-
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ.
*Μεσ'απο το βαθος των καλων καιρων
οι αγαπες μας πικρα μας χαιρετανε.*
Δεν αγαπας και δε θυμασαι,λες.
Κι αν φουσκωσαν τα στηθη κι αν δακρυζεις
που δεν μπορεις να κλαψεις οπως πρωτα,
δεν αγαπας και δε θυμασαι,ας κλαις.
Ξαφνου θα ιδεις δυο ματια γαλανα
-ποσος καιρος!-τα χαιδεψες μια νυχτα
και σα ν'ακους εντος σου να σαλευει
μια συφορα παλια και να ξυπνα.
Θα στησουνε μακαβριο το χορο
οι θυμησες στα περασμενα γυρω
και θ'ανθισει στο βλεφαρο σαν τοτε
και θα πεσει το δακρυ σου πικρο.
Τα ματια που κρεμουν--ηλιοι χλωμοι--
το φως στο χιονι της καρδιας και λιωνει,
οι αγαπες που σαλευουν πεθαμενες,
οι πρωτοι ξανα που αναψαν καημοι...
Απο τον μεγιστο Κωστα Καρυωτακη με τον απελπισμενο του λυρισμο,τα πικρα συμβολα μιας καταδικης,το στεγνωμα της ελπιδας,ενα ματαια απλωμενο στον ουρανο φως.Αγαπημενος,ξεχωριστος.. .
ΚΑΤΩ ΑΠ'ΤΙΣ ΡΑΓΕΣ...
Κατω απ'τις ραγες του τραινου
Κατω απο τις γραμμες του βιβλιου
Κατω απο τα βηματα των στρατιωτων
Οταν ολα περασουν--παντα σε περιμενω.
Περασαν απο τοτε πολλα τραινα
Κι αλλα πολλα βιβλια θα διαβαστουν
Κι αλλοι στρατιωτες το ιδιο θα πεθανουν.
Κατω απο καθε τι που σου σκεπαζει τη ζωη
Οταν ολα περασουν
Σε περιμενω.
ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
-
"ΕΡΩΤΙΚΟ" ποίηση Ναπολέοντα Λαπαθιώτη ερμηνευμένο από την Ελευθερία Αρβανιτάκη
"Καϋμός αλήθεια να περνώ
του Έρωτα πάλι το στενό
έτσι πως πέφτει σκοτεινιά
μια νύχτα του θανάτου
Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του
Ας είναι ωστόσο τι ωφελεί
γυρεύω πάντα το φιλί
στερνό φιλι πρώτο φιλί
και με λαχτάρα τόση
Γυρεύω πάντα το φιλί
που μου το τάξανε πολλοί
κι όμως δε μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει...
Ίσως μια μέρα σαν χαθώ
κι αγγίξω πάλι το βυθό
και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι
Αυτό το ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει...."
-
"Αν μ' αγαπάς κι είν' όνειρο
ποτέ να μην ξυπνήσω
γιατί με την αγάπη σου
ποθώ να ξεψυχήσω..."
Μυρτιώτισσα
-
"ΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ" του Μενελαου Λουντεμη
Ανέβα...Ανέβα...Πάντα ανέβαινε
Ακόμη, ακόμη πιο ψηλά
Στην κορυφή σε περιμένει η Αγάπη
Μ' ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα
Ανέβα. Όλο μπρος. Όλο ψηλά.
Κι αν δε βρεις δρόμο
Φτιάξε. Στην αγάπη -
δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι.
Τους φτιάχνεις εσύ.
Ανέβα...Έστω κι αν δεις
Πως τα λουλούδια ήταν ψεύτικα
Κι' η αγάπη - η ολόφλογη αγάπη -
Ένας καπνός.
Εσύ ανέβα
Ανέβα...Έστω κι αν στην κορφή
αντίς για τα τριαντάφυλλα
Σε περιμένει ένα μπουκέτο μαχαίρια
Εσύ ανέβα
Ανέβα... Και πες "ευχαριστώ"
-όχι στα τριαντάφυλλα, όχι στα μαχαίρια-
Πες "ευχαριστώ" στη Δύναμη
Που σ' έκανε ν' α ν έ β ε ι ς
-
Γιὰ τὰ τραγούδια μου
Nâzim Hikmet
Δὲν ἔχω πήγασο μὲ σέλαν ἀργυρὴ
οὔτε καὶ πόρους
-ὅπως τοὺς λέν᾿- ἀδήλους
δὲν ἔχω μήτε γῆ
μιὰ σπιθαμὴ
μονάχα ἕνα ποτηράκι μέλι
σὰ νά ῾ναι φλόγα λαμπερή.
