Printable View
Εμπιστοσύνη δεν πρεπει να χεις σε κανεναν ακομα κι αν εχεις εμπιστοσυνη στον εαυτο σου. Αμα εξαιρεσεις τους πολυ λιγους δικους σου ανθρωπους με όλους τους υπολοιπους θα πρεπει να χεις ματια δεκατεσσερα ανα πασα στιγμη. Λύσεις υπάρχουν, αλλα οσο περναει ο καιρος συνηθως τα περιθωρια στενευουν και τοτε οι λύσεις ειναι τα υποκαταστατα ή ακομα χειροτερα ο συμβιβασμος. Το ζητημα ειναι με το που καταλαβες το λαθος να επανορθωσεις όσο πιο γρηγορα γινεται.Quote:
Originally Posted by undetermined
τα λαθη ειναι μαθηματα ζωης, η εμπιστοσυνη ειναι κατι που κερδιζεται... Ολα τα λαθη μου τα αναγνωριζω αλλα καμια φορα ειναι λογικο να σε περνει απο κατω... Οπως και να εχει η ζωη συνεχιζεται και οπως παει πρεπει να πας, γιατι θα ειναι αργα οταν καταλαβεις οτι εχεις μεινει πλεον πισω....Quote:
Originally Posted by ioannis2
Eίναι καιρός που δεν μπορώ να γράψω τίποτα.
Μπορεί να μου λείπουν τα ερεθίσματα,
μπορεί να είμαι κατώτερη των περιστάσεων,
μπορεί να φταίει η σωματική κούραση και το άγχος
καθώς η δουλειά φτάνει στο ζενίθ της ως το τέλος Μαϊου
και μετά πατώνει
και πλακώνει η καλοκαιρινή ανεργία
μαζί με την οικονομική ανομβρία.
Και τι να γράψω;
Για τη μιάμιση ώρα που στήθηκα χτες στην ουρά της ΔΕΗ
για να πληρώσω το ληγμένο λογαριασμό μου;
Όχι, δε μου 'κοψαν το ρεύμα - ακόμα -,
από αμέλεια καθυστέρησα δυο μέρες να πάω να το πληρώσω.
Να γράψω για τους τσακωμούς μου με κανα δυο υπαλλήλους
που δε μου 'φταιγαν και τίποτα;
Για τις συζητήσεις με τους άλλους που στεκόμασταν στην ίδια ουρά
που έφτανε πολύ έξω από το κτίριο της ΔΕΗ
και κύκλωνε το μισό οικοδομικό τετράγωνο
και περίμεναν να πληρώσουν το ληγμένο λογαριασμό τους
που καθυστέρησαν κανα δίμηνο
και τους έκοψαν το ρεύμα;
Έμαθα btw ότι η χρέωση για επανασύνδεση είναι 25 ευρώ,
πώς να εξαριβώσω αν κάποιος κλέβει ρεύμα από τη δική μου παροχή
και άλλα χρήσιμα .
Παρ' όλα αυτά συχνά γελάω με την όλη κατάσταση
με μια δόση πλήρους αναισθησίας να με διακατέχει
και στο μυαλό μου γυρνάνε τραγουδάκια τύπου
"Στέρεψε ο κόσμος στέρεψε
στέρεψε η έμπνευσή μου
Φτάνει ως εδώ, βγάλτε για μένα ένα νόμο
βάλτε με να περνάω γέρους απ’ το δρόμο.
Θα πάρω κράνος διχτυωτό απ’ το Μοναστηράκι
θα βάλω πάνω ένα φτερό μαύρο από κοράκι
θα πάρω φτυάρι και κασμά και πετσετέ φουλάρι
θα πάρω δρόμους και βουνά πάνω σ’ ένα μουλάρι.
Είμ’ ο Ρομπέν των καμένων δασών
και των πολυκατοικιών".
Μπορεί να 'ναι οι καλές στιγμές αρκετές για να γελάει κάποιος.
Τ' αστεία και η διακωμώδηση του γενικού μπάχαλου.
