Σωματική και λεκτική κακοποίηση απο γονείς !

την ιδια αντιμετωπιση εχω λαβει πολλές φορες απο τους γονεις μου σε οτι αφορα τα οικονομικα-περιουσιακα(δεν εχεις δουλεψει, δεν σου αξιζει τιποτε, δεν θα παρεις τιποτε, εαν δεν κανεις αυτο που σου λεω δεν θα σου δωσω τιποτε, σηκω φυγε κτλ κτλ), με αποτελεσμα να νιωθω μια τεραστια ενοχη και να μην θελω να παρω τιποτε ουτε να ζητησω τιποτε απο αυτους τους ανθρωπους. τους εχω πει πολλες φορες οτι δεν θελω να μου αφησουν τιποτε και οτι εαν ειχα την οικονομικη δυνατοτητα θα ειχα φυγει προ πολλου απο το σπιτι. αυτο το ειπα και για την λεκτικη βια που μου ασκουν συνεχεια.
λογο του διαζυγιου υπαρχουν συνεχης δενεξης σε οτι αφορα τα οικονομικα(δικα μου ειναι αυτα, περνεις το μερος του, να μου τα παρετε ολα θελετε, φυγε απο το σπιτι μου θες να μου τα παρεις ολα κτλ κτλ) χωρις ποτε να εχω διεκδικισει απολυτος τιποτε!!!!

Καμία κακοποίηση.


Θα ήθελα να ρωτήσω κάτι κι όποιος νομίζει ότι μπορεί απαντά.

Σε μία σχέση μου με μία κοπέλα η οποία είχε κακοποιηθεί από τον πατέρα της, κάποια στιγμή μου είχε πει:

«καλύτερα να με έβριζες, να με χτύπαγες παρά να έφευγες»

(είχα φύγει και δεν είχα κάνει κίνηση να τα φιάξουμε στην αρχή).

Αυτό πως σας ακούγεται;

μου δίνει την εντύπωση μιας κοπέλας εξαιρετικά φοβισμένης και απεγνωσμενης....

Νομίζω καταλαβαίνεις και μόνος σου .............

Θα σου πω ενα παράδειγμα απο τα δικά μου βιώματα .

Δεν είμαι καθόλου βίαιη τώρα, αλλά .........

επειδή η μητέρα μου χτύπαγε ενω αγαπούσε και με τον αδερφό μου έπαιζα ξύλο, ενώ αγαπιομασταν, οταν πηγα στο σχολείο (δημοτικό), την διπλανή μου την συμπάθησα τρελά και για να της το δείξω ξέρεις τι έκανα ? Την έδειρα !

Μην γελάς καθόλου .......... Φυσικά η κοπέλα δεν ήθελε να ξανακάτσουμε μαζί , αλλα εγώ είχα τις καλύτερες προθέσεις .......... την συμπαθούσα τρελά !

Ευτυχώς δεν το ξαναέκανα και ουτε το δεχτηκα ποτέ σε σχέση μου .........

Πιστευω οτι η κοπελιά ζηταγε μεσα απο το ξυλο, καποιου είδους αγάπη , σαν αυτή που έπαιρνε απο τους γονείς της , παρολη την κακοποίηση .............

Quote:

---

Originally posted by Kleiw
Πιστευω οτι η κοπελιά ζηταγε μεσα απο το ξυλο, καποιου είδους αγάπη ,

---

Περιττό να πω πόσο νοσηρό μου ακούγεται αυτό...

Quote:

---

μου δίνει την εντύπωση μιας κοπέλας εξαιρετικά φοβισμένης και απεγνωσμενης....

---

Ήταν αλλά από \'κει μέχρι αυτό που είπε και μάλιστα εντελώς αυθόρμητα, έχει τεράστια διαφορά... νομίζω.
Σ\' ευχαριστώ για την ερμηνεία που έδωσες. Με καθησύχασε. Και δεν το είχα σκεφτεί έτσι.



Ευτυχώς ποτέ δεν την \"αγάπησα\".

Μην την κατηγορείς Αλεξανδρε ........

Δεν σου λεω να παίξεις το παιχνίδι της, εχεις την δική σου ζωή να κοιτάξεις απο το να ασχολείσαι με τα προβλήματα του καθενός (εκτός και αν την αγαπάς πολύ , οπότε δεν είναι απλά ο καθένας) ..........

Ομως , αν και νοσηρό αυτο που σου είπε και αυτό που θέλει, δεν φταίει αυτή ! Και ισως το συνειδητοποιήσει και το αλλάξει .............. (ισως και οχι)

Ναι... έχεις δίκιο, κακώς ενίσταμαι.
Μακάρι να \"γειάνει\" πάντως από όλα αυτά. Μακάρι.
Στο σεξουαλικό ήταν πολύ φοβισμένη. (Πολλά από αυτά που είμαστε μας βγαίνουν στο σεξ). Οπότε σίγουρα δεν είναι αυτό που θέλει.

Γενικά είχε μία τάση να σε βγάζει εκτός εαυτού σαν να περίμενε να συμβεί \"κάτι\" για να δικαιωθεί...

Συμφωνώ ότι πρέπει να κοιτάξω τη ζωή μου!

