μηπως η υψηλοτερη μορφη ερωτα και αγαπης ειναι καθαρα πνευματικη και διανοητικη σε μια ανωτερη διασταση πνευματικης και υπαρξιακης ανατασης και δεν εχει σχεση με χαδια σαρκικα και αγγιγματα?
Printable View
μηπως η υψηλοτερη μορφη ερωτα και αγαπης ειναι καθαρα πνευματικη και διανοητικη σε μια ανωτερη διασταση πνευματικης και υπαρξιακης ανατασης και δεν εχει σχεση με χαδια σαρκικα και αγγιγματα?
αλλα επειδη ειμαστε κοινοι θνητοι και μιλαω πολυ ιδανικα, ενω το θεμα ειναι πιο πρακτικο και ρεαλιστικο και καταλαβαινω οτι εννοεις τις ερωτικες σχεσεις, ενα εχω να απαντησω: ψαχνω.
μηπως θα συμφωνισω;
Η κτητικότητα συνδέεται με την έλλειψη προσωπικής αυτονομίας πιστεύω. Και με ανασφάλειες του καθενός. Υπάρχει ωστόσο και μία παρόρμηση κτητικότητας του άλλου μέσα στο έντονο παθος.Quote:
Originally posted by Sofia
Συμφωνω...πιστεύω πώς όλες οι σχέσεις-όπως κ όλοι οι άνθρωποι-εχουμε ενα βαθμο απρόβλεπτου. Πόσοι όμως το βλέπουμε αυτό?Πόσοι αντεχουμε στη σκεψη οτι κανεις δεν ειναι κανενος?Κ επιμενουμε σε μια προγραμματισμενη ασφάλεια που το μονο που παρεχει ειναι στασιμοτητα κ βολεμα?Quote:
Originally posted by weird
Νομιζω οτι ολες οι σχεσεις θα επρεπε να εχουν εναν σχετικο βαθμο απροβλεπτου μεσα τους. Απο το ποτε θα υπαρξει ερωτικη συνευρεση μεχρι το αν θα εξακολουθουμε ή οχι να ειμαστε μαζι.
Συνηθως ομως ακολουθουνται διαδικασιες συνθηκολογησης και προγραμματισμου που παρεχουν μεν βολεψη και ασφαλεια αλλα ελαχιστοποιουν τη γοητεια του απροβλεπτου, που πηγαζει απο μια ανευ ορων αληθινοτητα σε αισθηματα, λογια και πραξεις.
Πόσο αντέχει κανεις στην σκέψη οτι δεν έχει κανέναν? Πιστεύω ΄΄οσο αντέχει να αντιμετωπίζει κατάματα άλλα πιο βαθια υπαρξιακα ζητηματα.
Απο εκει και πέρα η έννοια της ισορροπίας ειναι και εδω κρίσιμη:
Το άλλο άκρο της υπερβολικης κτητικότητας, είναι η υπερβολικη αυτονομία που αποβαίνει σε αδυναμια συσχετισμού με τον άλλο.
Γιατι ενα υπεραυτόνομο εγω, δεν χωραει στο μαζι.
Είναι λεπτή η έννοια του σχετίζομαι εν ελευθερία.
Πολλές φορές,
οι εξαρτημένοι είναι κτητικόι και όσοι φοβούνται τη δέσμευση υπερ- αυτόνομοι.
Αγαπητε μου φίλε,Quote:
Originally posted by Empneustns
σοφια σημερα με εκανες να σκεφτω κατι διαφορετικο.Κατα την γνωμη μου η πιο αγνη αγαπη ειναι αυτη της μανας σε ενα παιδι.αραγε ειναι δυνατον να αγαπησει μια γυναικα εναν αντρα κατα αυτο τον τροπο.Υπαρχει περιπτωση να νοιωσουμε σε μια σχεση την σιγουρια της οικογενειας;την πεποιθηση που νοιωθαμε οταν ειμασταν παιδια πως παντα θα υπαρχει αυτη η ενωση;την ασφαλεια και την σταθεροτητα.(οταν λεω σταθεροτητα δεν εννοω ξυπναω στις 7,κοιμαμαι στις 12 και δεν ξεγευγω απο το προγραμμα,εννοω συναισθηματικη σταθεροτητα).βεβαια σαν παιδια δεν ειχαμε τα βελη του ερωτα να μας τρυπαν...δυσκολες σκεψεις....