Ξέρω και γω;
Λεω να κανω ενα δυναμικο καμ μπακ... Σημερα καθησα και ψαχτικα πολυ... Βασικα θα το δοκιμασω και βλεπουμε... Ο πολυς στοχασμος δε σου βρισκει λυσεις....οι κινησεις σε βρισκουν διοδους... Θα το κανω και δε γαμιεται.... Ετσι και αλλιως ειμαι στον αερα..... Χειροτερα δε γινεται , καλυτερα ομως ναι!!!!!!!
Αν μια στιγμή μπορεί
να τ’ αλλάξει όλα
μ’ ένα βλέμμα, μ’ ένα φιλί
Αν μια λέξη αρκεί
απ’ τα δυο σου χείλη
το φως να ντυθεί
Μέσα μου σε ζούσα
να σε βρω αργούσα
κι έτσι αργούσε κι ζωή
τα μικρά μετρούσα
μα ήρθες εσύ
Πώς μου ‘λειψες τόσο
μείνε να νιώσω
σ’ αγαπούσα πριν μας δω μαζί
Μοναξιά μου, καρδιά μου εσύ
συντροφιά μου και νύχτα μου εσύ
Σ’ αγαπούσα πριν μας δω μαζί
Θυμαμαι καποτε ξεκινησε σαν μια βροχουλα , η βροχη εγινε καταιγιδα , η καταιγιδα εγινε αμμοθυελλα, η αμμοθυελλα χιονοπτωση και τελος εχω μια χιονοστιβαδα στο μυαλο μου... Επισησς θυμαμαιπως καποτε κοιμομουν διχως σκεψεις, η ηρεμια εγινε μια σκεψη , η μια σκεψη εγιναν πολλες , οι πολλες σκεψεις εγιναν βασανο , το βασανο εγινε εφιαλτες και οι εφιαλτες μου χαλανε τον υπνο... Θυμαμαι καποτε ημουν μικρος , μετα εβγαλα γεννια, μετα πηγα στο στρατο ,επειτα μεγαλωσα και στο μυαλο και συνεχιζω ετσσι...
αρα το συμπερασμα μου ειναι οτι οσο μεγαλωνεις τοσο μεγαλωνουν και τα προβληματα σου... Ετσι οπως μεγαλωνεις ετσι θα μαθεις να ζεις και με αυτα...
Η κομψή καμήλα
του Ευγένιου Τριβιζά
Ο Αχμέτ Χαμάμετ, ο μοναχικός βεδουίνος,
είχε μια καμήλα που τον συνόδευε ακούραστη σε όλα του τα ταξίδια.
- Ω καμήλα θαυμαστή, ω καμήλα διαλεχτή! της έλεγε κάθε τόσο.
Δεν υπάρχει σαν κι εσένα καμήλα άλλη καμιά!
Είσαι η παρηγοριά, η ελπίδα και η παρέα μου.
Πολυτιμότερη είσαι απ’ τις δροσερές οάσεις
και οι αρετές σου είναι περισσότερες από τους αναρίθμητους κόκκους τής άμμου όλων των ερήμων της οικουμένης.
- Τα παραλές! του απάντησε μια μέρα η καμήλα.
- Ποιος; Εγώ; Γιατί με πικραίνεις με τ’ άστοχα λόγια σου, ω καμήλα;
Καθόλου δεν τα παραλέω. Τόσα πολλά είναι αυτά που σου χρωστάω,
που ακόμα κι αν ζούσα χίλιες χιλιάδες αιώνες και πάλι δεν θα προλάβαινα να σου τα ξεπληρώσω.
- Αν είσαι έτσι όπως τα λες, αν με εκτιμάς, αν με αγαπάς, αν με υπολήπτεσαι τόσο πολύ,
τότε αντί να τα φορτώνεις όλα στην καμπούρα μου, θα μου έκανες και συ μια μικρή χάρη.
- Τι χάρη επιθυμείς να σου κάνω;
- Να με πας στην Ευρώπη να κάνω αισθητική εγχείρηση.
- Δεν καταλαβαίνω. Τι ακριβώς εννοείς; Για εξηγήσου, ω αινιγματική καμήλα!
- Να, είπε με φωνή γεμάτη παράπονο η καμήλα.