:)

Ειμαι 20 χρονων.
Μεγαλωσα βλεποντας τους γονεις μου να δερνουν την μικροτερη αδερφη μου, επειδη ηταν ανυπακοη και γενικα \"δυσκολο\" παιδι. Ηταν φριχτο. Κυριως την εδερνε ο πατερας μου, καποιες φορες με την ζωνη του, και καποιες φορες οσο περισσοτερο εκλαιγε τοσο περισσοτερο τον εκνευριζε και τον θυμωνε και συνεχιζε να την χτυπαει ακομα πιο πολυ, για να την κανει να ησυχασει. Τι ειρωνικο να το προσπαθεις με τετοιο τροπο!
Θυμαμαι και την μητερα μου να χτυπαει την αδερφη μου. Και οι δυο οι γονεις μου, οταν χτυπουσαν την αδερφη μου, το ολο συμβαν γινοταν σε κατασταση σχεδον υστερικη, εμ βρασμο ψυχης ας πουμε. Εφταναν δηλαδη σε ενα σημειο οπου δεν αντεχαν αλλο την διαμαχη με την αδερφη μου και προσπαθουσαν να επιβληθουν με αυτον τον τροπο. Δεν μου αρεσε και δεν ηθελα να την χτυπανε. Πολλες φορες εκλαιγα και εγω μαζι της και εμπαινα στην μεση και τους φωναζα κλαιγοντας να σταματησουν. Και ειχε μαθει η αδερφη μου και οταν συνεβαινε κατι παντα αρχιζε και φωναζε εμενα, και εγω δεν το αντεζα να την ακουω να με καλει σε βοηθεια οταν την δερνουν και πηγαινα να σταματησω ολο αυτο το χαος. Υπηρχαν φορες βεβαια που δεν αντεχα αλλο την κατασταση με την συμπεριφορα της αδερφης μου και θυμαμαι φορες που εχω σκεφτει οτι ισως χρειαζεται να φαει ξυλο για \"να μαθει\", οτι ειναι αναγκαω κακο, αλλιως δεν μπορει να διορθωθει. Τι σαχλαμαρες! Το πιθανοτερο ειναι απο ενα σημειο και μετα η συμπεριφορα της να διαμορφωθηκε απο αυτα τα βιωματα.
Η αδερφη μου σαν χαρακτηρας ηταν απ τα παιδια που επρεπε παντα οπωσδηποτε να γινεται το δικο τους, αλλιως θα αρχιζε να κλαιει και να φωναζει πολυ δυνατα και αυτο τελειωνε συνηθως οταν αποκτουσε αυτο που ηθελε. Η με ξυλο.
Εμενα ποτε δεν με δειρανε. Αλλα μου εχει φερθει πολλες φορες ασχημα η μητερα μου. Δεν ξερω πως να το χαρακτηρισω.... Μαλλον με τρομοκρατουσε, με εκφοβιζε, τοσο με αυτα που μου ελεγε, οσο και με αυτα που εκανε. Θυμαμαι οτι ακομα και ενα βλεμμα της αρκουσε για να τρομαξω και να \"με βαλει στην θεση μου\", να καταλαβω οτι εφταιξα, οτι εκανα κατι που δεν ενεκρινε και οτι επρεπε να υποχωρησω για να γινουν ολα οπως πριν, για να με ξανα-αγαπησει κατα καποιον τροπο. Γιατι δεν αντεχα αυτη την ψυχροτητα και το να ειναι θυμωμενη μαζι μου. Αυτο μου δημιουργησε πολλα προβληματα αργοτερα στην πρωτη σχεση που εκανα με ανδρα, οπου παρουσιαζα την ιδια συμπεριφορα υποταγης.
Η μητερα μου, επισης, πασχει απο καταναγκασμους, κατι που εχει κληρονομησει τοσο σε μενα, οσο και στην αδερφη μου. Οταν πηγαινα δημοτικο, μια απ τις αναμνησεις που με εχουν στιγματισει ειναι η μητερα μου να σβηνει ψυχαναγκαστικα στο τετραδιο μου αυτα που ειχα γραψει με την παραμικρη ατελεια που μπορει να ειχαν (ας πουμε, το γραμματα δεν ειχαν ιδιο μεγεθος), ή με την παραμικρη μουτζουρα. Καποιες φορες για ενα γραμμα λαθος μπορει να εσβηνε ολοκληρη λεξη και να με εβαζε να την ξαναγραψω. Και καποιες φορες, το χειροτερο, αν απ τα πολλα σβησιματα χαλουσε ή τσαλακωνονταν η σελιδα ή γεμιζε πολλες μουτζουρες, την εσκιζε και με εβαζε να τα ξαναγραψω, κατηγοροντας με οτι εγω φταιω για αυτο που εγινε επειδη δεν το γραφω καλα, και επιπλεον με κατηγορουσε για το χαραμισμα των σελιδων (καθως οταν κοψεις μια σελιδα, κοβεται και μια αλλη απο πισω στο τετραδιο).
Ενα μικρο δειγμα απ τις εμπειριες μου (για τις οποιες δεν εχω μιλησει σε κανεναν). Ετσι, για το \"καθως ηρθα\"! :D

Θα ηθελα επισης να συμπληρωσω μια ερωτηση...
Εγω η ιδια δεν εχω βιωσει σωματικη κακοποιηση. Θα μπορουσε να ειναι αρκετο και μονο το οτι εβλεπα την αδερφη μου να κακοποιειται ωστε να με επηρεασει?
Εννοω, γινεται να με επηρεασει, ή ειναι απλως μια προσπαθεια μου να ριξω ευθυνες στο παρελθον μου??

Ναι,γίνεται.Και η θέαση της βίας είναι επιβαρυντική,ιδιαίτερα μάλιστα επιζήμια όταν γινόμαστε μάρτυρες κακοποίησης ατόμων που είναι μέλη της οικογένειάς μας,ατόμων δηλαδή που έχουμε στενή συναισθηματική σχέση μαζί τους.