περι πενθους δυσκολες ερωτησεις......

ποσο συμφωνω...ολη η ζωη αλλαζει σελιδα..παιρνεις το μονοδρομο..ξεροντας οτι γυρισμος δεν υπαρχει..κι αυτο ειναι περα απο τον ανθρωπινο νου..δεν μπορει να επεξεργαστει την απωλεια..αλλοι ισως τα καταφερνουν καλυτερα αλλοι παλι οχι..θυμαμαι τον προηγουμενο γιατρο μου που ειπε οτι οσο πιο ωριμα αγαπας τοσο πιο ωριμα πενθεις..στο ιδιο βαθος..κι εγω συχνα λεω δεν μπορει να ειναι αληθεια θα ξυπνησω κ θα ειναι ολα ενα κακο ονειρο που μου φαινεται οτι κραταει αιωνες..τιποτα δεν ειναι ιδιο..λες κ η δε ζουσα πριν η δεν ζω τωρα..η κατι σαν να μεσολαβησε σαν να ημουν?ειμαι κωμα??εχω χασει σελιδες σκιστηκαν σελιδες ???τραυματηστηκε η ιδια μου η ζωη ..η ψυχη μου...σκιστηκε σαν χαρτι η ψυχη μου..εγινα κατι σαν γυαλι κ σαν ατσαλι...τιποτα δεν ειναι ιδιο...η σκηνη της ταφης ειναι μεσα στο μυαλο μου..αλλωτε παλι τον νιωθω να ζει κ να γελαει μεσα απο μενα κ το μικρο...δεν ξερω ποιος ειναι ο εφευρετης του θανατου παντως σιγουρα υπολογισε λαθος την ανθρωπινη αντιδραση........ολα ειναι ιδια κι ολα ειναι ξενα !

Καλησπερα!! Σιγουρα ειναι διαφορετικη η αισθηση οταν βιωνεις την απωλεια σαν παιδι... εγω τη βιωσα πιο αφηρημενα.
Μακαρι να υπηρχε αυτος ο εφευρετης του θανατου. Θα του κλεινα ενα ραντεβου και θα τον βομβαρδιαζα με ερωτησεις και κατηγορω.... και θα του μαθαινα να συλλαμβανει καλυτερα το μεγεθος και την ποιοτητα της ανθρωπινης αντιδρασης...
Αλλα προς το παρον ειναι αφαντος, κι εγω προχωρω, οπως και ολοι μας ελπιζω!
Φιλακια:))

weird να παμε μαζι να καταλαβει τι εστι....κ τι εστι κ για το γιο μου στα 5 του πια...δεν ξερω εχει κλονιστει η πιστη μου
αλλα ναι weird ειναι μονοδρομος ποτε προχωραμε..ποτε μπουσουλαμε..ποτε κανουμε στασεις αλλα τον παμε

\"οσο πιο ωριμα αγαπας τοσο πιο ωριμα πενθεις\"
Αυτό το αναφέρει ο Γιάλομ στα βιβλία του με διαφορετικά λόγια αλλά με το ίδιο νόημα. Τρομερό ε; Σχήμα οξύμωρο. Αναρρωτιόμουν όταν το είχα πρωτοδιαβάσει πως είναι δυνατόν όταν αγαπάς πολύ κάποιον και έχετε μια ισορροπημένη σχέση να μπορείς να τον αποχαιρετήσεις πιο ομαλά σε σύγκριση με την περίπτωση που μαζί του δεν είχες τέτοια σχέση; Αλλά έτσι είναι. Ακόμα κι αν έχεις συνεχείς συγκρούσεις με κάποιον αγαπημένο σου αν τον χάσεις θα μείνεις με ενοχές, θυμό απέναντί του και απέναντι στον εαυτό σου, δηλαδή με πένθος περιπλεγμένο. Αυτό ακριβώς περνάω κι εγώ. Τώρα, εδώ και 1-2 βδομάδες έχω περάσει για πρώτη φορά στο θυμό απέναντί του.
Όσο περισσότερους λογαριασμούς είχες αφήσει τόσο πιο δύσκολο γίνεται.