πιστευω οτι τα παθολογικα σημεια μιας σχεσης αναμεσα σε ενηλικους είναι η μη ομαλη σχεση που είχαν με τους γονείς τους και ειδικότερα του αντίθετου φίλου.
Ετσι αν εσυ δεν εχεις ξεπερασει τη σχεση με τη μητερα σου και μπλεκεις στο ρολο της μητερας την καθε σου ερωτικη παρτενερ, αναμφίβολα θα δημιουργηθούν προβλήματα.
Ενα πρόβλημα πχ. που εχω συζητησει με φιλη μου ειναι το οτι, βλέποντας σαν \"πατέρα\" της τον φίλο της και συγχέοντας τους ρόλους, μπλοκάρεται η σεξουαλικότητα της και δεν μπορεί πια να λειτουργήσει.
Η αγνή αγά πη της μάνας για το παιδί είναι μοναδική και δεν υπάρχουν υποκατάστατα....
Ισως μια σχεση βαθιας αγαπης να εμφανιζει καποιες ομοιοτητες, αλλα σιγουρα το ερωτικο στοιχειο θα πρεπει να ειναι πρωτευον, ωστε να βλεπει ο ενας τον αλλο και οχι να φανταζεται κάτι άλλο.
μαλλον δεν καταλαβες το νοημα των λεξεων μου.δεν ζηταω να γινει μητερα το αισθημα μου,αλλα να ξερω πως σε μια δυσκολη στιγμη θα θυσιασει τον εαυτο της οπως μια μητερα και δεν θα κοιταξει το ατομικο της συμφερον,οπως θα εκανα και εγω για αυτην
Καλέ μου,Quote:
Originally posted by Empneustns
γκριν υπαρχει και την ειχα βρει για μεγαλο χρονικο διαστημα 4 χρονων περιπου.
σοφια βρηκες τις καταλληλες λεξεις,αδιασπαστος δεσμος,δυνατη και συμπαγης.
ενα πραγμα που θελω να αποφυγω αλλα δεν το βλεπω,ειναι να φτασω σε μια ηλικια που θα σκεφτομαι αγαπες και σχεσεις που \"περασαν\" απο τη ζωη μου,και αυτες να ειναι μεγαλες σε αριθμο.νοιωθω σαν να αναλωνομαι πως δεν υπηρξε κατι πραγματικο.Αν και σιγουρα μεσα απο ορισμενες που ειχαν τις προυποθεσεις ηταν πραγματικες και για αυτο δεν μετανοιωνω.Ηταν γνησιες ,με πραγματικα συναισθηματα και οχι φτιαχτα και ψευτικα.σιχαινομαι το ψευτικο,με απωθει οσο τιποτα αλλο.αν και μια σχεση μπορει να χαλασει για μη συναισθηματικους λογους.Ειχα μια συζητηση με μια κοπελα πριν μια βδομαδα,η οποια μου ανεφερε \"η γυναικα ειναι εγκεφαλικο πλασμα,μπορει να αγαπαει καποιον και να φυγει αν δει πως δεν εχει μελλον βιωσιμο\",χωρις να πω τιποτα συμπληρωνει \"δεν ειναι συμφερον,απλα ειμαστε γυναικες\".εδωσε μονη της την απαντηση ..... βεβαια θα πω και την αλλη πλευρα για την οποια νοιωθω την ιδια σιχαμαρα,για τους αντρες που η μονη σκεψη ειναι μια νυχτα στο κρεβατι και τιποτα αλλο.Και για να το καταφερουν πουλαν την ιδια τους τη μανα.
έγραψα πριν κάποιο καιρό στο φόρουμ για την πρώτη μου σχέση και το άδοξο τέλος της, λέγοντας τον είδα και ΞΑΝΑ ενιωσα να επιστρεφω στο τότε, να γίνομαι για λίγες στιγμες το κοριτσι που ήμουν και να νιωθω τα ίχνη της εξάρτησης....
