Δίλημμα

Quote:

---

Originally Posted by Συνήθεια

Εγώ διάβασα όλη την ιστορία και χαίρομαι πραγματικά για το κορίτσι. Kerasi γιατί την δηλητηριάζεις … Εντάξει την έκανε τη μαλακία ο τύπος δεν είναι όμως και 70 ετών καρά ώριμος και άμεμπτος ως άλλος δικαστής. Αυτό που πονάει πιο πολύ είναι να είχε φύγει από την σχέση , να ήταν κάπου αλλού, να την είχε απορρίψει. Φαίνεται όμως πως το οικογενειακό περιβάλλον τους έχει δώσει γερές βάσεις κι είναι ευέλπιδο μήνυμα πως μπορούν τόσο νέοι άνθρωποι να αντιμετωπίζουν δυσκολίες με πολιτισμό κι αξιοπρέπεια. Ο χρόνος εξ άλλου θα είναι ο καλύτερος κριτής των αποφάσεων τους

---

Προφανώς έχουμε συνηθίσει το ξεκατίνιασμα στην Ελλάδα και γι'αυτό κάποιοι βλέπουν τη στάση μου πολύ περίεργη χαχα...!!! Σ'ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια...!!Ο μπέμπης μ'έκανε πολύ ευτυχισμένη και μου δίνει δύναμη κάθε μέρα. Έχω αφήσει τον χρόνο να με οδηγήσει στη σωστή απόφαση. Ακόμα οι άμυνές μου είναι δυνατές και κρατιέμαι. Περιμένω να γυρίσουμε στην Ελλάδα, στις οικογένειές μας, στους φίλους μας, στις ζωές μας. Εκεί θα φανούν όλα. Τώρα είμαστε οι τρεις μας στην άκρη του κόσμου χωρίς κανέναν άλλο. Είναι φυσικό ν'ασχολείται μονίμως μαζί μας. Δεν έχει τί άλλο να κάνει εδώ. Μόλις γυρίσει στη μουσική του, στις εμφανίσεις του κλπ τότε θα φανεί αν όσα μου έχει πει τα πίστευε και είναι αληθινά...

Quote:

---

Originally Posted by Lacrymosa

Αγαπη να σου ζησει ο μπεμπης!!!! :)

Το υπολοιπο θεμα δν το διαβασα ωστε να μπορω να εκφερω αποψη, ισως το κανω αλλη στιγμη οταν εχω χρονο, απλα ειδα τα 4-5 τελευταια ποστς..

να τον χαιρεσαι!! :)

---

Να'σαι καλά Lacrymosa...!!!! Σ'ευχαριστώ πολύ!!!Εύχομαι να είσαι καλά...!! :)

Quote:

---

Originally Posted by Nocash

Να σου ζησει!!!

---

Ευχαριστώωωωωωω....!!!

Quote:

---

Originally Posted by Αλκμήνη

Να είναι γερό το μωράκι σου!! :)
Όσο για την ιστορία σου με τον Δ., που διάβασα μόλις τώρα. Τι να πω. Ο χρόνος θα δείξει για τα πάντα. Ναι, πρέπει να κάνουμε αυτό που λέει η καρδιά μας, αλλά πού και πού χρειάζεται και το μυαλό :)

---

Σ'ευχαριστώ πολύ...!!! Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να έρθουν τα πράγματα όπως πρέπει...!!! :)

Να σου ζησει Αγαπη .... Παντα γερο να ειναι το μωρακι σου ....

Quote:

---

Originally Posted by undetermined

Να σου ζησει Αγαπη .... Παντα γερο να ειναι το μωρακι σου ....

---

Σ'ευχαριστώ πολύ....!!!! :)

να σου ζησει ο μπεμπης Αγαπη!!!!! εστω και καθυστερημενα :)
να εισαι παντα ευτυχισμενη κι αυτος γερος και χαρουμενος!!!