\"Σιγουρα ειναι διαφορετικη η αισθηση οταν βιωνεις την απωλεια σαν παιδι... εγω τη βιωσα πιο αφηρημενα...\"
Σίγουρα η Ίντερ μπορεί να καταλάβει πολλά για την ψυχολογία του μικρού της βλασταριού μέσα από σένα καλή μου weird. Δεν μπορώ να διαννοηθώ παρά μόνο να φανταστώ πόσο δύσκολο ήταν και είναι για σένα. Φαίνεται η φύση έχει φροντίσει να προστατεύει το τρυφερό παιδικό μυαλουδάκι από την πλήρη συνειδητοποίηση μιας τέτοιας σκληρής πραγματικότητας. Αλλά παίζονται τόσα άλλα πολλά στο περιβάλλον του κάθε παιδιού που παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο...
Εδώ οι ενήλικες δεν τα βγάζουν πέρα που υποτίθεται τη συνειδητοποιούν...

αυριο εχει γεννεθλια ο γιος μου..κλεινει τα 5.κ ειναι τα δευτερα γεννε8λια χωρις τον αντρα μου κ πατερα του.Ισως θα ηταν πιο φυσιολογικο να χαιρομαι.Ομως οχι.Αυτες τις στιγμες ειναι δραματικα πιο αισθητη η απουσια του..για το μικρο δεν ξερω..ειναι σαν να δινει μαχη μεσα μου μια χαρα κ μια λυπη..μια ζωη που ηρθε στη ζωη μου πριν 5 χρονια κ ενας θανατος που ηρθε πριν ενα χρονο κ 9μιση μηνες.τι να κανω?να χαρω?να λυπηθω?μα να που τελικα το πενθος ειναι πιο δυνατο απο την χαρα κ θα μου την ελαχιστοποιησει..ποτε ξανα η χαρα δεν θα ειναι σκετη χαρα.Θα συνοδευεται απο μια θλιψη ,ενα κενο,μια πληγη...

κ θα το ξαναπω με τον αντρα μου ημουνα σε διαδσταση για 1 χρονο..τα ξαναβρηκαμε τα Χριστουγεννα κ στις 1 Φεβρουαριου 2006 μερα Τεταρτη κ ωρα 2 κ μιση..οταν εγω ημουνα στη δουλεια κι ο μικρος μας στον παιδικο ..αυτοσ ξεψυχισε
ναι ολοι οι ακραιοι καυγαδες ολα τα ασχημα κ σκληρα λογια που του απεδωσα τριγυριζουν μεσα στο μυαλο μου συνεχεια κι ας ειχα προλαβει να του πω το τελευταιο Σαββατο της ζωης του οτι τον αγαπαω..

μαλλον ολα τα αρνητικα υπερισχυουν των καλων!

Χρονια πολλα στο μικρακι σου!! Να ειναι γερο και ευτυχισμενο!!
Ειναι απολυτα λογικο να νιωθεις την απουσια, το κενο...
Τα αρνητικα θα ειναι παντα εκει, το πως θα τα βλεπεις εσυ κανει τη διαφορα.
Σαν φιλους ή σαν εχθρους?
Εχω και εγω μια ταση να επικεντρωνομαι στα μελανα στοιχεια μιας καταστασης..
Εχω σκεφτει πολλες φορες οτι και η χαρα αντεχεται. Εννοω ο καθενας μπορει να χαρει μεχρι εκει που αντεχει.

weird σε ευχαριστω.Δεν ειμαι καλα κ ειδα το post σου κ ειπα να δω εστω οσο πιο πολυ μπορω να δω κ περα απο το κενο κ την απωλεια!οσο μπορω..βεβαια μας λειπει πολυ