Μου θυμίζεις τα όσα πέρασα τότε. Δεν μπορούσα να πιστέψω οτι υπάρχουμε κι αναπνέουμε και οι δύο, αλλα δεν είμαστε μαζί. Είχαμε αυτόν τον συμπαγή δεσμό. Αυτό το άδολο, αγνό δέσιμο των ψυχών, το π΄ρωτο πλησίασμα(ηταν και ήμουν η πρωτη στου σχέση). Οι δυό μας μεθούσαμε απο ευτυχία και νιωθαμε πως είχαμε βρει ο ένας στον άλλο έναν γηινο παράδεισο... Ονειρα, σχέδιο, κι ένα μαζι τόσο.... αυτονόητο. Εισαι η ζωη μου, εισαι η ψυχή μου, έτσι λεγαμε...
Όλα αυτα άλλαξαν, ηθελε να δει άλλα , να γνωρίσει άλλα, σχεση εξ αποστάσεως και τα προβλήματα διαφορα, ήρθε το τέλος.
Ενα τέλος που μου δημιούργησε τραύμα τεράστιο που τώρα το καθαρίζω, στο παρόν.
Σκεφτόμουν τότε με αηδία τις αγάπες που είναι να ρθουν και επεμενα πως δεν θα αντεχα. Μπροστα σε μια κατοπινη αγαπη, εκεινη η πρωτη, θα έχανε, θα εμοιαζε λιγοτερο αληθινη.
\"Πως μπορει δευτερη φορα η καρδια να αγαπησει?\" Εγραφα κατι νυχτες απογνωσης...
Τα χρόνια πέρασαν.
Και αγάπησα.
Δεν ήταν το ίδιο.
ΠΟτε δεν θα είναι το ίδιο.
Αλλα και παλι, πόσα \"ίδια\" ΄ζούμε? Αλλο το οτι επιζητουμε διαρκως την επαναληψη για να νιωσουμε καποια σχετική ασφάλεια....
Αν δεν είχα χωρίσει τότε, ξερω πια οτι σε βάθος χρόνου θα πικραινόμουν πολύ γιατί ολα τα υπέροχα που ακολούθησαν, ίσως να μην είχαν συμβέι ποτε, και να μην ημουν αυτη που ειμαι σημερα.
Ετσι που λες, η πρωτη εκεινη αγαπη εχει΄ξεχωριστή θέση μέσα μου.
Μα, αν αυτό σε παρηγορεί, ότι ακολούθησε, δεν την έκανε να φαίνεται ψεύτικη.
Και το \"για παντα\" που με τρόμαζε όταν το λεγαμε τότε γιατι το λαχταρούσα απο την μία, καταλάβαινα την πλάνη μας απο την άλλη( κι εδω συμφωνω με τη Σοφια οτι κανεις δεν μπορει να εχει τον αλλο, για παντα), αν και δεν ισχυε, δεν μετανιωσα που το έλεγα. Και θα ήθελα να το έλεγα πιο συχνα.
Καθε έντονη και ομορφα βιωμένη στιγμή είναι ένα \" για πάντα\" όχι με την έννοια της διάρκειας, αλλα με την έννοια της θέσης που παίρνει μέσα μας.
Κι εξαλλου τότε το νιωθαμε και το λέγαμε.
... Αυτα ειχα να σου πω.
Κι αλλοι περασαν τον πικρο αυτπο δρόμο και να εισαι σίγουρος οτι θα σε εξελίξει.
