιό -φίλο - σύντροφο, αλλά μόνο αν το δεις σαν γνώση και χαμογελάσεις.
Εγώ έχω αποκοπεί τελείως πλέον στο 100% και αν μου εδινες την επιλογή να μην το περνούσα όλο αυτό, θα σου έλεγα όχι.

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Μια συμβουλή, μην μετανοιώνετε ποτε για ότι δώσατε. Χαλάλι και να μην το βιώνετε σαν μια περίοδο πόνου, αλλά σαν γνώση που πιθανώς να μην μάθαινες ποτε ούτε για τον εαυτό σου ούτε για τους άλλους, μια γνώση που σίγουρα θα σε κάνει καλύτερο γονιό -φίλο - σύντροφο, αλλά μόνο αν το δεις σαν γνώση και χαμογελάσεις.
Εγώ έχω αποκοπεί τελείως πλέον στο 100% και αν μου εδινες την επιλογή να μην το περνούσα όλο αυτό, θα σου έλεγα όχι.

---

Eσύ όμως, αν θυμάμαι από προηγούμενες αναρτήσεις, έμπλεξες ίσα για λίγους μήνες με όλο αυτό, σωστά;

Quote:

---

Originally Posted by GeorgeGr1

Μια συμβουλή, μην μετανοιώνετε ποτε για ότι δώσατε. Χαλάλι και να μην το βιώνετε σαν μια περίοδο πόνου, αλλά σαν γνώση που πιθανώς να μην μάθαινες ποτε ούτε για τον εαυτό σου ούτε για τους άλλους, μια γνώση που σίγουρα θα σε κάνει καλύτερο γονιό -φίλο - σύντροφο, αλλά μόνο αν το δεις σαν γνώση και χαμογελάσεις.
Εγώ έχω αποκοπεί τελείως πλέον στο 100% και αν μου εδινες την επιλογή να μην το περνούσα όλο αυτό, θα σου έλεγα όχι.

---

Όπως νιώθει ο καθένας.