Αὐτὸ εἶναι τὸ βιός μου
κι εἶναι καὶ γιὰ τοὺς φίλους
κι ἐνάντια σ᾿ ὅλους τους ἐχθροὺς
ἐντός μου
φυλάγω αὐτὸν τὸν πλοῦτο μου
ἕνα ποτήρι μέλι.
Ὑπομονή, συντρόφοι, ὑπομονὴ
καὶ θὰ ῾ρθει μέρα ἡ τρανὴ
ναὶ θά ῾ρθει!
-Σ᾿ αὐτοὺς πού ῾χουν τὸ μέλι θὲ νὰ ῾ρθεῖ
ἡ μέλισσα ἡ μιὰ
ἀπ᾿ τὴ Βαγδάτη.
-
τι όμορφο που'ναι να σε συλλογιέμαι
να γράφω όλο για σένα
να σε κοιτάζω πλαγιασμένος
έτσι ανάσκελα μες το κελί μου
μια λέξη που'χες πει
την τάδε μέρα, στο τάδε μέρος
όχι η λέξη η ίδια...
μα αυτός ο τρόπος που είχε μέσα της
να κλείνει όλο τον κόσμο.
Μέσα μου σαν ένας δεύτερος άνθρωπος
η ευτυχία να σ'αγαπώ
η μυρωδιά του γερανιού στ'ακροδάχτυλά σου
μια ηλιόλουστη γαλήνη και το κάλεσμα της σάρκας:
ένα ζεστό βαθύ σκοτάδι
χαραγμένο με πορφυρές γραμμές...
Ναζίμ Χικμέτ
-
Η ΛΗΣΜΟΝΙΑ
Πάμπλο Νερούδα
Ολος ο έρωτας σε ένα κύπελλο
πλατύ σαν τη γη,
τον έρωτα με αστέρια και αγκάθια
σου έδωσα, αλλά περπάτησες
με μικρά πόδια, με βρώμικα τακούνια
στη φωτιά, σβήνοντάς τη.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Δεν σταμάτησα τον αγώνα.
Δε διέκοψα την πορεία μου για τη ζωή,
για την ειρήνη, για το ψωμί όλων,
αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου
και σε καθήλωσα με τα φιλιά μου
και σε κοίταξα όπως ποτέ
ανθρώπινα μάτια δεν θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Τότε δε μέτρησες το ανάστημά μου,
και τον άντρα που για σε απομάκρυνε
το αίμα, το σιτάρι, το νερό
ταύτισες
με το μικρό έντομο που έπεσε στο φουστάνι σου.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
Μην ελπίζεις να σε παρατηρώ από απόσταση
προς τα πισω μέινε
με αυτό που άφησα σε σένα, περπάτα
με την προδομένη φωτογραφία μου,
εγώ θα συνεχίσω να περπατώ,
ανοίγοντας πλατείς δρόμους αντίθετα στη σκιά, κάνοντας
γλυκιά τη ζωή, μοιράζοντας
το αστέρι σε όποιον έρχεται.
Μείνε στο δρόμο
Για σένα έφτασε η νύχτα.
ίσως την ανατολή
θα ιδωθούμε πάλι.
Μεγάλε έρωτα, μικρή αγαπημένη!
-
ΙΣΩΣ Η ΑΠΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Πάμπλο Νερούδα
Ισως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
χωρίς εσύ να πας να κόψεις το μεσημέρι
σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,
που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
και από τότε είμαι γιατί εσύ είσαι,
και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.
-
ΔΕ ΣΕ ΘΕΛΩ ΠΑΡΑ ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΘΕΛΩ
Πάμπλο Νερούδα
Δε σε θέλω παρά γιατί σε θέλω,
μα απ' το θέλω στο δε σε θέλω πέφτω
κι απ' το καρτέρα, όταν δε σε προσμένω,
περνώ απ' το παγερό στο πυρωμένο.