Κατάλαβα ακριβώς πως το΄εννοείς... Ειναι σπ΄΄ανιο αλλα καθόλου αδύνατο, να βρεθεί ενας άνθρωπος που να έχει ξεφύγει απο την μιρκόψυχη λογικη του εγωισμου... και να σου σταθεί , με αγάπη, μενοντας \"πιστή\"στον δεσμό σας.Quote:
Originally posted by Empneustns
μαλλον δεν καταλαβες το νοημα των λεξεων μου.δεν ζηταω να γινει μητερα το αισθημα μου,αλλα να ξερω πως σε μια δυσκολη στιγμη θα θυσιασει τον εαυτο της οπως μια μητερα και δεν θα κοιταξει το ατομικο της συμφερον,οπως θα εκανα και εγω για αυτην
Δεν ειναι απραιτητο οτι οι προβλεψιμες σχεσεις ειναι οι ασφαλεις και οι.. απροβλεπτες ενεχουν κινδυνους. κι αυτο γιατι στις πρωτες περιπτωσεις, αμα συμβει κατι, π.χ. κερατωμα, ο αλλος παθαινει νευρικο κλονισμο, γιατι ΝΟΜΙΖΕ οτι τον ηξερε τον αλλο, οτι ειχε δεσει το γαιδαρο κτλ κτλ. Ενω στις απροβλεπτες, τα περιμενεις ολα, ΑΛΛΑ επειδη ακριβως εχουν το απροβλεπτο μεσα τους (που ολες οι σχεσεις το εχουν απλα ειπαμε ειναι οι περιπτωσεις που νομιζουμε οτι τα ξερουμε ολα), επειδη λοιπον ειναι σε μεγαλυτερο βαθμο απροβλεπτες και τα ατομα δε θεωρουν τον αλλο προφανως δεδομενο, αφηνονται στο ενστικτό τους να τους καθοδηγει, πρεπει να αναπτυξουν εμπιστοσυνη σε αυτο που νιωθουν αλλα ισως δε βλεπουν, μια ανωτερη αισθηση και επικοινωνια (πραγμα που δεν θα ελεγα οτι ειναι ευκολο), και να αφηνει κανεις το αλλο ατομο να εξελισσεται ελευθερα, ενω συμπορευεται μαζι του και εξελισσεται και ο ιδιος. αυτη η εικονα που μαρεσει για τα ζευγαρια ειναι των συνταξιδιωτων, των συναδελφων εξερευνητων στην Ανταρκτικη. Και αυτο ισως ειναι ενα ατου εναντι των αλλων σχεσεων, που συνηθως ενεχουν μεσα την εξαρτηση, τις ανασφαλειες κ.α. Αν καταφερνει βεβαια κανεις να συντηρει μια τετοια σχεση και για ποσο δεν ξερω, γιατι δεν ειναι και οτι ευκολοτερο. Η συνθηκολογηση δεν ειναι οτι ελαχιστοποιει το απροβλεπτο πιστευω, οσο το οτι ελαχιστοποιει την προσδοκια του απροβλεπτου, οποτε τελικα καποιος πληττει με ολη αυτη τη συγκαλυψη των καταστασεων που ειναι προβληματικες και την ασφαλεια της ρουτινας και των υποχωρησεων και θα τιναξει τη σχεση στον αερα ή απλα θα συνεχισει να διαιωνιζεται η κατασταση και η ενταση θα εκτονωνεται με αλλους τροπους (λεγε με κερατωμα, κακοποιηση, εξαρτησεις κτλ κτλ), εκτος και αν θεωρησουμε την τριτη επιλογη ενα ζευγαρι να ειναι υπερευτυχισμενο σε μια ηρεμη, ρουτινιαρικη, προβλεψιμη σχεση (μεταξυ μας ακουγεται ιδανικο μετα απο τοσες περιπετειες που εχουμε ζησει οι περισσοτεροι στον τομεα σχεσεων), αλλα εγω θα βαριομουν. ισως τελικα να ειναι αυτο το προβλημα και να πρεπει να το ξεπερασουμε :mad:
carrie ποιος θελει να ζει στην προβλεψιμοτητα και στην ρουτινα.Ουτε εγω εννοειται.Δεν χρειαζομαι δευτερη δουλεια,μια το πρωι και μια το απογευμα με την γυναικα ... χεχε
weird αυτα που λες τα γνωριζω,αλλα καποια στιγμη οταν εχεις ζησει αρκετα με δεσμους και σχεσεις και κανεις τον τελικο απολογισμο,βγαζεις καποια συμπερασματα.Το δικο μου ειναι,δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο απο μια ζεστη αγκαλια ....
