Originally Posted by
νοσταλγία
Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου, Ρέμεντυ. Το σεξ υπάρχει μεταξύ μας, η διάθεσή μας δεν μειώθηκε ποτέ ούτε η συχνότητα και κάθε φορά είναι μοναδική. Καμιά φορά π.χ. λέω ότι αποκλείεται να υπάρξει μια νύχτα καλύτερη από αυτήν, ότι φτάσαμε στο ζενιθ της απόλαυσης, αλλά έρχεται μια επόμενη φορά, καλύτερη. Υπάρχει μια μυστήρια χημεία μεταξύ μας σε αυτό το θέμα και ίσως κιόλας κι αυτό να μας ένωνε τόσα χρόνια περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, μια που διαφέρουμε πολύ σε πολλά θέματα (αλλά έχουμε ίδιες αξίες). Αναγνωρίζει ότι έκανε ένα μεγάλο λάθος, νιώθει ενοχές γι αυτό, αλλά συχνά μου δίνει την εντύπωση ότι είναι αφηρημένος ή ονειροπολεί. Δεν θα ήθελα να ζω σε έναν γάμο, στον οποίο ο άλλος είναι μαζί μου από καθήκον, από ενοχές, επειδή έτσι πρέπει. Αυτό δεν κάνει καλό ούτε σε αυτόν (αν αναρωτιέται ίσως μέσα του πως θα ήταν με μια άλλη) και αδικεί κι εμένα. Κάθε γυναίκα αξίζει να ζει με κάποιον με τον οποίο να έχει το συναίσθημα ότι ο άλλος χαίρεται που είναι μαζί της, δεν το κάνει από καθήκον, αλλά είναι μια συνειδητή απόφαση με την οποία νιώθει καλά. Ο ίδιος προσπαθεί να μην ρίξει λάδι στη φωτιά. Είναι δε ο τύπος που δεν θα παραδεχότανε ποτέ, ούτε στον ίδιο του τον εαυτό -πόσο δε σε μένα- ότι του συμβαίνει κάτι που δεν θα ήταν σωστό να του συμβεί. Το απωθεί από ένα αίσθημα καθήκοντος και ηθικής. Προσπαθεί να δώσει εξηγήσεις ότι "εντάξει, είμαι ένας κοινωνικός και πολύ φιλικός άνθρωπος, το έκανα από κοινωνικότητα." Μερικές εβδομάδες μετά το συμβάν έτυχε να βρεθούμε σε μια παρέα δική μου, στην οποία ήταν και μια γυναίκα που ξέρω ότι τη συμπαθεί και την εκτιμά πολύ. Το ίδιο και εγώ. Κι την έπιασε μονότερμα στην πάρλα σαν να μην υπήρχε κανείς άλλος στην παρέα, γεμάτος ενθουσιασμό και χαρά. Η γυναίκα ήταν σοβαρή και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να με βάλει και μένα στη συζήτηση, ενώ οι άλλοι ψιλοσχολίαζαν μεταξύ τους τη συμπεριφορά του. Δεν ζήλεψα ούτε ένιωσα άσχημα, ούτε φοβήθηκα ότι θα τον χάσω εξαιτίας της, η γυναίκα είναι ακέραιο και πολύ σωστό άτομο κι ένιωθε μάλλον άβολα με τον ενθουσιασμό του. Προβληματίστηκα, όμως, πάρα πολύ. Ίσως τόσα χρόνια να μην ήθελα να δω ότι έπαψε πια να με αγαπά. Μάλιστα στο ενδιάμεσο πιστεύω ότι θα μπορούσε κιόλας να ερωτευτεί την "κακομοίρα" που λες κι εσύ, μια που του έδειξε τόσο ενδιαφέρον. Δεν μου αρέσει η αφηρημάδα του. Μόνοι μας -χωρίς τη βοήθεια συμβούλου- δεν πιστεύω ότι θα βγάλουμε άκρη. Η εμπιστοσύνη, η ασφάλεια που ένιωθα, πήγαν περίπατο.