Δύο μήνες μετά τη γέννα. Γυρίσαμε Ελλάδα πριν λίγες μέρες. Προσπαθούμε να βρούμε τους ρυθμούς μας. Έχουμε επιστρέψει στο σπίτι που μέναμε με τον Δ. Μας περίμεναν όλοι πως και πως για να δουν εμάς και το παιδί. Οι γονείς μας, τ'αδέρφια μας, οι φίλοι μας, όλοι ήταν εκεί όταν γυρίσαμε. Το ταξίδι ήταν καλό, το μωρό ταξίδεψε χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Με τον Δ. ακόμα είμαστε στον πάγο, ασχολούμαστε με το μωρό συνεχώς και μου ζήτησε να μείνουμε μαζί για αρχή για να βλέπει το μωρό μέχρι να βρώ ένα σπίτι κάπου κοντά στο δικό του. Με το μωρό μέχρι στιγμής με βοηθάει πάρα πολύ, είναι καλός πατέρας. Όλα ακούγονται καλά. Πίσω στην Ελλάδα, κοντά στην οικογένειά μου, στους φίλους μου, καλοκαίρι. Εγώ γιατί όμως δε νιώθω ευτυχισμένη ή έστω χαρούμενη...?? Γιατί νομίζω πως κάτι μου λείπει...?? Δε με γεμίζει τίποτα, δε με ευχαριστεί τίποτα. Κοιτάω το μωρό και φοβάμαι. Τρέμω. Θέλω να τον κάνω ευτυχισμένο, θέλω να έχω ένα χαρούμενο παιδί, ένα καλό παιδί. Θα τα καταφέρω άραγε...?? Θα είμαι σωστή μητέρα..?? Νιώθω πως δε θα τα καταφέρω. Ώρες ώρες, όταν ακούω το μωρό να κλαίει, κλαίω κι εγώ μαζί του. Γιατί δε ξέρω αν καταλαβαίνω τί θέλει να μου πει, γιατι δε καταλαβαίνω γιατί κλαίει. Φοβάμαι μη πάθει κάτι εξαιτίας μου και άθελα μου. Τί θα κάνω...?? Δε μπορώ να φάω, να κοιμηθώ, συνέχεια σκέφτομαι πώς θα βγώ απο αυτό το αδιέξοδο. Έτσι νιώθω, σαν να βρίσκομαι σε αδιέξοδο. Απο τη μία το παιδί, απο την άλλη ο Δ. κι απο την άλλη εγώ. Μου λείπει η δουλειά μου. Πιο πολύ απ'όλα μου λείπει η χαρά. Έχω ξεχάσει πως είναι να είσαι χαρούμενος..!! Γιατί..?? Όλα τα έχω. Έχω έναν πανέμορφο γιο, έχω μια υπέροχη οικογένεια, τους καλύτερους φίλους στον κόσμο, έναν άνδρα που ακόμα κι αν με πλήγωσε όσο κανείς άλλος κάνει πράγματα για μένα. Εγώ γιατί όμως νιώθω άδεια...?? Γιατί δε μπορώ να χαρώ τους πρώτους μήνες ζωής του γιού μου που αγαπώ όσο κανέναν άλλο? Γιατί δε μπορώ να συγχωρήσω εκείνον που αγαπώ? Γιατί δε μπορώ να απολαύσω τη συντροφιά των φίλων μου? Ίσως είμαι αχάριστη, κακομαθημένη, ίσως να μη μου αξίζουν όσα έχω. Ίσως γιατι τώρα κατάλαβα πως δεν είμαι ικανή για τίποτα...! Αυτά..!!!Ελπίζω να μη σας κούρασα και σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές...

Ουπς!!Εχασα επεισοδια!!Καταρχην να σου ζησει η μωρακλα σου!!Τωρα στο θεμα σου..Πιστευω οτι βιωσες πολλες αλλαγες απανωτες!Παιδι,επιστροφη συντροφου,επιστροφη στην Ελλαδα κτλ!Καμια φορα μας γονατιζουν και τα απανωτα καλα πραγματα!Πολλες αλλαγες σε μικρο διαστημα..Μπλοκαρες!Καθολο� � κακομαθημενη λοιπον..
Δωσε χρονο στον εαυτο σου να διαχειριστει ολη αυτη την τουμπα.

αγάπη, όλο αυτό που περνάς δεν είναι τίποτε άλλο παρά ...μπερδεμένοι ορμόνες :ΡΡΡ
Οταν έμεινε έγκυος μια απο τις καλυτερες μου φιλες και μερικους μήνες μετά τη γέννα, πραγματικα εβλεπα αλλον άνθρωπο. Διαβαζα το κειμενο σου και νόμιζα ότι το έγραφε εκείνη. εκλαιγε χωρις λόγο, της εβγαινε στεναχωρια χωρις λογο, τρελλο άγχος για όλα, φρικη.
Εγώ δεν ήξερα πως να τη χειριστω, προσπαθουσα να καταλάβω τι της έφταιγε, να τη βοηθήσω και παραλληλα χανόμουν στο .. γιατι?
Ενώ τα είχε όλα, δεν μπορούσε να τα απολαυσει.
Πάρε το χρόνο σου. Το σώμα σου θέλει χρόνο να ξανα βρει τους ρυθμους του και μαζί με αυτό και η ψυχολογία σου.
Αν δεις ότι δεν αντέχεις δες έναν ειδικό :)

α)Ορμονικές μεταβολές + β)έλλειψη δουλειάς + γ)αλλαγή συνθηκών (επιστροφή στην πατρίδα) + δ)αβεβαιότητα,μπέρδεμα και ανοιχτές πληγές ακόμα σε ό,τι αφορά τον πατέρα του παιδιού = επιλόχειος.. κατάθλιψη να την πω, στεναχώρια να την πω.... δν ξέρω.