Χρόνια πολλά στο γιό σου! Μη φοβάσαι να χαρείς, και προς Θεού, μη νιώθεις ένοχη γι\'αυτό. Μαζί σας θα χαίρεται κι αυτός, στα γεννέθλια και αργότερα σ\'όλες τις χαρές σας. Άλλο το πένθος, άλλο η ζωή που χτίζετε τώρα χωρίς αυτόν. Η ζωή τα περιλαμβάνεις όλα. Μην την περιορίζεις στο πένθος. Κι ο ίδιος αν μπορούσε να σου το πει θα ήθελε να γιορτάσετε τα γεννέθλια και να στολίσετε και το δέντρο τα Χριστούγεννα.

interappted
αν θες απαντας,

σκεφτηκες ποτε να ξαναφτιαξεις την ζωη σου απο την αρχη καποια στιγμη??
δεν μιλαω για τωρα αλλα για το μελλον....
και πως βλεπεις γενικα αυτη την περιπτωση δεδομενου οτι εχεις και ενα μικρο αγορι??
Αρα δεν εισαι και μονη σου και αυτο ειναι ενα επιπλεον θεμα.

krino προς το παρων δεν σκεφτομαι τιποτα βεβαια ξερω οτι στο μελλον θα μεγαλωσουν οι συναισθηματικες μου αναγκες..αλλα δυσκολα μου παιρναει απο το μυαλο.Πρεπει να ειναι μια πολυ καλη περιπτωση κ να σου πω την αληθεια παρα τις πολλες σχεσεις που ειχα πριν δεν ημουν τυχερη στο θεμα σχεσεων..με κυνηγουσε ενας μαλακομαγνητης!!!!κ με τον αντρα μου ολο κουτσα-στραβα ητανε ..το οτι εχω κ παιδι καθιστα την κατασταση ακομα πιο δυσκολη..Δεν θελω υποκαταστατο του πατερα του..ουτε πιστευω οτι την σημερον ημερα υπαρχουν ανθρωποι να μπορουν να φερθουν καλα σε ενα μικρο κι ο γιος μου ηδη εχει περασει πολλα.κι εγω επισης οποτε ακομα κι αν ειχα τη διαθεση να κανω κατι αργοτερα το τοπιο ειναι απο θολο εως αορατο!!σε ευχαριστω για τετοιες ερωτησεις γιατι με κανεις να ξεσκονιζω το μεσα μου

magda-ps. σε ευχαριστω πολυ!κι εσυ οτι επιθυμεις

inter,

και εγώ θέλω να ρωτήσω κάτι και συγνώμη αν έχει καλυφθεί, δεν τα διάβασα όλα..

δεν θεωρείς οτι το παιδί πρέπει να έχει πατρικό πρότυπο? Είμαι σίγουρη οτι θα συμφωνήσεις αλλά πώς θα το εξασφαλίσεις αυτό?

Quote:

---

Originally posted by Reina
inter,

και εγώ θέλω να ρωτήσω κάτι και συγνώμη αν έχει καλυφθεί, δεν τα διάβασα όλα..

δεν θεωρείς οτι το παιδί πρέπει να έχει πατρικό πρότυπο? Είμαι σίγουρη οτι θα συμφωνήσεις αλλά πώς θα το εξασφαλίσεις αυτό?