Νομίζεις ότι μου αρέσει να κουβαλάω στη ράχη μου ολόκληρη καμπούρα;
Νομίζεις ότι δεν θέλω κι εγώ να είμαι κομψή κι ανάλαφρη σαν ελαφίνα;
- Επιθυμείς δηλαδή, ω καμήλα, να απαλλαγείς από την καμπούρα σου;
- Ακριβώς. Άλλωστε κι εσένα σε συμφέρει, ω βεδουίνε!
Θα είσαι ο μόνος βεδουίνος στην έρημο που θα διαθέτει κομψή, ντελικάτη και ντιστεγκέ καμήλα. Λίγο το ‘χεις;
- H επιθυμία σου θα εκπληρωθεί! αποφάσισε ο μοναχικός βεδουίνος.
Ξόδεψε όλες του τις οικονομίες, χρεώθηκε,
έβαλε ενέχυρο την τέντα του και την καλή του κελεμπία,
αγόρασε εισιτήριο και πήγε την καμήλα στο Λονδίνο, στον καλύτερο αισθητικό χειρουργό.
Εκεί, στην αίθουσα αναμονής περιμένανε κι άλλοι πελάτες.
Περίμεναν άχαρα λελέκια που θέλανε να τους κοντύνει τα πόδια
και σκαντζόχοιροι που θέλανε να τους ξυρίσει τα αγκάθια τους.
Περιμένανε χελώνες που θέλανε να τους ισιώσει τις ρυτίδες
και κατσίκες που θέλανε να τους κάνει ριζική αποτρίχωση.
το υπόλοιπο από κάτω
http://fairytalesdreams.wordpress.co...9%CE%B6%CE%AC/
Μα τι λέω, ο τρελός, έχω τα δυο μάτια σου
μοιάζουνε με ουρανό, μοιάζουνε με θάλασσες,
έχω τα δυο μάτια σου θάλασσα και ουρανό,
έχω την αγάπη σου για το σπιτικό.
Είμαι στο σπίτι σήμερα και πλήττω, δεν έχω διάθεση για καμία εργασία , τα ασιδέρωτα θα ξεπεράσουν το παγκόσμιο ρεκόρ του “λίγο θέλω ακόμα να φτάσω το ταβάνι”, τα απλωμένα έξω έχουν πάρει το σχήμα του κοκάλωσα κι είμαι έτοιμο να με φορέσεις χρυσό μου , τα βιβλία μου στη γωνία μου τραγουδούν το “έλα πάρε με” και τα μπριζολάκια στο ψυγείο ζουν την τελευταία τους βιώσιμη μέρα , ή σήμερα ή ποτέ φωνάζουν, πρέπει να μαγειρευτούμε. Ξέμεινα κι από τσιγάρα και θα πρέπει να βγω έξω, δλδ θα πρέπει να ανοίξω αυτήν την πόρτα που μοιάζει σαν να είναι από σίδερο.
Oh mon dieu, η τεμπελίαση σε όλο της το μεγαλείο.
Mηπως ..Λεω μηπως θα επρεπε να αφησεις λιγο την κατασταση αδρανειας και να κανεις κατι γιαυτο?Quote:
Originally Posted by Συνήθεια
Καλά λες ...πάω για ύπνο (αστειεύομαι !) θα τελειώσω τον δεύτερο καφέ και θα πάρω τα πόδια μου...θα φύγω σε ένα τέταρτο.
Η αρχη ειναι το ημιση του παντως...Quote:
Originally Posted by Συνήθεια
http://www.youtube.com/watch?v=1DHuIM0mlU0Quote:
"Αλλαζουν οι καιροι,ηρθες και επαιξες μαζι μου τη χειροτερη στιγμη
πες μου ποσο να διαρκει,η αγαπη σου ηταν το μονο σιγουρο πως ητανε τυφλη"
Θα γράψω ένα ποίημα μου που αγαπώ πολύ γιατί κάθε φορά που το διαβάζω μου αφήνει μια γλυκιά γεύση στο στόμα...
Αίσθηση
Σταματάω στο ιερό της μέρας και αφήνω την σκέψη μου
να εστιάσει στον ήλιο και στο μπλε του ουρανού.
Η καρδιά μου επιπλέει σε μια θάλασσα γαλήνης και ηρεμίας.
Νιώθω το πέρασμα της ευτυχίας μέσα από μένα
και ξέρω πως τίποτα δεν δύναται να καταχραστεί αυτό το συναίσθημα.