'Οταν γέννησα το πρώτο μου παιδί κόντεψα να σαλτάρω. Ορμόνες τρελαμένες, 6μηνη διακοπή από τη δουλειά για να μεγαλώσει το μωρό συν μπαμπάς απροετοίμαστος για τον ερχομό του μωρού. Υπομονή.

Συμβουλή: βρες λίγο χρόνο για τον εαυτό σου για να κάνεις κάτι που σ αρέσει.. και μη φοβάσαι. Το μωρό σου αυτόν τον καιρό έχει πολύ απλές ανάγκες: φαγητό, αγκαλιές, ύπνο. Όταν οι ανάγκες του θ αυξηθούν, θα χεις συνέλθει, να είσαι σίγουρη :)

α) ΠΡΕΠΕΙ να θυμηθείς οτι είσαι γυναίκα πέρα από μάνα.
αρα
εμπιστεύεσαι άλλους (πατέρα, οικογένεια) για να φροντίσουν το μωρό κάποιες ώρες και τις αφιερώνεις σε εσένα.

β) Διάβασε κανά βιβλίο περί βρεφών (όχι από εκείνα με τις 2500 σελίδες....) θα σου λυθούν πολλές απορίες και θα πάρεις πολλές ιδέες.
γ) Συζητάς με άλλες μάνες στο πάρκο. πάλι θα μάθεις πολλά και θα σου λυθούν πολλές απορίες.
δ) δεν σκέφτεσαι "μα τώρα για αυτό θα πάρω τον γιατρό?". πάρτον τηλ και ξένιαξε.
ε) μαμ, κακά και νάνι (επίσης και αγκαλιά). για αυτά κλαίει ένα μωρό 2 μηνών. Αντε και για κοιλοπονάκια και ιδρωτήρια ειδικά στις ευαίσθητες περιοχές.
στ) ξαναδιάβασε το α)

Αγάπη, να σου ζήσει το μωράκι!! :)
Εκτός από τις μπερδεμένες ορμόνες και τις πολλές αλλαγές, ίσως νιώθεις εγκλωβισμένη από την τροπή των γεγονότων, που δεν συντονίζονται με τα συναισθήματα σου. Ενώ δηλαδή μέσα σου δεν έχεις δουλέψει επαρκώς το θέμα της απιστίας, ενώ η σχέση σας είναι στον 'πάγο', όλοι γύρω σας είναι μες στην τρελή χαρά και η καθημερινότητα κυλάει σαν να μην έχουν σημασία τα συναισθήματα σου και η σχέση σας. Δεν χρειάζεται να νιώθεις ενοχές για το πώς νιώθεις. Συνέβη κάτι που σε κλόνισε και το οποίο ήταν αντίθετο σε όσα επιθυμούσες και πίστευες... δεν πρόφτασες να το επεξεργαστείς γιατί προέκυψε η εγκυμοσύνη και οι αλλαγές.... και τώρα έχεις επιπρόσθετα και τις ορμόνες και το μωρό και όλους γύρω και ενδεχομένως τις προσδοκίες τους (αλλά και τις δικές σου προσδοκίες). Πάρε χρόνο γενικά, βάλε όρια, δοκίμασε να έχεις λίγο χρόνο και δραστηριότητες για εσένα και οτιδήποτε είναι πιεστικό μέσα σου μην το αγνοείς. Υπάρχει, απλά δεν ήρθε ίσως η ώρα της αποσυμπίεσης καθώς είναι πολύ νωρίς ακόμα μετά τη γέννηση.