\"Η αγάπη είναι τέχνη.\"
Έριχ Φρομ
Ειναι πολυ θετικο, που ξερεις τι ακριβως ειναι αυτο που θελεις :)Quote:
Originally posted by Empneustns
carrie ποιος θελει να ζει στην προβλεψιμοτητα και στην ρουτινα.Ουτε εγω εννοειται.Δεν χρειαζομαι δευτερη δουλεια,μια το πρωι και μια το απογευμα με την γυναικα ... χεχε
weird αυτα που λες τα γνωριζω,αλλα καποια στιγμη οταν εχεις ζησει αρκετα με δεσμους και σχεσεις και κανεις τον τελικο απολογισμο,βγαζεις καποια συμπερασματα.Το δικο μου ειναι,δεν υπαρχει τιποτα καλυτερο απο μια ζεστη αγκαλια ....
Συνοδοιποροι, σχεση, ελευθερια.Quote:
Originally posted by carrie
Δεν ειναι απραιτητο οτι οι προβλεψιμες σχεσεις ειναι οι ασφαλεις και οι.. απροβλεπτες ενεχουν κινδυνους. κι αυτο γιατι στις πρωτες περιπτωσεις, αμα συμβει κατι, π.χ. κερατωμα, ο αλλος παθαινει νευρικο κλονισμο, γιατι ΝΟΜΙΖΕ οτι τον ηξερε τον αλλο, οτι ειχε δεσει το γαιδαρο κτλ κτλ. Ενω στις απροβλεπτες, τα περιμενεις ολα, ΑΛΛΑ επειδη ακριβως εχουν το απροβλεπτο μεσα τους (που ολες οι σχεσεις το εχουν απλα ειπαμε ειναι οι περιπτωσεις που νομιζουμε οτι τα ξερουμε ολα), επειδη λοιπον ειναι σε μεγαλυτερο βαθμο απροβλεπτες και τα ατομα δε θεωρουν τον αλλο προφανως δεδομενο, αφηνονται στο ενστικτό τους να τους καθοδηγει, πρεπει να αναπτυξουν εμπιστοσυνη σε αυτο που νιωθουν αλλα ισως δε βλεπουν, μια ανωτερη αισθηση και επικοινωνια (πραγμα που δεν θα ελεγα οτι ειναι ευκολο), και να αφηνει κανεις το αλλο ατομο να εξελισσεται ελευθερα, ενω συμπορευεται μαζι του και εξελισσεται και ο ιδιος. αυτη η εικονα που μαρεσει για τα ζευγαρια ειναι των συνταξιδιωτων, των συναδελφων εξερευνητων στην Ανταρκτικη. Και αυτο ισως ειναι ενα ατου εναντι των αλλων σχεσεων, που συνηθως ενεχουν μεσα την εξαρτηση, τις ανασφαλειες κ.α. Αν καταφερνει βεβαια κανεις να συντηρει μια τετοια σχεση και για ποσο δεν ξερω, γιατι δεν ειναι και οτι ευκολοτερο. Η συνθηκολογηση δεν ειναι οτι ελαχιστοποιει το απροβλεπτο πιστευω, οσο το οτι ελαχιστοποιει την προσδοκια του απροβλεπτου, οποτε τελικα καποιος πληττει με ολη αυτη τη συγκαλυψη των καταστασεων που ειναι προβληματικες και την ασφαλεια της ρουτινας και των υποχωρησεων και θα τιναξει τη σχεση στον αερα ή απλα θα συνεχισει να διαιωνιζεται η κατασταση και η ενταση θα εκτονωνεται με αλλους τροπους (λεγε με κερατωμα, κακοποιηση, εξαρτησεις κτλ κτλ), εκτος και αν θεωρησουμε την τριτη επιλογη ενα ζευγαρι να ειναι υπερευτυχισμενο σε μια ηρεμη, ρουτινιαρικη, προβλεψιμη σχεση (μεταξυ μας ακουγεται ιδανικο μετα απο τοσες περιπετειες που εχουμε ζησει οι περισσοτεροι στον τομεα σχεσεων), αλλα εγω θα βαριομουν. ισως τελικα να ειναι αυτο το προβλημα και να πρεπει να το ξεπερασουμε :mad:
Μου αρεσε πολυ η εικονα που εδωσες!!
