Ρε σεις, μακαρι να ειχα μεγαλη ιδεα για τον εαυτο μου. αμα ειχα δεν θα ανεχομουν τη ψυχολογικη κακοποιηση που τραβηξα απο αυτον, μολις θα ενιωθα ασχημα θα το εκοβα νωρις, δεν θα προβληματιζομουν καν. Προβληματιστηκα επειδη εκεινο το διαστημα τον εξιδανικευσα και υποτιμησα τον εαυτο μου,μου αξιζε κατι καλυτερο, δεν εβαλα ορια και ανεχομουν συμπεριφορες που δεν μου ταιριαζουν.Ειχα ξενερωσει απο τον δευτερο μηνα της ιστοριας γι αυτο απομακρυνθηκα κιολας. Μετα ξαναγυρισα επειδη ειπα να ρισκαρω. Πολλα μου τα ελεγε και νιωθω σαν να ηθελε να επιβεβαιωθει, οταν του το ειπα ειπε μπορει δε ξερω...... Δεν ξερει τι του γινεται!!!!
Εχω δωσει κι αλλες ευκαιριες στη ζωη μου και πηγαν καλα και υπηρχε προσπαθεια, μονο αν δεν τα βρισκαμε πουθενα και μαλωναμε κατι που δεν γινοταν εδω και απο δικαιολογιες μακαρι να ελεγε κατι να στεκει.Αλλα μου λετε να μη κολλαω και να πω δε πειραζει. Μπορει να θελω να μαθω για να καλυτερευσω τον εαυτο μου,θελω συνεχεια να γινομαι καλυτερη. Το ξερω οτι φαινεται οτι δεν δεχομαι το τελος κτλ, αλλα το τελος απο ατομα που τελειωνουν τα παντα χωρις καν να ξεκινησει κατι δεν χωνευεται ευκολα.