ΠΑΝΙΚΟΣ...ΠΑΝΙΚΟΣ... ΠΑΝΙΚΟΣ...

παιδιά καλησπέρα,είμαι νέα κ εγω στο φόρουμ,ψάχνω πολυ καιρό για τις κρίσεις πανικού γιατι εδώ και ενα χρόνο παθαίνω συχνά,και είναι οτι χειρότερο εχω βιώσει,νομίζεις οτι πεθάινεις.δεν εχω παει σε ψυχολόγο,προσπαθω μόνη μου,καμια φορα το καταφερνω αρκετα,ασχολουμαι με κατι,το θέμα μου ομως ειναι ο αντρας μου δουλευει βραδυ,και αν ξυπνησω την ωρα που φευγει (3 φευγει) αρχιζει ο γολγοθας μου,φοβαμαι και περιμενω οτι απο ωρα σε ωρα θα ερθει η κολοκριση,,ευτυχως εχω σκυλο και με βοηθαει αρκετα μπορω να πω,αλλα οχι παντα,δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα παιδια πιστευω,

δηλαδη η μοναξια σου προκαλει πανικο?

Quote:

---

Originally Posted by λιτσα30

παιδιά καλησπέρα,είμαι νέα κ εγω στο φόρουμ,ψάχνω πολυ καιρό για τις κρίσεις πανικού γιατι εδώ και ενα χρόνο παθαίνω συχνά,και είναι οτι χειρότερο εχω βιώσει,νομίζεις οτι πεθάινεις.δεν εχω παει σε ψυχολόγο,προσπαθω μόνη μου,καμια φορα το καταφερνω αρκετα,ασχολουμαι με κατι,το θέμα μου ομως ειναι ο αντρας μου δουλευει βραδυ,και αν ξυπνησω την ωρα που φευγει (3 φευγει) αρχιζει ο γολγοθας μου,φοβαμαι και περιμενω οτι απο ωρα σε ωρα θα ερθει η κολοκριση,,ευτυχως εχω σκυλο και με βοηθαει αρκετα μπορω να πω,αλλα οχι παντα,δεν υπαρχει χειροτερο πραγμα παιδια πιστευω,

---

καλησπερα λιτσα.... οντωσ ειναι πολυ ασχημ το συναισθημα αυτα... εχεισ μιλησει σε κανενασ για τισ κρισεισ? στον αντρασ , στισ φιλεσ σου, γονεισ? καπου?

συνήθως ναι η μοναξιά μου προκαλεί την κρίση,κι αυτο γιατι φοβάμαι μήπως πάθω κατι και είμαι μονη,αλλα το εχω παθει κ αλλες στιγμες με παρεα,εχω μιλησει ναι για το προβλημά μου και με τον αντρα μου ο οποιος μου λεει οτι ολα στο μυαλο μου ειναι,δεν το καταλαβαινει,η κολλητη μου το καταλαβαινει επειδη και η ιδια ειχε προβλημα αλλα το αντιμετωπισε με χαπια,,πραγμα το οποιο δεν το θελω,εχω ιστορικο με τη μαμα μου απο ψυχολογικα προβληματα,εγω ειμαι 30 και μου αρχισαν περυσι,φοβαμαι πολυ μην καταληξω με χαπια η μηπως τρελαθω,και δεν εχω κανει ακομη παιδακι...

δε μπορω κ να σου στειλω πμ οποτε θα σου πω εδω μηπως σου συνεβει κατι στο παρελθον σχετικο με τη μοναξια που σου εμινε?

Quote:

---

Originally Posted by λιτσα30

συνήθως ναι η μοναξιά μου προκαλεί την κρίση,κι αυτο γιατι φοβάμαι μήπως πάθω κατι και είμαι μονη,αλλα το εχω παθει κ αλλες στιγμες με παρεα,εχω μιλησει ναι για το προβλημά μου και με τον αντρα μου ο οποιος μου λεει οτι ολα στο μυαλο μου ειναι,δεν το καταλαβαινει,η κολλητη μου το καταλαβαινει επειδη και η ιδια ειχε προβλημα αλλα το αντιμετωπισε με χαπια,,πραγμα το οποιο δεν το θελω,εχω ιστορικο με τη μαμα μου απο ψυχολογικα προβληματα,εγω ειμαι 30 και μου αρχισαν περυσι,φοβαμαι πολυ μην καταληξω με χαπια η μηπως τρελαθω,και δεν εχω κανει ακομη παιδακι...

---

λιτσα να σου ξεκαραθισω οτι δε τρελαινεσαι με τις κρισεις πανικου.... τιποτα δε παθαινεις..απλωσ χρειαζεσαι λιγο σπρωξιμο.. ουτε με χαπια καταληγεις.. η φαρμακευτικη αγωγη διαρκει λιγουσ μηνες και σε ξεμπλοκαρει λιγο... η θεραπεια σ ολο αυτο ειναι ψυχοθεραπεια... να μιλησεισ σε ενα ειδικο και να βρεις την αιτια ολων αυτων.. και να ξερεις οτι ξεπερνιεται... 100%..αλλα απο μονη σου ειναι δυσκολο.. θελεις καθοδηγηση..οσο γιατο παιδακι σιγουρα θα κανεισ..μην σε αγχωνει αυτο.. δωσε λιγο χρονο στον εαυτο σου..