Δυσκολο εγχειτημα, οντως......
πληξη, συκγαλυψη, ανασφαλεια, βολεμα, εκρηξη, κερατο.... η παθολογια των συγχρονων σχεσεων.
Οσο για τη γλυκαναλατη τριτη εκδοση, δεν ξερω αν ειναι ρεαλιστικη.
Ωστοσο αυτο που δεν καταλαβα ειναι η διαφορα μεταξυ του αφανισμου του απροβλεπτου και του αφανισμου της προσδοκιας του απλοβλεπτου.
Εννοεις οτι το απροβλεπτο ειναι δεδομενο κι απλα κανουμε οτι δεν υπαρχει αρα, δεν το αναμενουμε/ προδοκουμε, στην περιπτωση αυτη?
Κι ομως, θεωρω οτι μπορει καλλιστα κανεις να αυτοπρογραμματιστει μεσα στη σχεση του να λειτουργει με ορισμενους κωδικες, αναλογα με το καλουπι που εχει υιοθετησει, μη δινοντας καθολου χωρο στα στοιχεια εκεινα του εαυτου του που θα συνιστουσαν το \"απροβλεπτο\".
Το καλουπι που επιλεγει, ειναι φυσικα προεκταση του ρολου που εχει \"αναλαβει\" να παιζει μεσα στην σχεση του.
γινεται....
το κακο νέο για σένα είναι οτι είμαι ήδη παντρεμένος..
το κακο νέο για μένα είναι ότι με βρήκε (μαλακό,αγαπησιάρη,και οτι άλλο ίσος ονειρεύεται μια νορμαλ γυναικα) και αντιληφθηκε οτι μπορεί να με τρέχει και γενικώς να με κάνει ότι θέλει.
απο εκει και πέρα χάλασε το γλυκο.
αυτή την στιγμή κάνω τον δούλο σαν να ειμαι εξαρτιμενη προσωπικότητα...αλλα όχι για πολυ΄.
Η ερώτηση ειναι λοιπον... οχι μόνο ποσο ευκολο ειναι να βρείς εναν τέτοιο αντρα αλλα και αν το αξιζεις και αν μπορείς να χειριστεις εναν ανθρωπο που απλα σε αγαπάει μέσα απο την καρδιά του χωρίς να σκεφτεται οτι έχει οφελος απο σενα.
ολα αυτά χωρις να μπεις στον πειρασμό να τον εκμεταλευτεις.
Γιατί η ευκαιρία κάνει τον κλεφτη....
Quote:
Originally posted by Dexter
Όποιος άντρας απαντήσει ότι γίνεται, και μπλα μπλα.. τον παντρεύομαι αύριο κιόλας. Ή μάλλον όχι. Γιατί στα λόγια όλοι καλοί είστε. Αυτό που ρώτησες είναι εφικτό. Σε ταινίες, άντε και σε βιβλία. Γιατί ο κόσμος αρέσκεται στο να βλέπει παραμύθια αφού δεν μπορεί να τα ζει.
Εγω παλι πιστευω οτι η πραγματικη αγαπη ειναι παντα αγνη, οποιασδηποτε μορφης και να ειναι...
Η αγαπη δεν φοραει πανοπλοια, βρισκεται εκει στο μεγαλειο της και μοναδικος της σκοπος ειναι να προσφερει.
Οτιδηποτε και να συμβει μεσα σε αυτον τον κλοιο ειναι αποδεκτο και αυτουσιο, τιποτα δεν μπορει να την σκιασει.
Απλως εχουμε συνηθησει πλεον οποιοδηποτε συναισθημα και να μας κατακλυει να το ονομαζουμε αγαπη και αυτο εχει ως αποτελεσμα να αναρωτιομαστε πλεον για το τι ειδους \"αγαπη\" ειναι..