Σε θέλω μόνο γιατί εσένα θέλω,
σε μισώ μα γι' αγάπη σου προσπέφτω,
κι είν' της αθώας αγάπης μου το μέτρο
σαν τυφλός που αγαπά να μη σε βλέπω.
Το σκληρόψυχο του Γενάρη φέγγος
την καρδιά μου θα σιγολιώσει εφέτος,
ανοίγοντάς μου στα κρυφά το στέρνο.
Μόνος στην ιστορία αυτή πεθαίνω
και πεθαίνω απ' αγάπη αφού σε θέλω,
σε θέλω, αγάπη, ως το αίμα κι ως το τέλος.
-
"Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΤΟΜΟ ΝΑ ΩΡΙΜΑΣΕΙ,
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΜΕΣΑ ΤΟΥ,ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΣΥΜΠΑΝ ΧΑΡΗ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟΝ,
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ,
ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΠΙΛΕΓΕΙ, ΠΟΥ ΤΟΝ ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ."
Rainer Maria Rilke
-
Οἱ μικροὶ γαλαξίες
Νικηφόρος Βρεττάκος
Πᾶνε κι ἔρχονται οἱ ἄνθρωποι πάνω στὴ γῆ.
Σταματᾶνε γιὰ λίγο, στέκονται ὁ ἕνας
ἀντίκρυ στὸν ἄλλο, μιλοῦν μεταξύ τους.
Ἔπειτα φεύγουν, διασταυρώνονται, μοιάζουν
σὰν πέτρες ποὺ βλέπονται.
Ὅμως, ἐσύ,
δὲ λόξεψες, βάδισες ἴσα, προχώρησες
μὲς ἀπὸ μένα, κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα μου,
ὅπως κι ἐγώ: προχώρησα ισα, μὲς ἀπὸ σένα,
κάτω ἀπ᾿ τὰ τόξα σου. Σταθήκαμε ὁ ἕνας μας
μέσα στὸν ἄλλο, σὰ νάχαμε φτάσει.
Βλέποντας πάνω μας δυὸ κόσμους σὲ πλήρη
λάμψη καὶ κίνηση, σαστίσαμε ἀκίνητοι
κάτω ἀπ᾿ τὴ θέα τους -
Ἤσουν νερό,
κατάκλυσες μέσα μου ὅλες τὶς στέρνες.
Ἤσουνα φῶς, διαμοιράστηκες. Ὅλες
οἱ φλέβες μου ἔγιναν ἄξαφνα ἕνα
δίχτυ ποὺ λάμπει: στὰ πόδια, στὰ χέρια,
στὸ στῆθος, στὸ μέτωπο.
Τ᾿ ἄστρα τὸ βλέπουνε, ὅτι:
δυὸ δισεκατομμύρια μικροὶ γαλαξίες καὶ πλέον
κατοικοῦμε τὴ γῆ.
-
Δε θα επιτυχετε, αν γινετε σκλαβοι της συνηθειας, επαναλαμβανοντας καθε μερα τις ιδιες διαδρομες, αν δεν αλλαζετε περπατησια, αν δε διακινδυνευετε και δεν αλλαζετε χρωμα στα ρουχα σας, αν δε μιλατε σε οποιον δε γνωριζετε.
Δε θα επιτυχετε, αν αποφευγετε ενα παθος, αν προτιματε το μαυρο αντι του ασπρου, αν δε βιωνετε συγκινησεις, που κανουν να λαμπουν τα ματια, που μετατρεπουν ενα χασμουρητο σε χαμογελο, που κανουν την καρδια να κτυπα στο λαθος και στα συναισθηματα.
Δε θα επιτυχετε, αν δεν αναποδογυριζετε το τραπεζι, αν δεν ειστε ευτυχισμενοι στη δουλεια σας, αν δε διακινδυευετε τη βεβαιοτητα για την αβεβαιοτητα, προκειμενου να κηνυγησετε ενα ονειρο, αν δεν επιτρεπετε στον εαυτο σας τουλαχιστον μια φορα στη ζωη σας να αποφυγει τις εχεφρονες συμβουλες.
Δε θα επιτυχετε, αν δεν ταξιδευετε, αν δε διαβαζετε, αν δεν ακουτε μουσικη, αν δε βρισκετε σαγηνη στον εαυτο σας.