παιδιά δεν μπορώ να το διαχειριστώ ακόμη το φόρουμ καλά,,δε μπορούμε να στείλουμε πμ?Αλέξανδρε δε μπορώ να πω πολλά εδω,αλλα έχω ζήσει αρκετά δύσολα παιδικά χρονια,,μέχρι να πάθω την πρώτη κρίση ήμουν πού δυνατή σαν άνθρωπος,δεν ειχα ποτε φοβίες.δεν ξέρω πως κατάντησα ετσι,ίσως το οτι δε δουλευω εδώ και μηνες κ κλειστηκα στο σπιτι,τα βάζω με ολους,και με τον αντρα μου λεγοντας του οτι ξερει το προβλημα που εχω κ αυτος τωρα παραδειγμα πηγε σε ενα φιλο του για καφε,ενω εγω ειμαι νυχτα μερα μονη,τα βαζω με τον εαυτο μου,δε θλω να ζω ετσι,thura7 το ξέρω οτι ειναι πολυ δυσκολο.δεν εχω ορεξη για τιποτα,

για να στηλεις πρεπει να χεις 50μυν στο φορουμ περιπου

οκ καταλαβα,,οποτε να στελνω μεχρι το βραδυ,,:cool:

Quote:

---

Originally Posted by λιτσα30

παιδιά δεν μπορώ να το διαχειριστώ ακόμη το φόρουμ καλά,,δε μπορούμε να στείλουμε πμ?Αλέξανδρε δε μπορώ να πω πολλά εδω,αλλα έχω ζήσει αρκετά δύσολα παιδικά χρονια,,μέχρι να πάθω την πρώτη κρίση ήμουν πού δυνατή σαν άνθρωπος,δεν ειχα ποτε φοβίες.δεν ξέρω πως κατάντησα ετσι,ίσως το οτι δε δουλευω εδώ και μηνες κ κλειστηκα στο σπιτι,τα βάζω με ολους,και με τον αντρα μου λεγοντας του οτι ξερει το προβλημα που εχω κ αυτος τωρα παραδειγμα πηγε σε ενα φιλο του για καφε,ενω εγω ειμαι νυχτα μερα μονη,τα βαζω με τον εαυτο μου,δε θλω να ζω ετσι,thura7 το ξέρω οτι ειναι πολυ δυσκολο.δεν εχω ορεξη για τιποτα,

---

πιστεψε με.. σε καταλαβαινω στο 100%..ουτε εγω δουλευω.. εκτος απο κρισεις εχω και αγοραφοβια... και οπωσ καταλαβαινεις δυσκολευομαι στο εξω... πρεπει να κανεισ συνεδριεσ..θα σε βοηθησουν παρα πολυ... και ξεπερνιεται..επωδυνο μεν αλλα καποια στιγμη φευγει..προσωπικο μηνυμα μπορεισ να στειλειεσ μολισ συμπληρωσεις 50 δημοσια μηνθματα..οποτε γραφε...χεχε

θα το κανω γιατι πιστευω οτι οι συνεδριες θα με βοηθησουν,δεν το αντεχω αλλο αυτο,βαρεθηκα τον εαυτο μου κυραστηκα,καθε μερα ποναει το στομαχι μου,δεν θελω να παω πουθενα,τωρα π.χ μπορουσα να σηκωθω να παω σε μια φιλη αλλα ειμαι κλεισμενη μεσα ενω ο αντρας μου μολις ξυπνησε πηγε σε ενα φιλο του,και μπορω να πω οτι εγινα χαλια που με παρατησε κι εφυγε,δεν δημιουργησα ομως θεμα γιατι ισως να εχω αδικο σε οτι του πω επειδη εγω βιωνω αυτο που βιωνω,,,εχω μαθει ομως απο μικρη παντα να εξαρτωμαι απο καποιον,τη μοναξια δεν την μπορουσα ποτε,,και ξερω οτι επειδη τωρα χαλαστηκα πολυ ψυχολογικα που με παρατησε ο αντρας μου κ εφυγε το βραδυ θα μου βγει η εξαντληση κ θα ερθει η κρηση πανικου...