Γεια σας!!!! Κατ'αρχήν σας ευχαριστώ όλους για τις ευχές και το ενδιαφέρον. Χάθηκα λίγο. Απο τότε που γύρισα στην Ελλάδα και απο τότε που έγραψα το τελευταίο μου μήνυμα μέχρι σήμερα τα πράγματα ήταν κάπως δύσκολα. Επιλόχειος. Έπρεπε να το είχα φανταστεί πως θα συνέβαινε και αυτό. Στην αρχή ήμουν πολύ άσχημα και αρνούμουν την οποιαδήποτε βοήθεια. Το τελευταίο δίμηνο όμως άρχισα να παρακολουθώ κάποιον ειδικό και έχω αρχίσει να κάνω κάποια μικρά βήματα βελτίωσης. Η περίοδος της Αυστραλίας ήταν πολύ light σε σύγκριση με όλο αυτό που ζώ το τελευταίο πεντάμηνο εδώ. Στην αρχή είχαμε κλάματα και αυπνία. Στη συνέχεια άρχισαν τα ξεσπάσματα απέναντι στον πατέρα του μωρού. Φωνές, κλάματα. Εκείνος όμως όπως και το υπόλοιπο οικογενειακό και φιλικό μας περιβάλλον, έβλεπαν το πρόβλημα και δεν έδιναν βάση σε όσα έλεγα. Ήδη με παρότρυναν να συμβουλευτώ ειδικό απο τις πρώτες μέρες που άρχισαν να με βλέπουν θλιμμένη. Είμαι πολύ τυχερή γιατί όλοι κράτησαν μεν διακριτική στάση σε ότι αφορά τη σχέση μας και δεν ανέφεραν το παραμικρό αλλά σε ότι αφορούσε την κατάσταση που βίωνα εκείνες τις μέρες όλοι ήταν εκεί, δίπλα μου. Το περιστατικό που ξεχείλισε το ποτήρι ήταν τον Σεπτέμβρη. Ήταν μετά τις 12/1 το βράδυ, κοιμόμασταν στο ένα δωμάτιο εγώ και ο μπέμπης και στο ακριβώς δίπλα δωμάτιο ο Δ. Ξυπνάω μέσα στον ύπνο μου και όπως ήμουν σηκώθηκα, άνοιξα την πόρτα κι έφυγα απο το σπίτι. Χωρίς λεφτά, κλειδιά, κινητό. Έτσι απλά, άνοιξα την πόρτα κι έφυγα. Δεν ένοιωθα το παραμικρό. Γύρω στις 6 το πρωί με βρήκε ο Δ. σε ένα παγκάκι στο παρκάκι πιο κάτω απο το σπίτι του να κοιμάμαι και ταυτόχρονα να κλαίω μέσα στον ύπνο μου. Δεν έχω ιδέα ούτε πώς βρέθηκα εκεί, ούτε γιατί έφυγα. Γυρίσαμε στο σπίτι και λίγο αργότερα ήρθε η κολλητή μου να με δει. Με πήρε σηκωτή και με πήγε σε μια γνωστή της ψυχολόγο. Στην αρχή δεν ήθελα να μιλήσω αλλά με τον καιρό άρχισα να μιλάω και τώρα τολμώ να πώ πως είμαι λίγο καλύτερα. Με βοηθάει πολύ η ψυχολόγος και ειλικρινά την ευχαριστώ πολύ. Ασχολούμαι με το μωρό, άρχισα και να δουλεύω πάνω στο αντικείμενο μου δόξα τον Θεό κι επίσης έχω δει και αρκετά σπίτια εδώ κοντά στον Δ. για να μείνω με τον μπέμπη μου. Σιγά σιγά όλα θα γίνουν. Προσπαθώ να βρώ την χαμένη μου αισιοδοξία και νιώθω πως είμαι σε καλό δρόμο. Όσο για τον Δ. προσπαθεί πάρα πολύ. Όσο καιρό ήμουν άσχημα εκείνος είχε αναλάβει το μωρό και ταυτόχρονα προσπαθούσε να προσέξει κι εμένα που δεν ήμουν και πολύ συνεργάσιμη. Σαν πατέρας είναι εξαιρετικός, του το αναγνωρίζω αυτό. Δεν έχουμε καταφέρει να τα ξαναβρούμε όμως. Δε μπορώ, δεν είμαι έτοιμη. Άλλωστε δεν έχω και τίποτα να δώσω ακόμα. Είμαι τόσο κενή μέσα μου. Αγαπάω το γιο μου τόσο πολύ κι έχω αφοσιωθεί πλήρως σε εκείνον, πρέπει να αναπληρώσω όλα όσα έχασα όλον αυτόν τον καιρό. Δε θέλω όμως σύντροφο προς το παρόν, είμαι άδεια απο έρωτα. Ο χρόνος θα δείξει...

Αγάπη23, με τον Δ, γιατι ειναι τοσο δύσκολο να τα ξαναβρείτε? Τον χαρακτηρίζεις εξαιρετικό πατέρα, ότι προσπαθεί πάρα πολύ και το περιστατικο που εφυγες βραδυ απ το σπιτι οπου αφηνεις να νοηθει το ενδιαφερον του για σενα. Μεσα απο τα λόγια σου μου προκυπτει οτι υπαρχουν διπλα σου καταλληλα ατομα, κι αυτο ειναι μια καλή προυπόθεση για να προχωρα κανεις σε καλό δρομο, όπως λες.