Δε θα επιτυχετε, αν καταστρεφετε τον ερωτα σας, αν δεν επιτρεπετε να σας βοηθησουν, αν περνατε τις μερες σας παραπονουμενοι για την τυχη σας η για την ασταματητη βροχη.
Δε θα επιτυχετε, αν εγκαταλειπετε μια ιδεα σας πριν την αρχισετε, αν δε ρωτατε για πραγματα που δε γνωριζετε.
Θα επιτυχετε, αποφευγοντας ετσι το θανατο σε μικρες δοσεις, οταν θυμοσαστε παντοτε οτι για να ειστε ζωντανοι χρειαζεται μια προσπαθεια πολυ μεγαλυτερη απο το απλο γεγονος της αναπνοης.
(Pablo Neruda, ιταλικη εφημεριδα "Corriere della Sera")
-
Απόσπασμα από "ΤO ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ"της Αλκυόνης Παπαδάκη :
"Τα χρώματα
? Τι χρώμα έχει η λύπη; Ρωτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
? Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
? Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
? Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
? Τί χρώμα έχει η χαρά;
? Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
? Και η μοναξιά;
? Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
? Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
? Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
? Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
? ?Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.
? Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
? Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
? Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι? Κοίταξε μακριά στο κενό? Και δάκρυσε ?
Ζω?
? Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;
? Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μήν αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!
Συγχωρώ!
? Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό. Σ' αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη στην απόγνωση. Κι εσύ, θα 'ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι' αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα. Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Aντε στην υγειά σου!
Ελπίζω!
? Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι;
...? Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου. Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα? Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής. Aντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο. Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές. Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;
Ποιός έιναι ο δυνατός;
? Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
? Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.
Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
? Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!
...«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σερνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χαλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγαλματα μόνο δε λυγάνε».
Ονειρεύονται? και ελπίζουν?
? Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.
? Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.
? Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.
? Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.
? Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!
Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται?
? Σε λίγο θα ξημερώσει? Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται? Ονειρεύονται και ελπίζουν?"
-
...
Καπου η θαλασσα φυλαει τα δακρυα της αξοδευτα
για την παλιρροια που ανεβαινει,καπου
θα αφησουμε τον κοσμο ζυγιζοντας
οχι περισσοτερο απ'οταν ηρθαμε
κι η απαντηση θα ειναι
η ιδια,το χερι σου στο δικο μου
το δικο μου στο δικο σου,στο ξεφωτο αυτο
οπου οι αγγελοι μας πλησιαζουν
χωρις γελιο,χωρις δακρυα.
Απο το Μια Αργοπορημενη Απαντηση του Philip Levine,αμερικανου ποιητη.
Κοιτα πως χανονται οι δρομοι
μες στους ανθρωπους...
τα περιπτερα πως κρυωνουνε
απ'τις βρεμενες εφημεριδες.
ο ουρανος
πως τρυπιεται στα καλωδια
και το τελος της θαλασσας
απο το βαρος των πλοιων
ποσο λυπημενες ειναι οι ξεχασμενες ομπρελες
στο τελευταιο δρομολογιο
και το λαθος εκεινου που κατεβηκε
στην πιο πριν σταση
τα αφημενα ρουχα στο καθαριστηριο
και τη ντροπη σου
υστερα απο δυο χρονια που βρηκες λεφτα
πως να τα ζητησεις
πως τσουκου τσουκου
αργα μεθοδικα
μας αλλοιωνουνε
να καθοριζουμε τη σταση μας στη ζωη
απο το στυλ της καρεκλας...
Απο το Ιδιωνυμο,της αγαπημενης μου Κατερινας Γωγου.
-
Της ιδίας...της Κατερίνας Γώγου
"Πάει. Αυτό ήταν.
Χάθηκε η ζωή μου φίλε
μέσα σε κίτρινους ανθρώπους
βρώμικα τζάμια
κι ανιστόρητους συμβιβασμούς.
'Αρχισα να γέρνω
σαν εκείνη την ιτιούλα
που σου'χα δείξει στη στροφή του δρόμου.
Και δεν είναι που θέλω να ζήσω.
Είναι το γαμώτο που δεν έζησα".
--->ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ : ΘΑ' ΡΘΕΙ ΚΑΙΡΟΣ
"Θα 'ρθει καιρός
που θ' αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία
θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη
Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα
ʼκου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ' έξω
και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα 'μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια
Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :
απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός
για το μάθημα της Ιστορίας
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
...παρ' όλα αυτά Μαρία "