Quote:

---

Originally Posted by λιτσα30

θα το κανω γιατι πιστευω οτι οι συνεδριες θα με βοηθησουν,δεν το αντεχω αλλο αυτο,βαρεθηκα τον εαυτο μου κυραστηκα,καθε μερα ποναει το στομαχι μου,δεν θελω να παω πουθενα,τωρα π.χ μπορουσα να σηκωθω να παω σε μια φιλη αλλα ειμαι κλεισμενη μεσα ενω ο αντρας μου μολις ξυπνησε πηγε σε ενα φιλο του,και μπορω να πω οτι εγινα χαλια που με παρατησε κι εφυγε,δεν δημιουργησα ομως θεμα γιατι ισως να εχω αδικο σε οτι του πω επειδη εγω βιωνω αυτο που βιωνω,,,εχω μαθει ομως απο μικρη παντα να εξαρτωμαι απο καποιον,τη μοναξια δεν την μπορουσα ποτε,,και ξερω οτι επειδη τωρα χαλαστηκα πολυ ψυχολογικα που με παρατησε ο αντρας μου κ εφυγε το βραδυ θα μου βγει η εξαντληση κ θα ερθει η κρηση πανικου...

---

μη το λες αυτο.. δε θα σου ερθει τιποτα.. οσο το λεσ τοσο θα σου ερχεται.. μη πινεισ καφε και αλκοολ.. οσο αφορα τον αντρας σου καταλαβαινω πωσ νιωθειεσ.. ισωσ δε ειναι σωστο.. δε ξερω ολη την ιστορια σου απο την αρχη..απο αυτα που ειπες κατι λιγα καταλαβαινω... σιγουρα ολα αυτο που περνασ απο καπου προεκυψε.. εδω χρειαζονται οι συνεδριεσ..ειναι πολυ κουραστικο..το ξερω.. αλλα πρεπει να βρουμε τη δυναμη και να σηκωθουμε απο το πατο..ολα θελουν το χρονο τουσ..

λεω οτι θα το παθω επειδη οταν στεναχωριεμαι για κατι ειναι πιο συχνη η κριση,,ειδη με ποναει το στομαχι,οταν θα μπορω να στειλω πμ θα σου πω περισσοτερα,,,ουτε εγω η ιδια ξερω απο που προηλθε ολο αυτο,,εγω στεκομουν σε ολους επειδη ημουν η πιο δυνατη,ουτε απο αρρωστιες φοβομουν ουτε γιατρους ουτε τιποτα,,τωρα εχω ολα αυτα τα περιεργα,και καταλαβαινεις ποσο δυσκολη κανω την καθημερηνοτητα μου....θελω καποιον διπλα μου,να ξεχαστω να κανω το οτιδηποτε,γ αυτο και στεναχωρηθηκα τωρα με τον αντρα μου που εφυγε,πιστευω οτι επρεπε να σκεφτι οτι ολη μερα κ ολη νυχτα ειμαι κ εγω μονη και ενα παραπανω με το προβλημα που εχω,,αλλα ξερεις κατι?επειδη με γνωρισε εντελως διαφορετικη πριν 6 χρονια χωρις ολα αυτα με θεωρει δυνατη κ οτι δεν εχω αναγκη οπως λεει,,δεν εχει κατανοησει το προβλημα μου,,θελω να σηκωθω ξανα,,να ειμαι αυτη που ημουν,να μη βασιζομαι σε κανεναν παρα μονο στον εαυτο μου,

ολα αυτα που λεσ νιωθω οτι βλεπω εμενα... ετσι ακριβωσ σκεφτομαι και εγω..μια ζωη ημουν πετρα και στεκομουν σε ολουσ..τωρα?? ευτυχωσ εχω εναν ανθρωπο που μου στεκεται αλλα και αυτο τι να καταλαβει..προσπαθει με νυχια και με δοντια.. αμα δε το περνασ δε ξερεισ πωσ ειναι.. και εγω σου λεω ολη μερα μεσα στο σπιτι..εχω απελπιστει.. σιχαινομαι που καταντησα ετσι εγω που ημουν σε ολα μεσα.. αλλα? τι? να παραδωσω τα οπλα? οχιιιι.... αν και τα εχω μισοπαραδωσει... με βοηθαει πολυ ο ψυχολογοσ μου..παρα πολυ... εκτοσ απο ειδικος ειναι πολυ καλοσ ανθρωπος.. δυσκολοσ και δυσματοσ ο δρομοσ αυτο που περναμε αλλα μπορουμε να το διανυσουμε μεχρι τελουσ...

πολυ θα ηθελα να ξυπνησω ενα πρωι και να ειμαι οπως παλια...αλλα ειναι πολυ δυσκολο,"χαιρομαι" που βρηκα καποιον που βιωνει ακριβως το ιδιο,και που δεν ηταν ετσι,,απλα θα ηθελα ο ανθρωπος μου να ειναι περισσοτερο διπλα μου,εγω παρολο το προβλημα συνεχιζω και ειμαι διπλα σε ολους,,,αν οπως λες ειναι ενας δυσβατος δρομος που πρεπει να τον περπατησουμε μεχρι τελους θα τον περπατησω,,αν ξερω οτι θα σταματησει εκει,κι εγω αυτο ακριβως νιωθω,συχαινομαι τον εαυτο μου που καταντησα ετσι,νομιζω πως αργυσα κιωλας να παω σε ειδικο,,βλεπω ανθρωπους δραστηριους,χαρουμενους και μισω τον εαυτο μου..