---

εχεις δικιο Reina οτι πρεπει,πρεπει αλλα πρεπει να εχει ενα σωστο πατρικο συντροφο κ γω δεν ευελπιστω οτι υπαρχει σαν συντροφος δικος μου.Αλλωστε τα οσα εχω περασει κ τα οσα εχω νιωσει κ νιωθω με κανουν να μην θελω κ να μην μπορω να κανω μια σχεση.Πιστευω οτι ειναι ρισκο κ για το παιδι αλλα κ για μενα.Το ιδιο ρισκο με το να αναλαβω μονη μου την οικογενεια μου.τον γιο μου κι εμενα κ προτιμω τον δευτερο τροπο.να μεινω μονη μου με το παιδακι μου κ να κανω ο,τι καλυτερο μπορω για αυτο.Δεν εχω σκεφτει κι αρκετα γιατο θεμα γιατι προς το παρων με αφηνει αδιαφορη...αλλα οσο αφορα ενα αντρικο κ οχι πατρικο προτυπο πιστευω οτι ο παιδοψυχιατρος του ειναι ενα αρκετα καλο παραδειγμα..γιατι κακα τα ψεματα οι συγγενεις εχουν την δικι ατους οικογενεια κ δεν μπορουν να κανουν κ πολλα για μενα κ το γιο μου..δυσκολα τα πραγματα αλλα κ με το να με ρωτατε με κανετε να ανακαλυπτω κι εγω καποια πραγματα που δεν εχω ακομα δει μεσα μου..
για αυτο σας ευχαριστω πολυ

Χρόνια του πολλά και από μένα \'Ιντερ!
Σκέφτεσαι πάρα πολύ ώριμα. Ένα μεγάλο μπράβο. Και χαίρομαι που αναγνωρίζεις ότι στο μέλλον οι συναισθηματικές σου ανάγκες θα αυξηθουν ενώ τώρα είναι σε κάποιο επίπεδο που δε σε ενδιαφέρει καν. Δεν αιθεροβατείς και ξέρεις τον εαυτό σου, τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα. Το θέμα είναι να κάνεις ότι νομίζεις καλύτερο για σένα και για το παιδί σου, αν είσαι καλά εσύ είναι και αυτό. Αυτό έχει σημασία.

\"Αυτες τις στιγμες ειναι δραματικα πιο αισθητη η απουσια του..
..ειναι σαν να δινει μαχη μεσα μου μια χαρα κ μια λυπη.....
...τι να κανω?να χαρω?να λυπηθω?...
...ποτε ξανα η χαρα δεν θα ειναι σκετη χαρα.Θα συνοδευεται απο μια θλιψη ,ενα κενο,μια πληγη...\"


Ξέρεις πόσες φορές σκέφτηκα τα ίδια; Ποτέ η χαρά δε θα είναι σκέτη χαρά. Έγραψες.

Αλλά θα συμφωνήσω με τη Μάγδα. Είμαι σίγουρη ότι ο άνθρωπός σου αν μπορούσε θα σου έλεγε προχώρα, γέλα, ζήσε! Είμαι σίγουρη πως κι εσύ το ξέρεις, κι όλοι όσοι έχουμε χάσει κάποιον αγαπημένο μας.
Το θέμα είναι ότι είναι τόσο δύσκολη η πράξη από την θεωρία. Σκέφτομαι μερικές φορές ότι εκείνος που ζει περνά τόσο δύσκολα, ειδικά τα πρώτα χρόνια, που θα προτιμούσε να είναι ακόμα και στη θέση του αγαπημένου του προσώπου...

Αλλά βέβαια αυτό δεν είναι η λύση. Ειδικά αν έχεις ένα τέτοιο αγγελούδι να σου δίνει χαρά. Δέξου τη χαρά κι ας είναι στιγμιαία, κι ας συνυπάρχει με τη λύπη, τον πόνο, είναι καλύτερο από το να υπάρχει μόνο πόνος και χαρά. Σκέψου τα καλά που έχεις, παρόλα τα δύσκολα και τρομερά γεγονοτα της ζωής σου. Έχεις ένα αγγελουδάκι που πολλοί άλλοι προσπαθούν να αποκτήσουν και ίσως δεν καταφέρουν ποτέ. Και προς Θεού, είσαι ελεύθερη να νιώσεις έστω λίγη χαρά μέσα στη λύπη σου αλλά και πόνο μέσα σε μια χαρούμενη περίσταση σαν αυτή. Μη νιώθεις ενοχές. Είσαι άνθρωπος, είμαστε άνθρωποι, όχι αγάλματα.

είναι καλύτερο από το να υπάρχει μόνο πόνος και χαρά. Συγνώμη πόνος και λύπη ήθελα να γράψω